เล่มที่ 4 ตอนที่ 3 ประมูลเสื้อสีรุ้ง (Prismatic Clothing Auctions)
คนกล้าได้กล้าเสียชอบแสวงหาการผจญภัยอย่างวีดมักเลือกที่จะเริ่มเกมในเมืองหลวงของอาณาจักรเล็กๆ อย่างโรเซนไฮม์ แต่โดยทั่วไปผู้เล่นมักจะมุ่งสู่เมืองที่มีประชากรหนาแน่นซึ่งสามารถหาซื้ออาวุธดีๆ เข้าร่วมปาร์ตี้ดีๆ และไม่ต้องออกล่ามอนสเตอร์ไกลจากประตูเมืองมากนัก
ที่ประตูหลักของนครอิสระมีกลุ่มคนกำลังมุงดูชายคนหนึ่ง เขาสวมหมวกประหลาด สร้อยคอ ผ้าคลุม และถุงมือสีขาวเตะตา
“ฟรีครับ! เพียงทิ้งของไว้ผมจะซ่อมให้จนเหมือนใหม่ ถ้าเอาหนังสัตว์หรือผ้ามาให้คุณจะได้เสื้อผ้าดีๆ กลับไป! ถ้าเป็นแร่ผมจะทำอาวุธหรือเกราะให้! คุณเอาเนื้อมาผมจะทำอาหารอร่อยๆ ให้กิน! ที่เด็ดกว่านั้นคือเนื้อที่ผมย่างจะเพิ่มพลังชีวิตให้คุณได้อย่างน้อย 150 แล้วก็รับประกันความอร่อยด้วย!”
ปกติแล้วการร้องเรียกลูกค้าแบบนี้จะไม่มีผู้เล่นให้ความสนใจเท่าไรนัก แต่ผู้ชายคนนี้แต่งตัวกระจอกมาก แถมอาวุธก็กากสุดๆ
“ถ้าเอาเนื้อมาให้จะเพิ่มพลังชีวิตได้จริงๆ เหรอ”
“ฉันมีหนังสัตว์อยู่สองสามม้วน นายเอาไปทำเสื้อผ้าได้จริงน่ะ?”
อย่างไรก็ตาม คนที่มามุงดูรีบดับความหวังผู้เล่นไม่กี่คนนั้น และส่ายหัวเชิงไม่ยอมรับ
“พวกหลอกลวงโผล่มาอีกแล้ว”
“อย่าไปหลงกลมัน ต้องเป็นแผนหลอกเอาไอเท็มแล้วหนีไปแน่ๆ”
“ใช่ พวกผู้เล่นใหม่ชอบทำกัน คนแบบนี้มีเยอะ”
“ใช้สมองคิดดูสิ ตัดเสื้อได้ ทำอาหารได้ ซ่อมของก็ได้ แล้วยังตีอาวุธได้อีก เคยได้ยินว่ามีคนแบบนี้ด้วยเหรอ นี่มันหลอกลวงกันชัดๆ!”
“นี่นาย ถ้าเป็นพวกมือใหม่ละก็หาอย่างอื่นทำเถอะ ไปล่ามอนก็ได้ ไม่ใช่มาหลอกลวงคนอื่นแบบนี้ ชิๆๆ...”
พอได้ยินแบบนี้เข้าหลายคนก็เลยโมโห
“นิสัย!”
“ไอ้ขี้โกง ไสหัวไปเลยนะ!”
ชายหน้าประตูคนนั้นก็คือวีด
วีดยืนฟังคำพูดดูถูกเงียบๆ มันไม่รื่นหูก็จริงแต่ชีวิตก็แบบนี้ ถ้าลองคิดดูพวกเขาก็ไม่ผิดที่จะสงสัยในตัววีด คนที่ทั้งตัดเย็บเสื้อผ้า ทำอาหาร และตีเหล็กได้นั้นหายาก
นี่ยังไม่นับที่วีดสามารถแกะสลักและตกปลาได้อีก การเรียนสกิลใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่แค่เดินเข้าไปในกิลด์แล้วเข้าไปหัดทำ ก่อนอื่นคุณต้องพยายามอย่างหนัก และต้องพัฒนาสกิลผ่านการทำเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างที่วีดเคยทำ การจะได้พบผู้เล่นแบบนั้นในเกมจึงค่อนข้างจะเหลือเชื่อ
ก่อนหน้านี้ถ้ามีใครมาเล่าให้ฟังว่ามีคนแบบนั้นอยู่ ต่อให้เป็นตนเองก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน แต่วีดไม่ใช่มือใหม่อีกต่อไปแล้ว เขามีประสบการณ์การหาเงินมาก่อน ก่อนหน้านี้ถ้ามีผู้เล่นมาตะโกนใส่และมายืนวิจารณ์แบบนี้เขาคงตกใจและพยายามหาทางหนี แต่ไม่ใช่ครั้งนี้
ช่วงที่กำลังลองผิดลองถูกจากประสบการณ์ วีดขายรูปแกะสลักขนาดเล็กไปหลายร้อยตัว ได้รับค่าประสบการณ์และเรียนรู้ที่จะประเมินสถานการณ์ เขารู้ว่าต้องทำอะไร และทำอย่างไรจึงจะสามารถรีดเอากำไรออกมาให้ได้มากที่สุดแม้แต่ตอนขายของพื้นๆ ทั่วไป วีดคือผู้ชำนาญการด้านนี้
“เริ่มจากปัญหาง่ายๆ ก่อนเลย”
สาเหตุหลักของความไม่ไว้วางใจคือความเข้าใจผิดๆ ว่าเขาเลเวลต่ำและพยายามจะหลอกลวง เขาต้องกำจัดความเข้าใจผิดนี้ทิ้งซะ ถ้าทำได้สถานการณ์จะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ก็อะไรประมาณนั้นละนะ จงออกมา เดธไนท์!”
