วันอังคารที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 10 ตอนที่ 7 ธนูไฮเอลฟ์ (High Elf Bow)

เล่มที่ 10 ตอนที่ 7  ธนูไฮเอลฟ์ (High Elf Bow)


วีดกลับเข้าสู่ทวีปเวอร์เซลล์อีกครั้งหลังจากใช้เวลาสองวันในชีวิตจริง ระหว่างนั้นในทวีปเวอร์เซลล์เวลาได้ผ่านไปแล้วหกวัน
“โอ้ เรามาดื่มให้เขากันเถอะ”
การดื่มเหล้าเป็นเรื่องปกติของชนชั้นแรงงาน หลังจากทำงานหนักมาทั้งวันพวกเขาก็พากันผ่อนคลายด้วยการดื่มเหล้าสักสองสามแก้ว หลังจากดื่มไวน์ขวดแล้วขวดเล่าบรรยากาศก็จะเริ่มเป็นมิตรมากขึ้น แต่ที่นี่ พวกเขาดื่มกันมาตั้งแต่เมื่อคืนก่อน วีดอยู่กับเพลและเมลอนที่คออ่อนด้วยกันทั้งคู่ แล้วก็อย่าให้พูดถึงเซเฟอร์เลย
“ไม่น่าเอาโซจูมาเลย พลาดมาก”
พวกเขาดื่มกันมากว่าสี่ชั่วโมง หมดโซจูไปสองร้อยกว่ากล่อง ไม่ทราบจะหาคำใดมาบรรยายสภาพอเนจอนาถที่เห็น ดูจำนวนนักดาบแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่กินเหล้าเข้าไปได้มากขนาดนี้จะยังเป็นมนุษย์อยู่
แทนที่จะตื่นขึ้นมา วีดแทบอยากจะกลับไปหมดสติต่อ
“กลับมาแล้วก็ยังต้องมาแฮงก์กันต่อ”
วีดมองไปรอบๆ
ถ้ำนี้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัยที่ไม่ห่างจากหุบเขามรณะมากนัก อัลเวรอนค่อยๆ ลุกขึ้นจากท่าคุกเข่าสวดภาวนา
“เพิ่งกลับมาหรือครับท่านวีด”
“อื้อ”
วีดคืนร่างจากกระดูกกลับเป็นมนุษย์แล้ว
ขณะนี้เป็นเวลากลางคืน สุนัขป่าเริ่มออกล่า
อัลเวรอนอยู่ในถ้ำที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างดีพวกสุนัขป่าจึงหาไม่พบ
“ว่าแต่ว่า... พวกคณะสำรวจเป็นยังไงกันบ้างนะ”
วีดสงสัยเกี่ยวกับสร้อยลูกปัดที่แตกร้าวของแม่มดเซอร์เบียน
***
หลังจากที่ปีนเขาที่ชันสุดๆ ขึ้นมาได้ โอเบรอนกับกิลด์โฟรเซ่นโรสยังไม่ทันได้พักหายใจก็ต้องเดินทางต่อทั้งคืนเพื่อไปยังเมืองแห่งแท่นบูชาเทพเอเดรูน พวกเขาหยุดพักเมื่อต้องกินเท่านั้น ในที่สุดหลังจากที่พยายามมาทั้งหมดพวกเขาก็กำลังจะได้รับผลตอนแทน

มีแต่ซากบ้านที่ผนังพังเป็นรู หมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้มีแต่ซากปรักหักพัง สายลมพัดผ่านหมู่บ้านแห่งเอเดรูน แต่สมาชิกคณะสำรวจรู้สึกได้ว่าปัญหาของพวกเขากำลังจะจบสิ้นลงในไม่ช้า
โอเบรอนในร่างคนแคระตัวเตี้ยปีนขึ้นยืนบนก้อนหิน

“ที่นี่คือเอเดรูน จุดหมายปลายทางของคณะสำรวจ ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามมาและเชื่อมั่นในตัวผมแม้ว่าผมจะยังทำหน้าที่ได้ไม่ดีนัก”
“หัวหน้า แม้ว่าเราจะเจอปัญหาแต่เราก็ทำสำเร็จแล้วมันก็คุ้มค่านะ”
ทุกคนในกิลด์โฟรเซ่นโรสพยักหน้า
‘แต่ก็แอบคิดอยู่สองสามครั้งเหมือนกันว่ามาสำรวจทางเหนือครั้งนี้จะเสียเปล่ามั้ยอะนะ’
‘นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราทนกับเควสต์ที่โคตรยุ่งยากแบบนี้ได้นานขนาดนี้’

