เหล่ากิลด์ในส่วนกลางของทวีปเริ่มใช้วิธีสงครามข้อมูลที่โหดเหี้ยม
พวกเขากำลังหาข้อมูลเกี่ยวกับราชาแมงป่องและหาวิธีที่จะลดอุณหภูมิทั่วทั้งทวีปไปพร้อมกัน
วิซาร์ด, เซจ (Sage) และชนชั้นสูงมารวมตัวกันในห้องสมุดเพื่อนำเสนอข้อมูลของตำนานและเทพนิยายจากหนังสือเก่าแก่
และแล้วร่องรอยก็ถูกค้นพบในหมู่บ้านของพวกคนเถื่อน
“ผมได้รับรายงานผลการสืบสวนจากเอเดรุนว่า ทางตอนเหนือหมู่บ้านเอเดรุนได้หายไป ที่นั่นมีแท่นบูชาของหมู่บ้านซึ่งเชื่อสืบต่อกันมาว่าสามารถขจัดความร้อนให้หายไปได้”
หม่บ้านเอเดรุนหายไป !
ในการบันทึกในประวัติศาสตร์ว่าหมู่บ้านนี้เคยตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งในอาณาจักรคัลดีท (Kingdom of Kaldeath)
ตอนเหนือของอาณาจักรคัลดีทเป็นดินแดนที่เป็นน้ำแข็งมาอย่างยาวนาน เอเดรุนและหมู่บ้านอื่นอีกหลายแห่งจึงไม่ได้ถูกบันทึกไว้บนแผนที่
“เรื่องนี้ผมรู้แล้ว”
เป้าหมายสำหรับหัวหน้ากิลด์ของแต่ละกิลด์ปรากฏขึ้นมาแล้ว
คือการไปยังส่วนที่หนาวเย็นที่สุดของทวีปเพื่อค้นหาหมู่บ้านเอเดรุน !
ถ้ามีกิลด์ใดที่สามารถแก้ปัญหาภารกิจที่ถึงกับทำให้กิลด์คริมสันวิง( Crimson Wing Guild) ล่มสลายลงได้ละก็ พวกเขาจะได้รับความนิยมมากขึ้นทีเดียว
นอกเหนือไปจากนั้น พวกเขาก็ยังมีแผนการอื่นอยู่อีกด้วย
‘เราจะฉวยโอกาสจากเหตุการณ์ครั้งนี้และเราจะเป็นกลุ่มแรกที่บุกเบิกไปถึงดินแดนทางเหนือ’
มีภารกิจมากมายในแดนเหนือ ถ้าคุณได้เป็นเจ้าของบริเวณออกล่าและรักษามันเอาไว้ได้ กิลด์ของคุณจะได้รับผลประโยชน์เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก
‘ภารกิจในแดนเหนือมีอยู่มากมาย เราสามารถครองพื้นที่ออกล่าและขยายอิทธิพลของกิลด์เราได้แน่’
‘นี่เป็นโอกาสทองของกิลด์เราแล้วที่จะแผ่ขยายความยิ่งใหญ่ !’
เหล่ากิลด์ในส่วนกลางของทวีปกำลังแย่งกันเป็นเจ้าของดินแดนกันอย่างดุเดือด
มีหลายปัญหาเกิดขึ้นขณะครอบครองปราสาทหรือป้อมปราการและแม้กระทั่งพื้นที่ออกล่าเล็กๆ !