วีดหยิบสร้อยสีแดงออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิดแล้วกระซิบเรียก เกิดควันสีดำขึ้นและเดธไนท์ก็ออกมา
“นายท่านเรียกหรือขอรับ”
“ยืนนี่ และอย่าขยับ”
“ขอรับ นายท่าน”
เดธไนท์ยืนข่มขวัญอยู่ใกล้ๆ เขา วีดอยากสั่งสอนพวกผู้เล่นที่มาดูถูกอยู่เหมือนกันแต่เงินต้องมาก่อน วีดไม่ต้องรอนานนักผลลัพธ์ที่ต้องการก็มา
“เฮ้ย หมอนั่นมันอะไรน่ะ”
“เขาเรียกเดธไนท์ออกมา”
“นั่นคือเดธไนท์? อ่า มันดูหม่นหมองจังเลย...”
“ใช่ นั่นเดธไนท์ เหมือนที่ฉันเคยเห็นในเว็บเป๊ะเลย”
“เดธไนท์ที่เวลเกิน 200 เนี่ยนะ ไม่จริงอ่ะ หรือว่าจะเป็นเวทมนตร์ เขาเป็นดาร์ควิซาร์ดรึเปล่า”
“ดาร์ควิซาร์ดนี่มันอาชีพขั้นสองของเมจ? ต้องเวล 280...”
ตอนนี้ความวุ่นวายเปลี่ยนมาเป็นความสนใจ
“คนเวลสูงขนาดนี้จะมาหลอกพวกมือใหม่ทำไม”
“นั่นสิ มั่วไปหมดแล้ว ตกลงหลอกรึไม่หลอกเนี่ย”
“คิดดูอีกที เขาอาจจะพูดจริงก็ได้นะ...”
ผู้คนเริ่มขยับเข้ามาใกล้วีด
พวกที่ตะโกนดังที่สุดและกล่าวหาเขาคือพวกแรกที่มา คนหนึ่งในกลุ่มยื่นเนื้อที่ถูกที่สุดที่มีให้วีดแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก
“ใช้ไอ้นี่ทำอาหารได้ใช่มั้ย”
“ครับ รอสักครู่ ค่าใช้จ่ายจะอยู่ที่ 30 เหรียญทองแดง”
วีดจุดไฟในเตาและเริ่มทำอาหาร เติมเครื่องเทศนิดหน่อยก่อนกลับเนื้ออีกสองสามที
“ลองชิมดูครับ”
กลิ่นหอมยั่วน้ำลายลอยขึ้นมาจากเนื้อย่าง ทุกคนจ้องมองชายคนที่ได้เนื้อไป เขาค่อยๆ กัดเนื้อคำเล็กๆ ด้วยความระแวงและระมัดระวัง
ง่ำๆ!
และกินที่เหลือจนหมดในรวดเดียว
แล้วเขาก็รีบเปิดกระเป๋าหยิบเนื้อที่มีทั้งหมดออกมาส่งให้วีด
“พลังชีวิตของฉันเพิ่มขึ้น 160 แน่ะ ฉันจะจ่ายเงินให้ ช่วยทำอาหารให้หน่อย!”
“ฉันด้วย!”
“ฉันก็ด้วย...”
สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ผู้เล่นหลายคนเข้ามาหาเขาทันทีที่ทำได้เพื่อให้ทำอาหารให้ พลังชีวิตที่เพิ่มขึ้น 160 เพิ่มเลือดให้เยอะมาก และทำให้พวกเขาล่ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าเดิมได้
“เยี่ยม! โอเค กรุณาเข้าแถวด้วยคร้าบ!” วีดตะโกนเพื่อให้ผู้เล่นทุกคนได้ยิน
แถวยืดยาวขึ้น การย่างเนื้อไม่ต้องใช้ความใส่ใจอะไรเป็นพิเศษวีดจึงเสิร์ฟเนื้อให้ทุกคนได้อย่างรวดเร็ว เขาโยนเนื้อลงไปบนตะแกรงและย่างอย่างชำนาญขณะรับฟังคำถามหลากหลาย
“คราวหน้าจะเอาเนื้อมาเยอะกว่านี้อีก จะทำให้อีกรึเปล่า”
“นายชื่ออะไรเหรอ ฉันจะมาหาอีก”
วีดยิ้มสุภาพและตอบทุกคำถาม
“ผมชื่อวีด คุณจะมาเมื่อไรก็ได้”
“วีดเหรอ เข้าใจแล้ว ฉันจะมาอีก”
“นายบอกว่าชื่อวีดเหรอ บังเอิญจัง...”