พวกเขากำลังตื่นเต้นอย่างพูดไม่ถูกที่ในที่สุดก็ทำภารกิจที่ยากขนาดนี้ได้สำเร็จ ทุกคนในคณะสำรวจตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวังกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
โอเบรอนใกล้จะพูดจบแล้ว
“ผมอยากจะกล่าวขอบคุณพวกคุณทุกคน... ดรัม”
“ครับ หัวหน้า”
“ซ่อมไอเทมเลย”
ดรัมนำสมบัติชิ้นนั้นออกมาจากช่องเก็บของในตัว

สร้อยลูกปัดที่แตกร้าวของแม่มดเซอร์เบียน!
ไอเทมที่ได้มาจากใจกลางทวีป สมบัติที่ได้รับหลังจากการต่อสู้มากมายตอนนี้ต้องมาถูกฝังไว้ที่ดินแดนทางเหนือ
ที่กึ่งกลางคือลูกปัดที่แตกร้าว ความหนาวยะเยือกลอดออกมาจากรอยแตกนั้น
ทุกคนในทีมสำรวจตัวสั่นเมื่อสัมผัสความหนาวเย็นนั้น ถ้าไม่ได้ดรัมคอยลดความแข็งแกร่งของสร้อยลูกปัดทุกคนคงถูกแช่แข็งจนตายไปแล้ว
ดรัมยื่นสร้อยไปทางชารอน
“ขอบคุณ”
ชารอนไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสลูกปัด เขาเป็นนักลงอาคมที่ทำงานกับเครื่องประดับเป็นส่วนใหญ่ การสัมผัสกับลูกปัดจะทำให้เขาถูกคำสาป
“โอเค”
“ขอโทษนะที่ต้องให้นายมาทำอะไรแบบนี้”
“เก็บไว้เสียใจทีหลังเถอะ แล้วอย่าลืมเลี้ยงเหล้าด้วย”
“ขอบใจนะ”
ชารอนมองสร้อยลูกปัดที่แตกร้าวของแม่มดเซอร์เบียน
“ตรวจสอบ!”
ตริ้งงง!

สร้อยลูกปัดที่แตกร้าวของแม่มดเซอร์เบียน
ความทนทาน: 1
สร้างขึ้นจากวัตถุดิบที่ระบุไม่ได้ เคยบรรจุไว้ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ เมื่อเกิดรอยร้าวพลังจึงพุ่งออกสู่ภายนอก
สร้อยคือต้นกำเนิดของความหนาวเย็นต่อเนื่อง
ตัวเลือก: ซ่อมแซมสร้อยลูกปัดเพื่อผนึกความหนาวเย็น
อาชีพนักลงอาคมมีความสามารถในการใช้เวทมนต์เพื่อให้พลังแก่อัญมณีและก้อนแร่ พวกเขามีจำนวนน้อยมากเนื่องจากอาชีพนี้ต้องใช้ความพยายามมากเพื่อเพิ่มทักษะในระดับสูงๆ
และนี่ก็คือชารอน เขาเป็นวิซาร์ดระดับสูง

“แมร่ง! ไม่ค่อยอยากจะได้รับเกียรตินี้เลย”
ชารอนแตะสร้อยลูกปัด
“ซ่อมแซมลูกปัด!”
มือส่องแสงเป็นประกายโชติช่วงในขณะที่รอยร้าวได้รับการซ่อมแซม
ทักษะอาชีพของนักลงอาคม
ความสามารถในการคืนค่าความคงทนของอัญมณีเวทมนต์ และวัตถุดิบให้กลับเป็นค่าตั้งต้น
ความหนาวเย็นที่ออกจากลูกปัดไม่หยุดหย่อนกลับหยุดลงอย่างน่าพิศวงในตอนนั้นเอง
“โอ้!”
“เลิกกลั้นหายใจได้สักที”
ตั้งแต่นั้นมาทุกคนในคณะสำรวจก็หายใจหายคอได้คล่องขึ้นเยอะ
พอความหนาวเย็นหายไปมือของพวกเขาก็หายชา ส่วนชารอน ทันทีที่ใช้มือสัมผัสสร้อยก็ได้กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว แต่สร้อยลูกปัดกลับยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ดี
“ช่วยเขา ทำอะไรก็ได้ให้เขาคืนชีพขึ้นมา!”
“แมร่งเอ๊ย!”
พวกเขาสอบถามกันไปทั่วแต่คนที่มีอาชีพนักบวชส่วนใหญ่ก็ตายไปหมดแล้ว
จากบนขั้นบันไดคณะสำรวจสามารถมองเห็นทิวทัศน์รอบๆ ได้
เมื่อสร้อยลูกปัดได้รับการซ่อมแซม สายลมอุ่นๆ ก็พัดพาสู่ดินแดนทางเหนือ
พวกเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เวลานี้ฝนกำลังตกลงมา
หยาดฝนค่อนข้างอุ่น
แต่ดูเหมือนว่ามันคงไม่สามารถละลายน้ำแข็งได้ ตัวละครของเขายังคงมีชีวิตอยู่และถูกขังเอาไว้ในขณะที่แถบพลังชีวิตเปลี่ยนเป็นสีฟ้า
“เดี๋ยวฉันจะซื้อของที่นายอยากได้ให้ก็แล้วกันนะ”
ดรัมกล่าวขึ้นด้วยเสียงแหบพร่าก่อนจะหันไปทางสร้อยลูกปัดที่เรียบลื่นของแม่มด
ขณะนั้นก็มีภาพจากในลูกปัดปรากฏขึ้น
ในพื้นที่ที่ภูมิประเทศโดยรอบห้อมล้อมไปด้วยชั้นหิมะหนา
เด็กสาวผู้หนึ่งต้องเรียนเวทมนต์
เมื่อใดก็ตามที่เด็กสาวใช้เวทมนต์เมื่อนั้นจะมีเกล็ดหิมะเล็กๆ เกิดขึ้น บางครั้งก็เป็นหิมะก้อนเล็กๆ
เด็กสาวจะมีรอยยิ้มทุกครั้งที่ใช้เวทมนต์ได้สำเร็จ
แม่มดเซอร์เบียน
อาจจะเป็นเพราะพรสวรรค์ภายในของเด็กสาว ทักษะของเธอจึงพัฒนาอย่างไม่หยุดยั้ง
เด็กสาววัยเยาว์หน้าตาน่ารักสวมเสื้อคลุม เธอตัวเล็กเกินไปในตอนแรก แต่ในที่สุดเธอก็สวมมันได้พอดี
แต่เธอก็ได้ยินมาว่านักเวทย์ที่ดีจะต้องมีไม้เท้า
ไม่นานหลังจากนั้นมีผู้บุกรุกเข้ามายังดินแดนแห่งหิมะที่แสนสงบเงียบ
กองทัพมอนสเตอร์เข้าต่อสู้กับทหารมนุษย์
แม่มดเซอร์เบียนก็เข้าต่อสู้กับศัตรู
มอนสเตอร์จะกลายเป็นน้ำแข็งเมื่อเธอใช้เวทมนต์ ทหารมนุษย์ก็ไม่สามารถต้านทานความเย็นและตายลงเช่นกัน
ตำนานแม่มดเซอร์เบียนแพร่ไปทั้งทวีป!
ในประวัติศาสตร์ของทวีปเวอร์เซลล์เคยมีผู้ชำนาญเวทย์น้ำแข็งผู้เป็นตำนาน
สายลมและสายฝนประกาศการมาถึงของพายุ แม่มดเซอร์เบียนเพียงโบกมือครั้งเดียวแล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่งกลายเป็นน้ำแข็ง
เวทมนต์ประเภทน้ำแข็ง ฟรีซซิ่งสตอร์ม!
- เวทมนต์ของแม่มดเซอร์เบียนได้รับการฟื้นฟู บังคับเปลี่ยนสภาพอากาศเพื่อสะกดศัตรู เหล่าผู้ที่คุ้นเคยกับเวทมนต์ประเภทน้ำแข็งตอนนี้สามารถเรียนเวทมนต์ขั้นสูงได้แล้ว
“อ้า!”
ดรัมถอนหายใจ
สร้อยลูกปัดที่แตกร้าวของแม่มดเซอร์เบียน พวกเขาซ่อมแซมลูกปัดสำเร็จ และตอนนี้ทุกคนก็สามารถเรียนเวทมนต์ชนิดใหม่ได้โดยไม่ต้องใช้หนังสือเวทมนต์ หรือวัตถุดิบใดๆ แล้ว สร้อยลูกปัดบรรจุทักษะเวทมนต์น้ำแข็งขั้นสูงเอาไว้ สำหรับดรัมที่เป็นนักเวทย์ผู้เชี่ยวชาญเวทย์น้ำแข็งนี่เป็นสมบัติเวทมนต์ที่ดีที่สุด
โอเบรอนเดินไปหาดรัมแล้ววางมือลงบนบ่า
“จะต้องมีโอกาสอีกครั้งแน่”
ดรัมคร่ำครวญอยู่พักหนึ่ง
“ฉันจะได้โอกาสอีกครั้งเหรอ”
“คิดว่างั้นนะ...”
“...”
คณะสำรวจได้สร้อยลูกปัดมาไว้ในมือหลังจากฝ่าฟันอุปสรรคมากมาย
ดรัมจึงต้องวางลูกปัดของแม่มดลงบนแท่นบูชาเทพอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
***
การถ่ายทอดสดจบลงในเวลาพระอาทิตย์ตกดินเมื่อคณะสำรวจวางสร้อยลูกปัดลงบนแท่นบูชา
ไม่เพียงในโลกจริงเท่านั้น ร้านเหล้าทั่วทวีปเวอร์เซลล์ที่มีจอเวทมนต์ติดตั้งอยู่ก็สามารถดูภาพนั้นได้
“คลื่นความร้อนจะหายไปแล้วเหรอ”
“พวกเขาทำได้ยังไง”
ผู้คนเริ่มยอมแพ้และหันมาพยายามปรับตัวให้เข้ากับความร้อน
พวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าความร้อนจะหายไปง่ายๆ แบบนี้
แต่อย่างน้อย พวกเขาก็มีความคาดหวัง
ในตอนนั้นไม่มีเหตุการณ์ใดจะสำคัญไปกว่าเหตุการณ์นี้อีกแล้ว
สร้อยลูกปัดของแม่มดสลายกลายเป็นผงเมื่อวางลงบนแท่นบูชา แต่พลังที่อยู่ในลูกปัดเริ่มหมุนวนและส่งผลกระทบไปทั่วทวีป
คลื่นความร้อนอบอ้าวจากคำสาปของราชาแมงป่องที่แผ่ไปทั่วทวีปกำลังเปลี่ยนแปลง
อุณหภูมิโดยทั่วไปเริ่มลดลงจนกลับสู่จุดเดิม
ลมเย็นสบายพัดผ่านให้ความเย็นแก่เบียร์อุ่นๆ ในแก้ว
“วู้วว”
“ชนแก้ว”
ผู้คนจำนวนมากจัดงานเฉลิมฉลอง ดำดิ่งไปกับความตื่นเต้นของการทำภารกิจสำเร็จ
ภาพผู้คนโห่ร้องด้วยความยินดีพบเห็นได้ทั่วไปในแทบจะทุกเมืองในทวีปเวอร์เซลล์
วีดขี่ไวเวิร์นกับอัลเวรอนและบินขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยมีปิงหลงคอยคุ้มกัน พวกเขาไปเพื่อตรวจดูส่วนที่เหลือของหุบเขาแห่งความตาย
สถานที่เหล่านั้นเต็มไปด้วยมอนสเตอร์
“แคว้กกก นั่นมนุษย์!”
“ฆ่ามัน!”
วีดส่ายหน้า
“เหมือนจะหายไปแล้ว”
หุบเขาแห่งความตายปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง
พระอาทิตย์ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าแต่กลับไม่รู้สึกร้อนนักและลมอุ่นๆ ก็กำลังโชยพัด พอสร้อยลูกปัดของแม่มดเซอร์เบียนได้รับการซ่อมแซมก็ไม่มีลมหนาวพัดออกมาจากรอยแตกอีก
ต้นกำเนิดของคำสาป
คลื่นความร้อนที่ปกคลุมไปทั่วทวีปมีประโยชน์จริงๆ
หิมะและน้ำแข็งที่ไม่มีทีท่าว่าจะละลายกลับละลายกลายเป็นน้ำทันที หุบเขาแห่งความตายทำให้น้ำเหล่านั้นไหลผ่านไปราวกระแสน้ำเชี่ยว แต่เนื่องจากพื้นดินแห้งแล้งเกินไปจึงดูดซึมความชุ่มชื้นที่ได้รับมาด้วยความรวดเร็ว

