กองทัพเหล่าอันเดทยิ่งใหญ่จนหน้าหวาดผวา
แต่ละตัวก็เป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งมากอยู่แล้ว แต่เมื่ออยู่รวมกันเป็นกลุ่ม พวกมันยิ่งน่าหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
เหล่าออรค์และดาร์คเอลฟ์หน้าซีดเผือกเมื่อเห็นกองทัพเหล่าอันเดด
ออร์คบางตัวถึงกับทิ้งอาวุธและหนีออกจากสนามรบ!
“อึ้ก!”
เมแพนรู้สึกหวาดผวา กองทัพอันเดดมีจำนวนมากมายถึงขนาดนี้!
“คึ! คึ!”
“ฆ่ามันให้หมดทุกคน! สร้างเพื่อนพ้องเราให้มากขึ้นไปอีก คุ คุ คุ!”
หมอผีเซอร์ป้าระเบิดเสียงหัวเราะ
เหล่านักรบอันเดดโบราณและมอนสเตอร์ใหญ่ยักษ์เริ่มโจมตี พวกมันปีนป่าย กันและกันเพื่อปีนขึ้นกำแพง
นี่มันหายนะชัดๆ!
อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเมแพนแล้ว วีดดูจะผ่อนคลายและรู้สึกได้รับการเติมเต็มในชีวิต
ก่อนหน้านี้มันค่อนข้างหน้าเบื่อไปหน่อย แต่ในที่สุดเราก็ได้เจอการรบที่คู่ควรกับการต่อสู้อย่างจริงจัง อืม ดูเหมือนนี่จะเป็นเวลาที่เราจะได้แสดงพลังของเราแล้วค่าประสบการณ์ก็จะไหลมาเทมา
การต่อสู้กับกองทัพเหล่านี้ดูจะสนุกกว่ามาก
ซอมบี้และผีร้ายมีจำนวนน้อยในกองทัพอมตะ แต่แต่ละตัวของพวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่ร้ายกาจทั้งนั้น
ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีสาเหตุให้มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งขั้นนี้ มารวมตัวกันมากขนาดนี้ แล้วเขากำลังจะได้จัดการพวกมันทั้งหมด
ทันใดนั้น วีดยกมือขึ้น
“นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น ดาร์คเอลฟ์ เตรียมยิง!”
วีดเดินไปที่ดาร์คเอลฟ์ที่ยืนรออยู่บนสันเขาตั้งแต่เริ่มการรบ พวกมันมีลูกธนู 50,000 ดอกเตรียมพร้อมอยู่บนคันศร ดาร์คเอลฟ์เล็งธนูขึ้นสู่ฟ้า เฝ้ารอคำสั่งจากวีด
“ยิง!”
ฉึกฉึกฉึกฉึก!
นี่เป็นธนูแรกนับแต่เริ่มการรบมา
ลูกธนูจำนวนมหาศาลปกคลุมท้องฟ้า ลูกธนูห้าหมื่นดอกที่เขารวบรวมมากสะท้อนแสงภายใต้ดวงอาทิตย์
“ด้านบน… จากภูเขา ทำให้… รู้สึกไม่….สบายเลย”
“อย่าหยุด”
เหล่านักรบอันเดดยกโล่ของมันมาบังศีรษะ
โล่โบราณที่ดูจะมีอายุกว่าร้อยปีพังลงหลังจากโดนโจมตีด้วยห่าศร สำหรับตัวที่ไม่มีโล่ก็พยายามกันลูกศรด้วยแขนเปล่าๆของมัน
“อาาา!”
ด้วยศรที่พุ่งไปทั่วพื้นที่ เหล่าอันเดดโบราณร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด แต่อันเดดโบราณตัวหนึ่งกลับแอบหัวเราะ
“คึก คึก คึก!”
ร่างกายใหญ่โตผิดปกติของมันทำให้มีช่องว่างระหว่างกระดูกที่กว้างกว่าปกติ ด้วยเหตุนี้ ลูกศรจึงทะลุผ่านระหว่างกระดูกของมันอย่างโชคดี ทำให้มันไม่ได้รับอันตราย
“คึก คึก!”
กรามของทหารของกองทัพอันเดดโบราณเปิดกว้างเมื่อมันหัวเราะด้วยความรื่นเริง
“เตรียมศรชุดที่สอง ยิง!”
ห่าลูกธนูตกลงมาทุกวินาที จากคำสั่งของวีด ทหารกองทัพอันเดดเพียงกอดอกแล้วมองศรจากบนท้องฟ้าทะลุผ่านช่องว่างระหว่างกระดูกของมัน
ศรเงินจำนวนนับไม่ถ้วนเทลงมาปักบนพื้น
“คุ!”
เจ้าอันเดดเต้นแร้งเต้นกาอย่างเจ็บปวด
แสงสว่างนำความเจ็บปวดมาสู่พวกมัน
“ช่วงเวลากลางคืนกำลังจะผ่านพ้นไปแล้ว!”
ลูกศรที่ปักคาในตัวเหล่าอันเดดทำให้พวกมันดูเหมือนเม่น
กระดูกของพวกมันแข็งมากแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ธนูเงินนั้นป้องกันการฟื้นคืนและเปรียบเหมือนยาพิษสำหรับพวกมัน
“ยิง ยิง ยิง!”
ลูกธนูถูกยิงอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด
ลูกธนูนับหมื่นลอยลงมาจากภูเขาสูงและทำให้เหล่าอันเดดไม่สามารถขยับได้ ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก
“สุดยอดไปเลย วีด!”
เมแพนกล่าวชื่นชม แต่วีดไม่ได้รู้สึกดีเลย
“ราคามันน่าจะประมาณ….”
หัวใจของวีดแทบสลายเมื่อเขาเห็นเงินบินไปกับลูกธนูทุกๆดอก แต่มันก็นำความเจ็บปวดไปสู่เหล่าอันเดด กระนั้นก็ยังมีกองทัพภายใต้การนำของหมอผี เซอร์ป้า (Serpa Witches) เหลืออยู่
“หน่วยรบด้วยน้ำ โจมตี!”
วีดได้เตรียมอาวุธลับไว้สามอย่าง!
สิ่งแรก พวกออร์คนั้นถือมีดใหญ่ของพวกมันที่ชุบด้วยเงิน สิ่งที่สอง เขาซื้อลูกธนูเงินมาสองล้านดอก และสุดท้ายสิ่งที่สาม เขาใช้ไวเวิร์น
“แก๊กกกกก!”
สัตว์ร้ายบินออกมาจากด้านหลังของภูเขาพร้อมด้วยเสียงร้องดังก้อง ทหารอาณาจักรโรเซมไฮม์ขี่ไวเวิร์น์มาพร้อมด้วยอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำ
ซ่าาาาาา!