แต่คุณสามารถเปลี่ยนขั้วอำนาจได้จากการสำรวจดินแดนทางเหนือ
หัวหน้ากิลด์บางคนประกาศว่าจะมีการออกเดินทางไปสำรวจทางเหนือโดยไม่บังคับกันใครจะไม่ไปก็ได้ ซึ่งมันก็เป็นความเสี่ยงที่น่าลงทุน
ยุคแห่งการสำรวจดินแดนทางเหนือได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
****************************
ณ บาร์ของสมาคมดาร์คเกมเมอร์
กลุ่มผู้เล่นเลเวลสูงซึ่งถูกจ้างโดยกิลด์คริมสันวิงที่ทำภารกิจล้มเหลวเมื่อคราวก่อน พวกเขาว่างงานมานานพอควร แต่ตอนนี้พวกเขาจะเริ่มงานอีกครั้ง
มีหลายกิลด์มาจ้างให้พวกเขาร่วมคณะเดินสู่ดินแดนทางเหนือ
การเป็นผู้เล่นเลเวลสูงไม่ได้เป็นสิ่งการันตีว่าจะพวกเขาจะเก่งกาจในการต่อสู้ พวกเขาจำเป็นต้องมีประสบการณ์และสามารถดึงความสามารถที่มีออกใช้ได้อย่างสูงสุด
ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ประเภทใด เหล่าดาร์คเกมเมอร์ก็รู้วิธีที่จะใช้ความสามารถเพื่อให้อยู่รอดได้จนถึงที่สุด ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เผยให้เห็นถึงความรู้สึกแห่งความรับผิดชอบและการแข่งขันกับกิลด์อื่นๆ
“ทำตามที่ฉันพูด ! อย่าไปในที่ที่ฉันไม่ได้บอกให้ไป”
“ฟู่ ผมว่าน่าจะพอแล้วนะ”
“ฉันตายอย่างสูญเปล่าในภารกิจระดับสูง และทำให้คนพวกนั้นเกลียดฉัน”
“โอเค ผมเข้าใจแล้ว พอเถอะ”
โวล์คทนฟังภรรยาเขาบ่นไม่ได้ตลอดทั้งวัน
มีหลายคนที่เสียชีวิตไประหว่างภารกิจระดับ A ของกิลด์คริมสันวิง!
มันไม่คุ้มค่าเลยสำหรับพวกเขา ไม่เพียงแค่เสียเลเวลไปถึง 2 ระดับแต่พวกเขายังเสียระดับความชำนาญของสกิลอีกด้วย
สมาคมดาร์คเกมเมอร์เสียชื่อเสียงเป็นอย่างมากไปกับภารกิจนี้
โวล์คพูดปลอบใจ
“ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็ยังได้เงิน จนถึงตอนนี้เราหามาได้ทั้งหมด 110,000 เหรียญทองแล้ว”
“มันไม่คุ้มค่ากับชีวิตของคุณเลย ฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่รู้ว่าคุณตาย”
“คุณ …!”
ดวงตาของโวล์คเต็มไปด้วยความตื้นตัน
“ผมก็รู้สึกอย่างเดียวกับคุณนั้นแหละ”
“ที่รัก”
โวล์คจับมือของเธออย่างแผ่วเบา แต่เธอสะบัดออกและถามว่า
“คุณไม่ได้เสียไอเทมอะไรไปใช่ไหม ?”
“แน่นอนว่าไม่ ผมใส่เพียงอุปกรณ์สวมใส่ถูกๆที่ซื้อจากร้านค้า สถานที่มันดูค่อนข้างอันตรายผมก็เลยป้องกันไว้แล้ว”
“คุณเก่งมาก”
เหล่าดาร์คเกมเมอร์มักจะได้รับไอเทมสวมใส่เพิ่มเติมและพวกเขาจะไม่สวมใส่มันทันทีถ้าพวกเขารู้สึกว่ามีแนวโน้มที่จะตายในระหว่างภารกิจ พวกเขาจะสวมใส่แต่ไอเทมที่พวกเขาจะไม่เสียดายถ้าต้องเสียมันไป
เห็นได้ชัดว่าอุปกรณ์สวมใส่เปรียบเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกายของดาร์คเกมเมอร์
มีชายคนหนึ่งมาหาโวล์คและแดร์ลินขณะกำลังพักผ่อน
“ผมมีงานมาเสนอ คุณสนใจไหมครับ ?”