ในเกมเส้นทางแห่งราชันย์ชื่อเล่นไม่ใช่ชื่อเฉพาะอะไร เกมนี้มีคนเล่นเยอะมาก ถ้าไม่อนุญาตให้ใช้ชื่อซ้ำกันคงมีแต่คนที่ใช้ชื่อแปลกๆ ไม่มีความหมายและมีตัวเลขพ่วงท้ายอยู่เต็มไปหมด ดังนั้นผู้พัฒนาเกมจึงแก้ปัญหาด้วยการกำหนดหมายเลขเฉพาะให้ผู้เล่นแต่ละคน
“นายบังเอิญเป็นคนที่ทำเควสต์ของวิหารแห่งเฟรย่าสำเร็จรึเปล่า”
“ใช่แล้ว เล่าให้เราฟังหน่อย!”
เมืองแรกที่เริ่มเล่าเรื่องความสำเร็จของวีดคือนครอิสระ จึงไม่น่าแปลกใจเลยถ้าในหมู่คนที่อยู่ที่นี่จะไม่มีใครไม่เคยได้ยินเรื่องของวีด ใช่แล้ว และทั่วทั้งเกมนี้ เมื่อ NPC เลเวลถึง 30 เมื่อไรก็จะเริ่มพูดถึงเรื่องใครสักคนในทวีป
“ถ้างั้นละก็...”
วีดไม่ทันได้พูดอะไรผู้เล่นก็เริ่มปรึกษากันเอง
“บังเอิญจัง นี่วีดเดียวกันกับวีดใน the Continent of Magic เหรอ”
“ไม่มีทาง ชื่อวีดโหลจะตาย”
“ถูก มีคนชื่อนี้เยอะแยะไป”
“ใช่ เพื่อนผมก็ใช้ชื่อวีดนี่เหมือนกัน”
สิ่งที่วีดทำไว้ใน the Continent of Magic ทำให้ชื่อวีดกลายมาเป็นชื่อโหลสุดๆ ในเกมเส้นทางแห่งราชันย์ ตอนเขานั่งขายรูปแกะสลักเล็กๆ ก็มีลูกค้าถึง 6 คนที่ใช้ชื่อเดียวกันนี้
นี่คือเหตุผลว่าทำไม เพล เซอร์กะ โรมุเนะ และไอรีน ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าตนเองกำลังเล่นเกมกับวีดคนนั้น
“อืมมม ก็ยังแปลกอยู่ดีแหละ อยู่ๆ ก็มีคนชื่อวีดโผล่มา แล้วอยู่ๆ ก็เริ่มช่วยผู้เล่น... ประหลาด”
“แล้วไง? เขาเรียกเดธไนท์ออกมานะ เท่าที่รู้ แม้แต่ในหมู่ผู้อัญเชิญก็ยังไม่มีใครทำได้เลย”
“ใช่ หลักฐานก็เห็นกันอยู่โต้งๆ นี่ วีดทำลายเผ่าแวมไพร์ด้วยไม่ใช่รึไง”
“เออ ได้ยินมาว่าหมอนั่นมีค่าความศรัทธาสูงมากอะ แล้วพ่อครัวจะไปเอาค่าความศรัทธามาจากไหน บอกหน่อย”
“นั่นสิ คงไม่มีใครในสายอาชีพศิลปะทำภารกิจหินอย่างนั้นสำเร็จหรอก”
“ดูสิ วีดไม่เห็นพูดอะไรสักคำ”
หลังจากปรึกษากันไปมาอยู่นาน ในที่สุดพวกผู้เล่นก็กล่อมตัวเองให้เชื่อว่านี่ไม่ใช่วีดคนนั้น
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครหาว่าเขาโกหกหลอกลวงแล้ว
ทุกคนพากันคิดว่าที่เดธไนท์ตัดสินใจติดตามรับใช้เขาเพราะเขาทำอาหารอร่อย
วีดตะโกนอีกครั้ง
“ฟรีครับ! เพียงทิ้งของไว้ผมจะซ่อมให้จนเหมือนใหม่ ถ้าเอาหนังสัตว์หรือผ้ามาให้คุณจะได้เสื้อผ้าดีๆ กลับไป! ถ้าเป็นแร่ผมจะทำอาวุธหรือชุดเกราะให้! คุณเอาเนื้อมาผมจะทำอาหารอร่อยๆ ให้กิน! ที่เด็ดกว่านั้นคือเนื้อที่ผมย่างจะเพิ่มพลังชีวิตให้คุณได้อย่างน้อย 150 แล้วก็รับประกันความอร่อยด้วย!”
ตอนนี้คนที่มีหนังสัตว์เริ่มเอามายื่นให้วีด
“ตัดเสื้อให้หน่อยค่ะ...”
“ฉันด้วย”
“ผมเพิ่งเล่น ยังไม่มีเกราะใส่เลย”
วีดรีบตรวจสอบหนังสัตว์ ส่วนใหญ่เป็นหนังหมาป่ากับกระต่ายตามคาด และที่หายากมากคือหนังกวางธรรมดา
“คุณตัดชุดแบบไหนเหรอ”
“ตัดกางเกงให้หน่อย”
“ผมจะตัดกางเกงเท่ๆ ใส่สบายและพลังป้องกันดีๆ ให้”
“รอสักครู่นะครับ ผมจะทำให้ทุกอย่าง”
วีดหยิบเข็ม ด้าย และกรรไกรออกมาจากกระเป๋า ตัดผืนหนังมาเย็บเป็นกางเกง แน่นอนว่าไม่ใช่แค่หยิบสิ่งที่ตัดไว้มาเย็บเข้าด้วยกัน วีดเริ่มจากกะขนาดตัวของชายคนนั้นก่อน
“ถ้าตัวประมาณนี้ก็...”