“อ๊ากกก! ความร้อน! มันกำลังเผาร่างข้า! นายท่าน!”
ปิงหลงกำลังตะเกียกตะกายกระพือปีกบินไปบนฟ้าอย่างยากลำบาก หยดน้ำจำนวนมากหยดลงจากร่ายกายที่เป็นน้ำแข็ง
สำหรับคนส่วนใหญ่อุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นเป็นเรื่องดีงามแต่สำหรับปิงหลงนี่กลับเป็นการลดความแข็งแกร่งของมัน
“ได้โปรด ช่วยข้าด้วยนายท่าน”
ปิงหลงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและน้ำตา มันเหลือบมองวีดด้วยสายตาที่ชวนให้ใจสลาย
“ไร้ประโยชน์ที่สุด!”
สายตาที่ทิ่มแทงของวีดบอกปิงหลงให้เลิกคร่ำครวญได้แล้ว แค่นี้ไม่ทำให้หมดแรงบินหรอก ต่อให้เจออากาศร้อนวีดก็ไม่มีทางที่จะประคบประหงมเอาใจมัน ต่อให้มีค่าความอึดและค่าพลังชีวิตมหาศาลมันก็ยังต้องกระพือปีกด้วยความทุลักทุเล ปิงหลงยังต้องการเวลาอีกมากเพื่อฟื้นพลัง ด้วยเพิ่งจะผ่านการต่อสู้กับมังกรอีกตัวมาไม่นานทำให้มันอ่อนแอกว่าปกติ (t/n: เปลี่ยนชื่อเป็นอีเย็นเถอะ แมร่งชีวิตทาสมาก)

ในที่สุดวีดก็ส่งข้อความหาซอยูน
คนปกติเค้าไม่แกล้งทำเป็นพูดไม่ได้กันหรอก!
“เธอไม่ตอบข้อความเราแบบนี้แสดงว่าคงเจอเควสต์ดีๆ หรือไม่ก็ที่ล่ามอนเหมาะๆ เข้าสินะ”
วีดพยักหน้า
เขาเดาว่าซอยูนคงไม่ใช่คนที่มีพื้นฐานจิตใจดีงามอะไรนัก ไม่งั้นก็คงไม่ป้อนยาพิษให้เขาตอนที่ป่วยแบบนั้น (t/n: ผิดหมดเลยค่ะ หนทางสู่การเป็นนางเอกเรื่องนี้ยากเพราะพระเอกนี่แหละ)
“ไว้เดี๋ยวลองติดต่อไปอีกครั้งแล้วกัน”
ซอยูนกำลังเตร็ดเตร่อยู่ในโมราต้า
ผู้คนเดินกันขวักไขว่ในเมืองที่จอแจแห่งนี้
“อากาศอบอุ่นขึ้นเนาะ”
“เมืองนี้น่าจะเริ่มขายเสื้อผ้าใหม่ๆ ได้แล้วรึเปล่า ใส่เสื้อกันหนาวแบบนี้น่าจะทำงานยากแล้วล่ะ”
“เจออากาศแบบนี้เข้าไปพวกมอนสเตอร์ก็น่าจะออกมาเยอะขึ้นด้วย วีดน่าจะซ่อมกำแพงสักหน่อย พวกมอนจะได้เข้ามาไม่ได้”
ชาวบ้านกำลังทำงานไปพลางคุยไปพลาง งานที่พวกเขาทำมีตั้งแต่ตีอุปกรณ์เพื่อใช้ทำไร่ไปจนถึงทอผ้าสำหรับตัดเย็บชุด
กำลังผลิตของโมราต้าเพิ่มสูงขึ้นมากเพราะงานเทศกาลที่เพิ่งผ่านมาและบ้านหลายหลังในพื้นที่ก็ได้รับการต่อเติม

อัลเวรอนเรียกวีดอย่างสุภาพ
“ท่านวีด ข้ากับเหล่านักบวชที่เหลือขอตัวกลับไปที่หมู่บ้าน และให้ความช่วยเหลือชาวบ้านต่อ”
“ขอบคุณที่ช่วยมาตลอดนะ”
“ครับ ถ้ามีมอนสเตอร์บุกเข้ามาก็เรียกใช้พวกเราได้ตลอดเลยนะครับ”
หมู่บ้านอยู่ในความดูแลของวิหารแห่งเฟรย่านักบวชและพาลาดินจำนวนมากจึงอาศัยอยู่ในโมราต้า
ผู้อาวุโสของหมู่บ้านกำลังเผามันหวานอยู่ตอนที่วีดกลับจากการเดินทาง
“ยินดีต้อนรับกลับ ท่านวีด”
“ข้ากลับมาแล้ว”
“ท่านมาเพื่อแจ้งข่าวสิ่งที่ข้าขอให้ท่านไปทำใช่หรือไม่”
“ใช่ แต่เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ข้าหิวจังเลย”
วีดรักอาหาร
แต่เขาจะไม่กินจนเกินพอดี เนื่องจากค่าความอิ่มที่มากเกินไปจะทำให้ความอึดลดลงเร็วขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะได้กินฟรีเด็ดขาด!
สัญชาตญาณของขอทาน
ความสามารถที่ทำให้สามารถหาของกินได้ในทุกสถานการณ์!
“จะให้ข้าเอามันกระจอกๆ ให้ฮีโร่ของหมู่บ้านกินก็จะยังไงอยู่นะท่าน...”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือ”
“เอ่อ ถ้าจะให้เหมาะข้าควรจะเชิญท่านรับประทานอาหารอย่างเป็นกิจจะลักษณะมากกว่า...”
“ขอบคุณมาก”
“ไม่ๆ ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณ”
ผู้อาวุโสของหมู่บ้านส่งมันหวานให้วีดด้วยน้ำตาคลอเบ้า
ตอนที่วีดกำลังกินมันหวานที่ชุ่มไปด้วยกิมจินั่นเอง
  - ค่าความอิ่มเพิ่มขึ้น
    ค่าความอึดเพิ่มขึ้น 10%

มันเป็นอาหารที่ทำจากวัตถุดิบง่ายๆ อย่างมันหวาน
เทียบกับทักษะการทำอาหารขั้นกลางของวีดแล้วอาหารจานนี้ก็ไม่ได้ดีอะไรนักแต่ผลลัพธ์ที่ช่วยเติมค่าความอิ่มจนเต็มนั้นประเมินค่าไม่ได้
วีดกินมันหวานหมดอย่างรวดเร็ว
“กษัตริย์ของนิฟล์เฮมไม่ได้หนีไป เขาชักนำมอนสเตอร์ขี้ขลาดเหล่านั้นเข้าไปในหุบเขาแล้วโชว์ฟอร์มเทพใส่พวกมันด้วยสร้อยลูกปัดของแม่มดเซอร์เบียน”
ตริ้งง!
ท่านทำภารกิจเกียรติแห่งกษัตริย์สำเร็จ!
ยอดกษัตริย์นิล์ฟเฮมที่สี่ สละชีพเพื่อปกป้องชาวบ้านในปกครองของพระองค์แต่ผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามที่พระองค์ทรงคาดไว้
สภาพอากาศในดินแดนทางเหนือหลุดออกจากการควบคุมตราบจนสร้อยลูกปัดของแม่มดเซอร์เบียนได้รับการซ่อมแซม
- ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 3200
- ค่าความสนิทสนมกับประชากรของโมราต้าเพิ่มขึ้น 100
- มูลค่าเชิงสาธารณะของหมู่บ้านโมราต้าเพิ่มขึ้น 3200 ท่านสามารถตรวจสอบมูลค่าเชิงสาธารณะในระดับภูมิภาคของหมู่บ้านโมราต้าได้ที่หน้าต่างในส่วนของบริการสาธารณะ
- มูลค่าเชิงสาธารณะของหมู่บ้านโมราต้า: 9800
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น!
...
วีดได้รับค่าประสบการณ์เยอะมาก แต่ที่เยอะกว่าคือค่าชื่อเสียง
วีดกำลังคิด
‘ค่าตอบแทนที่ได้จากเควสต์ที่เกี่ยวกับชื่อเสียงของอาณาจักรนี่คนละระดับกันกับเควสต์ทั่วไปเลยแฮะ’
ผู้อาวุโสของหมู่บ้านหยิบห่อผ้าออกมาจากลิ้นชัก
“อย่างน้อยในท้ายที่สุดข้าก็รักษาเกียรติของขุนนางแห่งอาณาจักรนิล์ฟเฮมเอาไว้ได้”
บอกตรงๆ ว่าวีดทำใจให้เชื่อได้ยาก เพราะเมื่อสักครู่ขุนนางแห่งอาณาจักรคนนี้แค่รักษามันหวานของตัวเองเอาไว้ยังทำไม่ได้ปล่อยให้วีดแย่งไปกินได้หน้าตาเฉย ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือสภาพของผู้นำหมู่บ้าน (t/n: หรือสั้นๆ ว่ากาก T^T พีคสัส)
“ในวันที่อาณาจักรล่มสลาย สมบัติของราชวงศ์กระจัดกระจายออกไปหลงเหลือไว้เพียงสร้อยข้อมือเส้นนี้ ท่านผู้กล้า ดูเหมือนว่าสร้อยเส้นนี้ได้พบเจ้าของแห่งโชคชะตาของมันแล้ว ข้าคิดว่าท่านคู่ควรกับมัน”
ท่านได้รับไอเทมเป็นของตอบแทนจากภารกิจ
การจะได้รับไอเทมดีๆ อย่างแหวน สร้อยข้อมือ สร้อยคอ และพวกเครื่องประดับนั้นเป็นไปได้ยาก
หัวใจของวีดเต้นรัวตอนที่เขารีบตรวจสอบมัน
“ตรวจสอบ!”
ตริ้งง!
สร้อยข้อมือของกษัตริย์:
ความทนทาน 30/30
สมบัติของอาณาจักรนิล์ฟเฮม ความงามอันบริสุทธิ์และคุณสมบัติทางเวทมนต์อันหลากหลาย เครื่องประดับฝังอัญมณีที่รังสรรค์ขึ้นอย่างประณีตบรรจง
จำกัด: ระดับ 450
ค่าชื่อเสียง 100,000
สถานะเสริม: เพิ่มค่ามานาสูงสุด 55%
ทุกสถานะ +15
ฟื้นฟูมานาเร็วขึ้น 20%
เสน่ห์ +30

สร้อยข้อมือเส้นนี้ไม่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการต่อสู้แต่มันให้สถานะเสริมอันมีค่าอย่างเพิ่มมานาและอัตราการฟื้นฟูจึงเพิ่มคุณค่าให้กับตัวมันอย่างยิ่ง
ดีกว่าของที่วีดเสียไปตอนที่ตายเสียอีก
‘ไม่นึกว่าจะได้ของดีขนาดนี้’
วีดนึกเสียใจที่มังกรไม่ดรอปของดีกว่านี้
แต่รางวัลจากภารกิจก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
มันเทียบกับเกราะและไอเทมที่เขามีอยู่ตอนนี้ไม่ได้เลย
ถ้าเขาเอามันลงเว็บประมูลจะต้องทำให้คนแตกตื่นกันแน่ๆ
คนจำนวนมากจะต้องเข้าร่วมสงครามการประมูลครั้งนี้
ยิ่งมานาฟื้นฟูเร็วเท่าไรผู้สวมใส่ก็ยิ่งใช้ทักษะได้บ่อยขึ้นเท่านั้น
พอใช้ทักษะได้บ่อยขึ้นก็ล่ามอนสเตอร์และยกระดับทักษะได้เร็วขึ้น
เขาได้แหวนมาจากลาเวียสสองสามวง
หลังจากนั้นก็ได้แหวนของไฮพรีส
แต่ละวงเพิ่มอัตราการฟื้นฟูมานาให้ 10%
ผู้อาวุโสของหมู่บ้านใกล้จะพูดจบแล้ว
“หากได้อยู่ภายใต้ปีกอันยิ่งใหญ่ของท่านผู้กล้าชะตากรรมหมู่บ้านของเราอาจจะเปลี่ยนไป”
“ฮะ?”
“ผู้กล้าของหมู่บ้าน ท่านคือแสงสว่างแห่งความหวังของเรา ได้โปรดอย่าปฏิเสธเลย”
ตริ้งง!
ผู้อาวุโสเสนอให้ท่านเป็นเจ้าเมืองโมราต้า
โมราต้าเป็นแหล่งผลิตผ้าและหนังสัตว์อันมีชื่อเสียงมาหลายยุคหลายสมัย ครั้งหนึ่งเคยถูกยึดครองโดยเหล่าแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ แต่บัดนี้มนุษย์ได้เข้ามาอยู่อาศัยอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผู้อาวุโสได้เสนอตำแหน่งผู้ปกครองให้แก่หนึ่งในสองผู้กล้าของหมู่บ้าน นักผจญภัยผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งมีค่าความสนิทสนมกับชาวบ้านสูงจะไม่สามารถปฏิเสธตำแหน่งนี้ได้
เก็บภาษีพืชผลและพาณิชย์ได้เดือนละครั้ง เพิ่มกำลังทหารได้ หากเจ้าเมืองยึดเมืองหรือปราสาทอื่นที่มีขนาดใหญ่หรือจำนวนประชากรมากระดับหนึ่งได้รางวัลที่ได้รับจะสูงขึ้น
- ท่านได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองโมราต้า
- บรรจุตำแหน่งเจ้าเมืองโมราต้าเข้าสู่ระบบแล้ว
- ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 2500
- ค่าเสน่ห์เพิ่มขึ้น 30
- ค่าความเป็นผู้นำเพิ่มขึ้น 20
ท่านไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอนี้ได้!
ความสนิทสนมกับชาวบ้านส่งผลต่อความจริงจังของข้อเสนอ และแล้ววีดก็กลายเป็นเจ้าเมืองไปแบบมึนๆ อย่างนี้เอง

***

ตอนออกจากบ้านผู้อาวุโสวีดก็เห็นเด็กสาว
เธอกำลังเย็บเสื้อตัวเล็กมากๆ อยู่ตัวหนึ่ง
“อ้อ ท่านนั่นเอง”
“อือ ข้าเอง เจ้าทำอะไรอยู่”
“เย็บเสื้อผ้าให้เด็กๆ น่ะ ท่านก็รู้นี่ว่าหมู่บ้านเรามีเด็กเยอะมากเลย การได้เย็บเสื้อผ้าน่ะเป็นความฝันของข้าเลยนะ แต่ว่าเราจำเป็นต้องไปทำไร่เพราะว่ามีคนงานไม่พอ”
วีดพยักหน้า ตามประวัติศาสตร์โมราต้าเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงทางด้านการผลิตสิ่งทอ
‘ใช่แล้ว เราเคยรับเควสต์ปลูกดอกไม้ในหุบเขาแห่งความตายมานี่นา’
“ดอกไม้แห่งความหวังได้ช่วยขับไล่วิญญาณของผู้ตายมั้ย”
“เมล็ดที่เจ้าให้มาเติบโตขึ้นเป็นต้นหญ้า ดอกไม้ และต้นไม้ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วเลยละ”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณท่านมากๆ”
ตริ้งง!
ท่านทำภารกิจปลูกดอกไม้สำเร็จ
เวลานี้ในหุบเขามีดอกไม้และต้นไม้เติบโต นักเดินทางสามารถสัญจรผ่านไปมาได้โดยไม่ถูกมอนสเตอร์โจมตี เมล็ดพันธุ์ที่มนุษย์เป็นผู้เพาะไว้จะถูกสายลมพัดพากระจายออกไปและเติบโตขึ้นกลายเป็นป่า
- ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 1600
- ค่าความสนิทสนมกับชาวเมืองโมราต้าเพิ่มขึ้น 120 ชาวเมืองจะทำตามคำสั่งของท่านไม่มากก็น้อย
- มูลค่าเชิงสาธารณะของหมู่บ้านโมราต้า: 10,400
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น
- ระดับของท่านเพิ่มขึ้น
วีดเพิ่มระดับขึ้นอีกแล้ว คราวนี้สามระดับ
เขาผิดหวังเล็กน้อยเพราะคาดหวังกับภารกิจนี้ไว้สูงมาก ภารกิจขั้น A ไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้กันทุกคน
‘แต่ว่านะ ให้แค่สามเวลนี่มันก็ออกจะ...’
วีดถอนหายใจเฮือกใหญ่
‘ดวงเราก็แบบนี้ตลอด คาดหวังอะไรวะเนี่ย’
แต่ระดับก็ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง
ระดับที่สูงขึ้นหมายถึงค่าสถานะที่สูงขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น เขายังคงต้องยกระดับทักษะและค่าสถานะอื่นๆ อีก ไม่อย่างนั้นหลังๆ ไปอาจจะตายได้เพราะทักษะไม่สูงพอ!
วีดเข้าใจเรื่องนี้อย่างถ่องแท้แต่มันก็ยังคงเป็นภารกิจ อย่างน้อยรางวัลจากภารกิจนี้ก็ให้ค่าชื่อเสียงและค่าบริการสาธารณะสูงกว่าปกติไปมาก
แล้วเธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“ท่านต้องรอสักหน่อย”
“หือ”
“ข้ามีอะไรอยากจะให้ท่าน”
เด็กสาวรีบร้อนเข้าไปในบ้านแล้วกลับออกมาพร้อมของสองสิ่งที่อยู่ในห่อกระดาษ
แผนที่ และคันธนู!
“นี่คือแผนที่ของเพื่อนข้าที่ข้าสัญญาเอาไว้ แล้วก็กรุณารับธนูคันนี้ไว้แทนคำขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือข้า”
ท่านได้รับไอเทมเป็นรางวัลจากภารกิจ

แผนที่แผ่นนั้นเป็นแผนที่ที่วาดไม่ค่อยดีนักและดูเหมือนคนวาดจะเป็นเด็ก
“ตรวจสอบ!”
แผนที่วาดมือ   ความทนทาน: 3
แผนที่ของที่ไหนสักแห่ง
เหมือนจะระบุตำแหน่งของพื้นที่

ปัญหาคือลายเส้นของแผนที่และสามเหลี่ยมที่ใช้แทนภูเขา
“ข้าต้องไปหาไอ้เจ้านี่เหรอเนี่ย”
เขาถอนหายใจ อย่างไรก็ตาม คันธนูให้ความรู้สึกที่ต่างไปเล็กน้อย ดูเหมือนวัตถุดิบที่ใช้สร้างธนูคันนี้และการประกอบจะต่างจากธนูทั่วไปมาก
“ตรวจสอบ!”
ธนูไฮเอลฟ์
ความทนทาน: 65/65
พลังทำลาย: 98
ระยะ: 18
ในช่วงชีวิตหนึ่ง ไฮเอลฟ์จะทำธนูขึ้นเพียงคันเดียวเท่านั้น ด้วยจำนวนที่น้อยมากทำให้ความหายากของมันไม่สามารถมีสิ่งใดมาเทียบได้ การตามหาเอลฟ์สักตนในโลกมนุษย์เป็นเรื่องยาก และยิ่งยากเข้าไปอีกที่จะได้เอลฟ์สักตนเป็นเพื่อนและได้รับธนูนี้เป็นของขวัญ บรรจุไว้ด้วยพลังของนางไม้
ข้อจำกัด:
ระดับ 400
ความว่องไว 1000
อาชีพที่เกี่ยวกับนักธนู
สถานะเสริม:
โอกาสยิงโดนเป้าหมาย +40%
ระยะ +40%
ผู้เล่นสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างว่องไวมาก
ลูกธนูก่อให้เกิดความเสียหายแบบธาตุ
ความเข้ากันได้กับวิญญาณ +5%

วีดถึงกับพูดอะไรไปออกไปพักหนึ่ง
‘แจ็คพอต!’
ตั้งแต่ได้ไอเทมมา นี่นับเป็นหนึ่งในไอเทมที่ยอดเยี่ยมที่สุด!
ธนูไฮเอลฟ์คือหนึ่งในไอเทมที่เป็นที่ต้องการที่สุดของผู้เล่นอาชีพประเภทนักธนู

เล่มที่ 10 ตอนที่ 7 จบ


<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&amp;n=a6753880' border='0' alt=''></a>

3 ความคิดเห็น: