วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 6 ตอนที่ 2 ลาเวียส เมืองลอยฟ้า (Lavias, City in the Sky)

เล่มที่ 6 ตอนที่ 2 ลาเวียส เมืองลอยฟ้า (Lavias, City in the Sky)

ท่ามกลางดันเจี้ยนลับที่ซุกซ่อนอยู่ มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏกายขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางความมืดในดันเจี้ยน แม้เธอจะมองไปรอบ ๆ เหมือนคนไม่รู้เหนือรู้ใต้แต่เธอก็ได้สติในเวลาอันสั้น
“แสงเอ๋ย! ส่องไว ๆ หน่อย”
แสงที่ถูกเรียกมาสาดส่องผ่านความมืดไปอย่างรวดเร็ว เธอร่ายเวทนี้เพื่อให้ออกเดินสำรวจรอบ ๆ ได้ ในตอนแรกเธอต้องการเล่นเป็นวิซาร์ด แต่เธออยากถือดาบด้วย ถึงแม้อาวุธจะเป็นแค่ดาบสั้น แต่มันก็ใช้จู่โจมทิ่มแทงได้ เธอขนธนูไว้บนบ่า มองไปเธอก็คล้าย ๆ จะเป็น พระสายสนับสนุน แต่เธอใช้การโจมตีทางกายภาพไม่ได้ เธอใช้เวทและบัฟได้หลากหลาย อาชีพของเธอนั้น ทำทุกอย่างได้รอบด้าน
ที่แท้เธอ คือ ชาแมน
ดาอิน! เธอที่เคยป่วยหนักจนต้องจากไปเพื่อรับการผ่าตัดรักษา ตอนนี้เธอได้กลับมาแล้ว
“ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย”
ดวงตาของเธอเปล่งประกาย
ในขณะที่ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย แต่นี่ก็คือเวลาที่เธอต้องออกก้าวไปข้างหน้า มองไปเบื้องหน้า
“แม่นาง  เราขอถามอะไรแม่นางบางอย่างเถิด”
สิ่งที่พูดคำเหล่านี้ออกมาคือ ดูลลาฮาน (มอนสเตอร์หัวขาด จากเล่ม 2)
แน่นอนว่านี่ควรจะเป็นฉากที่น่าหวาดผวา แต่กับดาอินแล้ว นี่เป็นภาพที่เธอคุ้นเคย
“ถามมาสิ!”
“เรามองหาหัว หัวของเรา ถ้าหากแม่นางพบเจอ โปรดพาข้าไปยังที่แห่งนั้นเถิด”
สัตว์ประหลาดแห่งความสยองตัวนี้ ถือหัวที่มันบอกว่าตามหา!
ดาอินตกลงใจที่จะให้คำตอบกับมัน
“งั้นก็ เริ่มจากปิดปากนายก่อน”
“แม่นางกล่าวอะไรน่ะ?”
“อ๊า ไม่เอาแล้ว!”
ดาอินกำหมัดของเธอแล้วก็อัดหัวของดูลลาฮานอย่างไม่ปรานี
เมื่อก่อนเธอเกลียดการล่าพวกอันเดด แต่หลังจากกลับมาจากการผ่าตัดครั้งนี้ ดูลลาฮานเป็นมอนสเตอร์อย่างเดียวตรงหน้าเธอ หมัดของเธอไม่ใช่สกิลเดียวที่เธอเรียนมา การยิงธนูของเธอก็จัดได้ว่ายอดเยี่ยม
ทำได้ทั้งบัฟที่หลากหลาย สาป! เวทย์โจมตี!!!
แม้แต่สกิลดาบของเธอก็จัดว่าเป็นระดับสูง!!
สิ่งเดียวที่ลำบากสำหรับเธอก็คือ อาชีพของเธอไม่ได้แสดงพลังได้เท่ากับอาชีพที่ทำได้เฉพาะทางพวกนี้ เธอเป็นชาแมน อาชีพที่ทำได้ทุกอย่างแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านไม่ได้ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นอาชีพที่มีพลังรบสูง
ตอนนี้ใจของเธอกำลังคะนึงถึงใครบางคน จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นที่นี่ กับตัวละครที่ถูกตั้งชื่อว่า วีด เธอเริ่มต่อย เตะ ต่อด้วยการฟาดฟัน เธอกำลังตื่นเต้นที่ได้ใช้มันดูลลาฮาน
“หัวข้า หัวข้า หัวข้าเจ็บเหลือเกินนนน”
 “อา โดนขังอยู่ในโรงบาลเนี่ยเครียดจริง ๆ แหละ ช่วยเข้าใจหน่อยเถอะนะ แต่ว่าท่าทางจะได้ทนอีกไม่นานเท่าไหร่แฮะ โลหิตอาถรรพ์”
โลหิตอาถรรพ์ที่เธอใช้นั้น เป็นเวทย์ตระกูลไหนมันชัดเจนอยู่แล้ว
ดูลลาฮาน ได้รับพรจากคำสาปแห่งความมืด! มันโดนอัดยำจนกรอบ แล้วก็รักษาให้มากกว่าที่มันโดนอัดไปด้วยซ้ำ
โรคระบาดและคำสาปสุดสยอง!
แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อฆ่า บัฟนั้นมีไว้เพื่อรักษาดูลลาฮานมารองมือรองเท้า ช่างลักลั่นย้อนแย้งยิ่งนัก สุดท้ายแล้วหลังจากการยำข้างเดียวอย่างยาวนาน เธอก็ยิงศรปลิดวิญญาณออกไป
บริหารสกิลหลังจากเวลาเนิ่นนาน!
หมัด ดาบ ธนู เวทย์ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
ดูลลาฮานที่น่าสงสารกลายเป็นเป้าของทั้งหมดนี่
“สนิมยังไม่จับล่ะ” ดาอินยิ้มอย่างยินดี
เวลาที่เธอเล่นรอยัลโรด เธอสนใจแค่การพัฒนาสกิลของเธอมากกว่าระดับ บัฟมอนสเตอร์ สู้กับมัน ทำซ้ำไปซ้ำมา สกิลของเธอทั้งหมดล้วนสูงจนผิดปกติ
“ดีจริง ๆ ที่ได้เห็นดูลลาฮานกับ หมากระดูก”
ดาอินเดินอย่างโดดเดี่ยว ไปในดันเจี้ยนของเหล่าอันเดด ร่างกายขยับไปตามครรลอง เมื่อได้กลับมาเยือนรอยัลโรดหลังจากเวลาเนิ่นนาน ดื่มด่ำกำซาบไปกับสิ่งรอบตัว ราวกับว่าแค่สูดอากาศเข้าไปก็ทำให้เธอมึนเมาแล้ว
เธอคิดถึงมันเหลือเกินในช่วงที่เธอต้องนอนพักรักษาตัว
แค่ให้ได้เข้ามาสูดอากาศในนี้ เธอต้องการมันราวกับมันเป็นอาหารที่ขาดไม่ได้(tlnote: ดาอินติดเกมระยะสุดท้ายแล้วครับ อาการหนักกว่าวีดอีก...)
ชีวิตช่างวิเศษถึงเพียงนี้ มีเพียงคนป่วยที่มองเห็นความจริงนี้ แต่ก็มีมอนสเตอร์มารบกวนสายตาเธอ เธอจึงจัดการ “อัด” มันอย่างไม่ปรานี เหล่า สเกเลตันวอริเออร์, สเกเลตันไนท์
ก่อนการผ่าตัด ภาพของโครงกระดูกได้ปรากฏขึ้นมา มันเป็นการผ่าตัดที่มีความเสี่ยงสูงมาก หลาย ๆ เคสคนไข้ตายระหว่างการผ่าตัด คนก็มักกังวลคิดไปว่า ‘ถ้าเราตายไปแล้วก็เหลือแต่กระดูก ก็คงจะเป็นแบบนี้แหละ”