เขาตัดหนังและเย็บกางเกงคุณภาพเยี่ยมออกมา วีดปล่อยส่วนสะโพกให้หลวม ติดกระเป๋ากว้าง... แต่งชายกางเกงเรื่อยไปจนถึงส้นเท้าเพื่อให้ดูขายาวขึ้น วีดคำนึงถึงทุกรายละเอียดและตัดกางเกงให้ออกมาดูดีได้ด้วยหนังธรรมดาๆ
กางเกงหนังคุณภาพดี :
ความคงทน: 30/30 พลังป้องกัน 10
กางเกงตัดเย็บจากหนังกระต่าย ไม่ใช่วัตถุดิบที่เหมาะที่สุดสำหรับตัดเย็บ แต่พรสวรรค์อันยอดเยี่ยมของช่างกำจัดความบกพร่องนี้ไปได้
“งานออกมาใช้ได้” วีดเองยังแปลกใจแต่ไม่แสดงออก เขาเพียงยิ้มอย่างมั่นใจตอนที่ส่งกางเกงให้
สำหรับวีด กางเกงตัวนี้เทียบกับชุดที่เขากำลังสวมใส่อยู่ไม่ได้เลย แต่สำหรับมือใหม่ มันจะให้การป้องกันที่ดีไปอีกนาน ทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นผลจากสกิลงานฝีมือระดับกลาง ถ้าไม่ได้สกิลนี้เรื่องนี้คงเกิดขึ้นไม่ได้
“ว้าว สุดยอด...”
ผู้เล่นใหม่กล่าวขณะรับกางเกงจากมือวีด เขาพูดอะไรไม่ออก หนังกระต่าย หนึ่งในไอเท็มที่ไร้ค่าที่สุดในเกมกลายเป็นกางเกงที่ใส่ยาวไปจนถึงเลเวล 30 ได้สบาย
“หนึ่งเหรียญเงินครับ”
วีดรับค่าแรงและตัดเสื้อผ้าให้ผู้เล่นที่ต่อแถวยาว แค่ขยับแขนไม่กี่ครั้งก็ได้หมวก เสื้อเชิ้ต และถุงมือ วีดไม่ต้องใช้สมาธิเลยด้วยซ้ำ มันเหมือนตอนทำงานในโรงงาน ต่างกันแค่คราวนี้เขาไม่ต้องทำงานในห้องอับๆ แต่เป็นบนถนนสะอาดๆ ของนครอิสระแทน
แม้จะมีลมเย็นสบายพัดผ่าน แต่คนที่กำลังต่อแถวกลับรู้สึกได้เพียงความร้อนที่ตา (t/n อิจฉาตาร้อนน่ะแหละ)
“ว้าว! เสื้อคลุมตัวนี้เจ๋งไปเลย ขอบคุณมาก ฉันจะใส่ตอนนี้เลย แล้วถ้าเอาหนังมาให้อีกจะตัดให้อีกสักชุดได้มั้ย”
ผู้เล่นใหม่พากันกระโดดโลดเต้นเมื่อได้รับชุดป้องกันชุดใหม่ พวกเขาจะล่ามอนสเตอร์ได้รวดเร็วขึ้น และปลอดภัยขึ้นถ้าใส่ชุดคุณภาพสูงแบบนี้
ข่าวลือเรื่องช่างฝีมือที่ไม่เคยมีมาก่อนแพร่ออกไปจนผู้เล่นหลายคนมาเข้าแถวล่วงหน้า ส่วนใหญ่สั่งอาหาร เสื้อผ้า และซ่อมแซมอาวุธทันที จนช่วงเย็นจึงมีผู้เล่นคนหนึ่งส่งแร่ให้วีดสามก้อนอย่างประหม่า
“นายตีเกราะได้จริงๆ เหรอ”
“ได้แน่นอนครับ คุณอยากได้เกราะแบบไหนล่ะ แต่จากที่เคยทำมาเกราะตัวนึงต้องใช้แร่ 30 ก้อนนะครับ ถ้าเอาแร่ 3 ก้อนนี้บวกกับหนังสัตว์ ผมพอจะทำรองเท้าบูทให้ได้”
“งั้นเอาบูท”
“3 เหรียญเงินครับ”
“โอเค”
วีดหลอมแร่ในเตา เทลงในแบบที่เลือกไว้ และได้รับรองเท้าบูท
รองเท้าบูทไม่บริสุทธิ์:
ความทนทาน: 35/35
พลังป้องกัน: 6
รองเท้าบูทจากโลหะผสม แม้พลังป้องกันไม่สูงนักแต่ก็สวมใส่สบาย และคงทน
เพิ่มคุณสมบัติ:
ความว่องไว +2
ปกติรองเท้าบูทคู่ที่ทำจากเหล็กและทองแดงจะมีพลังป้องกันสูงกว่าคู่ที่ทำจากหนังสัตว์ แต่เขามีแร่ไม่พอ
ตอนนั้นเองที่วีดคิดอะไรขึ้นมาได้!
วีดแกะลายจิ้งจอกเก้าหางลงไปบนรองเท้าบูท การตกแต่งขั้นตอนสุดท้ายที่แสดงถึงบุคลิกของเขา เหมือนลายเซ็น
ติ๊ง!