น้ำถูกปล่อยลงมาจากท้องฟ้าจนคล้ายกับฝนตก แต่ยิ่งกว่าคือน้ำเหล่านั้นไม่ใช่น้ำฝนธรรมดา มันคือน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ จอกศักดิ์สิทธิ์ เฮเลน (Helen / Herrera Cup) เปลี่ยนน้ำธรรมดาให้กลายเป็นน้ำมนต์
***********************
ซอยุน ข้ามช่องเขายูโนปู เข้าไปในหมู่บ้านของผู้ถูกเนรเทศ
“ . . . . . . . “
บ้านว่างเปล่า และเปลี่ยวร้างไร้ผู้อยู่อาศัย ทุกคนได้ย้ายออกไปแล้ว การไปร่วมต่อสู้กับพวกออร์คนั้นคือสาเหตุ
ซอยุนเดินออกจากที่นั่น เธอหยุดพักทั้งวัน แล้วเริ่มเดินตามที่สองเท้าจะพาไปอีกครั้ง สู่ป่าที่เปี่ยมอันตรายและหนาทึบ บนยอดเขาสูงเสียดฟ้า
ทางที่เธอก้าวไปเรื่อยๆนั้นคือ เทือกเขายูโรกิ
มันเป็นที่ที่เปี่ยมไปด้วยมอนสเตอร์ดุร้ายทุกหนทุกแห่ง
ที่ราบแห่งความสิ้นหวังนั้นเป็นพื้นที่ที่มีมอนสเตอร์อันตรายอยู่ก็จริง แต่มันกว้างใหญ่เกินกว่าที่จะออกล่าให้ทั่วได้
ลึกเข้าไปในเทือกเขายูโรกิ เบื้องหน้าของซอยุนคือการต่อสู้ของกองทับออร์คและอันเดด เหล่าหมอผีเซอร์ป้ากำลังเรียกใช้เวทย์มนต์และคำสาปบนหลังแรด
“พวกมันดูแข่งแกร่งนะเท่าที่ดู”
ซอยุนอยากจะเข้าสู้ แต่มันมีมอนสเตอร์จำนวนมากเกินไป เธอไม่ได้กลัวมันแต่มันจะต้องใช้เวลานานเกินไปในการสู้กับพวกมันทั้งหมด
น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ถูกปล่อยลงจากไวเวิร์นกระทบแสงเป็นประกายบนท้องฟ้า เหล่าอันเดดตะโกนก้องระหว่างเคลื่อนทัพ ขณะเหล่าออรค์สบถด่า
‘ไม่ชอบที่นี่เลย’
ซอยุนชอบความเงียบ เธอยกมือขึ้นปิดหู ผละจากที่แห่งนี้แล้วเข้าไปในป่าลึก
*****************************
เช้ง ชิ้ง!
“วู้วววย้าาาาาา!”
“ชวิท!!”
การโจมตีทำให้เหล่าอันเดดเปียกโชกไปด้วยน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์!
กองกำลังไวเวิร์นปล่อยน้ำมนต์ลงมาอยู่ตลอดเวลา และลูกธนูเงินก็ถูกยิงมาอย่างต่อเนื่อง
กองทัพอันเดดบาดเจ็บสูญเสียไปเป็นจำนวนมาก ด้วยผลของน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ร่างกายของพวกมันถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟสีฟ้า ล้มลงดิ้นกับพื้นขณะที่ไฟลุกท่วม
" ด้วยไออันเย็นยะเยียบแห่งน้ำแข็ง ความอดทนทั้งหลายเอ๋ย จงเชื่องช้าและแตกหัก เวทน้ำแข็ง! "
" สายลมที่ไม่อาจหยุดยั้ง สายลมที่แหลมคม จนพันเฉือน เวทลมตัดสรรพสิ่ง! "
" ความเจิดจ้าแห่งประกายแสง ความร้อนและเปลวไฟ เวทแห่งไฟ! "
เหล่าดาร์คเอลฟ์ยกคันธนูขึ้น ตกอยู่ให้ห้วงเสน่ห์ของอาวุธออร์คชั่วคราว ตามหลังเหล่าดาร์คเอลฟ์ เหล่าเนโครแมนเซอร์ก็ใช่เวทย์ของตนช่วยเช่นกัน
" เลือดเจ้าจงเดือดพล่าน แสดงพลังและหยุดคิดเรื่องใดๆ ! บลัดลัส!
" คุว้ากกก ! "
ออร์คได้เข้าสู่สภาวะคลั่ง (เบอร์เซิก) เวทมนตร์ของเนโครมันเซอร์ได้ประทับลงไปแล้ว ในการแลกเปลี่ยนในการใช้มนต์นี้ มันจะทำให้ความแข็งแรงเพิ่มขึ้น มันจะมีผลหลังการใช้ร้ายแรง ดวงตาออร์คกลายเป็นสีแดงก่ำกระหายเลือดในขณะที่กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นบวมเต่ง
" ชเวียกกกกก ! "
ควงดาบยักษ์ของพวกมันปีนขึ้นกำแพง ด้วยความกล้าหาญอย่างหาใดเปรียบ พวกออร์คปีนขึ้นเกาะติดมอนสเตอร์ขนาดยักษ์
ออร์คร้อยตัวกระโดดขึ้นใส่มอนสเตอร์ยักษ์หนึ่งตัว
แน่นอนมันไม่ได้ใช้เทคนิคกลยุทธ์ใดๆมาเกี่ยวข้อง
มีสัญญาณแสดงให้เห็นได้ว่าพวกอันเดดฟื้นคืนพลังได้แค่เพียงครึ่งเดียวเพราะน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ และด้วยเหตุนี้เช่นกันมันจึงไม่สามารถทำการโจมตีได้เต็มที่
คุณสมบัติของน้ำมนต์นั้นจะแตกต่างกันเล็กน้อยขึ้นอยู่กับเทพของแต่ละนิกาย
นิกายที่อุทิศให้กับเทพแห่งการต่อสู้จะส่งผลดีให้แผลหายไวขึ้นและเพิ่มความแข็งแรง ส่วนนิกายของเทพีเฟรย่า ผู้รักศิลปะและความอุดมสมบูรณ์ มีความพิเศษในการปราบเหล่าอันเดด
พวู้กกกกกกกก !
แรดยักษ์วิ่งพุ่งไปด้านหน้า เตะและกระทืบเหล่าออร์ค
คุ้งงงง ! คุ้งงงง !
แรดทำให้พื้นดินสั่นไหวเหมือนเกิดแผ่นดินไหว แม้พวกออร์คจะมีต้นขาและปลีน่องใหญ่แข็งแรง พวกมันยังต้องหลบเลี่ยงแรด โดยกลิ้งร่างกายของพวกมันลงกับพื้น
" ป้องกัน! "
ใบหน้าของออร์คเฝ้ากำแพงถอดสีซีด แรดยักษ์กำลังวิ่งมายังกำแพง!
แรดมีขนาดใหญ่กว่าสิบห้าเมตร แม้ว่ากำแพงจะหนา แต่พลังของมันก็เพียงพอที่จะพังมัน
" ยิง ! ! ! ! "
" อย่าให้มันเข้ามาได้! "
ดาร์คเอลฟ์ยิงธนูใส่ แต่ส่วนใหญ่แรงส่งของมันหมดและตกลงใกล้ๆกับแรดเท่านั้น เพราะหมอผีเซอป้าที่ขี่หลังของแรดอยู่ใช้เวทย์ป้องกันพวกมัน
วีดรับรู้ถึงเรื่องนี้
แรดที่วิ่งมาก็ก่อให้เกิดความเสียหายหนักกับพวกออร์ค
น่าจะมีออร์คตายอย่างน้อยซักร้อยตน แต่ถ้าปล่อยให้เกิดความเสียหายมากเกินไป แล้วขวัญกำลังใจโดยรวมจะลดลง
" ดาร์คเอลฟ์ใช้เวทย์ ซัมมอนต้นไม้”
ตามคำสั่งของวีด ดาร์คเอลฟ์ร่ายคาถา
" จงเติบโต! "
" แมกไม้จงมา! "
ต้นไม้เขียวชะอุ่ม ผุดขึ้นรอบเท้าของพวกเขา รากยาวดิ่งดั่งแขนขาเริ่มรุกเข้าหาทหารอันเดด ปัดกิ่งเหวี่ยงใส่พวกมันอย่างรุนแรง
ด้วยเวทมนตร์ที่ถูกเรียกใช้นี้เหล่าแรดจึงถูกขัดขวาง ขาและร่างกายของเหล่าแรดถูกล้อมรัดด้วยพุ่มไม้ที่เติบโตขึ้นมา
เคี้ยยยยะ!