เธอออกเดินไปทั่วในดันเจี้ยนของเหล่าอันเดดนี้ก็เพื่อจะได้มองพวกมัน พวกโครงกระดูก!
ในความทรงจำของเธอพื้นที่ตรงนี้ เป็นพื้นที่เปล่า ๆ ไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์ แต่มันไม่เหมือนเดิม
มันเคยประดับไปด้วยหินงอกหินย้อยสีดำ สีเทา จากเพดานถ้ำ หรือไม่ก็เศษหินทั่วไป แต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยรูปสลัก
คุณได้เห็น รูปสลักนิรนามแห่งลาเวียส
รูปสลักไร้นามได้ปรากฏขึ้น!
รูปสลักแห่งความทรงจำอันมีค่า ซึ่งได้กลายมาเป็นที่พักพิง คอยชี้นำทางในดันเจี้ยนที่แสนอันตรายนี้ รูปสลักลี้ลับนี้ถูกสร้างโดยช่างแกะสลักไร้นาม
ผล: บรรยากาศอันสงบเงียบรอบรูปสลักนี้ช่วยเพิ่มพลังชีวิตและมานา 25% เคลื่อนที่เร็วขึ้น 10% การโจมตีของมอนสเตอร์ถูกปรับโทษ 5% ผลนี้ไม่ซ้อนทับกับรูปสลักอื่น
 “รูปปั้น?”
ดาอินอารมณ์เสีย จากรูปสลักซึ่งไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเธอกับที่แห่งนี้
 “ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?”
พริบตาที่เธอกำลังจะหันกลับไป รูปปั้นนี้กลับดูคลับคล้ายคลับคลาประหนึ่งเคยคุ้นกันขึ้นมา
คิ้วข้างนึงของเธอกระตุกขึ้นเมื่อได้เห็นสีหน้าดุร้ายของรูปสลักชาย!
รูปสลักหญิงก็ดูคล้ายกับเธอนัก
“ไม่จริงน่า...”
ดาอินจ้องมองไปที่รูปสลักชายนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือชายที่เธอพบเจอ
คนที่ประทับอยู่ในจิตใจของเธอตลอดการออนไลน์ครั้งสุดท้ายในรอยัลโรด
ในตอนนั้น เธอและชายคนนี้ได้สร้างปาร์ตี้ที่เยี่ยมยอด ความหลากหลายของชาแมนผสานไปกับความแข็งแกร่งของวีดกวาดล้างดันเจี้ยนอันเดดนี้จนเหี้ยน
“โอ วีด”
น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้จากตาของเธอ
“ฮึก. ฉันสัญญาไว้ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วแท้ ๆ แต่....”
ก่อนที่จะเข้ารับการผ่าตัด เธอจินตนาการถึงชีวิตหลังจากนั้นเป็นร้อย ๆ ครั้ง
เธอจะมีชีวิตใหม่ ยินดีที่ยังมีชีวิตอยู่
เธอจะไม่ร้องไห้อีกเด็ดขาด
แต่ในตอนนี้ที่น้ำตาของเธอหลั่งไหลออกมา ความรู้สึกของเธอนั้นสุดที่จะพรรณนาได้
เมื่อตอนที่เธอจากไปเพื่อรับการผ่าตัดเธอคิดว่าคงไม่มีใครจดจำเธอได้ ตัวตนของเธอคงจะถูกลบลืมออกไปอย่างสมบูรณ์ เธอไม่รู้เลยว่าจะมีคนที่คิดถึงเธออยู่
แต่ถึงอย่างนั้น! ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนคนนึง คนที่มอบสิ่งนี้ให้กับเธอเพื่อรำลึกถึงช่วงเวลาแห่งความทรงจำ
ยังมีชายที่สลักรูปลักษณ์ของเธอลงไปในรูปสลักนี้ เธอสัมผัสได้ถึงจังหวะของหัวใจของเธอ ที่เริ่มเต้นอย่างรวดเร็ว มือของเธอสั่นอย่างเบาบาง ทั่วร่างของเธอท่วมท้นอยู่ในอารมณ์สั่นไหว และเธอก็สังเกตเห็นรอยขูดขีดใต้รูปสลัก มันเป็นลายมือกิ๊กก๊อกจนเหมือนเด็กเขียนเล่น
นักดาบ โทษทัณฑ์แก่ความไม่รู้!
นักดาบสอง ไม่ว่าที่ไหนลูกผู้ชายก็ควรจะทำงานที่ต้องใช้ความพยายาม
นักดาบสาม ได้เคยมาที่นี่
นักดาบสี่ ข้ารับใช้เพียงท่านอาจารย์ นี่คือความรุ่งโรจน์ในชีวิตข้า
นักดาบห้า ต้องหาแฟนให้ได้ พวกเราเพิ่งจะ 30 ปลาย ๆ เท่านั้น
.......
นักดาบ194 ข้าหิวใครก็ได้ส่งขนมปังข้าวบาเล่ให้ข้าที
.......
นักดาบ 311 เมื่อข้าหิวโหยจนตาย
นักดาบ 312 มอนพวกนี้ มันไม่มีอาหาร
.......
นักดาบ 348 รับสมัครแฟน ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ แค่คุณยินดีที่จะเรียนรู้ถึงการทำอาหาร
.......
นักดาบ 505 สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อนักดาบ 505 หรือเป็นที่รู้จักในฐานะของหนุ่มน้อยวัยละอ่อนผู้น่ารัก ฮ่าฮ่า



ดาอินจัดทริปอาละวาดไปทั่วดันเจี้ยนอันเดดแต่ในตอนนี้เธอเหมือนถูกแช่แข็ง
มันนานเหลือเกินจากตอนที่เธอต่อสู้กับพวกโครงกระดูก ดูลลาฮานกับหัวของมัน และเธอก็ได้พบกับผลงานไร้นามของวีด ในที่ที่เธอและวีดกินอาหารด้วยกัน รูปสลักของเราสองตั้งอยู่ตรงนั้นไม่ผิดแน่
“ไม่อยากจะเชื่อเลย... รูปปั้นพวกนี้....”
นัยน์ตาของเธอเอ่อคลอ มันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับเธอมันมากจนอารมณ์ที่เกิดทำให้หัวใจเหมือนถูกบีบรัด เธอชื่นชมรูปสลักเหล่านี้ และก็ค่อย ๆ เดินไปในดันเจี้ยนอับ ๆ แห่งนี้อย่างรื่นรมย์

“คุ คุ คุ มนุษย์ พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี้”
“ณ ที่แห่งนี้ ทิ้งร่างของเจ้าลงเบื้องหน้าเหล่าผู้แกร่งกล้า ในนครแห่งการพักผ่อนชั่วนิรันดรนี้”
“มอบชีวิตของพวกเจ้ามา ข้าจะส่งเจ้าไปสู่การพักผ่อนชั่วกาลปาวสาน”
โครงกระดูกทั้งสาม!
ในบางครั้งพวกมอนสเตอร์ที่คอยหลอกหลอนในพื้นที่ก็เข้ามายุ่งกับเธอ และก็ถูกเธออัดลงไปกอง พวกมันทำความผิดที่ไม่อาจอภัยได้ เธอป่นกระดูกพวกมันจนแหลกด้วยความโกรธ ข้อหาที่มาทำลายบรรยากาศดี ๆ ที่เธอกำลังมี ทั้ง ๆ ที่พวกมันเพียงแค่ปกป้องพื้นที่ของตัวเอง ในขณะที่ดาอินตั้งใจเดินเที่ยวให้ทั่ว!
รูปสลักพวกนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยความปรารถนาที่จะไม่ให้พวกมันย่างกรายเข้ามา แต่แน่นอนว่า ดาอินที่ถูกมอนสเตอร์รบกวนนั้น ก็ทำได้แค่ใช้สกิลของเธออาละวาด กวาดล้างพวกมันให้สิ้น ลักษณะของชาแมนถูกแสดงออกอย่างชัดเจนเมื่อเธอโจมตีปราบปรามพวกมัน
เธอออกมาจากดันเจี้ยนในเวลา 2 วัน