คุณสมบัติของวัตถุเปลี่ยนไป
รองเท้าบูทเหล็กที่มีรสนิยม:
ความคงทน: 38/38
การป้องกัน: 7
รองเท้าบูทโลหะผสม แม้พลังป้องกันไม่สูงนักแต่ก็สวมใส่สบาย และคงทน ภาพจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เพิ่มพละกำลังและพลังชีวิตให้
เพิ่มคุณสมบัติ:
ความว่องไว +2
พละกำลัง +1
ความอึด +1
สกิลประติมากรรมระดับกลางมีไว้เพื่อเพิ่มสมรรถภาพให้กับวัตถุ มันเพิ่มคุณสมบัติเสริมให้อีกสองคุณสมบัติแม้จะไม่มาก
เขาเคยนำสกิลอื่นมาใช้กับสกิลประติมากรรม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่าสกิลประติมากรรมก็นำไปใช้กับสกิลอื่นได้ด้วยเช่นกัน
“ให้ตายสิ เพิ่มมาหน่อยเดียวเอง มันก็ดีนะแต่ดีขึ้นหน่อยเดียว”
ยิ่งเล่นวีดก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าอาชีพเกี่ยวกับศิลปะจำเป็นต้องมีสกิลรอง เหมือนในชีวิตจริง เหล่าผู้มีชื่อเสียงที่ทิ้งรอยไว้ในประวัติศาสตร์ต่างมีพรสวรรค์หลากหลายทั้งทางศิลปะ คณิตศาสตร์ และศาสตร์แขนงอื่นๆ
และพวกเขาทุกคนเป็นประติมากรที่มีชื่อเสียง!
ในที่สุดวีดก็เข้าใจว่าการเป็นประติมากรไม่ใช่แค่งานฝีมือแต่มันคือศิลปะ มันเป็นอาชีพรักสงบที่ไม่ช่วยอะไรในการต่อสู้ แม้จะไม่จริงทั้งหมดเพราะคุณสมบัติที่ได้จากรูปแกะสลักอันงดงามช่วยชีวิตวีดอยู่บ่อยครั้ง แต่การจะสร้างงานแบบนั้นขึ้นมาได้เป็นเรื่องยากเสียจนเรื่องนั้นไม่สำคัญเลย ประติมากรรมทั่วไปเป็นเพียงแค่ของประดับไร้ประโยชน์
ยิ่งไปกว่านั้น ประติมากรเลื่อนระดับยากกว่าอาชีพอื่นๆ มาก ขณะที่เหล่าทหารออกไปต่อสู้และพวกแบล็คสมิธยืนตีดาบ เหล่าประติมากรต้องสร้างรูปแกะสลักตามประเพณีนิยมและนั่งหดหู่หมดแรง
และแม้ว่าหลังลงแรงไปพวกเขาจะสามารถเลื่อนระดับสกิลขึ้นสู่ระดับกลางได้สถานการณ์ก็จะยังไม่เปลี่ยนแปลง ดังนั้นการสร้างประติมากรรมสวยงามสักชิ้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
แต่อาชีพเหล่านี้ไม่ใช่อาชีพไร้ประโยชน์ ยกตัวอย่างเช่น ยิ่งสกิลทำอาหารสูงเท่าไรเขาก็ยิ่งทำอาหารได้อร่อยและได้คุณค่ามากขึ้น เช่นเดียวกันกับงานแกะสลัก
เคล็ดมีดสลักและประติมากรรมวินาศคือสกิลเฉพาะของประติมากรที่อาชีพอื่นไม่มีวันรู้ และจะพัฒนาสกิลและฝีมืออย่างรวดเร็วเพื่อให้เชี่ยวชาญในสกิลของอาชีพอื่นได้ผ่านการสร้างประติมากรรมเท่านั้น อย่างไรก็ตาม จะให้รวดเร็วอย่างนั้นได้ต้องใช้ความดื้อรั้นมหาศาลและความแปลกใหม่จริงๆ เท่านั้น
“นี่ครับ”
“ขอบคุณครับ” ผู้เล่นที่สั่งทำรองเท้ากล่าวตอบ และจ่ายหนึ่งเหรียญทองด้วยความซาบซึ้งใจ
ถ้าซื้อจากร้านคงต้องเสียไม่ต่ำกว่าสิบเหรียญทอง ยิ่งไปกว่านั้น รองเท้าบูทคู่นี้ก็ตรงตามความต้องการ ผู้เล่นจึงจ่ายเกินราคาแบบไม่เสียดายเลย
“ขอบคุณครับ”
“อย่าลืมดูนะ”
“ผมเจอด้ายทอง เอาไปทำอะไรได้มั้ย”
ของที่วีดทำขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เขาตั้งใจทำอย่างเต็มกำลังแต่แถวก็ไม่เคยหดสั้นลงแต่กลับยาวขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นเหล็ก หนังสัตว์ ผ้า หรือแม้แต่ไอเท็มที่มักจะถูกโยนทิ้ง เมื่อมาอยู่ในมือวีดกลับกลายเป็นของมีค่า เขาไม่เคยปฏิเสธไม่รับงานไหนและผู้เล่นก็พากันหลงรักเขา
วีดตื่นเต้นจนตัวสั่น
เมื่อก่อนตอนยังขายรูปแกะสลักเล็กๆ เขาต้องคอยประเมินลูกค้าอย่างระมัดระวังและทุ่มสุดตัวเพื่อโน้มน้าวให้พวกผู้เล่นยอมซื้อ แต่เดี๋ยวนี้เพราะสกิลของแบล็คสมิทของทุกอย่างที่วีดทำขึ้นมาล้วนเรียกเสียงโห่ร้องชื่นชม เขาทำแต่ของที่มีประโยชน์จริงๆ และทุกคนก็ซาบซึ้งใจมาก