แรดคำราม ดิ้นรนเพื่อฉีกมันออก
ดาร์คเอลฟ์ยังคงใช้มนต์กับต้นไม้เพื่อหยุดแรดอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่หมอผีเซอป้าร่ายเวทย์โต้ตอบ
อีกด้านหนึ่งนักรบอันเดดโบราณกวัดแกว่งดาบและขวานของตนเองอย่างไม่หยุดยั้ง เมื่อใดก็ ตามที่พวกมันแกว่งอาวุธ ต้องมีออร์คเสียชีวิตลง อย่างไรก็ตาม หลังจากตัวหนึ่งตายไป ออร์คสองถึงสามตัวจะจับกลุ่มเข้าด้วยกันเพื่อต่อสู้แทน ออร์คทั้งหมดคำรามวิ่งลงมาจากภูเขาเพื่อเข้าต่อสู้กับเหล่าอันเดด
ในเวลานี้เอง เหล่านายพรานก็ปรากฏตัวออกมา
" เราต้องทำให้สำเร็จ "
" ข้าจะรับมือแรดเอง "
ผู้ที่ไม่แข็งแรงจะไม่สามารถอยู่รอดในที่ราบแห่งความสิ้นหวัง !
เหล่านายพรานเดินหน้าเพื่อความตายเลือดท่วมในขณะที่ฆ่ามอนสเตอร์!
ขณะที่ช่างตีเหล็กกำลังช่วยกันซ่อมแซมอาวุธของออร์ค และนายพรานผู้กล้าหาญกำลังเฝ้ารออยู่
ณ เวลานี้เอง วีดต้องการจะใช้งานพวกเขา
" เราต้องจับหมอผีให้ได้ เพื่อสันติภาพและความปลอดภัยของหมู่บ้าน เราต้องต่อสู้กับกองทัพอันเดด!"
“ใช่แล้ว”
นายพรานแต่ละคนเตรียมสิ่งของและอาวุธแล้วกระโจนลงไป
แรดกว่าสามในสี่ กระโจนทะลุผ่านพืชและต้นไม้มาได้
เหล่านายพรานพุ่งหอกเข้าใส่หมอผีเซอป้าอย่างกล้าหาญ !
พวกเขาพุ่งมันเป็นมุมโค้ง พวกนายพรานมีจุดมุ่งหมายที่ตาของเหล่าแรด!
มนุษย์ ดาร์คเอลฟ์ ออร์ค เนโครแมนเซอร์!
ทั้งหมดรวมพละกำลังต่อสู้กับกองทัพอันเดด!
พวกเขามีโอกาสมากขึ้นเนื่องจากลูกธนูและน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์
ในขณะที่ออร์คนักรบค่อยๆฟื้นตัวขึ้น ออร์คสเกาต์และออร์คทหารที่เหลือ เป็นฝ่ายฆ่า
ออร์คอยู่ในแนวหน้า เพื่อป้องกันศัตรูจากการเข้าถึงดาร์คเอลฟ์ ปกป้องศรของพวกเขาไม่ให้ถูกทำลาย ในขณะที่ออร์คต่อสู้ ลูกศรก็ถูกยิงบินข้ามพวกเขาไป
ครืงงงงงงงง !
ลูกธนูนับร้อยถูกยิงและปักลง ตั้งแต่เหล่าทหารอันเดดไปจนถึงหมอผีเซอร์ป้าที่อยู่บนหลังแรด พวกมันต้องเริ่มเคลื่อนที่ไม่ได้
คว้างงงงงงงง!
ไม่นานนัก เหล่าแรดก็เริ่มถึงขีดจำกัด มันร้องและล้มลงบนพื้นดิน หมอผีเซอร์ป้าที่ความแข็งแกร่งน้อยกว่าปกติตายลงอย่างไร้หนทางใต้ร่างของแรดที่ล้มทับ แต่กระนั้นร่างกายของเหล่าหมอผีก็ยังคงรอดอยู่และลุกขึ้นอีกครั้งแม้จะไร้วิญญาณด้วยฤทธิ์มนต์ดำ
“จงฟื้นชีวิตจากความตาย มีชีวิตใหม่อีกครั้ง ผู้ไร้สีสัน ร่างแห่งผู้ตาย เราเพรียกหาความตาย โอ ตื่นเถอะสหาย ความตายจงลุกขึ้น!”
ออร์คที่ตายไปกลายไปเป็นอันเดด ออร์คนับหมื่นและทหารอันเดดโบราณที่ตายไประหว่างการรบถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งในฐานะอันเดด จำนวนของศัตรูเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“โจมตี! ไม่ต้องสนใจพวกที่ถูกเปลี่ยนเป็นอันเดด ตั้งใจโจมตีพวกกองทหารอันเดดซะ!”
วีดเข้าใจว่ามันลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเสียสละ มันเป็นกฏแห่งการคัดเลือก
ถ้าพวกออร์คและดาร์คเอลฟ์ที่ตายไปถูกเปลี่ยนไปเป็นอันเดด แน่นอนว่าคุณจะไม่อาจเอาชนะได้ ด้วยจำนวนของศัตรูที่มีมากขึ้นการต่อสู้จะยิ่งยากขึ้น นอกจากนี้เหล่าอันเดดยังคงถูกปลุกขึ้นมาเรื่อยๆ แต่สถานะการณ์ตอนนี้กับไม่เป็นดังที่ว่า
แทนที่จะเป็นเช่นนั้น ที่จริงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นได้ว่ากองทัพอันเดดตกอยู่ในที่นั่งลำบาก
เหล่าทหารอันเดดโบราณถูกจัดการด้วยลูกธนูเงินและน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์อย่างหนัก น้ำมนต์กัดกร่อนพวกอันเดด ทำให้กำลังพวกมันอ่อนแอ มันยังส่งผลเดียวกันกับพวกมอนสเตอร์ขนาดยักษ์ด้วย เหล่าทหารอันเดดอันเรียกได้ว่าเป็นกำลังหลักของกองทัพกำลังเสียหายร้ายแรง
“จงออกมา เดธไนต์ จงออกมา แวมไพร์ ลอร์ด!”
เดธไนธ์ แวน ฮอวค์!
แวมไพร์ ลอร์ด โทริ!