************************

 “งั้นที่นี่ก็คือเมืองลอยฟ้า?”
“ใช่ ที่นี่ถูกค้นพบไม่นานมานี้ด้วยกลุ่มนักผจญภัย แต่ว่ามีแค่คนที่ช่วยเหลือหมู่บ้าน บารันเท่านั้นที่จะมาที่นี่ได้”
ที่ลาเวียสมีนักผจญภัยจำนวนมากโขอยู่ ดาอินไม่ได้มองหาใครเมื่อไม่มีวีด ในช่วงเวลาที่ผ่านไปผู้เล่นมากมาย ค้นพบ ที่นี่และผจญภัยมาด้วยตัวเอง มายังฟ้าเหนือเมืองแห่งนี้
ทิวทัศน์ที่เมฆลอยผ่านไปตามลม ทำให้เหล่าผู้มาเยือนรู้สึกดี ทำให้ที่นี่คือจุดชมวิว นักท่องเที่ยวที่มีเลเวล ต่ำ ๆ เสี่ยงชีวิตมาที่นี่เพื่อที่จะได้เยี่ยมชม
ลาเวียสตอนนี้เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง เหล่าชนชั้นสูงในอาณาจักรยังแสดงความสนใจว่าจะมาเที่ยวที่นี่กันอย่างออกหน้าออกตา ชนชั้นสูงจากอาณาจักรเบรนท์ และ โรเซนไฮม์ มาเยือนที่แห่งนี้บ่อยครั้ง เควสที่ให้ค่าจ้างมหาศาลเพื่อให้พามาที่นี่อย่างปลอดภัย ก็เกิดขึ้น
“คนเยอะจริงๆ แฮะ”
ดาอินค่อย ๆ เดินไปในเมือง ซึ่งมีเผ่าวิหคหลากหลายสายพันธุ์ทักทายเธอ
 “คาว คาว ข้าเพิ่งเคยเห็นเจ้านี่แหละ เจ้าเป็นคนมาใหม่หรือ?”
คนถามคือ ทอมบอล ปู่คนใหม่
ด้านข้างของเขาคือ นกสายพันธุ์ต่าง ๆ กากระพือปีกไปมา “มนุษย์ เจ้าแข็งแกร่งหรือไม่ ดูเหมือนเจ้าจะมีชื่อเสียงอยู่พอควร ข้ามีเรื่องจะไหว้วานเจ้า ที่ลาเวียสแห่งนี้ พวกเราโชคร้ายนักที่มีเจ้าอันเดดพวกนั้น”
“เจ้ารู้จักการเก็บรวบรวมสมุนไพรหรือไม่? ถ้าไม่ล่ะก็ ข้าจะสอนเจ้าให้รู้จักกับสมุนไพรที่ใช้เป็นยา เจ้าให้เงินข้า 2000 เหรียญทองได้หรือไม่? สมุนไพรที่ข้าต้องการอยู่ทางเหนือของถ้ำ ถ้าเจ้าขุดรากของมันออกมา เจ้าอาจได้รับบาดเจ็บ ระวังตัวด้วยล่ะ” [tlnote : เควสบ้าไรฟะให้จ่ายตังให้มัน 2000 เพื่อให้หาสมุนไพรให้มัน]
พวกมันกำลังชักชวน
เธอได้พบพวกชาววิหคเผ่าต่าง ๆ มาแล้วแต่พวกมันจำเธอไม่ได้เลย ต่อให้พวกมันจะมีหัวหน้าเผ่าคนใหม่ พวกมันก็ยังขี้ลืมสุด ๆ อยู่ดี กระทั่งเผ่าอีกาดำที่ดาอินเคยช่วยเหลือไว้ มันก็ลืมเธออยู่ดี (สมองนกจริง ๆ)
ระหว่างที่เดินเรื่อยเปื่อยสบาย ๆ ไร้จุดหมาย ดาอินก็คิดถึงวีด
‘วีดคงอยู่ระหว่างการออกผจญภัยที่ไหนซักที่ แล้วก็ต้องเลเวล สูงมาก ๆ แล้วแน่ ๆ นั่นสินะ ทำไมจะไม่ใช่อย่างนั้นล่ะ’
เธอต้องการติดต่อวีด ต้องการบอกให้วีดรู้ว่าเธอยินดีแค่ไหนที่ยังมีชีวิต!
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีทางที่เธอจะติดต่อได้เลย ก่อนที่เธอจะจากไปรับการรักษา เธอได้ตัดสินใจลบรายชื่อเพื่อนของเธอออกไป ถ้าเธอกลับมา(หรือไม่กลับมา) วีดก็จะไม่มีทางรู้ได้ ตอนนี้เธอเสียใจมากที่ตอนนั้นเธอปฏิเสธคำขอเป็นเพื่อนของวีด
ชื่อของคนนับพันที่คล้ายกันจะเด้งขึ้นมาถ้าคุณไม่ได้เพิ่มรายชื่อเพื่อนต่อหน้าโดยตรง ดังนั้นแล้วไม่มีทางเลยที่จะติดต่อกันได้
‘เอาเถอะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าพวกเรามีชะตาจะได้เจอกันอีกครั้ง มันก็ต้องได้เจอกันแน่นอน อา แต่ถ้าเราเจอกันล่ะก็ มันจะเป็นการพบพานที่แสนเศร้ารึเปล่านะ?’
ระดับเลเวล ของพวกเราคงต่างกันมากแน่นอน พวกเราอาจจะไม่มีโอกาสเจอกันเลยก็เป็นได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ระดับของสกิลของดาอินนั้น สูงเกินระดับเลเวลของเธอไปมาก เพราะอย่างนั้นแค่ออกเพิ่มระดับให้สูงขึ้นมันก็ไม่ได้ยากเลย
‘อิสระ!  เราไม่ต้องกังวลเรื่องความตายอีกต่อไปแล้ว เรามีเวลาเหลือเฟือ’
ดาอินยืนอยู่เพียงลำพัง และก็มีกลุ่มหญิงสาวเข้ามาหาเธอ
“อ่า สวัสดี คือเรากำลังเจอปัญหาและต้องการความช่วยเหลือจากเธอ คุณกล้าพอรึเปล่า? นามของเราคือ เกอราติ(Geurati) แม่มดแห่งวิญญาณสายลม”
ดาอินพยักหน้าด้วยความยินดี
ผจญภัย!
ออกล่า!
*************************

เลเวล ของเหล่านักดาบไม่ทะยานขึ้นฟ้าอีกต่อไป สาเหตก็เพราะการสร้างพีระมิดน่ะแหละ
“ฮึดช่า!”
“304 ก้อนละ เรายังไหว โชพาวให้ชาวโลกดูกันเถอะ”
“ครับท่าน จนกว่าชีวิตนี้จะดับสิ้น!”
การก่อสร้างพีระมิดที่หนักหนาถูกมอบให้แก่พวกเขา

เซเลน่า สาวน้อยน่ารักจากร้านขายดอกไม้ในชนบทใกล้เคียง ที่มาเยี่ยมชมได้ร้องขอให้พวกเขา
“คือว่า... บ้านของฉันตอนนี้สภาพไม่ค่อยดีแล้ว ต้องซ่อมเยอะมากเลยล่ะ คุณจะช่วยฉันได้รึเปล่าคะ?”
ติ๊ง!
บ้านของเซเลนา
ในเซราบอร์กมีบ้านโทรม ๆ ที่ขาดการบำรุงรักษา ถ้าคุณซ่อมบ้านของเซเลนาจนมันเหมือนใหม่ได้ คุณจะได้เป็นเพื่อนกับเธอ
ความยาก : D
รางวัล  : มิตรภาพกับเซเลนา
เงื่อนไขที่ทำให้รับเควสได้ : มีชื่อเสียงระดับนึง และต้องมีประสบการณ์ในงานก่อสร้าง