โวล์คพยักหน้าให้ชายคนนี้อย่างสุภาพ
“เราอยากฟังครับ แต่คุณต้องเล่ารายละเอียดของมันก่อนแล้วเราค่อยตัดสินใจว่าจะรับงานนี้หรือไม่”
“แน่นอนครับ ผมมาจากกิลด์โคลด์โรส(Cold Roses Guild) ในครั้งนี้กิลด์ของเราจะเดินทางไปสำรวจดินแดนทางเหนือ เลเวลที่ต้องการจำกัดอยู่ที่ 320 หรือมากกว่า ค่าตอบแทนคือ 40,000 เหรียญทอง”
“ค่าตอบแทนค่อนข้างสูงเลยนะครับ”
ชายคนนี้ไม่ได้ตอบโต้อะไร
“ใช่แล้วครับ ตอนนี้ค่าจ้างของเหล่าดาร์คเกมเมอร์เพิ่งเพิ่มขึ้น ถ้าเราเจอภารกิจสำคัญในเมืองเอเดรุนหรือเมืองอื่นๆ ค่าตอบแทนก็จะสูงขึ้นอีกครับ”
“ด้วยความเคารพนะครับ แต่กิลด์โคลด์โรสก็สามารถนำคณะเดินทางไปได้เองโดยไม่ต้องการช่วยเหลือเพิ่มเติมก็ได้ไม่ใช่หรอครับ? ”
กิลด์โคลด์โรสเป็นกิลด์ขนาดกลางที่อยู่ในท๊อป 40 อันดับแรกของส่วนกลางของทวีป พวกเขาเป็นเจ้าของป้อมปราการอยู่ 4 แห่งแต่ก็ตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกล
นอกจากนี้ยังมีหัวหน้ากิลด์ที่เป็นนักรบคนแคระผู้ใจดีนามว่าโอเบรอน (Oberon)
กิลด์นี้จัดเป็นกิลด์อันดับกลางที่มีฝีมือทีเดียว
แม้โวล์คจะตั้งข้อสังเกตุแต่เขาก็ตอบรับคำเสนอของชายคนนี้
“แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงแค่พวกเราที่จะไป กิลด์พันธมิตรและผู้คนทั่วไปก็จะไปด้วยเหมือนกัน มันเป็นครั้งแรกที่มีการเดินสำรวจดินแดนทางเหนือ เราจึงต้องเร่งมือทำงานให้ได้ข้อมูลที่มากกว่ากิลด์อื่นๆ”
“ผมว่าจะต้องมีคนมาจำนานมากแน่”
“ใช่แล้วครับ เราต้องคว้าโอกาสที่ต้องไปสำรวจเมืองแดนเหนือและอาณาจักรให้ได้ ยังมีสถานที่อีกมากมายที่ยังไม่ได้สำรวจ คุณอยากเข้ามามีส่วนร่วมไหมครับ?”
แดร์ลินสะกิดแขนโวล์ค
ข้อเสนอก็ไม่เลวร้ายเกินไป
เหล่าดาร์คเกมเมอร์มีชีวิตที่มีความเสี่ยงสูงมาก ความจริงถ้าพวกเขาออกเดินทางตัวคนเดียวพวกเขาจะออกเดินทางในพื้นที่ที่อันตรายกว่านี้อีก
เพื่อที่จะเป็นคนแรกที่พิชิตดินแดนทางเหนือ! พวกเขาพร้อมที่จะเดินหน้าด้วยความทะเยอทะยานและแบกรับความเสี่ยงมหาศาล
พื้นที่ออกล่าใหม่ๆและภารกิจ ไม่อาจตอบสนองความพอใจของพวกเขาได้
โวล์คและแดร์ลินตกลงยอมรับข้อเสนอของชายผู้นี้
*********************************
หลังจากวีดและเพื่อนๆกลับลงมาจากภูเขาโฮรอม พวกเขาก็ตรงไปที่ปราสาทของดาร์คเอลฟ์ พวกเขาต้องการจัดการกับแจปเทม(japtem)ที่ฝากไว้ก่อนปีนภูเขาโฮรอม
เซอร์กะฟังคำของดาร์คเอลฟ์แกรนเบลอย่างร่าเริง
“แม่หนูปีนภูเขาโฮรอมได้สำเร็จจริงด้วยมันน่าทึ่งมาก พี่จะบอกเกี่ยวกับพื้นที่ออกล่าดีๆให้อีกนะ เคยได้ยินเกี่ยวกับป่าคารากะไหม ?”
“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ”
“จากที่นี่ก็ใช้เวลาเดินเท้าไปประมาณหนึ่งวัน แม่หนูจะพบมอนสเตอร์หลากชนิด หลายระดับเลยหละ เป็นสถานที่ดีมาก และถ้าพวกแม่หนูสามารถจัดการบอสราชางูลงได้ก็จะสามารถเข้าสู่สถานที่มหัศจรรย์ได้”
“สถานที่มหัศจรรย์งั้นหรอคะ ?”
“แม่หนูเคยได้ยินเกี่ยวกับกองทัพอมตะไหม ?”