วีดเรียกทั้งสองออกมา
เดธไนท์สามารถเรียกออกมาได้ตลอดเวลา และจะสู้เคียงข้างคุณดั่งสหาย
แวมไพร์ลอร์ด จะเรียกใช้ยากกว่า เมื่อพลังของมันลดลง มันจะต้องการเลือดขึ้นมาซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดี ถ้าคุณไม่ให้เลือดมันทดแทน มันจะเริ่มอ่อนแอลง ความอึดก็จะตกลง เป็นต้น
แวมไพร์จอมดูดเลือดมีทั้งข้อดีและข้อเสีย เลือดสดๆและไม่เหือดแห้งเป็นสิ่งจำเป็น
“เรียกข้าหรือนายท่าน”
“นั่นคือศัตรูของเจ้า ไปสู้มัน”
วีดชี้นิ้วไปที่เหล่ากองทหารอันเดด
“ดาร์คไนท์ตื่นขึ้นมาจากความมืดแล้ว ข้ารับคำสั่งท่าน”
เดธไนต์เชื่อฟังเป็นอย่างดีดุจดังมีดที่ผ่านการลับแล้ว มันพุ่งตรงไปที่มอนสเตอร์ยักษ์เพื่อโจมตี
ช่างเป็นอัศวินที่มีเกียรติ
ตั้งแต่ที่วีดตีมันจนตาย เดธไนท์ก็เชื่อฟังคำสั่งวีดอย่างที่สุด
“ข้าไม่สนใจที่ที่ไม่มีเลือดหรอกนะ แม้หมอผีพวกนั้นก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่สเปคข้าอยู่ดี”
เสื้อคลุมสีดำของโทริปลิวสะบัดขณะที่มันกำลังพูด มันชอบผู้หญิง โดยเฉพาะหญิงสาว อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นแวมไพร์แต่เกิด
" กาซา ! "
ภายใต้คำสั่งของเขา โทริกระโดดเข้าไปต่อสู้กับแวมไพร์
ฝูงแวมไพร์ทรูบลัดสายเลือดแท้นับร้อย! ! ! !
ในอดีตเขามีผู้ติดตามถึงพันตน แต่ตอนนี้เขามีเพียงหนึ่งในสิบ และเพราะไม่ได้ปรากฏตัวมานาน หลายตนจึงยังคงอ่อนแอ
ถ้าไม่นับพิษ พลังชีวิตที่แข็งแกร่ง และทักษะทางเผ่าพันธุ์อื่นๆ และในแง่ของเลเวลแล้ว พวกมันจะมีระดับเพียง 120
แวมไพร์ก็เช่นเดียวกันกับเผ่าอื่น พวกมันจะเติบโตจากการออกล่า
ดังนั้นเหล่าแวมไพร์ทรูบลัด แม้ปกติพวกมันจะหยิ่งในเกียรติแต่กลับตรงไปที่เหล่ามอนสเตอร์ขนาดยักษ์แทนเหล่าหมอผีเซอร์ป้า
" หมอกแห่งหายนะ ! "
" หัตถ์แห่งความตาย ! "
แวมไพร์กลุ่มนี้แม้มันจะแข็งแกร่งเพียงเทียบเท่าหรืออ่อนกว่าพวกออร์ค แต่พวกมันมีพละกำลังเยอะมาก พวกมันต่อสู้โดยการใช้กรงเล็บโจมตีมอนสเตอร์ ในขณะที่ใช้มนต์ดำต่าง ๆ ไปด้วย
โทริก็เป็นทรัพยากรณ์ที่มีค่าเช่นกัน สายลมหลายสายถูกเรียกมารวมและเกิดเป็นพายุทอร์นาโดขึ้น
" ใบมีดทอร์นาโด! "
เทคนิคที่ทำให้แม้แต่พาลาดินยังปลิวหายถูกเรียกใช้
มอนสเตอร์ยักษ์และทหารอันเดดโบราณถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนทอร์นาโดก่อนจะตกลงเหมือนใบไม้
และในทันที พวกมันถูกสังหารหมู่โดยออร์ค และดาร์คเอลฟ์
" คำสาปศิลา! "
มอนสเตอร์ที่สบตากับโทริกลายเป็นหินไปจริงๆทุกตัว คำสาปแข็งตัวของโทรินั้นรุนแรงมาก
โทริยังจดจ่อกับการหยุดมอนสเตอร์ยักษ์และหมอผีเซอป้าให้อยู่กับที่ไปด้วย
เมื่อพวกหมอผีถูกโทริคอยจัดการ จำนวนของอันเดดก็ไม่เพิ่มขึ้นอีก
ในขณะเดียวกันออร์คและดาร์คเอลฟ์ได้สร้างความเสียหายให้กับกองทัพผีดิบมากยิ่งขึ้น
วีดหรี่ตาลง ตรวจสอบสถานการณ์
‘นี่ไม่ดีเลย’
โทรินั้นยังคงเป็นแวมไพร์ แม้เขาจะมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งและมีมานาจำนวนมาก แต่เทคนิคเลเวลสูงของเขาก็ต้องใช้มานาปริมาณเยอะ เป็นเรื่องสมเหตุสมผล ถ้าเขาเหนื่อยเขาจะไม่สามารถแสดงความสามารถของมอนสเตอร์เลเวล 400 ออกมาได้
วีดมองลงมาจากก้อนหินที่อยู่ยืนอยู่ เมแพนกำลังเฝ้าดูความเป็นไปของการต่อสู้ ทั้งสองมือของเขากำหมัดด้วยความตื่นเต้น
" เมแพน ”
" ครับ ? "
" คุณอยากจะให้ผมจะแนะนำที่ดีๆ ที่เห็นการต่อสู้ชัดเจนให้มั้ยครับ ?
" จริงเหรอ ? แน่นอน ผมอยาก . . . . . . . ไม่ เดี๋ยวก่อน !
จู่ๆเมแพนก็รู้สึกไม่ค่อยดี จากประสบการณ์ของเขา เมื่อวีดเสนอความช่วยเหลือให้ มันจะต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่างแน่ๆ
อย่างไรก็ตาม เมแพนหวังว่าเขาจะคิดไปเอง
' ไม่มีอะไรแย่ๆเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว ใช่ไหม ? เขาบอกว่า เขาจะเตรียมที่ดีๆให้ แต่เราก็จะถามเผื่อดู’
เมแพน ถามด้วยสีหน้าสงสัย
" ผมต้องจ่ายเงินให้คุณรึเปล่าครับ? "
ถ้าเป็นวีด เขาสามารถทำเงินจากจุดชมวิวนี้ได้ง่ายๆ!
เมแพนถามเพราะเขาเข้าใจวีดได้เป็นอย่างดี
" ไม่ มันฟรี "
" ฟรี ! "
เมแพนก็ไม่แตกต่างจากวีด คำที่เขาชื่นชอบที่สุดคือ “ฟรี”
" ถ้ามันฟรีก็น่าสน แต่ก็ต้องมีอะไรที่ไม่ดีแน่เกี่ยวกับมัน ใช่มั้ยครับ ? "
" ใช่ มันเป็นที่ที่อันตรายมาก คุณอาจจะตายได้ครับ "
ถ้ากองทัพอันเดดไม่แพ้ในศึกนี้ เขาก็ตายอยู่ดี
แค่มาดูการต่อสู้เขาก็เสี่ยงชีวิตแล้ว ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งที่เมแพนรับได้
" ครับ งั้นผมอยากเห็นการรบจากจุดดีๆที่คุณว่า มันอยู่ตรงไหนครับ ? "
" ตรงนั้น "
วีดชี้ไปที่จุดที่ถัดจากโทริทันที
" อะไร . . . . "
" ตอนนี้แหละ ไปเลย! "
กรงเล็บยื่นลงมาระหว่างพวกเขาโดยไม่มีการเตือน และนำร่างเมแพนวูบขึ้นสู่อากาศไป
ไวเวิร์นบินลงมาจับขาของเขาก่อนบินขึ้นอีกครั้ง
" อุว้าาากกกกกกก ! "
เมแพนร้องลั่น ด้านล่างของเขากลายเป็นศีรษะของออร์คจำนวนนับไม่ถ้วนทันทีทันใด
พวกมันทั้งหมดจับดาบใหญ่ของมันตั้งขึ้น !