“อืมม... พอเทียบกับอาชีพประติมากร อาชีพไหนก็ดูมีประโยชน์สุดๆ ทุกอาชีพเลยแฮะ”
พอคิดมาถึงตรงนี้ความคิดก่อนหน้าทั้งหลายที่เคยทำให้เขารักในอาชีพประติมากรก็หายวับ แล้ววีดก็เริ่มกลับมาสงสัยอีกครั้ง
“หรือว่าเราควรเปลี่ยนอาชีพ เปลี่ยนไปเป็นแบล็คสมิธแล้วทุ่มสุดตัวเพื่อพัฒนาสกิล แล้วก็สร้างของสวยๆ งามๆ ไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องเงินเพราะต่อให้เลิกพยายามเงินก็ยังจะไหลมาเข้ากระเป๋าอยู่ดี”
ใช่แล้ว อาชีพแบล็คสมิธง่ายกว่าอาชีพประติมากรจริงๆ แต่มันก็มีข้อเสียของมัน อย่างไรก็ตาม วีดก็ไม่ได้พักมือ และหยุดบ่นในที่สุด
“เหอะ...ถึงอยากจะเปลี่ยนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ ชีวิตเรามันน่าสงสารที่สุด”
วีดค่อยๆ ทำทีละอย่างโดยไม่หยุดพัก เขารับวัตถุดิบทุกชนิด เก็บเงินเพียงเล็กน้อย และทำงานโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เป้าหมายหลักคือทำงานให้มากขึ้นเพื่อเพิ่มระดับของสกิลเร็วๆ ยิ่งแบล็คสมิธมีระดับสูงเท่าไรก็ยิ่งใช้เครื่องมือที่ดีขึ้น ทุกคนก็เลยพากันแปลกใจที่วีดทำของมีคุณภาพระดับนี้ได้โดยไม่ต้องอาศัยเครื่องมือคุณภาพสูง
“หมอนี่คนดีสุดๆ ไปเลย”
“อือ ดูสิ่งดีๆ ที่เขาทำสิ”
“เป็นคนง่ายๆ แล้วก็ไม่โลภเลยด้วย”
ชายสองคนสวมเครื่องสวมใส่ราคาแพงยืนอยู่ตรงประตูนครอิสระ
คนหนึ่งมีดาบใหญ่สะพายอยู่เบื้องหลัง มันเป็นดาบสองมือที่ใช้แรงมหาศาลในการขึ้นรูป ส่วนชายอีกคนเป็นหนึ่งใน ดรูอิด เฮลิโอเลเทอร์ส เพียงไม่กี่คนในเกม (t/n: Druid – พ่อมด ฤาษี นักเวทย์, Heliolaters – ผู้บูชาพระอาทิตย์)
จะเป็นเฮลิโอเลเทอร์สได้ต้องมีระดับ 250 เป็นอย่างน้อย การที่คุณมาถึงระดับนี้ได้ขณะที่เกมเพิ่งดำเนินมาถึงช่วงนี้หมายความว่าคุณเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่มีระดับสูงที่สุด
ทั้งสองมองมาที่วีดขณะกระซิบคุยกัน
“โอ้ มืออาชีพชัดๆ”
“นั่นสิ มีจิตสำนึกและยังซื่อสัตย์”
“ฉลาดด้วย ตอนที่เลือกอาชีพต้องคิดล่วงหน้ามาอย่างดีแล้วแน่ๆ”
“ใช่ เริ่มด้วยอาชีพสายช่างฝีมือนี่พึ่งพาได้จริงๆ”
“เห็นด้วย แล้วยังไม่ได้มีสกิลแค่ประเภทเดียว แต่มีหลายประเภทมาก”
พวกเขายืนคุยกันเรื่องวีด แน่ละว่าทั้งสองคนไม่มีทางรู้ว่าวีดต้องขมขื่นขนาดไหนในฐานะประติมากร ในสายตาพวกเขาวีดเลยกลายเป็นคนที่วางแผนอาชีพมาอย่างรอบคอบและชาญฉลาด
ของที่วีดทำขึ้นมาขายดีมาก
การออกแบบ! วีดมีค่า ‘ศิลปะ’ สูงทำให้ไอเท็มที่สร้างขึ้นมีรูปแบบที่สวยงาม
คุณภาพ! ไอเท็มที่วีดสร้างมีค่าสถานะสูงกว่าไอเท็มประเภทเดียวกันที่ขายตามร้าน
จึงไม่แปลกเลยที่จะขายดีมาก
ชื่อเสียงของวีดดังไปถึงเมืองข้างเคียง ผู้เล่นบางคนที่ได้รับข้อความจากเพื่อนถึงขั้นเดินทางมาจากเมืองอื่น
ช่างฝีมือดีๆ หายาก ผู้เล่นส่วนใหญ่จึงจำใจใช้เพียงอาวุธมาตรฐานที่ได้จากมอนสเตอร์หรือที่ซื้อหาจาก NPC ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เล่นจำนวนมากยังคงเก็บหนังสัตว์ ก้อนแร่ และวัตถุดิบอื่นที่ได้จากการล่ามอนสเตอร์เอาไว้
วีดรับงานจากทุกคนและสร้างของมีประโยชน์ได้จากวัตถุดิบทุกชนิด
เมื่อแถวยาวถึงจุดหนึ่ง วีดก็เริ่มนำเสื้อผ้าที่ทำจากหนังกวางซึ่งตัดเย็บไว้ล่วงหน้าออกมาขาย
วีดจัดประมูลอย่างคาดหวังเต็มที่
“ขายเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จแล้วครับ! เหมาะกับทั้งพรีสและนักบวช เครื่องสวมใส่อย่างดีคุณภาพสูงจากหนังกวาง ของมีจำนวนจำกัดผมเลยจะขายให้กับคนที่ให้ราคาสูงที่สุดเท่านั้น!”
ทันใดนั้นเองพรีสและนักบวชทุกคนก็ตาเป็นประกาย ในทวีปเวอร์เซลล์มีมอนสเตอร์เพียงไม่กี่ชนิดที่ดรอปเครื่องสวมใส่ของนักบวช
“เอาตัวนึง ชั้นให้ 160 เหรียญทอง!”
“ทางนี้ให้ 200 เหรียญทอง!”
เดี๋ยวเดียวเท่านั้นเสื้อผ้าก็ขายหมดเกลี้ยง วีดไม่ได้ใช้เล่เหลี่ยมหลอกลวงใดๆ เลย เสื้อผ้าพวกนี้คุณภาพยอดเยี่ยม และเป็นเสื้อผ้าสำหรับผู้เล่นระดับ 100 ขึ้นไป
เสื้อคลุมได้ราคาดีที่สุดที่ 200-300 เหรียญทอง และหมวกกับรองเท้าบูทขายได้ที่ประมาณ 50 กว่าเหรียญทอง วีดหาเงินได้กว่า 1000 เหรียญทองจากการประมูล
เนิ่นนานหลังการประมูลจบสิ้นก็ยังมีคนส่งข้อความเข้ามาถามไถ่ว่ายังพอมีเครื่องสวมใส่ที่ทำจากหนังกวางหลงเหลืออยู่บ้างไหม
สองสามวันให้หลังวีดก็ผลิตของให้ลูกค้าไปแล้วไม่ต่ำกว่าร้อยคน และในที่สุดก็ได้รับผลลัพธ์ที่รอคอย
สกิลแบล็คสมิธของท่านเลื่อนผ่านระดับที่ 10 และขึ้นสู่ระดับกลาง
สกิลใหม่:
ลับดาบ และขัดชุดเกราะ
ลับดาบ – เพิ่มค่าโจมตี
ขัดชุดเกราะ – ทำให้ศัตรูสับสนและตาพร่าพร้อมเพิ่มพลังป้องกัน
สถานะทั้งหมด +5
ชื่อเสียง +50
ศิลปะ +3
ใช้เวลาอีกพักหนึ่งสกิลตัดเย็บจึงค่อยเลื่อนไปที่ระดับกลาง ก่อนหน้านี้วีดคิดว่าสกิลตัดเย็บน่าจะเลื่อนระดับก่อน แต่เขาลืมนึกไปว่าผู้เล่นส่วนใหญ่ในเกมมีอาชีพสายต่อสู้ พวกเขาก็เลยเอาแต่สั่งให้ตีดาบเพียงอย่างเดียว ดังนั้นสกิลตัดเย็บของวีดก็เลยเลื่อนระดับช้า
สกิลตัดเย็บของท่านเลื่อนผ่านระดับที่ 10 และขึ้นสู่ระดับกลาง
สกิลใหม่: รีดผ้า และซักมือ
รีดผ้า – เพิ่มการป้องกัน
ซักมือ – ต้องใช้น้ำ ซักผ้าสกปรกในน้ำเพื่อเพิ่มพลังป้องกัน หากขยี้แรงไปจะทำให้ผ้าเก่าและขาดได้ ซักเสื้อผ้าชุดเดิมซ้ำได้เพียง 3 ครั้ง
สถานะทั้งหมด +5
ชื่อเสียง +50
ศิลปะ +70
วันที่สกิลของวีดเลื่อนขึ้นสู่ระดับกลางเขาทำงานให้ลูกค้าสองคนสุดท้ายก่อนจะประกาศเรื่องหนึ่ง เขาปีนขึ้นยืนบนโต๊ะ มองไปที่ฝูงชนรอบๆ ซึ่งจำนวนไม่น้อยมาจากเมืองข้างๆ ก่อนจะตะโกนเสียงดังให้ได้ยินทั่วกันว่า
“สวัสดีครับทุกท่าน โปรดสนใจฟังทางนี้ ผมมีเหตุผลส่วนตัวที่ทำให้ไม่สามารถตัดเย็บเสื้อผ้าหรือตีอาวุธได้ช่วงเวลาหนึ่ง ผมขอโทษครับ แต่ผมมีข่าวดีจะมาแจ้ง! สี่วันให้หลังผมมีผลงานหนึ่งจะนำเสนอ สกิลตัดเย็บของผมขึ้นถึงระดับกลางแล้วทำให้ตัดเย็บเสื้อผ้าจากผ้าสายรุ้งได้! แล้วเจอกันในอีกสี่วันให้หลังนะครับ คุณจะไม่ผิดหวังแน่นอน!”
พูดจบวีดก็เก็บของแล้วหนีไป
“ผ้าสายรุ้ง”
“อะไรล่ะนั่น”
ผู้คนพากันคาดเดาไปต่างๆ นาๆ แต่สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะ ผู้เล่นหลายคนออกจากเกมเพื่อเข้าเว็บไซต์เกี่ยวกับเส้นทางแห่งราชันย์เพื่อหาข้อมูล
ผ้าสายรุ้งจักรพรรดิ
ความทนทาน 5/5
วัตถุดิบชั้นเยี่ยมสำหรับเสื้อผ้าและเครื่องสวมใส่อื่นๆ ในขั้นตอนการผลิตจะเกิดคุณสมบัติเสริม 7 ชนิดแบบสุ่ม ป้องกันผู้สวมใส่จากลูกธนูและอาวุธไม่มีคมได้อย่างดีเยี่ยม ต้องการสกิลการตัดเย็บระดับกลางในการตัดเย็บ
ปัจจุบัน แหล่งที่มาของผ้าชนิดนี้ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป แต่ก็รับรู้โดยทั่วกันว่าได้มายาก
วัตถุดิบตัดเย็บชั้นหนึ่ง
คุณสมบัติพิเศษ: สุ่มคุณสมบัติเสริม 7 ชนิด
ทันใดนั้นเองผู้เล่นคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาว่ามันใช้สำหรับทำเสื้อผ้าคุณภาพสูง
ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วอินเตอร์เน็ตเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง เมื่อถึงวันนัดหมายผู้คนมารวมตัวกันที่ประตูเมืองมากมายจนแน่นขนัด บางคนเดินทางมาจากอาณาจักรอื่นเพื่อหวังซื้อเสื้อผ้า
ใช่แล้ว มีทั้งผู้เล่นและกิลด์จำนวนมากเข้าร่วมงานนี้ ในทวีปเวอร์เซลส์อันกว้างใหญ่เคยมีสงครามเต็มรูปแบบระหว่างกิลด์เกิดขึ้นมาก่อน ในงานประมูลครั้งนี้พวกเขาก็เลยไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นศัตรูที่ไม่มีใครปราณีแก่กัน
ด้วยหวังเพียงจะได้ซื้อไอเท็มเฉพาะเท่านั้น
“มาเริ่มการประมูลกันเลยดีกว่าครับ!”
เมแพนคือผู้จัดประมูลให้กับวีด
ก่อนหน้านี้ตอนที่วีดนั่งขายของมีคนเห็นหน้าเขาหลายคนก็จริงแต่ตอนนี้ฝูงคนเยอะขึ้นเป็นสิบถึงยี่สิบเท่าของก่อนหน้านี้ และเขาก็มั่นใจว่าจะต้องมีคนถ่ายวิดีโองานประมูลเก็บไว้แน่นอน วีดไม่อยากให้ตัวเองเป็นจุดสนใจและทำให้ผู้คนจำได้ว่าเขาคือคนเดียวกันกับ ‘ปริ้นเซสไนท์’ วีดจึงขอให้เมแพนช่วยดูแลงานประมูลแทน
“ของล็อตแรก... อ้อ! คุณวีดเตรียมไว้ให้พวกเรา 13 ไอเท็มครับ แจ้งล่วงหน้าว่า มีชิ้นนึงเป็นไอเท็มเฉพาะ อีก 5 ชิ้นเป็นไอเท็มหายาก และที่เหลือเป็นไอเท็มทั่วไป เราจะเริ่มประมูลจากไอเท็มทั่วไปก่อน ล็อตแรก...”
“1000 เหรียญทอง!”
“1500!”
“2400!”
“4000!”
ทุกคนต่อสู้กันจนถึงชิ้นสุดท้ายโดยหวังว่าอย่างน้อยก็จะได้เป็นเจ้าของสักชิ้นหนึ่ง
แน่นอนอยู่แล้วว่าของที่นำมาประมูลมีส่วนสำคัญ แต่สถานที่และผู้เข้าร่วมก็สำคัญเช่นกัน ทุกองค์ประกอบส่งผลอย่างรุนแรงต่อราคาของทั้งสิ้น ถ้าคุณโฆษณาสินค้าและขายในหมู่บ้านห่างไกลที่มีผู้เล่นอยู่เพียงไม่กี่คนก็จะไม่มีใครซื้อ
จะให้เป็นงานประมูลที่ดีได้คุณต้องดึงความสนใจของผู้คนให้ได้ก่อน แล้วค่อยๆ สร้างและรักษาบรรยากาศการแข่งขันระหว่างผู้เล่นและความโลภของพวกเขา
นี่แหละความลับของการประมูล!
ต้องขอบคุณการประมูลที่วางแผนมาอย่างดีที่ทำให้วีดขายเสื้อคลุมสีรุ้งหมดเกลี้ยง วันถัดมายังคงมีผู้คนเดินทางมาที่จุดเดิมแต่วีดได้หายตัวไปแล้วอย่างที่สัญญาไว้
****************************
<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&n=a6753880' border='0' alt=''></a>
ขอบคุณคร้าบบ
ตอบลบ