อา เควสนี้มันไม่ธรรมดาจริง ๆ รางวัลคือสร้างมิตรภาพกับเซเลนา!
เมื่อคุณเริ่มเล่นรอยัลโรด คุณจะออกจากปราสาทไม่ได้ 4 สัปดาห์แรก ดังนั้นคุณจะต้องเรียนรู้ที่จะดำรงอยู่ ในระดับที่ว่า คุณควรจะเลือกเควสที่ความยากสอดคล้องกับรางวัล อาจจะเป็นเงินจำนวนมาก ค่าประสบการณ์หรือแม้แต่ไอเทม!
นี่เป็นเควสใช้แรงงานชัด ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเควสงานสถาปัตย์ก็ไม่ได้ยากมาก พวกนักดาบทั้งหลายเมื่อได้ฟังคำร้องของเซเลนาก็มุ่งไปอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น
“โอ ได้โปรดเถอะ แม่นางให้ข้าได้ช่วยท่านด้วย!”
“รับข้าเป็นทาสเถอะ!”
“บ้าน แค่บ้านเหรอ? ข้าจะสร้างวังให้ท่านเลย!”
ความงามของเซเลนานั้นช่างสะท้านสะเทือน เลื่อนลั่น สั่นคลอนหัวใจของเหล่าชายนักดาบ พวกเขาต่างตะโกนกู่ก้องร้องอย่างอึกทึกครึกโครม ในการรับเควสนี้ แต่ดูเหมือนว่าเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายก็ยังช้ากว่าครูฝึก นักดาบ 2 และ 3 เขาสองคน แบกอุปกรณ์สร้างบ้านขึ้นไว้บนบ่าแล้ว!!!
ครูฝึก หรือนักเรียน ต่างดิ้นรนค้นหาความรักอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่แตกต่าง!!!!!
ข้อเท็จจริงก็คือ ด้วยคนงาน 500 คนที่มุ่งไปเพื่อสร้างบ้านให้หญิงสาวจากร้านดอกไม้ เป็นจำนวนคนที่ทำให้งานจบได้ใน  1-2 วันด้วยซ้ำ
นักดาบทั้งหลายล้วนคุ้นเคยกับงานก่อสร้างมาจากการสร้างพีระมิด! พวกเขาทำทุกอย่าง ร้านดอกไม้นี่มันงานกล้วย ๆ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ บ้านของเซเลน่าถูกสร้างด้วยอัตราช้าดังเต่าคลาน...
“รับน้ำ นะคะทุกคน”
“ฮะฮะ ขอบคุณมาก”
“อ๊า โธ่ นี่จะทำยังไงดีนะ”
ทุกครั้งที่เซเลน่า พูดหรือทำอะไรบางอย่าง เหล่านักดาบ ล้วนไม่อาจะควบคุมตนเองได้ อา เพื่อให้ได้มอง หรือได้พูดคุยกับเธอต่อไป พวกเขาถึงกับทำงานอย่างเชื่องช้า จนกว่าจะเห็นเธอมองผ่านมา ถึงจะสร้างภาพว่า โองานที่เราทำนั้น มากจริง
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ก็ผ่านไปได้ 10 วันแล้วกับการสร้างร้านดอกไม้ มันกำลังจะเสร็จสมบูรณ์ แต่พวกเขาก็ยังมองหาหนทางที่จะทำให้งานไม่จบลง
นักดาบ 157 จมอยู่ในความเศร้าโศก
ครูฝึก(นักดาบ 3) ได้เข้าไปถามเขาว่า
“มีอะไรแย่ ๆ งั้นรึ?”
“โอ้ ท่านครูนักดาบ 3 ความจริงจากใจข้าก็คือ ร้านนี้กำลังจะเสร็จแล้ว พวกเราจะไม่ได้เห็นเซเลน่า บ่อย ๆ อีกแล้วใช่มั๊ย ? ใช่มั๊ยยยยยย”
“ถึงมันจะความรู้สึกหวานอมขมกลืน เราก็ต้องทนใช่หรือไม่?”
“ผม... ผมรู้ว่าเซเลน่าไม่ใช่มนุษย์เหมือนเรา แต่ผมชอบเธอจริง ๆ เธอช่างน่ารักถึงเพียงนั้น รอยยิ้มของเธอก็งามจับใจ เธอไม่ได้ร้องขออะไรมากมายเลย ผมอยากจะให้ช่วงเวลานี้ยาวนานออกไปอีก อย่างน้อย 1 สัปดาห์ก็ยังดี”
นักดาบ 157 คร่ำครวญถึงการจากลาเซเลน่า
แต่ว่า ครูฝึก นักดาบ 3 ก็ได้หัวเราะออกมา
“เจ้าโง่เอ๊ย! นี่คือสิ่งที่พวกเราจะต้องทำ”
นักดาบสามฟาดดาบออกไปอย่างรุนแรง มุ่งไปที่กำแพงร้านดอกไม้ ทำลายมันลง
ยังผลให้เกิดเสียงตบมืออันกึกก้องจากเหล่านักดาบ
“อา สมกับเป็นครูฝึกจริง ๆ”
“ยอดเยี่ยมที่สุด”
“ไอเดียบรรเจิดสุด ๆ เลยครับจารย์!”
เสียงร้านดอกไม้น้อย ๆ ที่กำลังพังทลายดังกึกก้องไปทั่ว  ร้านที่เหล่านักดาบสร้างขึ้นมาด้วยแรงกายและแรงใจได้พังลงแล้ว เบื้องหน้าของเซเลน่า ร้านที่กำลังจะเสร็จกลายเป็นเศษซากไม่เหลือชิ้นดี ร้านดอกไม้น้อย ๆ แสนน่ารักที่เหล่านักดาบสร้างขึ้น!! โอ มันช่างเศร้าจนไม่อาจจะทำอะไรได้นอกจากร่ำไห้ ! คร่ำครวญ!!
“ฮึก ฮึก”
“เซเลนาคงอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ”
“ตอนที่ผมยังเด็ก  ถูกคน 12 คนรุมอัดผมคนเดียว น้ำตาแม้แต่หยดเดียวผมก็ไม่หลั่งออกมา แต่นี่มัน มันเกินทนจริง ๆ”
แน่นอนว่าเรื่องราวหาได้จบลงตรงนี่ไม่...
หลังจากร้านดอกไม้ของเซเลน่า ในเขตของเซราบอร์ค มีคำร้องมากมายสำหรับการสร้างบ้านและร้านค้า
แต่เกณฑ์ในงานเลือกงานของเหล่านักดาบนั้นมันง่ายมาก เพียงคนร้องขอเป็นสาวน้อยน่ารัก รูปร่างดี เพียงนี้เท่านั้นที่ เหล่านักดาบต้องการ
“เพื่อนเอ๋ย เราหาได้ต้องการรางวัลไม่!”
“แค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอเท่านั้น ให้ข้าทำงานจนขาดใจไปเลยข้าก็ทำได้”
“เฮี๊ยก เธอยิ้มให้ข้า”
ที่งานก่อสร้าง เหล่านักดาบต่างอาบเหงื่อต่างน้ำก่ออิฐ เพียงเพื่อให้ได้มองสาว ๆ พวกเขาทำมันด้วยความขยันขันแข็ง ด้วยความตั้งใจอันสูงส่ง ในป้อมเซราบอร์ค แรงงานผิวแทนเปลือยท่อนบนพบเห็นได้ทั่วไป
พวกเขาได้ใช้หินไปมากจนแทบจะนับไม่ไหว ตั้งแต่ตอนที่เริ่มสร้างพีระมิด
ติ๊ง!

จากการทำงานซ้ำไปซ้ำมาได้รับ สกิลทางสถาปัตย์ ก่ออิฐและ ทำพื้นที่
ก่ออิฐ 1 [0%]  : ไม่ว่าจะวางอิฐยังไงแบบไหนด้วยสกิลนี้ คุณก็สามารถวางมันได้อย่างเรียบร้อย
ขุดเจาะ 1 [0%] : สามารถขุดพื้นได้อย่างว่องไว

สกิลทางสถาปัตยกรรม!
มันเป็นคลาสที่ยากที่จะจำแนก ในฐานะของฝ่ายงานผลิต? มันก็ไม่เคยมีอาชีพคลาสนี้มาก่อนนะ
ความชำนาญอย่างหาใครเปรียบได้ยากของวีดได้ทำให้การทำอาหารของเขาเหนือชั้นกว่าคนอื่น ส่วนพวกนักดาบที่ใช้แรงงานก่อสร้าง ความทะยานเหนือใครของพวกเขาทำให้ได้รับสกิลทางสถาปัตยกรรม ก่ออิฐและขุดดิน! มันเพิ่มค่ากำลังกายให้มหาศาล และถ้าต้องการเพิ่มสกิลเหล่านี้ นักดาบทั้งหลายต้องทำเควสเกี่ยวกับการขุดดิน ก่ออิฐเท่าไหร่กัน!
ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ ในเวลา 3 เดือนนักดาบทั้งหลายก็รู้จักสาวงามทั่วอาณาจักร นับแต่นั้นมาเหล่านักดาบก็เป็นคนดังจนยากที่จะเดินตามถนนทั่วไปในโรเซนไฮม์
“สวัสดี อุปป้า 110!”
(ผู้แปล : อุปป้าเป็นคำภาษาเกาหลีที่หญิงสาวใช้เรียกชายหนุ่ม)
“ขอบคุณสำหรับบ้านหลังที่คุณสร้างให้เราหลังสุดท้ายนั้นเลยนะคะ อุปป้า”
ผู้คนที่ได้เห็นบ้านทั้งหลายต่างก็ไม่อยากจะเชื่อ มีแค่พวกเขาเท่านั้น พวกเขาเหล่านักดาบที่สามารถทำงานเช่นนี้ได้!
2-3 เดือนต่อมาเหล่านักดาบก็เป็นที่เลื่องลือในฐานะผู้สร้างที่อยู่อาศัยอันงดงามในอาณาจักรโรเซนไฮม์
ตอนนี้เอง พวกไฮโซไฮซ้อก็เข้ามา
“ตัวเราได้ยินเรื่องราวที่กล่าวสรรเสริญท่าน ดูเหมือนพวกท่านจะมีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในแถบนี้ ตัวเราต้องการสร้างคฤหาสน์ หาใช่บ้านดาด ๆ ไม่ แต่เป็นสิ่งที่โอ่อ่า สง่างาม หากท่านรับคำขอนี้เราจะจ่ายให้ท่านอย่างงาม”
สร้างคฤหาสน์ให้กับบารอน อริอัส
ใกล้กับเมืองหลวง บารอน อริอัสเป็นเจ้าเมืองใหญ่แห่งหนึ่ง เพราะตลาดการค้าที่ใหญ่โตเขาได้เงินจำนวนมาก ตอนนี้เขาต้องการสร้างที่พักอาศัยอันสมกับฐานะ
“ไม่เอา”
คุณปฏิเสธเควส

