วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 9 ตอนที่ 3 สิ่งมหัศจรรย์ของดินแดนทางเหนือ (The Wonder of the Northern Region)

เล่มที่ 9 ตอนที่ 3 สิ่งมหัศจรรย์ของดินแดนทางเหนือ (The Wonder of the Northern Region)

ซอยูนออกจากเกมในเวลาเดียวกันทุกวันเป็นกิจวัตรเพื่อทำตามตารางที่กำหนดไว้ให้อย่างการรับประทานอาหารแล้วไปเดินเล่น ในขณะที่วีดไปตลาดแต่เช้าและกลับมาทำอาหาร
เขาลดเวลาในการเข้าสังคมของตัวเองให้เหลือน้อยที่สุดเพื่อนำเวลามาใช้กับสิ่งที่จำเป็นที่สุดเช่นการไปโรงฝึกเพื่อฝึกฝนร่างกายและการนอน
นอกเหนือจากเวลาที่ใช้ไปกับเรื่องที่จำเป็นที่สุดแล้ว วีดใช้เวลาแทบทั้งหมดไปกับการเล่นรอยัลโรด

ต้องขอบคุณเรื่องนี้ที่ทำให้วีดใช้เวลาตอนที่ซอยูนไม่อยู่ได้
เมื่อซอยูนไม่อยู่ที่นั่นวีดจะมุ่งหน้าสู่ที่ราบสูงของโมราต้า
สถานที่ที่เป็นความลับของวีด

“อยู่นี่เอง”
วีดครึ้มอกครึ้มใจเมื่อได้ย้อนคิดถึงอดีต
ประติมากรรมขนาดยักษ์ชิ้นแรก!

ประติมากรรมขนาดใหญ่ที่สร้างจากธรรมชาติของดินแดนทางเหนือ
สิ่งมหัศจรรย์ของดินแดนทางเหนือ
ที่นี่คือที่ตั้งของมังกรน้ำแข็งซึ่งเป็นชิ้นงานชั้นเยี่ยม(แกรนด์พีซ)นั่นเอง

เขาอยากมาที่นี่ตั้งแต่มาถึงโมราต้าแล้วแต่ก็มาไม่ได้เพราะเขาอยู่กับซอยูน!
ก่อนจะแกะสลักมังกรน้ำแข็ง วีดสร้างรูปสลักน้ำแข็งของซอยูนโดยใช้เธอเป็นแบบ
แล้วรูปสลักนั่นก็ตั้งอยู่ติดกับมังกรน้ำแข็งเลย เขาจึงพาซอยูนมาด้วยไม่ได้
วีดตื่นเต้นจนแทบจะวิ่งไปที่รูปสลัก

‘มังกรน้ำแข็ง! ฉันกลับมาแล้ว’

เขาคาดหวังเต็มที่
แม้อากาศที่นี่จะหนาวอย่างไม่น่าเชื่อแต่ความหนาวเย็นก็ถูกลดลงจนอยู่ในจุดที่พอทนได้เมื่อได้เห็นรูปสลักมังกรน้ำแข็งนี่

กล่าวได้ว่านี่เป็นหนึ่งในผลงานมาสเตอร์พีซเพียงไม่กี่ชิ้นของเขา

แต่เมื่อวีดไปถึงยอดเขากลับเห็นเพียงภูเขาลูกยักษ์ลูกหนึ่ง
ภูเขาน้ำแข็งที่ตั้งชัน!

มันเป็นภูเขาที่ไม่เคยอยู่ตรงนี้มาก่อน
แม้จะไม่สูงนักแต่ชันจนแทบจะมองเป็นก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ได้

“ไม่จริงน่า! เรามั่นใจมากว่ามังกรน้ำแข็งมันอยู่ตรงนี้”
แต่ไม่ว่าเขาจะมองหาอยู่นานแค่ไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน

“เราเคยมาตรงนี้...”
แม้ว่าจะลองทบทวนดูอย่างละเอียดแล้วก็ยังพบว่าต้องเป็นที่นี่อย่างแน่นอน
ไม่มีทางที่เขาจะจำตำแหน่งผิด
เพราะว่าเขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่จึงไม่มีทางที่จะลืมมันได้อย่างเด็ดขาด

แต่รูปสลักมังกรน้ำแข็งกลับไม่ได้อยู่ที่นี่
‘หรือว่าจะมีใครทำให้มันมีชีวิตแล้วเอาไปแล้ว’
วีดส่ายหัว
มีความเป็นไปได้อยู่ก็จริง
แต่แม้ว่าทุกวันนี้จะมีประติมากรเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก แต่คนที่มีระดับสูงกลับมีไม่มากนัก
ต่อให้ผ่านมาโดยบังเอิญก็ไม่มีทางที่ประติมากรที่มีฝีมือจะมาที่นี่ และยิ่งมีความเป็นไปได้ต่ำที่ประติมากรคนนั้นจะมีทักษะที่ทำให้ประติมากรรมมีชีวิต

คุณสามารถมอบชีวิตให้กับประติมากรรมของผู้อื่นได้แต่ก็จะมีบทลงโทษร้ายแรงตามมา

เนื่องจากเป็นการกระทำที่ไม่ต่างจากการทำลายผลงานของผู้อื่น ชื่อเสียงในทางที่ดีจึงลดลง และชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีเพิ่มขึ้น นอกจากนั้นค่าศิลปะและโชคยังลดลงด้วย จึงหาได้ยากที่ประติมากรจะแตะต้องผลงานของคนอื่น

แล้ววีดก็เจอรูปสลักน้ำแข็งของซอยูน

รูปสลักของเธอถูกน้ำแข็งจำนวนค่อนข้างมากปกคลุมเอาไว้!
ถ้าภูเขาน้ำแข็งไม่ได้ปกป้องมันเอาไว้จากพายุน้ำแข็งมันก็อาจจะถูกฝังอยู่ใต้หิมะไปแล้ว

“ถ้างั้นก็แสดงว่า...”
วีดโอดครวญ แล้วรีบหันไปมองที่ภูเขาน้ำแข็ง

“ไอ้นี่คือมังกรน้ำแข็งเหรอเนี่ย”
มองดูดีๆ เบื้องหลังภูเขาน้ำแข็งมีหางมังกรโผล่ออกมาอยู่

เนื่องจากถูกทิ้งไว้เป็นเวลานานจึงโดนหิมะและน้ำแข็งปกคลุมจนจำไม่ได้
แล้วหิมะและน้ำแข็งจำนวนมากที่เกาะติดอยู่กับรูปสลักยังทำให้มันมีขนาดเพิ่มขึ้นสองหรือสามเท่าของขนาดเดิมอีกด้วย
วีดยืนเบื้องหน้าภูเขาน้ำแข็ง

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ช่างเถอะ ยังไงเราก็เจอมันแล้ว โอ้ รูปสลักแสนรักของข้า ข้าขอแบ่งชีวิตของข้าให้กับเจ้าผู้กำเนิดขึ้นจากวิญญาณศิลปะอันศักดิ์สิทธิ์ บัดนี้จงตื่นขึ้นจากนิทราและติดตามข้า ‘ประติมากรรมประทานชีพ’!”

วีดสัมผัสภูเขาน้ำแข็งเบาๆ

เปรี๊ยะ!

น้ำแข็งชั้นนอกเกิดรอยร้าวและแยกออก
ภายในนั้นมีบางอย่างเคลื่อนไหว

ครืนนนนน

เกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรง!