ถัดจากแนวโค้งของธนู ก็เป็นเวทมนตร์ของเหล่าดาร์คเอลฟ์
เปลวไฟที่ยิงผ่านไปของพวกเขา ทำให้หน้าของเมแพนร้อนขึ้น
" วู้ววว ตูเกือบไม่รอด”
เวทมนตร์พลาดเขาไปหวุดหวิด และเขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
" ว้าววว นี่มันสุดยอดเลย! "
ปากของเมแพนอ้ากว้างเมื่อดวงตาของเขามองเห็นทิวทัศน์อันน่าจดจำ
เปลวไฟถูกยิงขึ้นทุกหนทุกแห่ง เวทมนตร์ระเบิดตู้ม เหล่าอันเดดโบราณต่อสู้กับออร์ค
" วิวตรงนี้เยี่ยมจริงๆ "
เมแพนรู้สึกขอบคุณวีดเล็กน้อย
เท้าของเขาถูกจับโดยไวเวิร์นและเขาถูกแขวนกลับหัว และถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในจุดที่อันตรายมาก แต่การได้ดูต่อสู้ขณะนี้ก็สนุกและตื่นเต้น
ไวเวิร์นสามารถจะบินไปยังจุดที่คุณต้องการจะเห็นการต่อสู้ทั่วท้องฟ้า ดังนั้นมันจังเป็นจุดที่ดีจริงๆ
แต่ในความเป็นจริง เขาไม่รู้ว่าไวเวิร์นที่จับเท้าเขาอยู่จะบินไปที่ไหน
เมแพน กำลังคิดถึงคำถามนั้น
ปริศนาได้รับการไขกระจ่าง
พรึ่บ!
ไวเวิร์นเหวี่ยงเขาลงกลางอากาศโดยไม่มีร่องรอยของความเสียใจ
" อุว้ากกกกกก ! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ! "
เมแพน เริ่มตกลงสู่พื้นดิน ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่ที่เขาตกลงมาคือการต่อสู้ระหว่างหมอผีเซอป้าและแวมไพร์โทริ !
หมอผีที่มีใบหน้าเป็นสีดำเช่นเดียวกับดาร์คเอลฟ์ มีอัญมณีฝังอยู่ในส่วนที่ควรจะเป็นเส้นผม!
นอกจากนี้ พวกมันยังมีกลิ่นอายประหลาดแผ่ออกมา
"กี๊ดดกี๊ดดดกี๊ดดดดดด ! "
เมแพน ขวัญหนีดีฝ่อ
เขากลัวจะตกลงพื้น หรือถูกจับโดยเหล่าหมอผี ถ้าเขาถูกพวกหมอผีจับได้ เขาอาจจะเจอคำสาปทุกชนิด ไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะตายจากการถูกแรดรุมกระทืบ
แต่แล้ว วีดก็ตะโกนด้วยสกิลราชสีห์คำราม
" โทริ ! รับเมแพนไว้ ! "
"รับคำสั่ง”
โทริ วิ่ง กระโดด และรับเมแพนไว้ได้กลางอากาศ
ชั่วขณะนั้น ด้วยน้ำหนักของคนสองคน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะดิ่งลงกระแทกพื้นอย่างอันตราย แต่ด้วยการสะบัดผ้าคลุม พวกเขาก็สามารถลงพื้นได้อย่างปลอดภัย
" เอิ้กกกกก! "
เมแพน รู้สึกว่าท้องของเขาปั่นป่วน
'ตูรอด'
ถึงอย่างนั้นเขายังคงแอบหรี่ตามอง
เบื้องหน้าของเขาคือใบหน้าขาวซีดของโทริ
มอนสเตอร์คลาสบอสระดับกว่า 400 แวมไพร์ลอร์ด โทริ !
สำหรับเมแพนแล้ว แค่จะให้เขาคิดกล้าออกไปล่ามอนสเตอร์อย่างนี้ยังยากเลย
ทันทีที่โทริปล่อยเมแพนลงนั่งกับพื้น เหล่าทหารอันเดดโดดรอบก็เข้าโจมตีทันที เมแพนที่ไม่มีประสบการณ์ ไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อนเลย
' อู้ววว! '
พ่อค้าที่จิตใจบอบบ้างเยี่ยงเมแพน ตัวสั่นฟันกระทบกัน แล้วมีมอนสเตอร์ล้อมรอบ พร้อมด้วยทหารอันเดดแออัดกันมา
เมแพน เกาะติดโทริ เพื่อเอาตัวรอด
มอนสเตอร์ยักษ์ ทหารอันเดดโบราณและหมอผีเซอป้า ตายลงตรงหน้าเมแพน
มันเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการชมจริงๆ มันเหมือนกับว่าเขาได้เข้าร่วมต่อสู้ด้วยตัวเอง
" เย้ ! ! ! ! ! "
เมแพนร้องเชียร์ทันที
เขาจมดิ่งลงไปในการต่อสู้ เสี่ยงชีวิตเขาเอง! เขาจะไม่เสียใจเลยถ้าต้องตายเพราะมาดูการต่อสู้แบบนี้ตรงๆ
เขายังได้ยินวีดพูดกับโทริ
" กินเท่าที่จำเป็นล่ะ ! เจ้าไม่ควรจะตายเพราะเจ้าได้รับการดูแลอย่างดี!
ตอนแรก เมแพนไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
‘อะไรคือกินเท่าที่จำเป็น? '
แต่ไม่นานเขาก็สามารถรู้คำตอบ
ซู้ดดดด !
อะไรซักอย่างทำให้เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นที่คอของเขา
โทริแทงเขี้ยวดูดเลือดเข้าที่ต้นคอของเขา
เมื่อใดก็ตามที่พลังชีวิตและมานาของมันลดต่ำ มันก็สามารถทานอาหารสำเร็จรูปได้ทันที!
วีดให้สถานที่ดูการต่อสู้ดีๆกับเมแพนด้วยเหตุนี้
***************************
เนโครแมนเซอร์ใช้วิธีของพวกเขาเพื่อต่อสู้กับหมอผีเซอร์ป้า โดยการใช้มนต์ดำเพื่อสร้างเหล่าอันเดด
พวกเขาพยายามเปลี่ยนออร์คและดาร์คเอลฟ์ที่ตายเป็นอันเดดก่อนพวกหมอผี
พวกพรีสต่อสู้โดยการอำนวยพรใส่ลูกธนูที่ถูกยิงขึ้นฟ้ามหาศาลอย่างไม่หยุดหย่อน
ดาร์คเอลฟ์บางตนแยกออกมาจากกลุ่ม
ภารกิจของพวกเขาคือการตามเก็บธนูที่ถูกยิงออกมา!