บางครั้งนักดาบปฏิเสธงานโดยไม่แม้แต่จะชายตาแล
“คิดว่าเราเป็นใคร คนใช้ของแกเรอะ?”
“งานหนักไป”
“เสนอเท่าไหร่ ตูก็ไม่สน”
บารอน(อ้วน)อริอัสถลึงตาจ้องมอง เหล่านักดาบ แต่เหล่านักดาบล้วนมองกลับด้วยสายตาที่เรียกได้ว่าเย้ยหยัน แต่ทันทีที่สาวงามในเมืองขอความช่วยเหลือ พวกเขาตอบตกลงโดยไม่เสียเวลาคิด
“ไม่มีปัญหา เรารับคำร้องแน่นอน”
“เราจะทำสุดความสามารถเพื่อเธอ”
กลุ่มนักดาบทุ่มเททำงานอย่างรุนแรง และเร่าร้อน แต่ก็ไม่เคยหยุดซ้อมฝีมือ พวกเขาหาเวลาว่างไปออกล่า ลงดันเจี้ยน ทุกคนในกลุ่ม มีระดับเกิน 220 ไปเรียบร้อย
“หน้าต่างสถานะ”
หน้าต่างสถานะ
ชื่อตัวละคร: นักดาบ505 ฝ่าย: เป็นกลาง
เลเวล: 220 อาชีพ: ผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
ฉายา: ไม่มี ชื่อเสียง: 1632
HP: 27060 มานา: 4402
กำลังกาย: 850 ความคล่องแคล่ว: 455
พลังชีวิต: 230 ปัญญา: 65
ความฉลาด: 40 จิตวิญญาณนักสู้: 130
ความอึด: 120 ความอดทน: 180
สเน่ห์: 20 บารมี: 60
ความเป็นผู้นำ: 30 โชค: 5
ศรัทธา: 10 พลังโจมตี: 1340
พลังป้องกัน: 195
ความต้านทานเวทมนต์:
ไฟ: 20% น้ำ: 20%
ดิน: 20% มนต์ดำ: 20%
(ผู้แปล : ผมเชื่อว่าค่า HP ในตารางนั้น ผู้ที่แปลเป็นภาษาอังกฤษน่าจะแปลผิดครับ  แต่ไม่รู้ว่าต้นฉบับของเกาหลีจริงๆ เป็นยังไง)
ทันใดนั้น ผู้ท้าทายไร้นามก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าของนักดาบ คนพเนจรในชุดเกราะเบาและผ้าคลุม
นักดาบมองเขาด้วยความสนใจ ในตอนนั้นผู้พเนจรก็กล่าวว่า
“ทีละเล็กทีละน้อยแต่เจ้าก็ฝึกฝนวิถีแห่งการต่อสู้ของเจ้าให้สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้าและผองเพื่อน พวกเจ้าอยู่เพื่อรับใช้ผู้หญิงรึ? ตัวข้านั้นทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อขัดเกลาวิถีการต่อสู้ของข้า”
ชนชาวพเนจรที่ปรากฏตัวนี้ มีอาชีพเดียวกับเหล่านักดาบซึ่งก็คือ ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ เขายังคงพูดต่อไป
“ท่านเข้าใจความหมายของความแข็งแกร่งหรือไม่? แค่ดาบ มันไม่เพียงพอที่จะขัดเกลาสกิลของพวกท่าน ประสบการณ์ในโลกกว้างต่างหากที่จะหลอมคนให้แกร่ง กลับมาพบข้าและมอบความปราชัยให้กับข้า เมื่อนั้นข้าจะชี้นำหนทางไปสู่ความแข็งแกร่งที่แท้จริง”
ติ๊ง!
จงเป็น ผู้เชี่ยวชาญการรบ(warrior)
โลกนี้ตกอยู่ในความวุ่นวายจากเหล่ามอนสเตอร์ จงตามหาและไล่ล่าพวกมัน
เหล่าสาวน้อยและสุภาพสตรีทั้งหลายต่างมองหาผู้มีหัวใจแห่งอัศวิน ให้เกียรติสตรี ในแดนดินถิ่นนี้
กล่าวกันว่าหากคุณออกเดินทางไปทั่วทวีปเวอร์เซลล์ และกลับมาที่นี่ คุณจะได้เกิดใหม่เป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง
ความยาก : เควสเลื่อนระดับอาชีพขั้นสูง
รางวัล : ความเป็นไปได้ที่จะได้สกิลมากมาย
เงื่อนไข : เฉพาะเหล่าผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้(Martial artist) ที่ไม่ไร้ชื่อเสียง

เมื่อผู้พเนจรจากไป นักดาบไปจนถึงนักดาบ 505 ก็ได้มารวมตัว ถึงเวลาแล้วที่นักดาบจะต้องตัดสินใจ
“ทุกคน จนถึงตอนนี้พวกเราได้อยู่ด้วยกันตลอดมาในรอยัลโรด เป็นกลุ่ม ๆ เดียวกัน”
“..................”
สีหน้าของเหล่านักดาบนั้นช่างดูจริงจังเหลือเกิน!
ทุกคนตั้งใจฟังคำพูดของอาจารย์โดยไม่วอกแวกไขว้เขวเลยแม้แต่น้อย
“เมื่อพวกเรา รวมกลุ่มกัน พวกเราก็เป็นที่เกรงขาม มากพอที่จะทำให้ทุกคนต่างหลีกทาง พวกเราแกร่งแม้จะมีแค่กลุ่มของพวกเราเท่านั้น”
เมื่อนักดาบออกล่าในดัน ผู้เล่นส่วนใหญ่จะกล่าวคำดูหมิ่น ก่อนจะจากไป (tlnote สู้ไม่ได้ก็เลยเกรียนปากดี แล้วหนีไป)
ยึดครองผูกขาดเหล่ามอนสเตอร์ แอบมองผู้เล่นที่เป็นสาวงาม! เพื่อที่จะกินอาหารที่ไม่ได้ย่างจนไหม้ ข้าวขาว ๆ แสนอร่อยที่ต้องต่อสู้แย่งชิงให้ได้มา ไม่ว่าที่แห่งนั้นจะมีคนเยอะแค่ไหน พวกเขาก็จะหาเวลาแยกตัวไปออกล่า
 “ถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะออกไปเรียนรู้โลกกว้าง พวกเราแต่ละคนต้องเดินไปตามทางของตัวเองไปให้ทั่วทวีปนี้ ปราบเหล่ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง อีก 6 เดือนกลับมาเจอกันที่นี่อีกครั้งเถอะ”
“ครับท่านอาจารย์”
“ผมจะรอวันที่พวกเราได้พบกันอีกครั้ง”
“รักษาสุขภาพด้วยนะครับ อาจารย์”
เหล่านักดาบล่ำลาอาจารย์กันตามลำดับและเดินแยกวง
สัมภาระของแต่ละคนมีแค่กระเป๋าเล็ก ๆ ที่ใส่ขนมปังบาเล่เท่านั้น เพียงแค่นี้พวกเขาก็ไม่เหลืออะไรไว้ให้เป็นภาระคนข้างหลัง(tlnote เล่นมาจนเวล 220 สัมภาระมันก็ยังมีแค่ขนมปัง.... ช่างเป็นการเล่นที่มีพัฒนาการยิ่งนัก)
เหล่านักดาบกระจายตัวไปทั่วทวีป! ถึงแม้การลาจากของศิษย์-อาจารย์จะดูร้าวรานพานให้หัวใจเจ็บปวดแต่ก็เหมือนจะมีความหวานซ่อนอยู่ เหล่าลูกศิษย์ที่จากไปต่างชูคอเชิดหน้าที่ร่าเริง
‘ในที่สุด ตูก็จะได้หาอะไรอร่อย ๆ กินแล้ว’
‘ตูจะไม่หิวตายอีกต่อไป’
‘กระต่ายน้อยรอก่อนเถอะ ป๋าจะไปจับแกมาย่างกิน’

เพื่อที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญการรบอย่างแท้จริง(true warrior) พวกนักดาบต่างแยกย้ายและเดินทางออกจากอาณาจักรโรเซนไฮม์