ท่านมอบชีวิตให้แก่ประติมากรรม
ระดับของประติมากรรมจะถูกปรับให้อยู่ที่ 382 ตามค่าศิลปะปัจจุบันซึ่งอยู่ที่ 812
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากผลงานชิ้นนี้เป็นผลงานระดับมาสเตอร์พีชอันสุดวิเศษ  จึงได้รับระดับเพิ่มขึ้น 10% เป็น 420
นอกเหนือจากนี้ ประติมากรรมชิ้นนี้เป็นมอนสเตอร์ที่มีปีกและบินได้ ระดับจึงถูกปรับลดลง 10%
และเนื่องจากสร้างด้วยน้ำแข็งซึ่งเป็นวัสดุพิเศษ จึงได้รับระดับเพิ่มขึ้น 15% แต่ค่าความอึดและพลังชีวิตจะถูกลดลงแทน
รูปแบบชีวิตนี้จะได้รับ 3 คุณลักษณะ
คุณภาพและความสามารถของคุณลักษณะจะแตกต่างกันไปตามรูปร่างและระดับของประติมากรรม
คุณลักษณะ น้ำ(100%)   น้ำแข็ง(100%)   เวทมนต์(100%)
น้ำไม่เป็นรองคุณลักษณะอื่น
มีจิตวิญญาณการต่อสู้สูงมากพร้อมพลังป้องกันสูงทั้งทางกายภาพและเวทมนต์
สามารถแช่แข็งคู่ต่อสู้ด้วยพลังความเย็น
สามารถใช้เวทมนต์ธาตุน้ำแข็ง
สามารถเพิ่มความสามารถได้สูงสุด 30% ในพื้นที่หนาวเย็น แต่จะอ่อนแอลงเมื่ออยู่ในพื้นที่อบอุ่น
มีระดับสติปัญญาสูงและใช้เวทมนต์ได้
สามารถใช้เวทมนต์ได้ทุกชนิด แต่ค่าความเสียหายจะเพิ่มขึ้นหากใช้เวทมนต์ตามคุณลักษณะ
เนื่องจากเป็นประติมากรรมที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของดินแดนทางเหนือจึงได้รับความสามารถเพิ่ม
ลมหายใจยะเยือก! (Ice Breath)
ใช้ได้วันละครั้ง เป็นทักษะโจมตีที่รุนแรงที่สุด
          ใช้มานา 5,000 หน่วย
          ค่าศิลปะลดลงถาวร 10 หน่วย
นำค่าสถานะที่ลดลงกลับมาได้ด้วยการสร้างประติมากรรมหรือประกอบกิจกรรมอื่นทางศิลปะ
          ระดับลดลง 2 ระดับ
ระดับที่ลดลงทำให้ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นล่าสุดจะลดลง 10 หน่วย
ค่าสถานะที่ลดลงจะกลับมาเมื่อเลื่อนระดับอีกครั้ง
โปรดระมัดระวังประติมากรรมที่มีชีวิต
เมื่อสูญเสียชีวิต จะต้องให้ชีวิตอีกครั้งเพื่อนำวิญญาณกลับมา
ไม่สามารถชุบชีวิตได้หากถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง

ครึ่กกก! ครึ่กกกก!
ภูเขาน้ำแข็งสั่นไม่หยุด
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วีดยังคงยืนรอให้มังกรน้ำแข็งตื่น
แล้วความปรารถนาของเขาก็เป็นจริง

“นายท่าน นายท่านผู้มอบชีวิตให้แก่ข้า ท่านอยู่ที่นั่นหรือไม่”
“ใช่ ข้าอยู่นี่”
วีดภาคภูมิใจ
มังกรน้ำแข็งดูจะมีสติปัญญาสูงไม่เหมือนพวกไวเวิร์นหรือโกลด์มินิ
แต่ประโยคถัดมาของมันกลับทำให้วีดละเหี่ยใจ
“ช่วยข้าด้วย ข้าออกไปไม่ได้ น้ำแข็งบนตัวข้าเกาะหนาจนข้าขยับไม่ได้เลย”
“กากเอ๊ย!”
แว่บหนึ่งวีดคิดจริงๆ ว่าจะกลับไปแล้วทิ้งเจ้ามังกรน้ำแข็งเอาไว้ที่นี่
‘เรานี่มันโง่ชะมัด มาให้ชีวิตไอ้ตัวแบบนี้...’
มันใหญ่แค่ขนาดตัวเท่านั้น ที่จริงแล้วอ่อนแอสุดๆ!
‘แต่จะทิ้งมันซะเฉยๆ ก็เสียดาย’
สุดท้ายจึงลงเอยที่วีดต้องช่วยมัน
วีดต้องโหนตัวด้วยเชือก ปีนขึ้นปีนลงเจ้ามังกรน้ำแข็งเพื่อเอาหิมะและน้ำแข็งออก
ผ่านไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนส่วนหัวของมังกรน้ำแข็งจึงได้โผล่ออกมาทั้งหมด
ใบหน้าอันสง่างามของมังกร
ดวงตาที่ดูเข้มแข็งและดุร้าย
หนวดยาวสีขาว
มังกรน้ำแข็งดูหล่อเหลา
“นายท่าน ได้โปรดกำจัดน้ำแข็งที่ปกคลุมตัวข้าออกไปโดยเร็วเถิด ข้าอยากสัมผัสอิสรภาพเต็มทีแล้ว”
“โอเค รอแป๊บนึง”

เมื่อซอยูนเข้าเกม วีดจะกลับไปหาเธอ ทำอาหาร และในเวลาว่างก็เอาหิมะที่เกาะมังกรน้ำแข็งออก
ช่างเป็นงานใช้แรงที่ซ้ำไปซ้ำมาและเรียบง่าย!
งานใช้แรงที่ต้องห้อยตัวจากที่สูงและโดนลมเย็นๆ พัดเข้าใส่จนสะใจ
ตลอดทั้งวัน เจ้ามังกรน้ำแข็งทำเพียงขยับส่วนเดียวของมันที่ขยับได้ นั่นก็คือส่วนหัว
วีดสมเภชตัวเอง
‘เรานี่ใช้แรงงานครบทุกประเภทแล้วมั้ง’
หลังจากทำความสะอาดเอาน้ำแข็งและหิมะออกไป ในที่สุดเขาก็เอาท่อนบนของเจ้ามังกรน้ำแข็งออกมาได้ถึงหนึ่งในสามแล้ว
“นายท่าน”
“มีอะไร”
วีดตอบอย่างเย็นชา
“ข้าคิดว่าน่าจะพอออกไปได้ด้วยกำลังตัวเองแล้ว”
“งั้นเหรอ”
วีดปีนลงจากตัวมังกรน้ำแข็งและถอยหลังไปเล็กน้อยราวกับเพื่อจะดูเจ้ามังกรทลายน้ำแข็งออกมา
“กรรรรรรร!”
มังกรน้ำแข็งคำรามกระโชกแรง
มันพยายามขยับตัวให้หลุดออกจากกองน้ำแข็ง
“ฮึ่มมมม!”
เสียงมันสู้สุดตัวและพยายามทุกวิถีทาง!
วีดมองเหตุการณ์อย่างกังวลจนฝ่ามือชื้นเหงื่อไปหมด
‘ออกมาให้ได้นะ ได้โปรดเถอะ’
ถ้ามังกรน้ำแข็งออกมาด้วยตัวเองไม่ได้เขาก็ต้องเอาน้ำแข็งกับหิมะออกเพิ่มอีก
วีดไม่อยากทำแบบนั้นอีกแล้วจึงภาวนาด้วยความหวัง
มังกรน้ำแข็งช่วงบนมีลำตัวหนาและเมื่อไล่ไปตามช่วงล่างลำตัวก็ค่อยๆ บางลงเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น สองขาหลังของมันยังค่อนข้างอ่อนแอจึงดูเหมือนว่าถ้ามันพยายามก็น่าจะออกมาได้ด้วยตัวเองแบบฉิวเฉียด
“กรรรรรรรรรรรรรร!”
มังกรน้ำแข็งคำราม!
พลังจากเสียงคำรามทำให้เกิดรอยแยกเล็กๆ หลายรอยบนน้ำแข็งที่อยู่รอบๆ และเป่าหิมะจนฟุ้งกระจายไปทั่ว
มอนสเตอร์หลายตัวก็หยุดนิ่งไปด้วยเพราะจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสูงของมังกรน้ำแข็ง
นี่คือมังกรระดับตำนาน!
ไม่สามารถนำไปเทียบกับมังกรจริงๆ ได้ไม่ว่าในแง่มุมไหน แม้ว่าภายนอกจะดูคล้ายคลึงกันมากก็ตาม
‘แน่ละ มันเป็นประติมากรรมของเรานี่’
วีดกำหมัดแน่นขึ้น เขาได้ข้ารับใช้ที่ไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ทั้งสิ้น
เขาคอยสร้างข้ารับใช้อยู่เรื่อยๆ ไม่ได้ และในเมื่อเขาไม่มีแผนที่จะให้ชีวิตกับประติมากรรมใหม่ๆ มังกรน้ำแข็งจึงยิ่งมีคุณค่ามาก

แต่ความคิดนั้นก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่
ตึง!
มังกรน้ำแข็งแข้งขาอ่อนล้มลง
มันนอนจนพุงแนบไปกับพื้น!
“นายท่าน ข้าหมดแรงแล้ว”
ระดับของมันไม่สูงพอที่จะประคับประคองร่างกายอันใหญ่โตของมันได้
พูดอีกอย่างก็คือ มังกรพิการกับลำตัวขนาดใหญ่ไร้ประโยชน์!
หลังจากนอนพักอยู่นานเจ้ามังกรน้ำแข็งก็ยกลำตัวขึ้น
“นายท่าน ตั้งชื่อให้ข้าหน่อยสิ”
“ชื่อของเจ้าคือ...”
จู่ๆ วีดก็ผิดหวังอย่างรุนแรง
ต่อให้เขาตั้งชื่อให้มัน ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะสามารถทำหน้าที่ของมันได้
“ช่างเถอะ เอาเป็น ‘ปิงหลง’ ก็แล้วกัน” (แปลตรงตัวว่า มังกรน้ำแข็ง)
ชื่อบ้านๆ จำง่ายอีกแล้ว!
“ขอบคุณนายท่าน”
ปิงหลงมีความสุขมาก
สีหน้าของมันเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้ม
ถ้ามันเป็นเพียงรูปสลักคงไม่สามารถเปลี่ยนสีหน้าได้ แต่เมื่อมันได้รับชีวิตมันจึงเปลี่ยนการแสดงอารมณ์บนใบหน้าได้
“นายท่าน ท่านอย่าได้ผิดหวังนักเลย กำลังข้าค่อยๆ ฟื้นคืนแล้ว”
“หมายความว่ายังไง”
“ดินแดนนี้ พลังงานนี้ให้พละกำลังแก่ข้า”