แกรนแบลลดเสียงเบาลง
แกรนเบลไม่รู้ว่าวีด คือคาริชวิที่เปลี่ยนร่างมา
“กองทัพอมตะแข็งแกร่งมาก”
เซอร์กะมองไปยังดวงตาของวีดผู้ซึ่งกำลังรับฟังเรื่องที่เกี่ยวกับกองทัพอมตะอย่างสนใจ และตอบออกไป
แกรนเบลเริ่มที่จะโม้
“กองทัพอมตะแข็งแกร่งก็จริงแต่ก็ไม่เท่าพวกเราดาร์คเอลฟ์ที่ยอดเยี่ยมทั้งด้านเวทมนต์ธาตุและการยิงธนูหรอก มีหลายสิ่งที่ดาร์คเอลฟ์เราเก่งกว่า !”
“ใช่แน่นอนค่ะ”
“แม้กองทัพอมตะได้สร้างความโกลาหลอย่างใหญ่หลวงและหายตัวไปแล้ว แต่ดันเจี้ยนของลิชไชร์ยังคงอยู่ ใครจะรู้ว่าลิชไชร์ได้ทิ้งสมบัติอะไรไว้บ้าง”
“สมบัติเหรอคะ ?”
“มันอาจจะไม่แน่นอน แต่มันเป็นสิ่งที่แม่หนูควรไปตรวจสอบดูนะ หรือไม่ใช่? ตอนนี้พวกนักรบดาร์คเอลฟ์ก็อยู่แถวๆหน้าทางเข้าดันเจี้ยนแล้ว”
โพรงที่กองทัพอมตะกำเนิดขึ้น !
แกรนเบลพูดถึงสถานที่ที่น่าออกล่าเป็นอย่างยิ่ง
ทหารของราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ พรีสแห่งเฟรย่า วีด และเหล่าปาร์ตี้ ต่างพากันมุ่งหน้าไปที่ป่าคารากะ
เหมือนดังคำพูดของแกรนเบล มีมอนสเตอร์หลายชนิดในเทือกเขายุโรกิสุ่มปรากฎตัวขึ้นที่นี่ ถึงกระนั้นวีดก็คุ้นเคยกับมอนสเตอร์พวกนี้แล้ว
วีด เหล่าทหารและเพื่อนๆเดินทางเข้าไปที่นี่เพื่อออกล่า ให้เลเวลเพิ่มขึ้นสัก 1 ระดับก็ยังดี แม้เหล่าทหารและเพื่อนๆของเขาจะมีเลเวลที่ห่างกันพอควรแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ไม่ว่าอย่างไรก็ยังห่างไกลกับการเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด เขาทำการเพิ่มทักษะการทำงานของเขาโดยการใช้มันไปกับการออกล่าร่วมกับเหล่าทหาร
แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน เบคเกอร์ บูเรน และฮอสแรมก็เข้ามาพบเขา
“หัวหน้า พวกเราต้องกลับบ้านเกิดของพวกเราแล้วครับ”
“เราเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรโรเซนไฮม์ เราไม่อาจหายไปจากกองทัพนานๆได้ครับ”
ไม่ว่าวีดจะมีความเป็นผู้นำสูงเพียงใด เขาก็ไม่อาจรั้งทหารที่เป็นของราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ไว้ได้ตลอดไป
ตอนนี้เขาก็สำเร็จภารกิจกับกองทัพอมตะแล้ว ก็เป็นเรื่องปกติที่พวกทหารอยากกลับอาณาจักรของพวกเขา
โบสถ์แห่งเฟรย่าก็กำลังคิดถึงเหล่าพรีสที่จากมา
‘น่าเสียดายที่เราไม่อาจใช้แต้มของเรารั้งพวกเขาไว้ได้’
วีด เหล่าพรีส และเหล่าทหารไปที่ประตูเทเลพอร์ตด้านในถ้ำของทุ่งหญ้าแห่งความสิ้นหวัง
แต่เพื่อนๆของเขาตัดสินใจที่จะออกล่าในป่าคารากะกันต่อไป
“ไปป้อมปราการเซราบอร์ก”
เหล่าพรีสเปิดประตูเทเลพอร์ต
มีแสงส่องสว่างไปทั่วบริเวณถ้ำ เมื่อแสงจางลง ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่
**********************************
เมื่อวีด กองทหารและเหล่าพรีส เทเลพอร์ตถึงอาณาจักรโรเซนไฮม์
พวกเขาปรากฎตัวใกล้กับน้ำพุใจกลางเมืองซึ่งเป็นที่ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงของความสนใจของผู้คนได้
“พวกที่วาร์ปมานี้ต้องเป็นพวกทหารของอาณาจักรและพวกอัศวินเป็นแน่”
“พวกเขามาจากไหนกันนะ ?”