**********************************



ตามปกติแล้วโอกาสที่จะเข้ามหาวิทยาลัยเกาหลี!
สำหรับนักเล่นเกมอาชีพนั้นล้วนแต่มีความคาดหวังอันน้อยนิดว่า ใบสมัครที่ยื่นไปจะผ่าน แต่ถ้าเกิดผ่านขึ้นมาจริง ๆ จะกลายเป็นปัญหาใหญ่กว่าเดิม
 “พี่คะ ที่จริงแล้วมีบางอย่างที่หนูอยากจะบอกพี่...”
ลี ฮายันกำลังต่อสู้ในขณะที่ถือจดหมายตอบรับไว้ในมือเธอ วันนี้เป็นวันสอบสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัยเกาหลี และลี ฮุนต้องไปสอบสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัย
“เรารอต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องบอกเดี๋ยวนี้แล้ว...”
หลังจากผ่านความกังวลเนิ่นนาน ลี ฮายันก็ตัดสินใจที่จะไม่เก็บซ่อนไว้อีกต่อไป
ช่างท้าทายยิ่งนัก!
ฮายันมองไปที่ลี ฮุนในขณะที่เธอปิดประตูลงอย่างแรง
“พี่คะ มีเรื่องหนูต้องพูด พี่ต้องไปสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัยเกาหลี นะคะ”
ตอนที่ฮายันพูดออกมานั้น ลีฮุนกำลังส่องเพจของหอเกียรติยศอยู่
“สัมภาษณ์? สัมภาษณ์อะไร?”
 “คือหนูหมายถึงสัมภาษณ์สำหรับการเข้ามหาวิทยาลัยค่ะ”
“อะไรนะ ? จริงเหรอ??”
อย่างฉับพลันทันใด การสัมภาษณ์เข้ามหาวิทยาลัยระดับชาติ ของเกาหลีใต้
ลี ฮายันน้อมศรีษะลงพร้อมกับกล่าวอย่างอึมครึมว่า
“คือ... หนูส่งใบสมัครไป แล้วมันก็มีข้อบังคับว่าคุณต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยตามเวลาที่กำหนด... ทุกวันนี้มีแต่คนอยากเข้ามหาวิทยาลัยนะพี่”
ลีฮุนได้ยินมาบ่อยครั้งแล้วกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย มันมีผู้สมัครมากกว่าเกินกว่าที่จะรับได้เสมอแหละ
ลีฮุนถามอย่างประหม่าว่า
“แล้วน้องทำอะไรเหรอ?”
“หนูส่งใบสมัครไปเพราะไม่อยากจะโยนมันทิ้ง พี่ก็ยุ่งมากจนหนูตัดสินใจทำมันไปโดยไม่ขอคำอนุญาต พี่คะ หนูขอโทษ”
ต่อหน้าฮายันที่กำลังรู้สึกเสียใจ ฮุนโกรธมากที่เธอปิดบังเรื่องนี้เอาไว้แล้วทำไปโดยไม่ให้ฮุนได้มีส่วนช่วยแต่ฮุนอดทนได้ เขาไม่สามารถดุด่าน้องสาวได้ในเรื่องนี้ ฮุนดึงใบตอบรับออกมาจากมือของฮายัน
“สำหรับเอกสารนี่และการสัมภาษณ์แปลว่าผ่าน ใช่ไหม?”
“อือ ปกติก็แปลว่าผ่านแล้วน่ะแหละค่ะ มันไม่ได้แปลว่ารับเข้าโดยไม่มีเงื่อนไข แต่มันก็เหมือนว่า...”
“เยี่ยม!”
ลี ฮุน ยิ้มออกมาอย่างสว่างไสว
เหมือนความยากลำบากที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นหลุดออกไปจากบ่า เขามีความสุขเหลือเกิน
ความเข้าใจของฮุน กับคำชี้แจงของฮายันนั้นไปกันคนละทาง!
ไม่ว่าจะเป็นมหาวิทยาลัยไหนในเกาหลีใต้ ฮุนก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้ไปสอบสัมภาษณ์เพื่อเข้าศึกษาหรอก หลังจากลาออกกลางคันระหว่างเรียน ชั้นมัธยมปลาย แล้วเขาก็แทบไม่ได้ไยดีอะไรกับการศึกษานอกโรงเรียน ไม่มีเสี้ยวของความคิดที่คิดว่าตัวเขาเองจะได้ไปเรียนในมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่นิดเดียว
แน่นอนว่าความจริงนั้น มหาวิทยาลัยเกาหลีได้รับฮายันเข้าไปพร้อมกับทุนการศึกษาเรียบร้อยแล้ว
 “นี่มันเรื่องดีจริง ๆ สัมภาษณ์เมื่อไหร่ล่ะ?”
ฮายันไม่สบายใจเล็กน้อย เพราะปฏิกิริยาตอบรับของพี่ชายเธอต่างจากที่เธอคาดไว้
“อืม พี่จะโกรธหนูก็ได้นะ...” ฮายันลังเลเล็กน้อยที่จะบอกออกมา
“วันนี้”
“หืม?”
“พี่ต้องไปดูการสัมภาษณ์ เหลือเวลาแค่ 3 ชมแล้ว”
“ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
จิตวิญญาณของฮุนพลุ่งพล่าน
การสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัยของน้องสาว เขาปิดคอมทันทีแล้วก็ยืนขึ้น
“งั้นก็เตรียมตัวให้พร้อม พี่จะไปเดี๋ยวนี้”