ร่างของปิงหลงที่สร้างขึ้นจากน้ำแข็งขาวขึ้นและใสขึ้นอีก
ร่างกายของมันดูดซับความเย็น!
มันยังแข็งแกร่งขึ้นได้อีก
ปิงหลงใช้แขนขาของมันยันตัวขึ้นแล้วกางปีกยาวหลายสิบเมตรออก
หิมะที่ปกคลุมอยู่รอบๆ ตัวมันกระจายออกทันที
ปิงหลงเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิ
วีดพยักหน้า
‘ถึงจะมีประโยชน์แค่ในดินแดนทางเหนือ แต่ก็ไม่เลวเลย’
แม้ว่าพลังชีวิตและความแข็งแกร่งจะต่ำอยู่สักหน่อยแต่ปิงหลงก็ต่อสู้ด้วยเวทมนต์และพ่นน้ำแข็งได้!
วีดได้ข้ารับใช้ที่ค่อนข้างยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

ซอยูนกับอัลเวรอนกำลังช่วยกันเก็บเบ็ดตกปลาและอุปกรณ์ล่าสัตว์กันอยู่เงียบๆ
ในที่สุดงานหาอาหารก็เสร็จสิ้น
หลังจากเตรียมการเสร็จวีดก็ถอนหายใจยาว
“ไม่มีหนทางอื่นแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“...”
ซอยูนเอียงศีรษะ งุนงงกับคำพูดที่คลุมเครือของวีด
อัลเวรอนถามตรงๆ
“ท่านมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
วีดหมุนตัวไปทางทิศที่ลมพัดมา
ผ้าคลุมของเขาโบกสะบัด
“เอ่อ ก็ไม่ได้จะโชว์ออฟหรืออะไรหรอกนะ แต่... ยืนดูกันสบายๆ ก็แล้วกัน แบบว่า ไม่ต้องแปลกใจอะไรหรอก เพราะนี่ก็แค่เรื่องขี้ผงสำหรับผมน่ะ หึหึ จริงๆ นะ ก็แค่เรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวันสำหรับผม”
“ท่านหมายถึง...”
“ปิงหลง!”
วีดตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกปิงหลงข้ารับใช้ของเขา
“นายท่าน ข้ามาแล้ว”
ปิงหลงขดตัวอยู่หลังภูเขาที่อยู่ห่างออกไป เมื่อได้ยินเสียงเรียกมันก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า
มังกรน้ำแข็งที่จู่ๆ ก็โผล่มา!
มันรออยู่ที่จุดที่นัดแนะกันไว้จนวีดเรียก
ณ สถานที่ซึ่งลมและหิมะโหมกระหน่ำมีมังกรที่ทำจากน้ำแข็งกำลังสยายปีกกว้าง
แม้แต่วีดที่เป็นคนสร้างมันขึ้นมาและเห็นมันมาแล้วหลายต่อหลายครั้งยังต้องขนลุก
การปรากฏตัวของมังกรที่ชวนให้ตกตะลึง
ขนาดที่ใหญ่จนน่ากลัวแผ่แรงกดดันออกมา!
ดูราวกับว่าภูเขากำลังเคลื่อนไหว
พระอาทิตย์ที่กำลังตกดินย้อมขอบฟ้าให้กลายเป็นสีแดง
ปิงหลงกำลังบินผ่านท้องฟ้านั้น
ร่างที่ทำจากน้ำแข็งเปล่งออร่าลึกลับที่อธิบายไม่ถูก

กึก
ซอยูนก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง
ปิงหลงกำลังมาและเธอพยายามจะต่อสู้มันอย่างไม่เกรงกลัว
วีดยื่นแขนออกไปหยุดเธอไว้
ซอยูนหันกลับมามองเขาแล้วพยักหน้า
แล้วปิงหลงก็อ้าปาก
“กรรรรรร!”
มันคำรามเสียงน่ากลัว
เสียงคำรามที่ส่งแรงสั่นสะเทือนมาถึงตัววีดกับซอยูนทั้งที่อยู่ห่างไปไกล!
ขณะที่คำรามปิงหลงก็บินไปบนท้องฟ้าอย่างสวยงามตามที่นัดแนะกันไว้ก่อนหน้า
เกิดลมกระโชกทุกครั้งที่มันขยับปีกกว้างหลายสิบเมตรนั่น
ปิงหลงบินลงมาด้วยความเร็วและร่อนลงตรงหน้าวีด ซอยูน และอัลเวรอนอย่างสง่างาม
มันคือการปรากฏตัวของมังกรที่ลำตัวยาวกว่า 300 เมตร

“อะแฮ่ม!”
วีดกระแอมขณะเดินเข้าหาปิงหลง
ที่จริงมันไม่ได้สง่างามตามที่แสดงให้เห็น
มันดูดีก็จริงแต่ไม่ค่อยมีประสิทธิภาพ
แม้จะตัวใหญ่ แต่เพราะมีค่าความแข็งแกร่งและความอึดน้อยทำให้แค่เดินไม่กี่ก้าวมันก็เริ่มหายใจแรงแล้ว
ขามันสั่นเมื่อยืนนานๆ แล้วบางครั้งแค่จะกางปีกยังลำบาก
และมันจะทำสิ่งที่กล่าวถึงด้านบนไม่ได้เลยหากไม่ได้อยู่ในดินแดนทางเหนือ
เนื่องจากแม้แต่ตัวมันเองมันยังดูแลไม่ได้ มันจึงไม่มีความสามารถทางกายภาพเลยในความเป็นจริง
ถึงกระนั้น การคงอยู่ของมันก็ห่างไกลจากคำว่าธรรมดาไปมาก

“ไม่ต้องแปลกใจขนาดนั้น มันคือข้ารับใช้ของผมเอง”
วีดปีนขึ้นไปบนตัวปิงหลงอย่างง่ายดาย
แค่ปีนขึ้นไปบนหลังมันเขาก็เห็นภาพในมุมที่กว้างขึ้น
ซอยูนและอัลเวรอนดูตัวเล็กมาก
พวกเขามองขึ้นมาที่วีดอยู่นาน
“หึหึหึ”
วีดยิ้มผยอง
เขาคิดว่าตอนนี้ตัวเองต้องดูเท่มากแน่ๆ
วีดขี่หลังมังกรน้ำแข็ง!
ผ้าคลุมโบกสะบัดอยู่ในสายลมและเกราะทัลลอคก็เป็นประกายกว่าปกติด้วย
ท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจากพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินยิ่งเสริมให้ทุกอย่างดูดีขึ้นอีก
ฉากที่เพอร์เฟคแถมยังมีแสงและไอเทมเข้ามาช่วยเพิ่มเอฟเฟคอีกต่างหาก
ถ้ามองขึ้นมาจากข้างล่างจะต้องดูหล่อมากแน่นอนไม่มีทางที่จะมองเป็นอย่างอื่นไปได้
แน่นอนว่าวีดลืมนึกถึงปิงหลงที่แค่วีดขึ้นมาอยู่บนหลังมันก็แทบทรงตัวอยู่ไม่ไหว

ทันใดนั้นเอง วีดก็รู้สึกอยากร้องเพลง
“เป็นสถานการณ์ที่อดใจไม่ไหวต้องร้องเพลง”
วีดหยิบฮาร์ปของเซเลน่าที่ได้จากโรเดียมออกมา
ตรึ๊งงง!
วีดพรมนิ้วลงบนฮาร์ปอย่างชำนาญ
ฮาร์ปเปล่งเสียงกังวาลใส
ใต้อาทิตย์อัสดง ร้องเพลงคลอเสียงฮาร์ปบนหลังมังกรน้ำแข็ง
นี่มันมาดฮีโร่ชัดๆ
ฉากงดงามที่จะโผล่มาแต่ในกลอนที่แต่งโดยนักประพันธ์ที่กำลังเมาเท่านั้น
วีดเหลือบมองซอยูน
‘ทำถึงขั้นนี้เธออาจจะนึกชอบเราขึ้นมาก็ได้นะ’
ถ้าเขาโชว์ความสามารถและเซนส์ให้เธอดูก็น่าจะเป็นไปได้
บวกกับฉากสวยๆ เธออาจจะชอบเขาก็ได้

ตรึ๊งงง ตึรึรึงงง!
วีดเล่นฮาร์ปไปเรื่อยๆ ขณะมองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังตก
มัวเมาในอารมณ์
ทักษะการเล่นฮาร์ปของวีดไม่แย่นัก
เขาฝึกเล่นเพลงสองสามเพลงอยู่นานจนทักษะสูงขึ้น
หลังจากเล่นฮาร์ปวีดก็ยิ้ม
ใจเต้นตึกตัก วีดตื่นเต้นที่ได้เป็นฮีโร่พร้อมฉากหลังที่สวยงามขนาดนี้
วีดตะโกนบอกอัลเวรอนและซอยูนที่อยู่บนพื้น
“เราขี่มังกรน้ำแข็งตัวนี้ไปที่หุบเขามรณะกันเถอะ!”