สิ่งนี้ทำเพื่อเพิ่มจำนวนลูกธนูและจัดการเสบียงอาวุธสำหรับเหล่าเอลฟ์ให้คงที่
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเราสองคนที่สูงศักดิ์ต้องมาทำงานจิ๊บจ๊อยพวกนี้”
แน่นอน พวกเขาไม่ลืมทำงานไปด้วยระหว่างพรำบ่น
ลูกธนูเงินและน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เป็นส่วนสำคัญเป็นอย่างมากในการลดความแข็งแกร่งของกองทัพอมตะ พวกทหารอันเดดโบราณที่ถูกน้ำมนต์จะสามารถใช้พลังได้เพียงครึ่งเดียว และลูกธนูเงินก็ทำให้พวกมันถึงตาย
“คาริชวิ ลูกธนูเงินหมดแล้ว”
แต่ในที่สุดแล้วมันก็ถึงลิมิต ลูกธนูถูกใช้อย่างคุ้มค่าแต่สุดท้ายมันก็หมดลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
วีดสั่งการ
“ถ้าอย่างนั้น ยิงธนูเพลิง ชวิค!”
“มันจะทำให้ไฟไหม้”
“ช่างมันสิ ชวิทท!”
“ก็จริง”
ดาร์คเอลฟ์นั้นห่างไกลจากคำว่า ปกป้องธรรมชาติและชีวิตอันมีค่า ตรงกันข้ามกับเอลฟ์ธรรมดา ดาร์คเอลฟ์มักทะเลาะวิวาทและโลภโมโทสัน
“ยิงธนูเพลิงงง”
“โอ้ววว!”
เหล่าดาร์คเอลฟ์เห็นด้วยกับความคิดนี้ ยิงธนูเพลิงเข้าใส่เหล่าศัตรู บางดอกโดนเหล่าทหารอันเดดโบราณตรงจุด แต่ส่วนใหญ่จบที่โดนพุ่มไม้และต้นไม้
พรึบพรึบ!
เปลวไฟลามออกไป เผาป่าไม้ที่ขึ้นหนาแน่น
การทำลายล้างธรรมชาติ!
ลอบวางเพลิง!
ทำร้ายมารดาแห่งธรรมชาติอย่างรุนแรง!
ด้วยความที่ไฟป่าถูกจุดขึ้นที่ด้านล่างของภูเขา กองไฟจึงลามไปเร็วมาก ป่าที่ลุกไหม้ไม่ได้กว้างมากเพราะมันมีต้นไม้ที่ถูกตัดตรงนั้นตรงนี้ แต่ไม่นานพวกมันก็จะถูกเผาเช่นเดียวกัน
พวกทหารอันเดดโบราณถูกบีบให้มารวมตัวกันในจุดเดียวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พวกมันพยายามจะฝ่ากำแพง แต่พวกออร์คป้องกันมันได้อย่างหมดจด
จุดมุ่งหมายคือการรวมพวกอันเดดไว้ด้วยกัน แล้วจากบนฟ้า น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ถูกปล่อยลงมายังจุดที่พวกมันรวมกันอยู่!
ปล่อยน้ำมนต์ลงบนร่างของพวกอันเดดทำให้กระดูกและเลือดเนื้อพวกมันถูกกัดกร่อน
น้ำมนต์ที่เทลงมากระจายโดนต้นไม้ที่อยู่รอบๆกลุ่มอันเดดเหมือนเป็นสระน้ำรอบตัวพวกมัน ด้วยอำนาจของน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่อำนวยพรโดยเทพีเฟรย่าที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความอุดมสมบูรณ์ทำให้พืชโดยรอบเติบโตขึ้น พืชที่โตขึ้นเหล่านี้ก็ยึดขาของพวกอันเดดไว้ ขณะที่กิ่งของต้นไม้ก็ฟาดใส่พวกมอนสเตอร์ยักษ์
เช่นเดิม พวกออร์คได้รับความสูญเสียไปมาก แต่พวกกองทัพอมตะก็ถูกทำลายมากขึ้นเรื่อยๆ พวกทหารอันเดดที่อ่อนแอที่สุดถูกฆ่า ขณะที่มอนสเตอร์ยักษ์ก็ถูกพวกออร์ครุมโจมตี พวกหมอผีเซอร์ป้าถูกโทริและเวทย์มนต์ของเหล่าดาร์คเอลฟ์จัดการ
โครงกระดูกแต่งกายด้วยเสื้อคลุมกำเนิดขึ้นมาจากหลุมเหล่ากองทัพอมตะ
อัญมณีสีแดงสดฝังอยู่บนกระโหลกหน้าผากของมัน!
ลิชไชร์ได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว
“ข้าจะย้อมแผ่นดินและผืนน้ำด้วยความมืด กองทัพอมตะ เดินหน้า ฆ่าสิ่งมีชีวิตให้สิ้น เปลี่ยนพวกมันให้เป็นสหายเรา!”
ลิชไชร์คำรามดังออกมาโดยทันที
****************************
วีดพิจารณาลิชไชร์อย่างรวดเร็วตั้งแต่วินาทีที่มันปรากฏตัวบนพื้นดิน
เขาประเมินราคาทรัพย์สินของมันหยาบๆ
ผ้าคลุมมันเงาสีดำน้ำเงิน ประดับลวดลายโบราณมีมนต์ขลัง ทำให้รู้สึกเหมือนมันมีปีกเล็กๆ! นิ้วของมันเต็มไปด้วยแหวนประดับอัญมณี และยังมีมงกุฏทองบนศีรษะ
ในมือข้างหนึ่งคือหนังสือเวทย์ อีกข้างเป็นไม้เท้าสีขาว
อันเดดตนนี้สวมใส่ชุดที่หรูหราอย่างไม่น่าเชื่อ
กรึ้บ!
วีดกลืนน้ำลาย
มันเหมือนกับการมองอาหารอันโอชะ
‘นั่นมันรองเท้าจันทรา มันเพิ่มความไวในการเดินทาง และ เพิ่มความคล่องแคล่วอย่างมากไปด้วยในเวลาเดียวกัน เสื้อคลุมนั่น จนถึงตอนนี้ปรากฏออกมาเพียงครั้งเดียว เสื้อคลุมเถาวัลย์วิเศษ มีความสามารถเพิ่มความแรงของเวทย์โจมตี’
เขาไม่สามารถระบุเครื่องสวมใส่ชิ้นอื่นได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่ชัด ลิชไชร์ตนนี้มาพร้อมกับ เครื่องสวมใส่ที่แพงอย่างแท้จริง
‘ถ้าเราลอกคราบมันได้ เราจะหาได้ง่ายๆอย่างน้อยสิบล้านวอน! อย่างน้อยเราต้องได้ซักชิ้นในนี้’
สวมใส่ชุดแบบนั้นก็เหมือนกาโทษว่ามันต้องตายให้กับตัวมันเอง(ในสายตาวีด)แล้ว
ส่วนดีของเควสต่อเนื่องนี้ดูเหมือนจะให้ไอเด็มที่คุ้มค่ากับเงินส่วนแบ่ง
วีดเข้าสั่งการกองทัพเต็มรูปแบบ
“เหยื่อรายสุดท้ายของเราปรากฏแล้ว ชวิค ทุกคนออกโจมตี! ออร์คเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ครั้งสุดท้าย!”
มีเพียงกำแพงกั้นระหว่างออร์คและเหล่าอันเดดโบราณและมอนสเตอร์ยักษ์!
พวกเขาเริ่มการบุกขนาดใหญ่
“ฮีฟ! ฮีฟ!”
“ผลักกำแพง ชวิคชิค!”
กำแพงที่สร้างอย่างปุปะเริ่มร่วงเป็นชิ้นๆ!
พวกออร์คล้อมรอบกำแพงร่วมกันผลัก
ทุกสิ่งเป็นดังที่วีดวางแผนไว้
ความหวังเดียวที่พวกเขาจะชนะกองทัพอมตะ คือรอจนกระทั่งนาทีสุดท้ายเพื่อบรรลุแผนนี้
พวกออร์คผลักดันกำแพงด้วยสองมือ
อกกว้าง หน้าตาอัปลักษณ์ ดิ้นรนอย่างสุดหนทาง
ทีละนิดทีละนิด กำแพงเริ่มเบนไปทางด้านล่างหุบเขา
ทันใดนั้นมันก็ร่วงหล่งลงหลุดจากมือของพวกเขาที่ล้มลง
ครืนนนนนนนนนนนนนนน!
ก้อนหินที่นำมาก่อกำแพงร่วงลงอย่างรวดเร็วลงไปในหลุมที่ขุดไว้ก่อนหน้านี้
ที่เหลือยังคงกลิ้งลงลาดเขา
กำแพงเอนทรุดลงต่อเนื่องทีละอัน!
ก้อนหินที่กลิ้งลงเขากลิ้งกระเด้งกระดอน
ออร์คบางตัวที่หลบไม่ทันก็ถูกบทไปกับแผ่นดินจากหินที่ถล่มลงมา หรือเสียการทรงตัวแล้วเริ่มกลิ้งลงเขาไป
ก้อนหินถล่มขนาดมหึมาเหล่านี้ถาโถมเข้าใส่เหล่ากองทัพอมตะ
“ฆ่าลิชนั่นซะ!”
ออร์คที่เหลืออยู่เข้าจู่โจมกองทัพอมตะเพื่อฆ่าลิชไชร์
ดาร์คเอลฟ์ร่ายเวทย์และเนโครแมนเซอร์ร่ายคำสาป
“ระเบิดโครงกระดูก!”
พวกเขาทำลายล้างพวกโครงกระดูกล่วงหน้า เพื่อที่ว่าลิชไชร์จะได้ชุบมันขึ้นมาไม่ได้
นี่เป็นการโจมตีกลางเป้า!
“เจ้าพวกขี้ขลาด! ตัวต่อตัวสิวะ นี่ไม่เรียกว่าการต่อสู้ด้วยซ้ำ!”
เสียงของลิชไชร์ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นนั้นถูกวีดละเลย
มันไม่มีเหตุผลที่จะโต้เถียงในเรื่องความชอบธรรมหรือความยุติธรรม บางครั้งมันก็เป็นทางเดียวที่จะชนะ
ด้วยจำนวนเช่นนี้ต่อสู้กับเขาตัวต่อตัวเป็นเรื่องโง่เง่า
เขาไม่ได้พูดออกไปด้วยซ้ำ ว่าการต่อสู้ด้วยคนหมู่มากกว่ามากๆนั้นสนุกกว่าตั้งเยอะ!
มันเป็นความผิดของลิชไชร์ที่เลือกปรากฏออกมาในช่วงท้ายของการต่อสู้แล้วก็ตายเพียงลำพัง
“จงสำนึกในน้ำหนักของเจ้า, แรงดึงดูด!”
ลิชไชร์ร่ายคำสาปแรงดึงดูดบริเวณกว้าง
ไวเวินที่บินและปล่อยน้ำมนต์จากบนฟ้าต้องคำสาปนี้และร่วงลงสู่พื้นดิน ทหารโรเซนไฮม์ที่ขี่ไวเวิร์นตัวนั้นเสียชีวิตลงเมื่อไวเวิร์นตกลงกระทบพื้น
เวทย์ลิชไชร์สอยกลุ่มไวเวิร์นร่วงไป 4 ตัว และจัดการออร์คไปได้อีก 6,000 ดาร์คเอล์เองก็เสียชีวิตไปเป็นพันเช่นเดียวกัน
พลังความสามารถของลิชไชร์ที่แสดงออกมา ในขณะเดียวกันที่ควบคุมโทริ เนโครแมนเซอร์ ดาร์คเอลฟ์ และเหล่าพรีสไปด้วยนั้น อยู่ในระดับที่หน้าสะพรึง
เมื่อไหร่ที่ ลิชไชร์ร่ายคำสาป จะมีการระเบิดเกิดขึ้นและออร์คตายไปอีกเป็นโหล พวกเขาเปลี่ยนกันไปรับมือลิชไชร์ให้มันอ่อนแอลง แต่พวกเขาก็ยังเสียหายหนักเนื่องจากความแข็งแกร่งอย่างโหดร้ายของมัน
มันจึงเป็นเรื่องจำเป็นมากที่ทหารอาณาจักรโรเซนไฮม์ต้องถูกบังคับให้ถอยทัพออกมา
ทหารนั้นมีข้อจำกัดจากอาณาจักรโรเซนไฮม์ ส่วนไวเวิร์นนั้นมีข้อจำกัดเพราะระดับค่าศิลปะที่เขาต้องสังเวยมันออกไป
“หน่วยไวเวิร์นบินให้สูงขึ้น โทริมาก่อกวนมันเต็มที่ หน่วยดาร์คเอลฟ์ร่ายมนต์ใส่!”
ไม่ว่ายังไงก็ต้องขอบคุณพลังของน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้ลิชไชร์อ่อนแอลง
พลังชีวิตของลิชนั้นถูกผนึกไว้ และจะไม่มีวันตายนอกจากโดนโจมตีจากพลังศักดิ์สิทธิ์
น้ำมนต์ถูกปล่อยลงมา พรีสใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของมัน
“หอกปีศาจ!”
ลิชไชร์เรียกหอกสีดำออกมา และควบคุมมันด้วยนิ้ว พุ่งมันออกไป
“อ้ากก!”
พรีสถูกแทงด้วยหอก!
“ราชองครักษ์ เดธไนต์ ออร์ค ปกป้องพรีส”
พรีสแห่งเทพีเฟรย่ามีบทบาทสำคัญในขณะนี้
วีดปกป้องพรีส ในขณะที่ไวเวิร์นปล่อยน้ำมนต์ลงมาเหมือนเขื่อนปล่อยน้ำเท่าที่จะทำได้ ลิชไชร์เสียหายมากขึ้นเรื่อยๆ มันยังคงร่ายคำสาปแต่พลังของมันก็อ่อนแอลงไปทุกที
แม้วีดจะปลอดภัย ก็ต้องจับลิชไชร์ให้ได้ถึงจะครอบคลุมค่าใช้จ่ายที่ลงทุนไป
การรบที่ดำเนินมาเป็นระยะเวลานานใกล้จะจบลง ลิชไชร์มีพลังชีวิตมากก็จริงแต่มานาของมันลดลงต่ำสุดแล้ว
“กรอด! พวกแกกล้าดียังไง!”
เสียงลิชไชร์เต็มไปด้วยความโกรธ
มันไม่สามารถบินขึ้นฟ้าได้เพราะมันร่ายคำสาปไม่ได้ มันใช้ไม่ได้กระทั่งเวทย์สาปง่ายๆด้วยซ้ำเพราะมานาของมันหมดแล้ว โครงกระดูกของมันเริ่มร้าวและพลังชีวิตของมันก็เริ่มหายไป!
อย่างไรก็ตาม ลิชไชร์ไม่ยอมตายไปเงียบๆ
“แวนฮอวค์! โทริก็ด้วย! พวกเจ้าลืมคำปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อนายท่านบัลข่านไปหมดแล้วรึ!”
“เรามีนายใหม่แล้ว”
“นายท่านบัลข่านกำลังรอเจ้าอยู่ มา ร่วมกันกับข้า พวกเราร่วมกันรับใช้ท่านบัลข่าน และทำให้ดินแดนนี้เป็นของพวกเรากัน”
มันกลายเป็นภาวะฉุกเฉินในการการล่อลวงใจแวมไพร์ลอร์ดและเดธไนท์
“ข้าไม่สามารถทำเช่นนั้น”
เดธไนท์เพียงปฏิเสธตัดประโยคนั้นไป แต่แวมไพร์ลอร์ดโทริเริ่มลังเล
“จะยังยอมรับข้า แม้ว่าข้าจะทรยศแล้วอย่างนั้นหรือ?”
“นายท่านบัล ข่าน คือความหวังของพวกเรา เจ้าจะได้รับความเอื้ออาทรและความใจกว้างอย่างยิ่งจากนายท่าน ”
“ถ้างั้น...”
“ใช่แล้ว ข้าอยากจะร่วมรบด้วยกันกับเจ้า ฆ่าพวกที่มีชีวิตนี่ ชีวิตมันช่างยุ่งเหยิงเราสมควรจะเก็บเกี่ยวมันซะ”
ลิชไชร์ไม่ลังเลเลยที่จะเข้าต่อสู้ หากมันสามารถร่วมมือโทริ สถานการณ์จะกลายเป็นของฝั่งศัตรู!
แวมไพร์ลอร์ดโทริมีเลเวลกว่า 400 ถ้ามันสามารถเปลี่ยนโทริไปข้างมันได้ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่มาก
ยังมีออร์คและดาร์คเอลฟ์ที่ยังมีชีวิตอยู่ มันจะกลายเป็นสวรรค์ของแวมไพร์ที่ต้องการเติมมานาและพลังชีวิตอยู่ตลอดเวลา การย้ายข้างของแวมไพร์ลอร์ดโทริเป็นเรื่องอันตรายมาก
“เดินหน้า!”
วีดสั่งการเหล่าดาร์คเอลฟ์
ด้วยพลังชีวิตที่เหลืออยู่ พวกเขาทุ่มเทพลังเวทย์ทั้งหมดใส่ลิชไชร์
เกิดการระเบิดขนาดมหึมาที่ทำให้ผืนดินสั่นสะเทือน!
แต่ลิชไชร์ก็ยังดันทุรังรอดมาได้ กระโหลกของมันร้าว ไฟลุกท่วมร่างกาย ลิชไชร์แสดงถึงพลังชีวิตมหาศาลแม้ว่าแขนของมันจะหักไปแล้ว
วิดวิ่งไปรวดเร็วดุจสายฟ้า
“ทักษะวิ่งสี่ขา!”
สกิลวิ่งระดับท็อปที่ทำให้สามารถวิ่งไวดังพายุ!
ในเวลาสั้นๆมันจะดูดมานาไปเป็นจำนวนมาก แต่เขาไม่ได้อยู่ในจุดที่เลือกได้
เมื่อลิชไชร์โตขี้น ร่างของมันสูงเกือบห้าเมตร มันไม่อันตรายเท่าการที่ร่างของมันเริ่มผิดรูปไป
วีดดึงดาบของเขาออกมา เกิดเสียงแหลมดังขึ้น
“ดาบจักรพรรดิ!” (ท่าดาบในเพลงดาบจักรพรรดินิรลักษณ์)
พลังชีวิตของออร์คนั้นแทบไม่เหลือแล้ว มองไปมันดูอย่างกับสัตว์กินพืช!
วีดมองดูที่ลิชไชร์ เขาเดิมพันด้วยชีวิตแล้วคราวนี้ ส่งตัวเองออกมาด้วยสกิลที่ดีที่สุดขณะนี้ของเขา
“เฮ้ย แก!”
เขาโจมตีไปที่ลิชไชร์ แต่มันยังคงไม่ตาย
วีดเคยทดลองใช้เทคนิคนี้กับเยติยักษ์จนถึงขั้นบรรยายได้ แม้ว่ามันจะใช้มานาจำนวนมาก แต่ก็ทำให้มอนสเตอร์ขนาดยักษ์จบชีวิตลงได้
แต่กระนั้นมันก็ยังไม่เพียงพอต่อการกำจัดลิช
กลุ่มควันสีดำเหมือนพลังงานเล็ดลอดออกจากร่างกายลิช ทั้งๆที่มันถูกโจมตีจนดูย่ำแย่ มันก็ยังเคลื่อนไหว
“พลังน้ำแข็ง!”
บีบคั้นมานาออกมาจนหยดสุดท้าย ที่มือกระดูกของลิชไชร์ น้ำแข็งคริสตอลได้ถูกสร้างขี้น ด้วยดาบปักอยู่กลางหน้าอกนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการโจมตีนี้จะมุ่งไปที่วีด
วีดตะโกนลั่น
“ดาร์คเอลฟ์ ไม่ต้องสนใจข้า โจมตีเข้ามาเลย!”
ถ้าข้าไม่ตายที่นี่ก็ตายไปด้วยกันให้หมดนี่แหละ
ดาร์คเอลฟ์ที่เตรียมไว้แล้ว เวทย์มนต์กว่าร้อยพันยิงเข้าจู่โจมจากทุกทิศทาง
เวทย์โจมตีนี้เช้าทำลายล้างตรงที่วีดและลิชไชร์ยืนอยู่อย่างหมดจด
• ถูกโจมตีจาก ชุดเวทย์น้ำแข็งวิเศษ ร่างกายแข็งตัว ความไวในการเคลื่อนที่ลดลง
• ร่างกายของท่านกำลังไหม้ หากไฟไม่ถูกดับอย่างรวดเร็วท่านจะได้รับการบาดเจ็บรุนแรง
• ร่างกายของท่านเป็นอัมพาต จากการโจมตีด้วยไฟฟ้า
• ท่านได้รับบาดเจ็บหนัก ท่านกำลังสลาย!
วีดและลิชไชร์โดนเวทย์มนต์โจมตีในเวลาเดียวกัน
วีดรัดลิชไว้เพื่อกันไม่ให้มันหนีเท่าที่จะทำได้
ผลกระทบจากเวทย์ที่ได้รับปรากฏขึ้นในหน้าต่าง แต่จริงสำคัญที่สุดคือพลังชีวิตของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว
ร่างของลิชไชร์เมื่อโดนเวทย์โจมตีก็กลายเป็นแสงและหายไป
เลเวลของคุณได้เพิ่มขึ้น
เลเวลของคุณได้เพิ่มขึ้น
เลเวลของคุณได้เพิ่มขึ้น
เลเวลของคุณได้เพิ่มขึ้น
เลเวลของคุณได้เพิ่มขึ้น……..
วีดเอื้อมมือออกไปยังจุดที่ลิชหายไปด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ
ก่อนที่จะได้ดูว่าเขาคว้าอะไรมาได้ หน้าต่างข้อความก็ปรากฏขึ้น
• ตายจากการเสียพลังชีวิต ไม่สามารถล็อกอินได้ในอีก 24 ชั่วโมง สกิลและเลเวลจะลดลงเป็นผลจากการตายของผู้เล่น
• รองเท้าบู้ธและหมวกพังเนื่องจากค่าความทนทานเสื่อมลง ไม่สามารถจะซ่อมของที่พังแล้วได้
เล่มที่ 7 ตอนที่ 3 : จบ
************************
<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&n=a6753880' border='0' alt=''></a>
มันส์มาก ขอบคุณครับ
ตอบลบ