***************************

คณะการศึกษาโลกเสมือนจริงของมหาวิทยาลัยเกาหลี
ลีฮุนนั่งแท็กซี่มาโดยไม่เสียดายเงินซักนิด นี่มันเป็นวันพิเศษ!
‘อา ฮายันสนใจโลกเสมือนจริงมากเลยสินะ’
เรื่องที่ฮุนมีความคิดว่าจะศึกษาต่อนั้นเป็นอะไรที่ฮุนไม่เคยบอกฮายัน
‘โลกเสมือนอาจจะมีประโยชน์กว่าที่คิด เราเองก็คุ้นเคยมันด้วย’
ระหว่างที่รอสัมภาษณ์ฮุนก็อยู่ในโหมดร่าเริงสุด ๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีแน่นอน”
ฮุนบีบมือของน้องสาวไว้ให้กำลังใจเธอ ตอนนี้ฮุน สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างแปลก ๆ
‘นี่มันเรื่องเข้าใจผิด’
ไม่มีเวลาให้ฮายันสารภาพแต่อย่างใด
‘พี่คะ เดี๋ยวหนูจะบอกนะคะ’ [tlnote ฮายันเนียนไปอย่างงดงาม....]
แต่ในระหว่างที่ฮายันกำลังเงียบงัน ทุกอย่างก็เดินไปข้างหน้า เวลาไม่หวนกลับ ณ จุดนี้ไม่มีโอกาสให้กลับไปบ้านอีกต่อไป พอคิดได้อย่างนั้น ฮายันก็เกิดอาการเหงื่อตกทันที ตอนนี้หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอภาวนาอย่าแน่วแน่ว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อม ขอให้เธอได้พูดมันทีหลังเถอะ
“ไหวไหม?”
“หนูสบายดีค่ะพี่”
“แต่เราเหงื่อออกเยอะมากเลยนะ”
“คงเป็นเพราะว่าหนูเครียดน่ะแหละค่ะ”
“ถ้าไม่สบายต้องบอกพี่นะ”
นี่เป็นเหงื่อที่ออกมาจากความเครียดที่เธอกำลังฝืนใจหลอกลวงพี่ชายของเธอ ลีฮุนนั้นห่วงเธอเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นนัยน์ตาของฮายันก็เปล่งประกายปัญญาออกมา
‘ใช่แล้วนี่แหละ’
3 นาทีก่อนที่จะถึงเวลาสัมภาษณ์ ฮายันวางมือทั้งคู่ของเธอไปที่ท้อง
 “พี่คะ”
“มะ มีอะไร?”
“หนูปวดท้องมากเลยค่ะ หนูต้องไปห้องน้ำจริง ๆ น่าจะเป็นเพราะของที่หนูกินไปเมื่อเช้านี้”
ตอนนี้ไมได้นะ นี่เป็นช่วงที่เวลาที่สำคัญมากสำหรับน้องสาวตัวน้อยของเขา ฮุนต้องการหยุดเธอไว้
“ทนได้ไหม?”
“ไม่ไหวแล้วค่ะพี่ ถ้าหนูไม่ไปล่ะก็หนูอาจจะทำอะไรที่ไม่สุภาพระหว่างการสัมภาษณ์”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ รีบ ๆ กลับมาล่ะ”
“ค่ะพี่”
“อย่าให้เข้าสัมภาษณ์สายนะ”
“หนูจะรีบกลับมาค่ะ” [tlnote ตะกี๊ยังฝืนใจหลอกลวงตอนนี้..... ลื่นเชียวนะน้องสาว]
ฮายันหนีไปอย่างเงียบ ๆ โดยแกล้งทำเป็นว่าไปเข้าห้องน้ำ แน่นอนว่าฮุนรอน้องสาวกลับออกมาอย่างกระวนกระวายใจ เขาลุกออกจากเก้าอี้และเริ่มเดินวนไปวนมาพร้อมมองไปที่นาฬิกา
1 นาที 2 นาที ......
ในหัวของฮุนตอนนี้มีแต่เวลา เขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เหลือเกิน ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ
‘อนาคตของฮายันจะสะดุดอยู่ตรงนี้เหรอ? แถมยังเป็นเพราะท้องไส้ปั่นป่วนด้วย ความรับผิดชอบของเราชัด ๆ ข้าวเมื่อตอนเช้าที่เรามันต้องมีอะไรผิดพลาด โอ้ ไม่นะ’
นิ้วของฮุนสั่นจากความวิตกกังวลของเขา ฮายันไม่กลับออกมาแม้เวลา 3 นาทีกำลังจะหมดลง และต้องสัมภาษณ์กับอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ผู้ช่วยหญิงคนหนึ่งเดินมาบอกว่า
“คนที่มาสัมภาษณ์ใช่ไหมคะ? ศาสตราจารย์รออยู่ค่ะ”
“ขอโทษด้วยครับ น้องสาวของผมยังไม่กลับมา เป็นไปได้ไหมที่คุณจะช่วยรออีก 2-3 นาที”
ตกสัมภาษณ์เพราะมาสายนี่มันบัดซบที่สุด
หัวใจของผู้ช่วยครูสาวสั่นไหวด้วยความหวาดหวั่นเพราะอารมณ์บนใบหน้าที่ลี ฮุนแสดงออกมาระหว่างที่พูดกับเธอ
ช่างเป็นนัยน์ตาที่แกร่งกร้าวยิ่งนัก
ถ้าหากเธอไม่ตอบตกลงล่ะก็ เธอรู้สึกได้ว่าเขาอาจจะทำให้ฟ้าถล่ม ดินทลายลงมาได้ตอนนี้เลยทีเดียว
“เข้าใจแล้วค่ะ จะเรียนศาสตราจารย์ให้ตามนี้นะคะ”
หลังจากตอบคำถามไป TA[teacher assistant=ผู้ช่วยครู] ก็งุนงง สับสน ไม่เข้าใจ
‘น้องสาว ทำไมต้องรอน้องสาวด้วย นอกจากผู้รับการสัมภาษณ์ ไม่อนุญาตให้มีบุคคลที่สามในห้องสัมภาษณ์นี่นา..’
สิบนาทีผ่านไป ลีฮายัน ก็ยังไม่ปรากฏตัวในสายตาของลีฮุน เธอแอบย่องไปพบกับ TA
“หนูมีเรื่องขอร้องค่ะ พี่ชายหนูทีว่า พี่เจอหนูในห้องน้ำและเพราะว่าหนูปวดท้องมากมาก หนูไม่มีทางจะกลับมาทันเวลาแน่นอน พี่จะช่วยบอกให้พี่ชายหนูเข้าไปสัมภาษณ์แทนทีได้ไหมคะ?”
“คะ?”
“ได้โปรด บอกเขาแบบนี้นะคะ ให้พี่หนูเข้าไปรับการสัมภาษณ์ทีเถอะค่ะ”
TA คิดแล้วว่า พี่น้องคู่นี้เพี้ยนจริงจัง....
คนพี่ รอน้องสาวก่อนที่จะเข้าไปสัมภาษณ์ซึ่งเป็นอะไรที่เธอไม่อาจจะเข้าใจได้ ส่วนคนน้องน่ะเหรอ? บอกให้เธอไปบอกแทนนี่มันเป็นเรื่องพิลึกแท้ ๆ
“ได้ไหมคะ?”
“ได้ พี่ตกลง”
TAเดินไปหาลีฮุนและบอกว่า
“สำหรับตอนนี้ เข้าไปที่ห้องสัมภาษณ์ก่อนเถอะค่ะ”
“น้องผมยังไม่กลับมาเลยครับ...”
“น้องสาวคุณในห้องน้ำ บอกดิฉันว่าเธอคงไม่สามารถจะกลับมาได้แล้ว และเธอต้องการให้คุณเข้าพบศาสตราจารย์ มันไม่สามารถเลื่อนไปได้อีกแล้วค่ะ ถ้าช้ากว่านี้ ก็ถือว่าสละสิทธิ์”
“ผมไม่ยอมเด็ดขาด ผมจะเข้าไปสัมภาษณ์เดี๋ยวนี้” [tlnote ยังคงเข้าใจผิดอยู่]
TA นั้น เธอขอบอกว่าเธอ...ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ แต่การสัมภาษณ์นั้นได้รับการอนุญาตไว้แต่แรกแล้ว
“ตามมาเลยค่ะ”
ในที่สุด ลีฮุน ก็เดินเข้าไปอย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย แน่นอนมากว่าไม่มีน้องสาวตามไปด้วย [tlnote อา กว่าจะต้อนหมาป่าเข้าคอกได้]