“........”
ซอยูนไม่พูดอะไรสักคำ เธอเพียงมองไปที่วีดสลับกับปิงหลงแล้วส่ายหัว
วีดชวนอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร นี่ข้ารับใช้ผมเอง ไม่ต้องกลัวไปไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ขึ้นมาขี่ได้ ไม่ต้องกังวล!”
วีดวางแผนใช้ปิงหลงเป็นพาหนะพาพวกเขาบินตรงไปที่หุบเขามรณะ!

อัลเวรอนปีนขึ้นหลังปิงหลงได้แบบไม่มีปัญหาใดๆ
แต่ซอยูนยังคงยืนอยู่ที่เดิม และไม่ยอมขึ้นหลังปิงหลง
“ฮึ่ม!”
วีดผิดหวังเล็กน้อย
‘คงช่วยได้เยอะเลยถ้าเราเอาเธอไปด้วยได้’
เบอร์เซิร์กเกอร์ที่มุ่งมั่นกับการต่อสู้!
วิธีที่เธอฆ่าล้างบางมอนสเตอร์ทำให้วีดลืมไม่ลง
แต่เอาเข้าจริง เขาก็ไม่ได้คิดว่าซอยูนจำเป็นอะไร
‘ไม่ว่าเควสต์จะยากแค่ไหนเราก็ทำสำเร็จทุกครั้ง’
แน่ละว่าเขาต้องตกระกำลำบากหลากหลายรูปแบบ

ภาพตัวเองที่ทุ่มเทกระเสือกกระสนจนทำภารกิจสำเร็จลงได้โดยเริ่มจากไม่มีอะไรเลยแว่บขึ้นมา
ความทรงจำที่เขาต่อสู้กับเดธไนท์เพื่อแย่งชิงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเฟรย่าในลาเวียส และความทรงจำเกี่ยวกับการดูแลเหล่าพาลาดินเป็นเดือนๆ เพื่อกำจัดแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์
ช่วงเวลาน่าตี่นเต้นตอนที่เขาสู้กับกองกำลังอันเดด ออกคำสั่งกับพวกออร์คที่ที่ราบแห่งความสิ้นหวัง
ถึงจะได้ความช่วยเหลือแบบอ้อมๆ จากเมแพน แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาสู้อยู่เพียงคนเดียวในสถานการณ์คับขัน
ถึงซอยูนจะไม่ไปด้วยก็ไม่จำเป็นต้องเสียกำลังใจหรืออะไร

วีดตัดสินใจได้
‘ถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปบังคับ ถึงจะเสียดายนิดหน่อยก็เถอะ’
ถ้าเธอบอกว่าเธอไปด้วยไม่ได้ เขาก็บังคับเธอไม่ได้
วีดบอกซอยูนเมื่อตัดสินใจได้
“ไปพักที่โมราต้าแล้วกัน ผมจะทำภารกิจให้เสร็จเร็วๆ แล้วกลับมาหา... ไปกันเถอะ ปิงหลง!”
ปิงหลงแทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว
พอไม่มีกำลังแขนหรือกำลังขาเหลือแล้ว ให้บินขึ้นฟ้าเทียบกันแล้วเป็นเรื่องง่ายกว่า
ปิงหลงบินขึ้นฟ้าโดยมีวีดและอัลเวรอนอยู่บนหลัง

หลังจากผ่านไปประมาณ 3 ชั่วโมง!
“ฮัดชิ่ว!”
“แค่กๆ!”
วีดกับอัลเวรอนวนกลับมาที่เดิมที่เริ่มขี่ปิงหลงด้วยสภาพหนาวสั่น

คุณเป็นไข้หวัดรุนแรง ความสามารถทางกายลดลง 45%
การแสดงผลของทักษะลดลง 60%
ไข้หวัดสามารถพัฒนาเป็นความเจ็บป่วยอื่นได้
ค่าพลังสูงสุดของชีวิตและมานาลดลง

เมื่อใช้ทักษะแกะสลัก มีโอกาสที่ประติมากรรมจะแตกหักจากการเป็นไข้หวัด
แล้วยังมีโบนัสไข้หวัดที่เขาไม่อยากเป็นอีกเป็นครั้งที่สอง!
สาเหตุที่กลายเป็นแบบนี้เป็นสาเหตุที่ง่ายมากๆ
ปิงหลงบินค่อนข้างเร็ว
ปัญหาอยู่ที่วีดกับอัลเวรอนที่ต้องนั่งหนาวสั่นอยู่บนหลังมัน
อากาศแบบนี้แค่ยืนเฉยๆ ก็หนาวมากแล้ว แต่นี่ขึ้นไปบินอยู่บนฟ้าด้วยความเร็วเหลือเชื่อขนาดนั้น
ยิ่งสูงแค่ไหนอุณหภูมิก็ยิ่งลดต่ำลงแค่นั้นแล้วลมก็ยังรุนแรงขึ้นด้วย
สุดท้ายพวกเขาก็ต้องวนกลับมาเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป

ราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซอยูนก่อไฟตั้งแคมป์นั่งรออยู่ที่จุดเดิม
“ฮัดชิ่ว!”
วีดเดินไอค่อกแค่กเข้าหากองไฟ
เหมือนที่คำพังเพยว่าไว้ ถ้าหัวไม่ดี หางก็ต้องลำบาก
ซอยูนคิดตอนที่กำลังก่อกองไฟ

เธอเคยชินกับการตั้งแคมป์คนเดียว
เธอจะเก็บไม้แห้งเพื่อทำฟืนขณะที่มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเพื่อดูว่ามีมอนสเตอร์หรือไม่ และทำอาหารที่กินได้
เธอเรียนทำอาหารจากภรรยาของผู้ฝึกสอนในบ้านไม้หลังนั้น
ตอนนั้นเองที่เธอพบวีดครั้งแรก กล่าวได้ว่ามีความสัมพันธ์ลึกล้ำบางอย่าง
ทำอาหารสำหรับคนเดียว
เธอกินเพื่อกำจัดความหิวโหยเท่านั้นจึงทำอาหารในปริมาณน้อย
วัตถุดิบกับเครื่องปรุงก็ธรรมดาเช่นกัน เธอจึงใช้สิ่งที่หาได้จากการล่า
เมื่อไรที่เบื่อเธอก็จะเอาขนมปังที่ซื้อจากร้านค้าขึ้นมากิน หรือเก็บลูกไม้ป่า
พอทำแบบนี้ทักษะทำอาหารของเธอก็เลยไม่เคยเลื่อนระดับขึ้นสูงกว่าระดับเริ่มต้น ขั้นสาม

แล้วเธอก็กินมากกว่าที่จำเป็นเมื่อได้กินอาหารที่วีดทำ
‘อร่อย’
การได้กินอาหารที่บางคนทำขึ้นด้วยความใส่ใจแทนที่จะเป็นอาหารที่ทำขึ้นเพียงเพื่อกำจัดความหิวนั้นไม่เลวเลย
‘คิก’
ตอนที่เธอกำลังคิดเรื่องนั้นเล่นๆ ก็แทบขำออกมาเมื่อเห็นวีดกับอัลเวรอนโผล่มา
หน้าตาเนื้อตัวพวกเขาปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง พวกเขากลับมาในสภาพไม่ต่างกับหนูแช่แข็งที่น่าสงสาร
ต่อให้เป็นซอยูนก็เถอะ สภาพของพวกเขาย่ำแย่เสียจนเธอเกือบหัวเราะออกมา

วีดเดินไปหุบเขามรณะกับซอยูนและอัลเวรอน
พวกเขาเดินทางเฉพาะเส้นทางที่ปลอดภัยโดยใช้ข้อมูลที่ได้จากโมราต้า
เขาชอบต่อสู้กับมอนสเตอร์ แต่ทุกสิ่งมีเวลาที่เหมาะสม
พวกเขาเดินทางช้าลงเพื่อล่ามอนสเตอร์ที่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนและเป็นมอนสเตอร์อะไรไม่ได้

ตอนเช้าพวกเขาเดินไปด้วยกินไปด้วย และตอนกลางคืนก็คลานเข้าไปในถ้ำหรือกางเต้นท์เพื่อหนีหนาว
การเดินย่ำที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก
เนื่องจากวีดยังเป็นไข้หวัดอยู่เขาจึงห่อตัวเองด้วยหนังสุนัขป่าชั้นแล้วชั้นเล่า
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีการต่อสู้รุนแรงทางจิตวิทยาอย่างเงียบๆ

วีดถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“แค่ก! ตรงนี้วิวสวยมาก ไปกันก่อนเลย ผมว่าจะค่อยๆ เดินชมวิวไปเรื่อยๆ”
มีแท่งน้ำแข็งใสๆ ตั้งขึ้นจากพื้นอยู่ตรงนั้นตรงนี้
น้ำแข็งบนที่ราบที่กว้างขนาดนี้ดูลึกลับ
สายลมแรงกระโชกผ่านพื้นที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและหิมะ

วีดกะว่าจะเดินหลังอัลเวรอน
อัลเวรอนเปิดปาก
“เทพธิดาเฟรย่าบอก... ฮัดชิ่ว!... ให้ข้าถ่อมตน”
พูดจบก็ก้าวถอยหลังไปสามก้าว อัลเวรอนค่อยๆ แอบด้านหลังวีด
“ถ้าท่านเป็นพรีสของวิหารแห่งเฟรย่าท่านก็ควรนำทางให้ผู้อื่น”
“ภารกิจของข้าคือการช่วยท่านวีด ข้าต้องขออภัยที่ไม่สามารถยืนเบื้องหน้าท่านได้”
“แค่ก!”
วีดไอเสียงดังมาก
ตอนนี้ลมกำลังพัดมาจากด้านหน้า
คนที่หนาวที่สุดคือคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า พวกเขาจึงพยายามเข้าไปยืนข้างหลัง

แต่แล้วลมก็เปลี่ยนทิศ พัดมาจากข้างหลังแทน
อัลเวรอนสาวเท้าเร็วขึ้น
“เทพธิดาเฟรย่าบอกให้ข้านำทาง”
“ข้าว่าข้าก็ได้ยินแบบนั้นเช่นกัน อัลเวรอน”
“แต่ท่านไม่ได้มีความรับผิดชอบหนักหนาเท่าข้าที่เป็นพรีส”
“ท่านกล่าวแบบนั้นได้อย่างไร อาจจะมีมอนสเตอร์โผล่มาก็ได้ ให้ข้านำทางเถอะ”
รอบๆ นั้นไม่มีอะไรเลย แต่วีดก็ใช้อันตรายมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้ได้เดินนำหน้า
อัลเวรอนเดินเร็วขึ้นเพื่อเลี่ยงลมหนาว
มีเพียงซอยูนที่เดินไปเงียบๆ มองมาที่พวกเขาเป็นบางครั้งแบบอึ้งๆ

สายลมหนาวเย็น
“ฮัดชิ่ว!”
ยิ่งคุณวิ่งเร็วเท่าไรความอึดก็ยิ่งลดลงเท่านั้นและส่งผลให้หนาวเร็วขึ้นอีก
วีดและอัลเวรอนกำลังชักนำความโชคร้ายมาให้กับตนเอง

พวกเขาเดินทางในเวลากลางวันที่อุ่นกว่าหน่อย และตอนกลางคืนก็พักในถ้ำหรือตีนเขาเพื่อหลบลม
ทุกคืนวีดจะแสดงความสามารถการทำอาหาร
“สตูว์ปลาใส่กระเทียมเยอะๆ!”
ชื่อฟังดูแย่มากแต่ที่จริงรสชาติยอดเยี่ยม
สตูว์ให้ความรู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่างกาย
ถ้าไม่ได้อาหารแบบนี้คงเป็นเรื่องบ้ามากที่จะเดินทางในขณะที่เป็นหวัด
บางครั้งเมื่ออาการหวัดเลวร้ายลงเพราะสภาพอากาศพวกเขาก็จะกินเนื้อแช่ไวน์
ดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วนเปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้าที่กระจ่างใสกว่าปกติ
เวลากินอาหารเป็นเวลาเดียวที่พวกเขาสามารถพักผ่อนและกำจัดความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันยากลำบากได้

วันหนึ่ง ในถ้ำหลังจบมื้ออาหาร วีดกำลังจะเก็บจานเหมือนทุกครั้ง
ฟึ่บ
จู่ๆ ซอยูนก็แย่งจานจากวีด
จานไม้ที่วีดทำขึ้นมาด้วยตนเองพร้อมลวดลายค่าเงินของทวีปเวอร์เซลล์ที่เขาแกะลงไป!
เขาแกะสลักรูปนี้ลงไปเพื่อที่ว่าแม้แต่เวลาที่กำลังกินก็ต้องไม่ลืมว่าต้องหาเงิน
วีดเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสกระจ่างของซอยูนกำลังมองมาที่เขา
“........”
วีดเจ็บในอก
‘เธอเอาจานเราไปง่ายๆ แบบนี้เลยสินะ สายตามองไอเทมแหลมคมมาก’
จานพวกนี้ไม่ใช่ชุดจานเงินจานทองที่ยอดเยี่ยมที่สุด
มันเป็นเพียงจานไม้ที่เหมาะสำหรับใส่อาหารเท่านั้น
ลือกันว่า จานบางใบประดับด้วยเพชรพลอย
จานเวอร์จัวที่มีราคาถึง 6000 เหรียญทอง
นั่นไม่ใช่จานที่ใครก็ได้จะใช้ มันเป็นจานสำหรับคนที่มีเงินเหลือใช้เท่านั้น
จานดีๆ แบบนี้จึงมักจะมีราคาแพง
วีดทำจานขึ้นมาเองเพื่อประหยัดเงิน แต่ซอยูนกลับแย่งแม้แต่ของแบบนี้จากเขา

แต่วีดมโนไปเอง
ซอยูนไม่ได้พยายามจะแย่งจานจากเขา
ซอยูนไม่ได้พูดอะไร เธอถือจานออกไปข้างนอกแล้วใช้หิมะลูบมัน
ซอยูนกำลังล้างจาน!
เพราะว่าเธอได้กินอาหารดีๆ ที่วีดทำเสมอจึงพยายามแสดงความขอบคุณด้วยวิธีของเธอเอง

ปิงหลง!
มันสยายปีกอย่างสง่างามและบินไปมาในท้องฟ้า
และเมื่อเห็นมอนสเตอร์มันก็จะร่อนลงเพื่อโจมตีไม่ว่าตัวอะไรก็ตามที่มันเจอ
“กรรรรร!”
มันทิ้งตัวลงจากท้องฟ้าและกระทืบมอนสเตอร์พวกนั้นอย่างชั่วร้าย หรือไม่ก็กัด
ที่ที่โดนปิงหลงโจมตีแทบไม่มีมอนสเตอร์เหลืออยู่
มันตั้งใจจะหาอาหารแต่ที่ตั้งใจกว่าคือเพิ่มค่าประสบการณ์และความสามารถในการต่อสู้
“ข้าทนให้ใครมาแข็งแกร่งกว่าข้าไม่ได้! ข้าต้องแข็งแกร่งกว่านี้เพื่อให้สามารถกางปีกอยู่ใต้ฟ้านี้และเหนือผืนดินนี้ได้”
ปิงหลงรู้ได้ด้วยตนเองว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ แต่ความเป็นจริงที่ว่ามันไม่สามารถแม้แต่จะขยับร่างกายได้อย่างถูกต้องทำให้มันเจ็บปวด!
เนื่องจากปิงหลงมีจิตวิญญาณนักสู้สูงมอนสเตอร์ทั่วไปจึงชะงักนิ่งทันที
ปิงหลงไม่มองข้ามมอนสเตอร์ตัวใดทั้งสิ้นแม้แต่มอนสเตอร์พวกนั้น
มอนสเตอร์ได้ค่าประสบการณ์และเพิ่มทักษะจากการฆ่า
พอมันรู้ว่าตัวเองจะแข็งแกร่งขึ้นได้อีกจากความทุ่มเท ปิงหลงก็ไม่หยุดพัก
“มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่านี้! เพื่อให้ตัวข้าแข็งแกร่งขึ้นข้าต้องการคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่านี้! จงออกมา คู่ต่อสู้ที่จะทำให้ใจของข้าสั่นไหว!”
เสียงคำรามของปิงหลงสั่นสะเทือนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งในดินแดนทางเหนือ
บนภูเขาน้ำแข็งแต่ละลูกมีมอนสเตอร์ระดับบอสอยู่มากมาย
ถ้าแบ่งตามระดับ มีหลายตัวที่มีระดับเกิน 400
ยิ่งไปกว่านั้น ใน ‘ป่าสังหารหมู่’ (The Forest of Massacre) ยังมีมอนสเตอร์ที่ปกติพบเจอได้ยากมากสร้างวงจรอาหารและอาศัยอยู่ในนั้น

“กรรรรรรร!”
บนภูเขาน้ำแข็ง ปิงหลงกระทืบมอนสเตอร์กระจอกและเมื่อมอนสเตอร์ระดับบอสปรากฎตัวขึ้นจริงๆ มันก็จะกางปีก
“แล้วพบกันใหม่”
ปิงหลงเป็นมังกรขี้ขลาดไม่เหมือนขนาดตัวใหญ่ๆ ของมัน
ดังนั้น ถ้ามันเจอคู่ต่อสู้ที่เท่าเทียมหรือแข็งแกร่งกว่ามันก็จะหนี มันเติบโตขึ้นด้วยวิธีแบบนี้

วีดกำลังยุ่งกับการเดินไปด้วยกวาดหิมะไปด้วย
“อัลเวรอน อีกนิดเดียว”
“ขอรับ”
เมื่อคืนหิมะตกหนัก
ทำให้เดินยากขึ้นอีกเมื่อมีหิมะสูงถึงเข่าแบบนี้
ไข้หวัดที่เป็นหนักไม่ได้หายได้ง่ายๆ
ความอึดของพวกเขาลดลงง่ายจึงผลัดกันเดินนำ
“ขออภัยท่านวีด ข้าทำต่อไม่ไหวแล้ว”
วีดกับซอยูนยังพอทนไหว แต่อัลเวรอนที่เป็นพรีสเหนื่อยล้าง่ายมาก
“งั้นเราพักหน่อยแล้วกัน”

พวกเขาคืบหน้าช้าลงเพราะอัลเวรอน
เดินทางในพื้นที่หนาวเย็นเป็นน้ำแข็งแบบนี้ทำให้ความอึดลดลงเร็ว
อัลเวรอนมีค่าความอึดน้อย แม้แต่ในสถานการณ์ปกติยังเดินได้ไม่ไกล
ยิ่งมาเจอหิมะหนาแบบนี้ก็ยิ่งลำบาก
รอบตัวพวกเขามีแต่มอนสเตอร์จำพวกสุนัขป่าที่ตระเวนไปรอบๆ เพื่อหาอาหาร
‘มันต้องมีวิธีสิ วิธีที่จะทำให้เราไปได้เร็วขึ้น ต้องหาวิธีเดินทาง’

ในทวีปเวอร์เซลล์มีวิธีเดินทางหลากหลายวิธี
วิธีที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือม้า!
มีการซื้อขายม้าอยู่ทั่วไปในเมืองหรือหมู่บ้าน ยิ่งกว่านั้นยังมีนักฝึกม้ามืออาชีพ
มีทั้งม้าชั้นดีที่เชื่อฟังทุกคำสั่งของเจ้าของ และม้าที่วิ่งเร็วราวสายฟ้า
เพราะว่ามีม้าที่สามารถนำไปใช้ได้แม้แต่ในการต่อสู้ ระยะเวลาที่ใช้ในการเดินทางระหว่างพื้นที่ล่ามอนสเตอร์และเมืองจึงลดลงมาก
‘หนาวแบบนี้ม้าคงแข็งตาย ถึงรอดก็คงวิ่งไม่ค่อยดี’
โดยพื้นฐานม้าเป็นสัตว์ที่วิ่งได้ดีบนพื้นที่ราบ ให้มันมาวิ่งบนพื้นหิมะกับน้ำแข็งแบบนี้คงไม่ไหว

แล้วความคิดหนึ่งก็แว่บเข้ามา!
‘ใช่เลย! ทำไมเราไม่คิดให้ได้เร็วกว่านี้วะ แบบที่เขาว่าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลไง’
มีสุนัขป่ากระจัดกระจายอยู่ทั่วไป
ถ้าพวกมันเจอเข้ากับซอยูนหรือวีดก็จะค่อยๆ เดินหนีไป มีสุนัขป่าอยู่เยอะมากจริงๆ ในพื้นที่แถบนี้
วีดอ้อนวอนซอยูน
“กรุณาช่วยจับหมาป่าแถวๆ นี้ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
ซอยูนหยิบดาบขึ้นมาอย่างเงียบๆ เธอคิดว่าเขาต้องการเนื้อพวกมัน
แต่คำขอของวีดเป็นอะไรที่ต่างออกไปสักหน่อย
“คุณห้ามฆ่ามันนะ ผมอยากให้จับเป็น แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ซ้อมพวกมันให้ที เอาแบบให้มันคิดว่าตายซะยังจะดีกว่าน่ะ”
“........”
ซอยูนชักดาบออกมาแล้วซ้อมพวกมันแค่พอไม่ให้ตาย
พวกเขาล่าสุนัขป่าโดยไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะด้วยซ้ำ
โฮ่ง! โฮ่ง!
ถ้าเป็นมอนสเตอร์ที่มีความฉลาด พวกมันจะหลบหนีเมื่อเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่ามากๆ
เมื่อพลังชีวิตลด สุนัขป่าที่หวาดกลัวก็จะเริ่มวิ่งหนี
ซอยูนไล่ตามพวกมันไปแล้วจับหักขาโดยไร้ซึ่งความลังเลเพื่อให้มันเคลื่อนไหวไม่ได้
สุนัขป่าพวกนั้นไถลไปบนพื้นน้ำแข็ง
เมื่อต่อสู้ไม่ได้ พวกมันก็ได้แต่รอความตาย
แล้ววีดก็เข้าไปหา
“โถ น่าสงสารจริงๆ คงจะเจ็บสินะ”
เจ้าสุนัขป่าแสดงท่าทีระแวดระวัง
นี่คือมนุษย์ พวกเดียวกับมนุษย์ที่ทำให้พวกมันเป็นแบบนี้
แต่วีดไม่ได้ฆ่าสุนัขป่า
เขาทาสมุนไพรลงบนบาดแผลแล้วพันแผลให้
กรรรร!
สัตว์ส่วนใหญ่จะรู้สึกขอบคุณ แต่สุนัขป่าก็ยังคงไม่ละทิ้งด้านที่ดุร้าย
เมื่อไรที่พวกมันฟื้นตัวก็จะแยกเขี้ยวกัดวีด
เหมือนสัตว์ป่า พวกมันไม่ไว้ใจมนุษย์
วีดถอยออกห่างเงียบๆ
“ดูเหมือนเจ้าจะดีขึ้นแล้ว ข้าไปละ อาจจะมีพวกเจ้าตัวอื่นบาดเจ็บอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้”
ปกติวีดจะล่าสุนัขป่าด้วยความยินดี แต่เขาก็ยอมถอย
กรรรร!  กรร กรร!
สุนัขป่าพยายามใช้ขาทั้งสี่ยืนขึ้น
ถึงเวลาที่พวกมันต้องกลับไปที่ฐานแล้ว
แล้วซอยูนก็กลับมาอีกครั้ง ตรงเข้าซ้อมพวกมันโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง
สุนัขป่าโดนซ้อม วีดเข้าไปรักษา วนเวียนอยู่แบบนี้หลายอาทิตย์
คนหนึ่งซ้อม อีกคนรักษาเพื่อให้พวกมันรู้สึกซาบซึ้ง

แผล่บๆ
สุนัขป่าอายุน้อยตัวหนึ่งมองวีดแล้วเลียมือเขา
“ใช่แล้ว เด็กดี”
วีดลูบหัวมัน แล้วเอาปลาแห้งอย่างดีให้กิน
ตอนนี้สุนัขป่าส่วนใหญ่เริ่มกระดิกหางให้แล้ว บางครั้งยังนอนโชว์พุงด้วย
พวกมันโดนฝึกให้เชื่องแล้ว!
พวกสุนัขป่าเริ่มเดินตามวีด
แต่ก็ยังมีบางตัวที่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ยอมรับวีด
ซึ่งก็คือพวกระดับหัวหน้า
สุนัขป่าพวกนั้นจะโดนวีดลากคอเข้าไปหลังเนินเขาเงียบๆ
“โถๆๆ เด็กดี เจ้าคงเจ็บมากเลยสินะ ข้าคงต้องดูแผลให้เจ้าเป็นพิเศษ ไปรักษากันตรงนั้นดีกว่านะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนและสายตาเอื้ออารี!
ไม่มีทางรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังเนินเขานั้น แต่เมื่อวีดเดินกลับมา กระเป๋าของเขาจะตุงขึ้นเล็กน้อย
เนื้อกับหนังสัตว์ก็เพิ่มขึ้นด้วย
เหตุการณ์ประหนึ่งฝันร้ายกำลังเกิดขึ้นกับเหล่าสุนัขป่า

หงิงๆ!
เหล่าสุนัขป่าเอาตัวเข้ามาซุกวีดเมื่อเขากลับมา ไม่ได้รู้อะไรเอาเสียเลย
อัลเวรอนและซอยูนเสียวสันหลังวาบแต่วีดกลับมีเพียงรอยยิ้มราวเทพบุตรอยู่บนใบหน้า
“ใช่ๆ พวกเจ้าน่ารักมาก”
พวกมันกลายเป็นสุนัขป่าที่เคยชินกับสัมผัสและอาหารของวีด
“กินเยอะๆ”
วีดให้อาหารพวกมันเกินความต้องการเสียอีก
ขณะที่พวกมันกำลังกิน เขาก็จะรีบทำของบางอย่างจากไม้และเส้นเอ็นของมอนสเตอร์
“เอาใบมีดเหล็กติดด้านล่างน่าจะทำให้ไปข้างหน้าได้เร็วขึ้น แล้วก็พันเส้นเอ็นสักสามรอบพวกหมาป่าจะได้หนีไปไม่ได้”
สิ่งที่วีดทำขึ้นโดยใช้ทักษะช่างตีเหล็กและทักษะตัดเย็บอย่างสุดฝีมือ!
เหล่าสุนัขป่าไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อยตอนที่ถูกผูกเข้ากับสิ่งนั้น
และแล้วมันก็เสร็จสิ้น
เลื่อนที่ลากโดยสุนัขป่า!

รูปร่างของเลื่อนไม่เหมือนรถม้า
มีสุนัขป่าหลายสิบตัวเป็นกลุ่มอยู่ด้านหน้า และเลื่อนก็ถูกทำขึ้นให้ไถลไปบนน้ำแข็ง
มันค่อนข้างเตี้ยจึงไม่ค่อยต้านลม และเมื่อไม่มีล้อจึงไถลไปบนน้ำแข็งได้
เขาสร้างพาหนะที่เหมาะกับดินแดนทางเหนือ
วีดสั่งให้สุนัขป่าเคลื่อนไปข้างหน้า
เลื่อนเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไถลไปบนหิมะและน้ำแข็ง
มันให้ความพึงพอใจที่แตกต่างจากการขี่ม้าหรือพาหนะอื่นๆ อย่างเทียบไม่ได้
ทั้งความเร็วที่มากพอและความสมดุล!

อัลเวรอนและซอยูนสามารถปล่อยวางและชมวิวข้างทางได้
แต่แม้ว่าจะมีเลื่อน การเดินทางในเวลากลางคืนก็ยังเป็นเรื่องเสี่ยง
ไม่เพียงมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ทวีปเซอร์เซลล์เป็นทวีปที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ถ้าพวกเขาโดนพายุหิมะพัดเข้าใส่ก็คงรอดยาก
ในเวลาแบบนั้นพวกเขาจะเข้าไปพักผ่อนในถ้ำอันอบอุ่น
บรู้ววววว!
เสียงหอนอย่างขมขื่นของสุนัขป่าดังขึ้นทุกคืน

ผ่านไปแบบนั้นสี่วันพวกเขาก็มาถึงหุบเขามรณะ
วีดตรวจดูสภาพทางภูมิศาสตร์ของหุบเขาเป็นอย่างแรก
‘สูง แล้วก็อันตรายมาก’
ตรงกลางเป็นหุบเขา รายล้อมด้วยหน้าผาสูงชัน
เลยหุบเขาไปเป็นภูเขาลูกใหญ่
แม้จะไม่อันตรายเท่าภูเขายุโรกิแต่ก็ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง
แล้วยังมอนสเตอร์จำนวนมากบนหน้าผาราวกับเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่ามันไม่ได้ชื่อ ‘หุบเขามรณะ’ ไปอย่างนั้นเอง

“กรรรรรรร!”
ไอซ์โทรลที่มีความสามารถในการฟื้นตัวทางกายภาพสูงเป็นพิเศษ และร่างกายที่เหมาะกับสภาพอากาศอันหนาวเย็น
พวกไอซ์โทรลที่ปกติจะอยู่ด้วยกันอย่างมากเพียงหนึ่งหรือสองตัวกลับอยู่รวมกันเป็นร้อยที่นี่
ไอซ์โทรลต่างจากพวกโทรลตัวสีเขียวทั่วไปตรงที่พวกมันตัวสีขาวเหมือนหิมะ แต่มีแขนยาวๆ และรูปร่างเต็มไปด้วยมัดกล้ามหน้าตาน่าเกลียดเหมือนกัน
ไอซ์โทรลเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงที่ระดับ 320
ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังอาศัยอยู่ในเขตหนาวเย็นจึงไม่มีคนเข้ามาล่าพวกมันมากนัก แล้วยังความเร็วในการฟื้นตัวที่มากเป็นพิเศษทำให้มันเป็นมอนสเตอร์ที่ล่ายากมาก
“เคว้า! เคว้า!”
“คว้ากกก...!”
เมื่อพวกมันเห็นวีดกับซอยูน เหล่าไอซ์โทรลก็คำรามออกมาด้วยความผิดหวัง
ไอซ์โทรลพวกนี้ชอบความรุนแรงและชอบสังหารหมู่ พวกมันอยากต่อสู้กับวีดและซอยูนแต่ติดที่หน้าผาสูงชันเกินไปจนพวกมันลงมาไม่ได้ ได้แต่ตะโกนลงมาเท่านั้น

“มาทางนี้ ขึ้นมาสิ ให้ข้ากอดเจ้า เจ้ากล้าพอที่จะใช้เวลายามค่ำคืนอันเร่าร้อนกับข้าหรือไม่ จงมา”
“จงร่วมคืนอันยาวนานกับพวกข้า ที่นี่หนาวเหลือเกิน ได้โปรดกอดข้าไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของท่าน”
เสียงเรียกของลาเมียที่มีลำตัวเป็นหญิงสาว!
พวกมันล่อลวงวีดและอัลเวรอนด้วยรอยยิ้มสดใสมีเสน่ห์
ชี้นิ้วเรียวยาวราวกับจะทำให้ฝันของผู้ชายทุกคนเป็นจริง!
แต่พอลากสายตาต่ำลงไปที่ท่อนล่างของพวกมันก็ได้แต่ส่ายหัว
ครึ่งล่างของลาเมียเหมือนงู
ลำตัวของงูที่ค่อยๆ หนาขึ้นบวกกับหางยาวๆ!
ลาเมียมีความสามารถในการต่อสู้เหมือนไอซ์โทรลและมีความเฉลียวฉลาด มันเป็นมอนสเตอร์ที่รับมือได้ยากมาก
นอกจากลาเมียกับไอซ์โทรลแล้วยังมีลิซาร์ดแมน(มนุษย์กิ้งก่า) และลิซาร์ดคิง!(ราชากิ้งก่า)
อีวิลสปิริตโซลเยอร์(ทหารวิญญาณชั่วร้าย)ที่คอยคุ้มกันหุบเขามรณะ
ทั้งเซอร์วันอีวิลสปิริตแทรคเกอร์(ข้ารับใช้ติดตามวิญญาณชั่วร้าย) และพรีสออฟดิเวอร์ส(พรีสแห่งความหลากหลาย)
หุบเขานี้ยังเต็มไปด้วยมอนสเตอร์เจ้าถิ่น
“ทำไมไม่เจออะไรง่ายๆ บ้างเลยวะ”
วีดพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว
ไม่มีทางมีเรื่องสนุกๆ อย่างการฆ่าล้างโคตรมอนสเตอร์ที่ก้นหุบเขาเกิดขึ้นแน่นอน
กลับกัน พวกเขาต้องขึ้นไปโจมตีมอนสเตอร์บนยอดเขาแทน
วีดกับซอยูนเริ่มสำรวจไปรอบๆ หุบเขามรณะ
แล้วพวกเขาก็หาปราสาทเจอ มันอยู่ไม่ไกลจากหุบเขา
ปราสาทเวนท์ของอาณาจักรนิฟเฮล์ม!
นี่ต้องเป็นสิ่งที่ชาวบ้านในโมราต้าพูดถึงแน่ๆ
‘พวกนั้นบอกว่าอัศวินของอาณาจักรอยู่ที่นี่’

ปราสาทเก่าหลังนี้สร้างขึ้นจากหินสี่เหลี่ยม
แม้ว่าจะมีจุดแตกหักหลายแห่งตามกาลเวลาแต่ก็...ใช่
“ถอยกลับไป!”
ทหารที่อยู่บนกำแพงปราสาทตะโกนลงมา
มีบางสถานที่ที่มนุษย์ไม่สามารถอาศัยอยู่ได้
เกราะที่ทหารคนนั้นสวมอยู่ดูพร้อมจะพังได้ทุกเมื่อ
เกราะแบบนั้นวีดก็สวมได้ เขาไม่มีความคิดที่จะทิ้งไอเทมใดไปเปล่าๆ
“อย่าเข้ามาใกล้ข้า!”
“พวกเรามาเพื่อช่วยเหลือ!”
วีดตะโกน แต่ไม่มีใครฟัง
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นมอนสเตอร์อะไร แต่ข้าจะไม่ยอมถูกหลอกอีกแล้ว!”
“พวกเราเป็นมนุษย์ ขอเข้าไปหน่อย”
“หุบปาก! ถ้าพวกเจ้าเดินเข้ามาใกล้กว่านี้ เราจะโจมตี!”
แล้วก็มีเสียงระฆังเตือนดังขึ้น
ทหารกำลังเล็งไปที่ซอยูน
“.........”
วีดถึงกับพูดไม่ออก พวกเขาไม่รับฟังอะไรเลย
ในสถานการณ์แบบนี้ ต้องให้บทเรียนที่สำคัญที่สุดตอนนี้
วีดมองไปที่อัลเวรอน อัลเวรอนรู้ว่าสายตาแบบนั้นหมายถึงอะไร...
“ข้าคือพรีสของวิหารแห่งเฟรย่าผู้เชี่ยวชาญเวทย์รักษาและเวทย์ประทานพร ข้ารับรองได้ว่าพวกเขาไม่เป็นภัย”
“วิหารแห่งเฟรย่าเหรอ พวกเราไม่เชื่อถืออีกต่อไปแล้ว เราจะโจมตีทันทีถ้าเจ้าเข้ามาใกล้กว่านี้”
ปราสาทเวนท์ไม่ยินยอมให้ใครเข้าใกล้ทั้งสิ้น
แม้ว่าวีดจะมีชื่อเสียงแต่ชื่อเสียงนั้นก็มาไม่ถึงปราสาทนี้
ชื่อเสียงจะแพร่ไปได้ต้องการการบอกปากต่อปาก พอปราสาทเวนท์ไม่ได้ติดต่อกับโลกภายนอกแบบนี้ชื่อเสียงพวกนั้นจึงเปล่าประโยชน์
‘เข้าไปไม่ได้’
วีดทำอะไรไม่ได้นอกจากทิ้งปราสาทเวนท์ไว้เบื้องหลัง
ไม่มีทางจะเข้าไปได้ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไป
‘ก็แค่ปราสาทจนๆ ต่อให้ฝืนเข้าไปจนได้ก็คงจะโดนปล้นแบบที่โมราต้าหรือถูกสับเป็นชิ้นๆ อยู่ดี’

วีดย้อนกลับมาที่หุบเขามรณะ เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ ตอนนั้นเองที่พวกมันเจอเขา
“กรรรรรรรรร!!
เหล่าไวเวิร์นคำรามเมื่อเจอความหนาวเย็น
โกลด์มินิที่แสนแพงบินไปในท้องฟ้า ในที่สุดพวกมันก็มาถึง
“พวกเจ้าทุกตัวพยายามได้ดีมาก”
วีดแตะตัวพวกมันทั้งคู่ แล้วใช้หนังสุนัขป่าที่มีอยู่ทำเสื้อผ้าให้พวกไวเวิร์นใส่
เพียงแต่ว่าคุณภาพวัตถุดิบแย่คุณภาพของเสื้อที่ทำขึ้นมาจึงต่ำกว่าปกติ
ไววัน ไวทู ไวทรี ไวไฟฟ์ ไวซิกซ์ ไวเซเว่น!
ดั้งเดิมไวเวิร์นเป็นมอนสเตอร์ที่มีนิสัยชั่วร้ายแต่พวกมันเป็นไวเวิร์นที่เกิดจากประติมากรรมจึงต่างไป
“เสื้อข้าสวยกว่า!”
“เจ้าดูสีเสื้อข้าสิ!”
ตาดคาด พวกไวเวิร์นที่เกิดจากประติมากรรมกำลังอวดเสื้อของตน
หนังสุนัขป่าที่ไม่ได้รับการดูแลให้ดี
เสื้อคลุมที่ทำจากหนังสัตว์ระดับต่ำทั้งยังฉีกขาด
แต่เหล่าไวเวิร์นก็ใส่เสื้อแบบแฮปปี้สุดๆ
“ว่าแล้ว นายท่านของพวกเราเจ๋งที่สุดเลย!”
ของขวัญพวกนี้นอกจากจะช่วยทำให้พวกมันเลิกเกลียดวีดที่ใช้ให้พวกมันบินถ่อมาถึงดินแดนทางเหนือได้แล้วยังทำให้พวกมันรู้สึกซาบซึ้งใจที่เขาทำเสื้อให้มันอีกด้วย
ที่จริงแล้ว วีดตัดเย็บเสื้อจากหนังสุนัขป่าไปด้วยบ่นไปด้วย
“แค่อากาศเย็นนิดเย็นหน่อยก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ไอ้พวกกระจอกเอ๊ย!”
เขาต้องตัดเย็บเสื้อผ้าให้เพื่อให้พวกมันเคลื่อนไหวได้เป็นปกติ
และเพราะว่าทำไปทั้งที่ถูกบังคับนี่เองจึงทำให้วีดตัดเสื้อออกมาอย่างส่งๆ ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดเดียว
“โกล โกล โกล”
โกลด์มินิที่ทำจากทองทั้งตัวก็ได้เสื้อกับเขาด้วยเหมือนกัน
เสื้อที่วีดเคยสวมสมัยที่ฝีมือยังอ่อนด๋อย!
เขาให้ดาบกับเกราะที่มีค่าความทนทานต่ำที่สุดเท่าที่จะหาได้ ประเภทที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ด้วยการซ่อมแล้วซ่อมอีกปะแล้วปะอีกเท่านั้น
อุปกรณ์สวมใส่ที่ผ่านมือมาแล้วหลายรุ่น
เหล่าไวเวิร์นและโกลด์มินิตกอยู่ในสภาพดูไม่จืดเพราะมีเจ้าของขี้เหนียว
แต่พวกไวเวิร์นก็ยังยืนเชิดหน้า
“เสื้อข้าสวยสุด!”
“ม่ายยย เสื้อข้าๆ เสื้อข้าสวยกว่า!”
“หรือจะไฝว้”
“เข้ามาเลย!”
พวกไวเวิร์นเกเรทะเลาะกัน เถียงกันว่าเสื้อใครสวยที่สุด!
“เสื้อข้าเริ่ดที่สุดแล้ว โกล โกล โกล!”
แม้แต่โกลด์มินิก็เข้าไปร่วมวงทะเลาะอย่างไม่ยอมน้อยหน้า มันชักดาบออกมา
ด้านนึงเป็นดาบดินเหนียวที่วีดได้มาจากลาเวียส!
อีกด้านเป็นดาบชั้นเยี่ยม
ดาบศักดิ์สิทธิ์ของอกาธาจากวิหารแห่งเฟรย่า!
วีดเอาลงประมูลไปชิ้นหนึ่งแต่เอาอีกชิ้นที่เหลืออยู่ให้โกลด์มินิ
ใช้ดาบทั้งสองโจมตีคู่ต่อสู้แบบรวดเร็วปานสายฟ้าแลบคือความสามารถพิเศษของโกลด์มินิ
ในตอนที่เหล่าลูกน้องของวีดกำลังจะเข้าตะลุมบอนในศึกที่มีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพันอยู่นั้นเอง
“กรรรรรรรรร!”
ปิงหลงโผล่มาพร้อมเสียงคำรามอันน่าทึ่ง!
ขนาดตัวอันใหญ่โตของมันยาวหลายร้อยเมตร
ปากของมันอ้ากว้างราวกับพร้อมจะพ่นน้ำแข็งได้ทุกขณะ!
แล้วยังหนวดเคราจากการแกะสลักอย่างละเอียด
มันฟาดหางไปมาซ้ายขวาบินฝ่าอากาศมาด้วยความเร็วสูง
“กรรรรรร!”
มันคำรามทรงพลังอีกครั้ง
พวกไวเวิร์นและโกลด์มินิขยับตัวไม่ได้เพราะแรงกดดัน
เทียบกับปิงหลงที่มีขนาดใหญ่ยักษ์แล้วร่างกายอันใหญ่โตของเหล่าไวเวิร์นดูเหมือนของเล่นเด็กไปเลย
พอปิงหลงเข้ามาใกล้ พวกไวเวิร์นกับโกลด์มินิก็ก้มหัวลง
พวกมันยอมรับให้ปิงหลงใหญ่ที่สุดในกลุ่ม
ตึ้งงง!
ปิงหลงร่อนลงพื้นอย่างแรง พื้นที่มันทิ้งตัวลงสั่นสะเทือนราวกับมีแผ่นดินไหว
มันกำลังโชว์พาว
ท่าทางมันทั้งดูมั่นอกมั่นใจและขี้โอ่!
แต่ขาของมันกลับแบกรับน้ำหนักตัวไว้ไม่ไหว
พลั่กกก!
ตอนนั้นเองที่ปิงหลงล้มลงฟาดพื้น
มันดิ้นรนขยับขาสั้นๆ ของมัน พยายามที่จะลุกขึ้นด้วยการกระพือปีกด้วยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
นอกจากพื้นจะลื่นแล้วมันยังไม่มีแรงจะยันตัวใหญ่ๆ ของมันขึ้นด้วย
บรรยากาศเปลี่ยนเป็นอึมครึมทันที
ตรงที่ๆ เหล่าไวเวิร์น โกลด์มินิ และปิงหลงอยู่ มีเพียงสายลมหนาวพัดผ่านอย่างเงียบงัน

เล่มที่ 9 ตอนที่ 3 : จบ

****************************



<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&amp;n=a6753880' border='0' alt=''></a>

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น