“พวกพรีสแห่งเฟรย่าก็ด้วย”
“พวกเขากำลังทำภารกิจอะไรกันอยู่นะ?”
วีดได้รับความสนใจจากผู้คน โชคยังดีที่ไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้น
เหล่าอัศวินและทหารยามรีบออกมาต้อนรับทันที
“องค์ราชากำลังคอยท่านอยู่ครับ”
ภายใต้การนำทางของเหล่าอัศวิน วีดเข้าไปในพระราชวังซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยเข้าเฝ้าพระราชาในท้องพระโรง
ราชาองค์ก่อนได้สวรรคตลงแล้ว รัชทายาทลำดับแรกเจ้าชายวินส์ตัน (Archduke Winston) ขึ้นครองราชย์เป็นราชาองค์ใหม่
“ท่านเป็นประติมากรสินะ วีดผู้สร้างสุสานให้กับราชาองค์ก่อน”
พระราชาวินส์ตันมีดวงเนตรที่เฉียบคม ในท้องพระโรงมีเหล่าชนชั้นสูงและอัศวินอยู่หลายคน
จากการประเมินพระราชาวินส์ตันเป็นคนประเภทก้าวร้าวรุนแรงเนื่องจากมีความแค้นกับราชอาณาจักร เบรนท์
เขาวางแผนที่จะขยายอาณาเขตและเพิ่มเข้มแข็งให้กับกองทัพของอาณาจักร
แท้จริงความปรารถนาเหล่านั้นถูกตอบสนองด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว
วีดได้รวบรวมข้อมูลจากสมาคมดาร์คเกมเมอร์มาพอควร เขาพยายามอ่านข้อมูลเกี่ยวกับพระราชาองค์ใหม่ของอาณาจักรโรเซนไฮม์ให้ได้มากที่สุด
วีดคุกเข่าลงหนึ่งข้าง
“ใช่พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
“จากแหล่งข้อมูลเราได้ยินมาว่าท่านยืมกองทหารของอาณาจักรและเหล่าอัศวินไปจำนวนหนึ่งใช่หรือไม่?”
“เป็นเช่นนั้นพะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
“ถึงอย่างไรทหารของเราก็ออกไปนานพอดูนะ แล้วท่านนำกองทหารและอัศวินไปทำอะไรมารึ ?”
พระราชาวินส์ตันจ้องไปในดวงตาของวีด
เป็นที่รู้กันว่าพระราชาพระองค์นี้มีพระปรีชาด้านความแข็งแกร่งของกองทหาร พระองค์มีความโดดเด่นในปราบปรามมอนสเตอร์เพื่อขยายอาณาเขตออกไป แต่เมื่อประติมากรปรากฎขึ้นพวกเขากลับถูกบังคับให้ถอยทัพจากศัตรู
การตัดสินขององค์ราชาวินส์ตันยังไม่สิ้นสุดลง
‘ข้าอาจจะตัดสินเร็วไป’
แต่ว่าวีดนั้นเคยชินกับสถานการณ์ที่ไม่เป็นมิตร ความทุกข์ทนและความเศร้าโศกแล้ว ตอนนี้เขารู้วิธีที่จะผ่านพลิกสถานการณ์กลับมาได้
วีดยืนขึ้นและพูดว่า
“ด้วยพระบารมีของพระองค์ที่แผ่ไพศาลทำให้เหล่าทหารได้ต่อสู้กับกองทัพอมตะ ซึ่งอาจนำภยันตรายมาสู่อาณาจักรโรเซนไฮม์”
หลังจากพูดจบแล้ววีดตั้งใจจะออกไปทันที นี่เป็นแผนการที่เตรียมมา
มันเป็นกฎของการพูดให้อยากแล้วก็จากไป เมื่อพวกเขาสนใจฟังครั้งหนึ่งแล้วพวกเขาก็จะสนใจฟังอีก
พระราชาวินส์ตันถามกลับว่า
“แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง ?”
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใดฝ่าบาท พวกกระหม่อมแค่ป้องกันการโจมตีของกองทัพอมตะและลิชไชร์ไม่ให้ทำอันตรายอะไรกับทวีปนี้เท่านั้นพะยะค่ะ”
“เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆรึ ? เล่ารายละเอียดเพิ่มเติมให้ข้าฟังสิ”
วีดเล่าเรื่องที่เขานำเหล่าทหารของอาณาจักรโรเซนไฮม์ไปเป็นแนวหน้าสู้ศึกกับพวกกองทัพอมตะ
เขายังเน้นไปที่ความเก่งกล้าของเหล่าทหารที่ต่อสู้โดยไม่เสียดายชีวิต
แต่ความจริงแล้วพวกออร์คและดาร์คเอลฟ์ต่างหากที่เป็นกำลังหลักเข้าต่อสู้กับกองทัพอมตะ
เหล่าทหารแห่งโรเซนไฮม์รับฟังทุกอย่างที่วีดกำลังพูด
วีดชื่นชมเหล่าอัศวินและเหล่าทหารแห่งโรเซนไฮม์ในความอุตสาหะ และกล่าวขอบคุณพวกเขา
มันเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความสัมพันธ์กับองค์ราชาและราชสำนักและอาจรวมไปถึงเหล่าชาวเมืองด้วย เพราะเรื่องราวการต่อสู้ของเหล่าทหารทำให้วีดเพิ่มความคุ้นเคยกับองค์ราชาวินส์ตันได้
การประเมินของพระราชาวินส์ตันที่มีต่อวีดได้เปลี่ยนไป
“ท่านรู้ไหม ว่าข้าก็เคยผจญภัยมามากเช่นกัน”
“ไม่ทราบเลยฝ่าบาท”
“ข้ายังชื่นชอบผู้ที่สนุกสนานไปกับความท้าทายและการผจญภัย มันนานมากแล้วที่ข้าไม่มีสหายมาพูดคุยกันในเรื่องที่ชื่นชอบ ท่านสนใจทำงานร่วมกับราชวงศ์ของโรเซนไฮม์ไหม ?”
*ติ้ง !*
คุณได้รับเสนอให้รับอาชีพจากพระราชาวินส์ตันเป็น ประติมากรของราชอาณาจักร
ถ้าคุณทำงานร่วมกับราชสำนักคุณจะได้อาศัยอยู่กับราชวงศ์ และพบปะกับชนชั้นสูงและพระบรมวงศานุวงศ์
ทหารจำนวน 300 นายจะอยู่ใต้บังคับบัญชาของคุณ
ทางราชวงศ์จะให้ห้องส่วนตัวแก่คุณ
คุณจะได้รับการฝึกฝนจากอัศวินและได้รับเงินเดือนขั้นต่ำจำนวน 2000 เหรียญทอง
คุณจะได้รับเงินเดือนเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่สร้างสรรค์ประติมากรรม
ขณะทำงานในฐานะประติมากรหลวง ประติมากรรมทุกชิ้นที่สร้างขึ้นจะตกเป็นสมบัติของราชสำนัก
คุณตกลงรับอาชีพนี้หรือไม่ ?”
ถูกจ้างในฐานะประติมากรหลวง
ถ้าคุณสามารถพบกับพวกราชวงศ์และชนชั้นสูงได้ การได้รับภารกิจก็จะง่ายขึ้นมาก และง่ายยิ่งขึ้นที่จะเพิ่มค่าชื่อเสียงกับผู้ใต้บังคับบัญชา
และถ้าคุณได้รับค่าชื่อเสียงเพียงพอ คุณอาจได้รับเมืองหรือปราสาทให้ปกครอง
เพื่ออาณาจักรคุณอาจจะต้องบริจาคเงินจำนวนมาก มากกว่าการสร้างชื่อเสียงหรือทำประโยชน์สาธารณะ
แต่เพื่อให้ไม่เสียมารยาทวีดจึงตอบไปว่า
“กระหม่อมต้องขอประทานอภัย ฝ่าบาท”
“ทำไมถึงปฏิเสธ”
“ทักษะของกระหม่อมยังไม่เพียงพอที่จะเป็นถึงประติมากรหลวงและกระหม่อมเองก็ยังอยากผจญภัยให้มากกว่านี้”
การเป็นประติมากรหลวงจะได้รับภารกิจจากชนชั้นสูงและราชวงศ์มากขึ้น แต่จำนวนของค่าตอบแทนส่วนใหญ่ค่อนข้างจำกัดและความหลากหลายของภารกิจจะทำให้การสร้างสรรค์ประติมากรรมเป็นไปได้อย่างจำกัด
ในภารกิจเช่นนี้เขาสามารถเพิ่มทักษะการแกะสลักได้มหาศาล แต่ก็ขาดความเป็นอิสระและความเป็นอิสระนี้ก็เป็นสิ่งล้ำค่าที่จะช่วยเพิ่มทักษะการแกะสลักให้มากขึ้น
“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้ ถ้าท่านเปลี่ยนใจก็สามารถมาหาพวกเราได้ทุกเมื่อและพวกเรายินดีที่จะรับท่านเสมอ”
“เป็นพระมหากรุณาธิคุณ ฝ่าบาท แต่ด้วยความโชคร้ายทำให้เดล (Dale )นายทหาร ชั้นเซนทูเรี่ยนต้องถูกฆ่าในความโกลาหลครั้งนี้ ถึงแม้เขาจะไม่เดินทางกลับมาพร้อมกับเหล่าทหารอื่นๆ แต่ก็เพราะความเสียสละของเขาทำให้เราสามารถชนะศึกในครั้งนี้ได้ เขายังเป็นหนึ่งในนายทหารที่กล้าหาญที่สุดในประวัติศาสตร์ของอาณาจักรโรเซนไฮม์”
“พวกเราก็เสียใจกับการจากไปของเซนทูเรี่ยนเดลเช่นเดียวกัน แต่ก็เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เหล่าทหารแข็งแกร่งขึ้นและอาณาประชาราษฎร์ได้อยู่กันอย่างปลอดภัย นักผจญภัยวีด อาณาจักรโรเซนไฮม์จะไม่ลืมว่าท่านเคยทำอะไรเพื่อพวกเรา”
เหล่าอัศวินและทหารของอาณาจักรโรเซนไฮม์ได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย
จากการเติบโตของเหล่าทหาร คุณได้รับค่าชื่อเสียงจากราชวงศ์ 3705 แต้ม
งานของวีดที่ท้องพระโรงเกือบจะเสร็จแล้ว
‘ได้ค่าชื่อเสียงคืนมาหลังจากเพิ่มเลเวลให้กับพวกทหารสินะ”
วีดออกมาจากราชวังและมุ่งหน้าไปโบสถ์แห่งเฟรย่า
ตอนนี้ทหารยามไม่ห้ามเขาเข้าแล้ว
วีดสามารถเข้าพบนักบวชระดับสูงได้ทันที
“ยินดีด้วยที่สามารถโค่นกองทัพอมตะลงได้”
วีดได้เข้าพบอย่างสมเกียรติ เพราะไม่มีใครที่จะมีค่าชื่อเสียงกับโบสถ์แห่งเฟรย่าสูงไปกว่าวีดแล้ว
อย่างน้อยในอาณาจักรโรเซนไฮม์ก็ไม่มีใครที่มีค่าชื่อเสียงมากกว่าวีด
วีดหยิบจอกแห่งเฮเลนออกจากเสื้อคลุม
“ข้ามาที่นี่เพื่อคืนสมบัติศักดิ์สิทธิ์ให้กับวิหาร”
“สมบัติได้กลับคืนสู่ที่ของมันแล้ว และได้โปรดไปเยี่ยมเยียนนครอิสระโซมุเรนในระยะเวลาอันใกล้นี้ด้วย ท่านหัวหน้านักบวชหวังที่จะพบกับท่านอยู่”
“ถ้ามีเวลาข้าจะไปแน่นอน”
ความจริงแล้วเขาเสียใจที่ต้องคืนจอกแห่งเฮเลนเพราะมันสามารถให้น้ำมนต์ได้ไม่จำกัด แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีข้อจำกัดในการใช้อยู่ดี
ถ้าคุณใช้น้ำมนต์จากจอกแห่งเฮเลนเพื่อตนเอง คุณจะเสียค่าความศรัทธา และเขาได้เสียความศรัทธาไปถึง 4 ครั้งแล้วจากการดื่มน้ำมนต์
‘เสร็จงานที่วิหารแห่งเฟรย่าซะที’
หลังจากคืนจอกแห่งเฮเลนที่โบสถ์แล้ว วีดก็ยืนอยู่หน้าประตูเทเลพอร์ต
ปลายทางต่อไปคือเมืองแห่งศิลป์โรเดียม
บนผืนทวีปเวอร์เซลล์ ที่นั้นเป็นสถานที่ที่ศิลปะวัฒนธรรมเบ่งบานราวกับดอกไม้งาม
เมืองที่ให้กำเนิดอาชีพช่างฝีมือและอาชีพแห่งศิลปะ
วีดจินตนาการ
‘ศิลปินตัวจริงที่ไม่ต้องฝึกและลับทักษะของตัวเอง มีการแสดงชั้นยอดของนักดนตรีอยู่เต็มท้องถนน’
เสียงเพลงอันไพเราะ พูดคุยเรื่องศิลป์กันทั่วเมือง และมีแสงสว่างยามค่ำคืนที่สวยงามที่สุด
นี่คือสิ่งที่วีดวาดภาพไว้
“ไปโรเดียม”
พรีสแห่งเฟรย่าจัดการเปิดเทเลพอร์ตเกท และก็มีแสงสว่างล้อมรอบวีดในทันที
*********************************
จตุรัสใจกลางเมืองโรเดียม !
วีดปรากฏตัวขึ้นใต้แสงสว่าง และฝูงชนก็เข้ารุมล้อมเขาทันที
“มีคนมา !”
“มีคนเทเลพอร์ตมา !”
มีเสียงอื้ออึงมากมาย
วีดมองไปรอบๆ
ในจตุรัสมีผู้คนมากันรวมตัวกันจำนวนมาก
‘มีอะไรเกิดขึ้นกับเมืองนี้กัน ?”
วีดเริ่มประเมินสถานการณ์
ผู้คนในจตุรัสเริ่มวิ่งเข้ามาหาวีด
ปฏิกิริยาของพวกเขาเหมือนกับตอนที่วีด เหล่าทหารและพรีสปรากฎตัวขึ้นใจกลางเมืองเซราบอร์กในอาณาจักรโรเซนไฮม์
ทุกคนพุ่งเข้ามาหาวีดด้วยการโค้งคำนับ
และก็ยื่นมือออกมาในเวลาเดียวกัน
“ช่วยเราด้วย”
“ได้โปรดบริจาคสักเหรียญ !”
“ข้าหิวมาก แค่กๆ นายท่านช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ผู้หิวโหยด้วยเถิด”
นี่หรือคือโรเดียม เมืองแห่งศิลปิน !
นี่มันเมืองที่ยากจนที่สุด เต็มไปด้วยขอทาน
“ได้โปรดบริจาคเงินให้เราเถิด”
“แค่ 10 เหรียญทองแดงจะพระคุณอย่างสูง”
“มนุษย์เราต้องช่วยเหลือกันสักครั้ง !”
“ข้าไม่ได้ขอมากเลย แค่พอซื้อขนมปังพอให้ท้องอิ่ม”
มีคนนับพันที่มาล้อมขอเงินวีด
ขณะเดียวกันมีนักเดินทางคนใหม่ปรากฏขึ้นจากประตูเทเลพอร์ต วีดจึงรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว
เหล่าขอทานเข้าล้อมนักเดินทางคนใหม่ที่มา และโค้งศีรษะจนเกือบติดพื้น
“แค่ 1 เหรียญทองแดงก็ยังดีนายท่าน ได้โปรดช่วยพวกเราสักนิด เราอาศัยอยู่ในโลกที่โหดร้าย ได้โปรดช่วยผู้ยากไร้สักครั้งเถิด”
เหมือนกับพวกเขาไม่ได้เห็นแสงสว่างมานานนับปี
น้ำตาเอ่อล้นออกมาด้วยความโศกเศร้า !
พวกเขากำลังดิ้นรนให้พ้นจากความหิวโหย !
เล่มที่ 7 ตอนที่ 9 : จบ
*********************************
<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&n=a6753880' border='0' alt=''></a>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น