**********************

อาจารย์ทั้ง 5 คนต่างมองเอกสาร
‘นั่นคือใบสมัครของฮายันสินะ’ ลีฮุนคิดเช่นนั้น
แน่นอนว่าความจริงก็คือใบสมัครของลีฮุนนั่นแหละ
พวกอาจารย์อ่านใบสมัคร พร้อมยิงคำถามก่อนที่ลีฮุนจะได้พูดอะไร
“อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้คุณเลือกสถานศึกษาแห่งนี้”
“ผมคิดว่าที่นี่ซึ่งเป็นที่รู้จักกว้างขวาง มีกิตติศัพท์เลื่องลือนั้นจะมอบอนาคตอันสดใสไร้ขีดจำกัดให้ครับ”
“คุณจะกล่าวว่าที่อื่น ๆ นั้น ไม่ถือว่ามอบโอกาสที่ดีได้?”
อาจารย์คนนั้นยังคงถามต่อไปอย่างข้าง ๆ คู ๆ แต่ลีฮุนตอบเขาด้วยคำตอบง่าย ๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ผมทราบมาว่าที่นี่มีคณาจารย์ที่ดีที่สุด และมีเทคโนโลยีทางการศึกษาที่ไม่เป็นสองรองใคร”
“อืม”
เหล่าอาจารย์ต่างพยักหน้าให้กับคำตอบที่ราวกับจะออกมาจากแบบเรียน
‘เสียงดังเกินจำเป็น แต่ก็ไม่เลว’
‘เน้นถึงการปฏิบัติพื้นฐาน’
‘แสดงความเห็นอย่างจริงใจผ่านทางการเจรจา ถึงจะมาสัมภาษณ์สายก็เถอะ’
อยู่ดี ๆ ฮุน ก็กล่าวโพล่งออกมา
 “ที่จริงแล้ว น้องสาวผมเป็นเด็กที่ดีมาก”
“หืม?”
“ตอนที่น้องผมยังเล็ก พ่อกับแม่ของเราได้ตายจากไป”
ลีฮุนเริ่มเล่าประวัติศาสตร์ของครอบครัวออกมา เพื่อการสัมภาษณ์ของฮายัน แน่นอนมากว่าเขาต้องบอกเล่าเรื่องของน้องสาวให้มากที่สุด แต่ความจริงที่มหาวิทยาลัยเกาหลี แห่งนี้นั้นเพื่อฮุนไม่ใช่ฮายัน ฮุนก็ยังไม่ได้รู้เลยแม้แต่นิด
 ‘มหาวิทยาลัยเกาหลี! ฉันจะไม่ยอมให้พลาดเด็ดขาด นี่ฉันกำลังพูดถึงอนาคตของฮายันอยู่เชียวนะ’
เพื่อที่จะซื้อเวลาให้น้องสาวเข้ามาสัมภาษณ์ได้ ฮุนเริ่มเล่าถึงความทุกข์ยากในวัยเยาว์ เขาบอกพวกอาจารย์ว่าครอบครัวเขาใช้ชีวิตมาอย่างไร และน้องสาวเขาเติบโตขึ้นมาแบบไหน แต่ก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับน้องสาวของฮุน ฮุนก็เล่ามันออกมาไม่ได้ถ้าไม่เล่าเรื่องของตัวเองไปด้วย
ถูกข่มขู่โดยปล่อยพวกปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยนรก ฮุนต้องต่อสู้ขนาดไหนเพื่อปกป้องครอบครัวของเขา ทั้งการหาเงินจากการทำงานที่ปั๊มก๊าซ และที่ที่เขาที่เป็นผู้เยาว์ไม่ควรจะทำ คณาจารย์ทั้งห้า รับฟังฮุนอย่างเงียบงัน การสัมภาษณ์นั้นยาวนานและแตกต่างไปจากการสัมภาษณ์ทั่วไป โดยปกติแล้วอาจารย์จะเป็นคนยิงคำถามและผู้สมัคร ก็จะตอบกลับมา แต่ตอนนี้ลี ฮุนกำลังเล่าถึงเรื่องราวของเขาอย่างกระจัดกระจาย ให้เหล่าคณาจารย์ได้ฟัง
“...... ในตอนนี้ ผมได้ผมได้ผ่านการเตรียมตัวยาวนานนับปีเพื่อวางพื้นฐานสำหรับรอยัลโรด ในกรณีที่มีเกมอื่นออกมาแข่ง ความสนใจของผู้คนอาจจะผันแปรหลากหลาย แต่ระบบโลกเสมือนจริงของรอยัลโรด แตกต่างจากทั้งหมดนั้นไปถึงแก่น การหาย การเคลื่อนไหว พฤติกรรมรวมไปถึงการกระทำนั้น สร้างความทรงจำได้มากมาย เราจะเห็นได้ว่าตัวเกมนี้ จะครองตลาดไปได้อีกนานนับสิบปี ผมอาจจะรวบรวามเงินมาเป็นค่าเล่าเรียนตลอด 4 ปีของน้องสาวผมไม่ครบในวันนี้แต่ผมจะไม่จ่ายเงินล่าช้าแน่นอน”
ถึงตรงนี้ เหล่าอาจารย์ทั้งหลายก็เริ่มจะตระหนักได้แล้วว่าลี ฮุนนั้นต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ
‘นี่มันเรื่องตลกชัด ๆ ฮุนกำลังคิดว่านี่เป็นการสัมภาษณ์เพื่อน้องสาวไม่ใช่ตัวเอง’
แต่ถึงอย่างนั้นอาจารย์ทั้งหลายก็ไม่มีพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ออกมา แต่พวกเขากลับยิงคำถามที่พิเศษกว่าเดิม
“งั้นเรื่องระบบโลกเสมือนล่ะ มันอาจะเป็นคำถามเด็ก ๆ นะแต่ เธอจะแยกโลกแห่งความจริงกับโลกเสมือนได้อย่างไร?”
คำตอบลีฮุนนั้นง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ
“การพยายามแบ่งแยกโลกเสมือนกับโลกแห่งความจริงโดยตัวของมันแล้วเป็นเรื่องที่ไร้ความหมาย”
“โอ จริงรึ? บอกพวกเราหน่อยสิว่าทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น”
สำหรับเหล่าอาจารย์แล้ว เกือบทุกคนคิดว่าโลกจริงกับโลกเสมือนนั้นแยกออกจากกัน หรือ มีบ้างที่คาดหวังว่าโลกเสมือนคือผลผลิตแห่งฝัน คำตอบของลีฮุนที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครนั้นน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง
“ยืนอยู่ตรงนี้ตอนนี้ หรืออยู่ในรอยัลโรด ทั้งคู่ล้วนเป็นความจริงไม่ต่างกัน”
“โลกเสมือนกับโลกจริงไม่ต่างกัน? เธอหมายความว่า?”
“ตัวอย่างเช่น การใช้ชีวิตอย่างดุเดือด ทำงาน สร้างของหรือสร้างความสำเร็จ ล้วนแล้วแต่มีผลประโยชน์กับผม ในขณะที่ในโลกเสมือน ไม่ใช่ว่าชีวิตนั้นเป็นแค่ของเทียม จำลองขึ้น คุณยังสามารถไขว่คว้าหาความรู้ หาเงินเลี้ยงชีพ สำหรับการใช้ความอุตสาหะ นั้นไม่ว่าจะเป็นที่ใดก็ไม่มีความต่างสำหรับผม”
“เราเข้าใจแล้ว นักศึกษาฮายันนี้ พวกเราได้รับรู้แล้วเป็นคนแบบไหน พวกเราจะแจ้งผลให้เธอทราบโดยไว”[tlnote นอกจากจะไม่แก้ความเข้าใจผิดแล้ว ยังตีเนียนอีกนะครับจารย์  - -“]
“ยินดีครับ”
หลังจากที่ลีฮุนเดินออกไป เหล่าอาจารย์ก็เริ่มประชุม
“เป็นพลังแห่งชีวิตที่แข็งแรงนัก”
“ถ้าคิดถึงว่าในยุคปัจจุบันนี้ตอนนี้ยังมีครอบครัวแบบนี้อยู่ ก็เป็นเหตุผลพอที่จะทำให้เป็นแบบนั้นได้แล้วล่ะ”
“ด้วยระบบโลกเสมือนที่กำลังรุกล้ำเข้ามา ความหมายของครอบครัวก็จืดจางลง แต่เขาก็ยังมีความคิดที่ดี”
“มีความรู้รอบด้านเกี่ยวกับโลกเสมือนจริง”
“มีประสบการณ์ชีวิตที่หลากหลาย ซึ่งจะเป็นประโยชน์แน่นอน”
จากการพูดคุยของเหล่าอาจารย์จนถึงตอนนี้ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่มอง ลี ฮุน “ไม่ดี”
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นมติเอกฉันนะ”
เหล่าคณาจารย์ก็ประทับตรา “ผ่าน” ลงในแบบฟอร์มของลีฮุน [ tlnote: เฮ้ย เฮ้ย มันยังไม่คิดว่าตัวเองมาสัมภาษณ์เลยจนถึงตอนนี้ จารย์ลืมไปป่าวคับ????]
“ฟู่ เหมือนเราจะผ่านมาได้แฮะ”
ลี ฮุน รู้สึกว่าตัวเองผ่านการสอบสัมภาษณ์(ให้น้องสาว)มาได้แบบเฉียดฉิว แต่คิดไปแล้ว เขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกันกับคำตอบที่ตอบไป มันจะดูตื้นเขินขาดมิติรึเปล่า?
“ช่างมัน อะไรที่ทำได้ก็ทำไปแล้วนะ...”
ลี ฮุนเห็นน้องฮายันแล้ว
นกตัวน้อยที่ออกมาจากห้องน้ำได้นั่งอยู่บนม้านั่ง ถอนหายใจออกมาปลดปลง น้องสาวของเขากำลังภาวนาอะไรบางอย่าง และเมื่อลีฮุนเดินเข้าไปใกล้ เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง
“การสัมภาษณ์เป็นยังไงบ้างคะ?”
“ฮึ? ก็....”
ฮุน ไม่รู้ว่าจะปลอบใจน้องอย่างไรดี คิดดูสิ ที่มาไม่สบายเอาในเวลาสำคัญแบบนี้
“ก็พี่ก็พยายามอธิบายตามแบบของพี่ ...... เพื่อให้น้องได้เข้าพี่ก็เลยบอกเล่าสถานการณ์ของพวกเราในการสัมภาษณ์”
“เรื่องไหนคะ?”
 “ก็เรื่องคนที่ต้องมาสัมภาษณ์ไง พี่เองก็อธิบายเรื่องพวกนี้ไม่ค่อยเก่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะเป็นแบบไหน”
ลี ฮายัน พบกับสถานการณ์ที่เข้าใจลำบาก
เธอคิดว่าพี่ของเธอต้องโกรธแน่นอนที่ถูกหลอก แต่ดูเหมือนที่จะรู้สึกเสียใจกับการสัมภาษณ์มากกว่าอารมณ์พวกนั้น
‘พี่ยังไม่รู้ตัวจริงอะ? เป็นไปได้ไงเนี่ย?’
ลี ฮายันตัดสินใจตามน้ำไปก่อนทันที
“ก็ดีแล้วนี่คะ เชื่อว่ามันจะดี เราทำอะไรกับการสัมภาษณ์อีกไม่ได้แล้วนี่นา”
“ก็จริง แต่พี่ควรจะ... อา ช่างเถอะมันผ่านไปแล้วนี่นะ พี่คงจะโง่นาดูถ้ายังมัวแต่คิดถึงมัน”
ขณะกำลังจะกลับบ้าน ตอนที่เดินผ่านประตูรั้วมหาวิทยาลัย ลี ฮายันก็สะดุ้งไปชั่วครู่
“มีอะไรรึเปล่า?”
“หนูลืมของ พี่รอหนูอยู่ตรงนี้แป๊บนึงนะ”
“OK”
ลี ฮายันกลับไปพบ TA แจ้งให้เธอเปลี่ยนที่ส่งจดหมายแจ้งผลการสัมภาษณ์ไปหาคุณย่าของเธอที่โรงพยาบาล

เล่มที่ 6 ตอนที่ 2 : จบ



<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&amp;n=a6753880' border='0' alt=''></a>

2 ความคิดเห็น: