วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 7 ตอนที่ 7 กำไร ขาดทุน (Profit and Lost)

เล่มที่ 7 ตอนที่ 7 กำไร ขาดทุน (Profit and Lost)

KMC มีเดีย ต้องการพบวีดโดยด่วนที่สุดจึงสั่งให้เอารถออกทันที
รถคันนั้นเป็นรถนำเข้า
ลีฮุนเปิดประตูด้วยสองมือและขึ้นไปนั่งบนรถอย่างสุภาพ เขาเพิ่งเคยนั่งรถนำเข้าเป็นครั้งแรก
เขาปิดประตูอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดรอยขูดขีด ผอ.คังถึงขั้นมายืนรอรับวีดที่ประตูทางเข้า
“สวัสดีครับ ผมคังฮันซอ”
“ผมลีฮุนครับ”
ผอ.คังที่ย่างเข้าวัยกลางคนและหัวล้านทำตาวาวเมื่อสำรวจดูลีฮุน
‘เด็กกว่าที่คิดเยอะเลย’
วิดีโอในหอแห่งเกียรติยศทั้งอลังการ โลดโผน และมีชีวิตชีวา ภาพในใจเขาจึงเป็นชายหนุ่มในช่วงสามสิบกลางๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่าตัวจริงจะเป็นชายหนุ่มอายุเพียงยี่สิบต้นๆ เท่านั้น
ผอ.คังผลักความสงสัยในตัวลีฮุนทิ้งไป
“เราไปคุยกันต่อที่ออฟฟิศของแผนกวางแผนเถอะครับ เชิญทางนี้”
“ครับ”
ระหว่างเดินเข้าไปภายในสถานีออกอากาศผอ.คังก็เล่าเรื่องการก่อตั้งเคเอ็มซี และความพยายามในการจะถ่ายทอดสดเรื่องราวภายในเกม
ยิ่งมีผู้คนเข้าเล่นเกมมากเท่าไรก็ยิ่งมีความต้องการข้อมูลเพิ่มขึ้นเท่านั้น ความสำเร็จของรอยัลโรดไม่ใช่เพียงเพราะว่ามันมีทวีปอันใหญ่โต แต่เป็นเพราะความหลากหลายของอาชีพที่มีให้เลือกเป็นหลักหมื่น
ยังมีข้อมูลที่หาไม่ได้ในอินเตอร์เน็ต อีกทั้งอาชีพหายาก และอาชีพลับจำนวนมากที่ต้องผ่านความทุกข์ยากแสนสาหัสกว่าจะได้มาครอบครอง จึงเป็นเรื่องปกติถ้าผู้เล่นที่ได้อาชีพลับนั้นจะไม่อยากแบ่งปันข้อมูลที่ได้มาอย่างยากลำบาก ดังนั้น จึงมีเพียงอาชีพเดียวกันกับผู้เล่นที่มีชื่อเสียงเท่านั้น ที่ผู้เริ่มเล่นใหม่เลือกเป็นอาชีพจนล้น
การออกอากาศ และรางวัลของภารกิจนี่เองที่ช่วยเปิดเผยอาชีพใหม่ๆ ที่น่าสนใจ และไม่เพียงแต่อาชีพเท่านั้น ยังมีพื้นที่ที่ยังไม่ได้สำรวจอีกหลายแห่งทั่วทวีปเวอร์เซลล์ สถานที่ที่คุณอาจได้รับภารกิจที่นำไปสู่รางวัลเฉพาะบางอย่าง ดังนั้นผู้เล่นจึงเพลิดเพลินกับประสบการณ์ที่แตกต่างไปได้เรื่อยๆ ในรอยัลโรด
ผอ.คังกล่าวด้วยความเชื่อมั่นว่า
“ช่องทางในการแจ้งข่าวให้ผู้เล่นรับทราบช่องทางหนึ่งก็คือผ่านการแพร่ภาพออกอากาศ โดยรวมแล้วถือว่ามีประโยชน์ทีเดียว มันช่วยให้ผู้เล่นขั้นสองหรือสามเล่นเกมด้วยกันได้อย่างสนุกสนาน ตอนนี้รอยัลโรดและการแพร่ภาพออกอากาศแยกออกจากกันไม่ได้แล้วละครับ”
ผอ.คังยังพูดถึงบทบาทใหม่ของการแพร่ภาพและคอนเซปต์ของมันซึ่งลีฮุนไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก การออกอากาศเฟื่องฟูขึ้นมาได้ก็เพราะผู้ชมที่เป็นแฟนรายการอย่างเหนียวแน่น
ในท้ายที่สุดเขาก็ได้ข้อสรุป
‘รายการออกอากาศได้เงินจากเรื่องเล่า’
ที่ไหนที่คนมารวมตัวกันที่นั่นก็มีเงิน
รายการโทรทัศน์ที่เกี่ยวข้องกับรอยัลโรดได้รับความนิยมอย่างสูงทั้งในเกาหลีและต่างประเทศ และไม่จำกัดอยู่เพียงการแพร่ภาพเท่านั้น มันยังขยายไปถึงอุตสาหกรรมอื่นๆ เช่น ภาพยนตร์ หนังสือการ์ตูน นิยาย และของเล่นที่ทำขึ้นตามตัวละครดังๆ จะนับลีฮุนเป็นส่วนหนึ่งของอุตสาหกรรมนี้ก็ยังได้ เพราะเขาก็ทำเงินจากการขายไอเทมที่ได้จากเกมนี้
“นี่คือแผนกวางแผนครับ”
ผอ.คังเดินนำลีฮุนเข้าห้องส่วนตัว
ลีฮุนสาบานได้ว่าเห็นพนักงานหลายคนตาเป็นประกายตอนที่เขาเดินเข้าห้องส่วนตัวในแผนกวางแผน เพราะเขาเป็นเจ้าของตัวละครสำคัญที่ชื่อวีด และเขายังอายุน้อย
ในห้องมีโซฟาท่าทางนั่งสบายไว้ให้ผอ.คังรับรองแขก ลีฮุนนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับผอ.คังและพนักงานของเขา ผอ.คังเริ่มถามคำถามทั่วๆ ไปก่อน
“ขอโทษที่ต้องถามนะลีฮุน แต่คุณพอจะบอกเลเวลของคุณให้เราทราบได้มั้ยครับ”
“ต้องบอกด้วยเหรอครับ”
“ไม่ต้องบอกก็ได้ครับ แต่แนะนำให้บอกดีกว่าเพราะมันอาจจะเป็นประโยชน์”
“อ่า... เอาเป็นว่ามันอยู่ที่ 306”
“306 งั้นเหรอ”
ผอ.คังและพนักงานของเขาทำสายตาไม่อยากเชื่อ
“แน่ใจเหรอครับว่า 306 ถ้าคุณไม่อยากบอกเลเวลก็บอกเราเป็นการส่วนตัวได้นะครับ”
“306 จริงๆ ครับ ตอนจบเควสต์สุดท้ายนั่นผมได้เลเวลเพิ่มขึ้นมาอีก 20 เลเวล”
“เป็นไปไม่ได้!”
“มีอะไรไม่ดีเหรอครับ”
“ไม่ครับ ผมแค่ตกใจนิดหน่อย”
ผอ.คังและพนักงานต่างนิ่งอึ้ง
เคเอ็มซี มีเดียเคยเห็นผู้เล่นเลเวลสูงๆ มามากระหว่างที่ทำงานในอุตสาหกรรมนี้ ผู้เล่นส่วนใหญ่เลเวลมากกว่า 370! การที่ลีฮุนผู้มีตัวละครเลเวลเพียง 306 สามารถจบเควสต์ความยากระดับ A ได้นั้นเป็นเรื่องสมควรให้ประหลาดใจอย่างแน่นอน
‘ไม่สิ ที่ผ่านมา เราเคยได้รับรายงานมาว่าทุกเควสที่มอบให้กับผู้เล่นนั้นจะเหมาะสมกับเลเวลของตัวละครหรือต่ำกว่าเท่านั้น...!’
ผอ.คังและพนักงานทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันพากันส่ายหัวขณะคำนวณความเป็นไปได้ของสถานการณ์นี้เพราะมันช่างเหลือเชื่อ
‘ไม่ว่าจะสั่งการออร์คกับดาร์คเอลฟ์ได้ดีขนาดไหน การจบเควสระดับนี้ได้ก็ยังเป็นเรื่องเหลือเชื่อ’
หลังจากดื่มน้ำหมดไปแก้วหนึ่งผอ.คังก็พูดขึ้นว่า
“ว่าแต่ คุณพอจะบอกอาชีพของคุณให้เราทราบได้มั้ยครับ”
“อาชีพเหรอ...”
ลีฮุนลังเล เขาอายที่จะบอกว่าตนเองมีอาชีพประติมากร!
ผอ.คังและพนักงานทุกคนเห็นอาการลังเลของเขาแล้วก็พากันเข้าใจผิดกันหมด
‘โอ้ ต้องเป็นอาชีพที่ดีมากแน่ๆ!’
‘ใช่แล้ว! ที่จบเควสระดับนั้นได้ต้องเป็นเพราะมีอาชีพเจ๋งๆ แน่ๆ!’
‘อาชีพนักผจญภัยล่ะมั้ง เควสนี้น่าจะต้องการความสามารถโดยกำเนิดของอาชีพนักผจญภัย’
ลีฮุนยังคงลังเลอยู่แม้ในขณะก่อนพูด
“ผมเป็นประติมากร”
“ว่าไงนะ”
“อาชีพของผมคือประติมากรแสงจันทร์”
“...”
เงียบกันไปทั้งห้อง
ประติมากร!
อาชีพที่จบภารกิจนี้ได้คืออาชีพทางศิลปะที่ทุกคนลืมไปแล้วว่ามีอยู่ ผอ.คังแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
“เยี่ยม ผมดีใจที่ได้ยินคุณบอกว่าเป็นประติมากร ช่วงนี้อาชีพทางศิลปะและการผลิตกำลังได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นในรอยัลโรด”
“ผมเห็นด้วย อาชีพประติมากรฟังดูไม่ธรรมดาเลย”
ขณะที่คนอื่นๆ ถ้าไม่รู้สึกอายก็ขายหน้า พวกเขาไม่คิดว่าอาชีพอย่างประติมากรจะสามารถประสบความสำเร็จแบบนี้ได้
การเติบโตอย่างหลากหลาย
อาชีพช่างฝีมือหลายอาชีพ เช่นประติมากรมีทักษะการต่อสู้ต่ำจึงจำเป็นต้องเข้าร่วมกลุ่มเพื่อล่า และต้องมีเทคนิคการเอาตัวรอด ถ้าเข้าร่วมการต่อสู้โดยตรง คนที่มีค่าสถานะสูงกว่าจะได้เปรียบกว่า ถ้ามีค่าความอึดสูงก็จะต่อสู้ได้นานและไม่รู้สึกเหนื่อย
นึกขึ้นมาได้ ผอ.คังก็พูดว่า
“โอ้! พอมาลองคิดดู ก่อนหน้านี้ไม่นาน ประติมากรคนนึงเอารัดเอาเปรียบใช้แรงงานผู้เล่นอย่างหน้าไม่อายที่อาณาจักรโรเซนไฮม์ด้วยการใช้งานพวกเขาสร้างพีระมิด และยังให้กินแค่โจ๊กหญ้า ไม่เหี้ยมจริงทำไม่ได้นะ”
“มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยเหรอครับ โลกนี้นี่พิลึกจริงๆ”
ลีฮุนอุทานด้วยความประหลาดใจ (t/n: เนียนมากแจ้ะ)
“ใช่ครับ แต่ก็ต้องขอบคุณเรื่องนั้นที่ทำให้ยอดผู้ชมของเราสูงขึ้น แล้วคุณเล่นรอยัลโรดมานานแค่ไหนแล้ว”
“ก็ปีนึงนิดๆ ครับ”
“...”
คราวนี้พวกเขาเงียบนานกว่าเดิมอีก
รอยัลโรดเปิดตัวมาสองปีครึ่ง ผู้เล่นที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่เริ่มเล่นตั้งแต่ช่วงแรกๆ
‘ปีเดียว ในช่วงเวลาแค่นั้นเขาเติบโตจนสามารถทำเควสต์ความยากระดับ A ได้สำเร็จงั้นเหรอ’
‘เลเวล 300 กว่าภายในปีเดียว ทำได้ยังไง’
ผอ.คังและพนักงานแผนกวางแผนเริ่มมองลีฮุนด้อยค่าลง
‘เยี่ยมเลย กำลังต้องการนักต้มตุ๋นอยู่พอดี’
‘หมอนี่ หลอกกันหน้าด้านๆ’
‘คงเพราะยังหนุ่มอยู่’
ในกรณีที่คนคนหนึ่งเล่นเกมวันละ 18-20 ชั่วโมง มันก็ชวนให้เข้าใจผิดได้ (t/n: คนพวกนี้ไม่รู้ว่าวันๆ นึงลีฮุนใช้เวลาเล่นเกมถึง 18-20 ชม. ก็เลยเข้าใจผิดว่าลีฮุนเล่นเกมมานานกว่านั้นแต่โม้ว่าเล่นมาแค่ปีเดียว)
การเพิ่มระดับของลีฮุนไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายๆ แม้ว่าจะใช้เวลาแต่วิธีเพิ่มระดับที่ดีที่สุดคือเพิ่มความสามารถ
มีเพียงผู้ที่มีความอดทนเท่านั้นจึงจะมีอาชีพประติมากรและเพิ่มระดับจนถึงระดับที่เพียงพอได้ ใช้เวลาเดือนหนึ่งเย็บผ้า อีกเดือนหนึ่งเพื่อตีเหล็ก และอีกสามเดือนเพื่อตกปลา หรือพูดอีกอย่างคือ ต้องมีความสามารถในการต่อสู้กับความเบื่อ!
บางครั้งออกล่ามอนสเตอร์โดยไม่หยุดพัก และเวลาระหว่างพักก็ใช้สร้างประติมากรรม แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทนต่อการทำงานหนักแบบนั้นแล้วประสบความสำเร็จได้
หลังจากถามคำถามเล็กๆ น้อยๆ อีกสองสามคำถาม ผอ.คังก็เข้าสู่การเจรจาธุรกิจ
“ที่จริงแล้ว ที่เราเชิญคุณลีฮุนมาถึงสถานีออกอากาศวันนี้ก็เพื่อจะให้คุณเซ็นสัญญากับเรา”
“สัญญาเหรอครับ”
“ใช่ครับ สัญญาออกอากาศระยะสั้น”
“สัญญาออกอากาศ... ช่วยเฉพาะเจาะจงลงไปได้มั้ยครับว่าเนื้อหาคืออะไร”
“คนที่เข้าร่วมกับออร์คและต่อสู้กับกองทัพอันเดดคือคุณใช่มั้ยครับ”
ลีฮุนพยักหน้าตอบรับ
“ผมก็คิดว่างั้น”
ผู้คนเข้ามาติดต่อกับสถานีออกอากาศเป็นครั้งคราว พวกเขาจะถูกถามถึงระดับของตัวละครและอาชีพ และทุกคนจะตอบอย่างไม่ปิดบังเสมอ
ผอ.คังแสดงสีหน้ายินดีอย่างยิ่ง
“ผมเห็นวิดีโอที่คุณลงในหอแห่งเกียรติยศ เควสของคุณดึงดูดความสนใจของผู้เล่นจำนวนมาก คุณจะว่ายังไงถ้าสถานีของเราจะขอแพร่ภาพเควสของคุณ พูดตามตรง รายได้และกำไรของเราโดยทั่วไปมาจากเรทติ้งและยอดวิวของรายการ ตอนที่เรานำเควสต์ของคุณลีฮุนมาออกอากศ ยอดวิวจะต้องเพิ่มขึ้นแน่นอน”
“แล้วถ้าเรทติ้งต่ำล่ะครับ”
“แม้ว่านั่นจะเป็นไปได้ยาก แต่เราก็ยังคงยินดีจะจ่ายเงินจำนวนหนึ่งให้คุณ”
หลังจากครุ่นคิด ลีฮุนก็สรุปว่ามันไม่ได้ทำให้เขาเสียหายอะไร การให้สิทธิ์ในการออกอากาศน่าจะได้เงินมากกว่าเอาลงในหอแห่งเกียรติยศ
“โอเคครับ”
“เยี่ยมไปเลย ถ้าคุณยินดีเราจะให้คุณเซ็นสัญญาผูกขาดกับสถานีเรา”
“สัญญาผูกขาดมีข้อแตกต่างยังไงเหรอครับ ผมต้องมาที่สถานีแล้วออกทีวีรึเปล่า ต้องคุยกับพิธีกรสวยๆ ที่เป็นนักร้อง หรือไปร่วมงานมีทติ้งเพื่อเรียกยอดวิวมั้ย”
ทุกคนในห้องแสดงสีหน้าประหลาดใจตอนที่ลีฮุนพูดจบ
‘ได้ส่องกระจกบ้างรึเปล่า’
‘แค่เซเลบก็ดึงยอดวิวจากแฟนคลับเป็นล้านๆ ที่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมถนนได้แล้ว...’
‘เพื่อเพิ่มยอดวิวเท่านั้น!’
ผอ.คังปาดเหงื่อที่หน้าผากด้วยผ้าเช็ดหน้า
“ก็ไม่เชิงครับ คุณไม่จำเป็นต้องออกรายการ คุณมีบันทึกการทำเควสของคุณอยู่แล้วใช่มั้ยครับ เราแค่อยากให้คุณส่งบันทึกนั้นมาที่สถานี”
“อย่างนี้นี่เอง”
“คุณลีฮุน ถ้าคุณเซ็นสัญญาผูกขาดกับเรา ทางสถานีก็จะสามารถรับชมความคืบหน้าของเควสคุณและนำออกอากาศได้ทันที”
“อ่อ คุณหมายถึงแบบนี้นี่เอง”
ลีฮุนยิ้มนิดหนึ่งให้ความโชคดีของตน
ทุกครั้งที่ผู้ชมหัวเราะ และเพลิดเพลินกับรายการที่ทางสถานีออกอากาศคือช่วงเวลาที่การทำงานหนักได้รับการตอบแทน ผอ.คังและพนักงานแผนกวางแผนทุกคนที่เหลือต่างถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
‘ฟู่ว แค่เข้าใจผิดกันนั่นเอง’
‘ค่อยยังชั่ว’
‘ยังไงก็ผ่านวิกฤติมาได้แล้วละนะ’
ผอ.คังนำเอกสารออกมา
“นี่คือเอกสารสัญญาครับ เซ็นเอกสารนี้ถ้าคุณยอมรับให้สถานีของเราแพร่ภาพเควส ต้องแจ้งให้คุณทราบด้วยว่าเราจะไม่แพร่ภาพเควสของคุณทุกๆ เควส และเราอาจจะปรับเวลาการแพร่ภาพด้วยถ้าจำเป็น”
“ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะครับ”
“บางครั้งที่มีเควสสำคัญๆ ทางสถานีก็ต้องปรับแผนการออกอากาศเพื่อถ่ายทอดเควสต์นั้นครับ”
“เรทติ้งของรายการก็สำคัญนี่ครับ”
“มันก็ไม่ใช่ปัจจัยเดียวที่เรานำมาพิจารณาครับ อย่างที่คุณทราบ สถานีออกอากาศก็นับเป็นบริษัทบริษัทหนึ่ง แม้ว่าเควสจะประสบความสำเร็จ เราอาจจงใจออกอากาศช้า เพราะนั่นจะเป็นประโยชน์กับทั้งสองฝ่าย ส่วนจะแจ้งรายละเอียดของรางวัลจากเควสหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณลีฮุน”
“ถ้างั้นก็ไม่เลวครับ”
“รายละเอียดอื่นๆ อยู่ในสัญญาครับ คุณลองอ่านดูก่อน แล้วถ้ามีข้อสงสัยก็ถามผมได้”
ลีฮุนหยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะอ่านเอกสารสัญญา
ตามข้อมูลที่ได้จากแหล่งที่ไม่ทราบที่มา สถานีออกอากาศมักจะได้รับข้อมูลของภารกิจหายาก ภารกิจลับ และภารกิจที่มีความยากระดับ B รายการที่ได้รับการแพร่ภาพจะขึ้นอยู่กับข้อมูลพวกนั้น ความชัดเจนในการออกอากาศจะส่งผลต่อเรทติ้งของรายการ
‘ฟังดูดี’
จนถึงตอนนี้ ลีฮุนพุ่งความสนใจไปที่ไอเทมที่ได้จากการล่าเท่านั้น ถ้าเขาได้สิ่งที่ต้องการแล้ว รางวัลอื่นๆ จากภารกิจก็ไม่มีความหมาย
ถ้าคุณได้รับภารกิจที่ซับซ้อนและใช้เวลาทำนานมากก็มีโอกาสล้มเหลวสูง แต่คุณอาจจะได้เงินจากภารกิจพวกนี้
“ผมพร้อมเซ็นสัญญาแล้วครับ”
“คุณต้องตอบคำถามส่วนตัวพื้นฐานนิดหน่อย แล้วค่อยเซ็นครับ”
ลีฮุนเซ็นสัญญา

********************************

ผอ.แผนกวางแผนเพิ่งกลับเข้ามาจากการออกไปส่งลีฮุน
พนักงานเรียกเขาไว้แบบประสานเสียง
“ผอ. คะ/ครับ”
“มีอะไร”
“มีปัญหาเล็กๆ ที่สำคัญครับ”
“ปัญหาอะไร”
พนักงานคนนั้นยื่นสัญญาที่ลีฮุนเซ็นให้ดู เขาพบว่าลีฮุนลายมือห่วยมาก
ผอ.คังหรี่ตา
“ลายมือคนๆ นี้อ่านยากจริงๆ”
“ผมก็รู้สึกว่าอ่านยากมากเหมือนกันครับ”
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเซ็นชื่อลงในเอกสารสัญญาแล้วก็ถือว่าผูกพันตามสัญญา
หลังจากใช้เวลาถึงสองวันในการตรวจดูหอแห่งเกียรติยศและเว็บประมูล ผอ.คังก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนเพลีย
“รู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อย”
“ยินดีด้วยครับ ผอ.”
ทุกคนในแผนกวางแผนต่างก็รู้สึกสบายใจเช่นเดียวกัน เพราะพวกเขามักจะงานยุ่งเสมอ หากปราศจากความรู้สึกประสบความสำเร็จเล็กๆ พวกนี้ พวกเขาคงลาออกไปนานแล้ว
“ผอ.คะ นานมั้ยคะกว่าวิดีโอจะมาถึง”
“สักชั่วโมงนึงละมั้ง กว่าเขาจะกลับถึงบ้านแล้วส่งวิดีโอมาให้ได้ก็น่าจะใช้เวลาประมาณนั้น”
“ถ้ามาถึงเร็วกว่านั้นก็ดีสิ”
แผนกวางแผนทุกคนเฝ้ารอให้ลีฮุนส่งวิดีโอมา ทันทีที่กลับถึงบ้านลีฮุนก็ส่งวิดีโอการเล่นเกมและการทำภารกิจมาให้
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ผอ.คังก็ปล่อยให้พนักงานในแผนกวางแผนทุกคนไปทำธุระของแต่ละคน ส่วนตัวเขาทำเพียงเฝ้ารอการมาถึงของวิดีโอ
หลังจากนั้นไม่นานพนักงานคนหนึ่งที่กำลังดูคอมพิวเตอร์ของตนก็ตะโกนขึ้น
“มาแล้วค่ะ!”
“จริงเหรอ”
ผอ.คังดีใจมาก ทุกคนในแผนกวางแผนก็มีท่าทางดีใจ
“เอาขึ้นจอหลักให้พวกเราดูเลย”
“ค่ะ”
พนักงานแผนกวางแผนคนหนึ่งจัดการให้คอมพิวเตอร์แสดงภาพบนจอหลัก แต่ผอ.คังรู้สึกว่าท้องกำลังร้อง
“แต่พวกเราน่าจะกินข้าวก่อนรึเปล่า”
“ผอ.ครับ เรากินไปด้วยดูไปด้วยได้มั้ย”
พนักงานคนนั้นรู้ว่าทุกคนน่าจะไม่อยากพลาดวิดีโอของลีฮุน ผอ.คังก็อยากรู้เหมือนกันว่าผลภารกิจกองทัพอันเดดเป็นเรื่องจริงหรือไม่
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ สั่งอาหารมากินกันดีกว่า”
“ครับ สั่งทันทีเลยครับ”
ผอ.คังนั่งรวมกับพนักงานทุกคน
ในขณะที่วิดีโอกำลังจะเล่นนั่นเองประตูก็ถูกผลักเปิดออก และผู้อำนวยการสถานีก็เดินเข้ามา
“ผอ.คัง คุณได้สัญญามาแล้วใช่มั้ย”
เขาได้ยินว่าลีฮุนเข้ามาที่สถานี
“ครับ ราบรื่นมาก”
“คุณจะเป็นคนจัดการแพร่ภาพรึเปล่า”
“ผมอยากแก้ไขวิดีโอกับเสียงด้วยถ้าจำเป็น จะได้ลงล็อคกับตารางเวลาการออกอากาศอื่นๆ”
“คงไม่ค่อยดีถ้าเราชักช้า ผมอยากให้ทำให้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“ครับ เราจะทำตามที่ท่านบอก”
ผอ.คังก้มหัวและโค้งตัวลงรับคำสั่ง เป็นท่าทางของพนักงานอย่างแท้จริง
“ว่าแต่ว่า ดูเหมือนกำลังรีบร้อนอะไรกันอยู่ ทำไมทุกคนมารวมตัวกันอยู่นี่แทนที่จะกินข้าวเที่ยง”
“ที่จริง วิดีโอมาถึงแล้วครับ ผมเลยบอกให้สต๊าฟทุกคนสั่งข้าวมากินกันระหว่างดูวิดีโอ”
“งั้นเหรอ”
ผอ.คังเล่าเนื้อหาของวิดีโอให้ฟังว่าเกี่ยวกับออร์คและดาร์คเอลฟ์ต่อสู้ร่วมกัน และเสริมว่าตนเองก็ตื่นเต้นที่จะได้ดู
“ผอ.คัง ผมนั่งดูด้วยได้มั้ย”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับถ้าผู้อำนวยการของสถานีจะอยู่ชมกับพวกเราด้วย”
“ถ้างั้นผมจะโทรเรียกผอ.รายการมาดูด้วย ไม่สิ เรียกทุกคนที่เข้าร่วมในประชุมคราวที่แล้วและไม่ได้กำลังยุ่งอยู่มาดูด้วยกันในห้องประชุมเลยดีกว่า”
ไม่มีใครทักท้วงข้อเสนอของผู้อำนวยการ ต้องดีกว่าแน่ๆ ถ้าได้ดูวิดีโอในห้องประชุมที่มีระบบเสียงแบบเซอราวด์ และจอดีเยี่ยม แทนที่จะดูบนจอธรรมดาในแผนกวางแผน
ผู้อำนวยการสถานี ผอ.คัง และพนักงานแผนกวางแผนทุกคนมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุม สั่งอาหาร และนั่งลง ผอ.รายการก็มาถึงและนั่งลงรอชมวิดีโอ
ไม่นานไฟก็ดับลงและเสียงจากวิดีโอก็สั่นสะเทือนห้องประชุม ด้วยระบบเสียงเซอราวด์รอบทิศทางทุกคนรู้สึกราวกับได้อยู่ในเหตุการณ์
-                   ควันดำบดบังดวงอาทิตย์สีแดง ชวิค! ในดินแดนแห่งความมืดมิดที่ไร้เสียงนกขับขาน ชวิคชวิค!   -
ออร์คขี้เหร่คาริชวิปรากฏตัวขึ้น
“โอ้วววว!”
“คาริชวิ!”
แฟนคลับสาวๆ ในหมู่พนักงานส่งเสียงเชียร์กันเบาๆ
ปฏิกิริยาของพวกเธอคงพอเข้าใจได้ถ้าเขามีเสน่ห์ แต่มันค่อนข้างเข้าใจยากเมื่อใบหน้าเขาไม่ได้หล่อเหลาอะไร
เพียงชั่วข้ามคืน คาริชวิก็กลายเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ ทุกแห่ง
ผอ.หัวเราะอย่างพึงพอใจ
‘ดีจริงๆ ที่คาริชวิเป็นที่นิยมแม้แต่กับพนักงานของเราเอง’
คงแย่มากถ้าพนักงานและผอ.ไม่ชอบวิดีโอนี้ พวกเขาเปรียบเสมือนระบบภูมิคุ้มกันโรคในตัวคน ไม่ต้องบอกเลยว่าถ้ามันไม่เป็นที่นิยมในหมู่พนักงาน ผู้ชมก็คงไม่ชอบมันเหมือนกัน
“ผอ.คัง”
“ครับ ผู้อำนวยการสถานี”
“คุณทราบความยาวของวิดีโอนี้รึเปล่า”
ผอ.สถานีถามขึ้นตอนที่คาริชวิเริ่มร้องเพลง ผอ.คังตรวจสอบเล็กน้อยก่อนจะตอบเบาๆ ว่า
“21 ชั่วโมงครับ”
“...”
“เขาส่งต้นฉบับมาให้เรา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้แก้ไขอะไรเลย อยากให้เราทำยังไงดีครับ ให้ข้ามไปดูเฉพาะจุดสำคัญหรืออยากเพิ่มความเร็วรึเปล่า”
“ดูไปก่อนแล้วกัน”
ดาบใบใหญ่ส่องแสงสีแดงชวนหดหู่ข่มทั้งท้องฟ้าและคาริชวิ
ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าตื่นตะลึง!
*ครึ่กๆๆๆ*
เหล่าโครงกระดูกที่มีไฟลุกไหม้และซอมบี้เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาจากทางหุบเขา
“กรี๊ดด!”
พนักงานหญิงหลายคนเริ่มกรีดร้องใส่สภาพโชกเลือดของเหล่าอันเดด แต่เป็นเสียงกรีดร้องที่เกิดจากความอัศจรรย์ใจ สายตาของพวกเธอจับจ้องไปที่จอพร้อมริมฝีปากที่แย้มยิ้มด้วยความสงสัยใคร่รู้
ในขณะที่การต่อสู้ของออร์คและดาร์คเอลฟ์กับกองทัพอันเดดดำเนินไปนั้นมีสองสามครั้งที่ผอ.คังทั้งอุทานและกำหมัดแน่น
กำแพงปราสาททั้งแปดแห่งดูไม่แข็งแรงและความกังวลก็สะท้อนอยู่ในสายตาของทุกคน การพึ่งพากำแพงแบบนั้นในการรบที่สำคัญอย่างนี้ชวนให้สั่นประสาท
แล้วอาหารที่สั่งก็มาถึง
แต่เนื้อหาวิดีโอก็เข้มข้นเสียจนมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เอื้อมมือไปหยิบกล่องอาหาร
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นเมื่อโครงกระดูกที่ลุกเป็นไฟและซอมบี้มาถึง แล้วกองกำลังย่อยที่สองและสามของกองทัพอันเดดก็โผล่ออกจากที่ซ่อนเพื่อโจมตี!
ลูกศรเงินหลายพันดอกถูกยิงออกจากคันศร
“กี่ดอกวะนั่น!”
“หมอนี่ต้องรวยมากแน่ๆ!”
พวกเขาถูกหลอกให้เข้าใจผิดเรื่องความแข็งแกร่งของกำแพง
ภายใต้การสั่งการของคาริชวิ ดาร์คเอลฟ์ป้องกันกำแพงโดยมีไวเวิร์นคอยช่วยเหลือด้วยการบินวนพรมน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์จนมือแทบเปื่อย
ไม่ต้องพูดถึงความกล้าหาญของเหล่าออร์ค
มอนสเตอร์โบราณขนาดยักษ์ถูกโจมตีด้วยเหล่าทหารที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับออร์ค!
ไม่มีใครตายเลยแม้แต่คนเดียว เนโครแมนเซอร์มีบทบาทอย่างใหญ่หลวง
เหล่าเนโครแมนเซอร์คือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งแม้จะยังไม่ได้แสดงพลังที่แท้จริง ดูได้จากความถี่ที่พวกเขาเรียกอันเดดขึ้นมา
และแล้วลิชไชร์ก็ปรากฎตัวขึ้น!
พลังอำนาจของลิชช่างมีอยู่อย่างเหลือเฟือ การสามารถร่ายเวทย์AOE(Area of Effect Magic เวทย์ที่โจมตีได้มากกว่าหนึ่งเป้าหมายภายในขอบเขตที่กำหนด)แบบรัวๆ ได้ก็แสดงให้เห็นถึงพลังทำลายล้างแล้ว
ในหมู่ออร์ค ดาร์คเอลฟ์ และอันเดดมีเสียงเรียกดังขึ้น
ทันใดนั้นแวมไพร์และเดธไนท์ก็ปรากฏกาย
เป็นฉากที่น่าตื่นตะลึง
ลิชไชร์กระโจนเข้าใส่ศัตรูราวราชสีห์ และก่อให้เกิดหายนะอย่างแท้จริง พลังที่ท่วมท้นคือหลักฐานยืนยันฐานะมอนสเตอร์บอสระดับ 400 ของมัน
ลิชไชร์คำรามขณะเผชิญหน้ากับศัตรูจำนวนนับไม่ถ้วน!
เวทย์ AOE ที่รุนแรง!
ไวเวิร์นเสี่ยงชีวิตเพื่อพรมน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ลงไปยังเบื้องล่าง
พลังรุนแรงที่ลิชไชร์แสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ค่อยๆ ถูกลดทอนอำนาจลง
ลิชไชร์เข้ายั่วยุแวมไพร์ลอร์ด
ตอนนั้นเองที่คาริชวิเข้าร่วมการต่อสู้ สถานการณ์เริ่มเลวร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย และลิชไชร์ก็ไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของคาริชวิแต่เป็นดาร์คเอลฟ์ที่ร่ายเวทย์AOE ผู้ทำให้การสู้รบจบสิ้นลง
ผอ.สถานีพึมพำโดยไม่รู้ตัว
“นั่นสำเร็จเหรอ หรือว่าล้มเหลว”
ผอ.คังตอบ
“แหล่งข่าวรายงานว่าเควสประสบความสำเร็จครับ”
“งั้นเหรอ”
ผอ. สถานีมองไปรอบๆ
นาฬิกาบนผนังแสดงให้เห็นว่านี่เป็นเวลา 9 โมงเช้าอย่างพอดิบพอดี พวกเขาดูวิดีโอโดยไม่ได้นอนทั้งคืน ทำให้ทุกคนตาแดงก่ำ
ไม่น่าแปลกใจที่จะไม่มีใครอยากไปเข้าห้องน้ำในระหว่างที่วิดีโอกำลังเล่นอยู่ ถ้ามีใครไป พวกเขาจะรีบไปรีบกลับ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่พวกเขาต้องกลั้นเอาไว้
ผอ. สถานีและผอ.คังเปิดกล่องอาหารกลางวันของเมื่อวานที่ตอนนี้เย็นหมดแล้วและเริ่มพูดคุยกัน
“ผอ.คัง ตารางออกอากาศของเราเป็นยังไงบ้าง”
“วันนี้มีกำหนดฉายรายการสำคัญอยู่สองสามรายการครับ”
“ยกเลิกไปได้มั้ย”
“ขอเช็คดูก่อนนะครับ”
ผอ.คังพิจารณาสถานการณ์
ผอ.สถานีเห็นด้วยว่าเราควรออกอากาศวิดีโอนี้ทันทีที่ทำได้!
ผู้อำนวยการยังเสริมอีกว่า
“แค่แนะนำวิดีโอนี้แบบสั้นๆ ท่ามกลางโปรแกรมออกอากาศอื่นๆ ของเราคงไม่พอ”
“ครับ คงต้องจัดเป็นรายการพิเศษแยกต่างหาก”
“ให้เร็วที่สุดนะ”
ผอ.คังพูดขึ้นอย่างลำบากใจว่า
“ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากเอามันออกอากาศก่อนช่วงเวลาที่คนกินข้าวเย็น ทั้งตัววิดีโอและเสียงต้องการการปรับแก้แค่นิดหน่อย เรามีเวลาจำกัดมาก ผมมั่นใจว่ามันคุ้มค่าที่จะออกอากาศก่อนช่วงเวลาอาหารเย็น และออกอากาศยาวไปตลอดคืน”
“ช่วยแก้ไขให้น้อยที่สุดนะ ไม่ต้องตัดส่วนไหนออก แค่ตัดแบ่งเป็นช่วงสั้นๆ แล้วโพสต์ข้อมูลรายการลงในเว็บไซต์ของสถานีเราด้วย”
“ครับ ผมจะทำตามนั้น แม้ผมจะคิดว่าเราอาจจะเอาต้นฉบับมาออกอากาศทั้งแบบนั้นเลยก็ได้”
“ไม่มีช่วงไหนน่าเบื่อเลยแม้แต่ช่วงเดียว”
ผอ.สถานีและผอ.คังยิ้มด้วยความพึงพอใจ


**********************

ลีฮุนกำลังเขียนบัญชีค่าใช้จ่ายในบ้านอย่างร่าเริง
“ได้เงินแบบไม่ต้องลงแรง นี่ยังไม่ได้คำนวณงบเลยแท้ๆ แต่เงินกลับเข้ามาเรื่อยๆ!”
สัญญาที่น่าดึงดูดใจของสถานีออกอากาศ!
เงินที่เขาจะได้รับขึ้นอยู่กับจำนวนผู้ชมล้วนๆ อย่างไรก็ตาม เขายังได้รับเงินจากสถานีฝากเข้าบัญชีจากการประมูลกรงเล็บมินอเทารัส
“ยังไงก็เถอะ เราต้องหาให้ได้มากกว่านี้ แค่นี้อยู่ได้ไม่นานหรอก”
ตอนนี้ไม่ต้องกังวลกับค่ารักษาพยาบาลย่าและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันแล้ว ปัญญาคืออนาคตของน้องสาว
ค่าเทอมมหาลัยเพิ่มขึ้นทุกปี ปีนึงในมหาลัยต้องใช้เงินสิบล้านวอน(สามแสนบาท) ดังนั้นสี่ปีจึงต้องคูณสี่ สี่สิบล้านวอน! (หนึ่งล้านสองแสนบาท)
ยิ่งไปกว่านั้น สมาคมนักเรียนยังประกาศว่านักเรียนต้องจ่ายค่าหนังสือเรียนเองต่างหากด้วย
แทนที่จะได้ใช้เงินทำอย่างอื่น กลับต้องมาเสียให้กับโรงเรียน แล้วยังไม่รวมค่าเข้าคอร์สเทรนนิ่งต่างๆ และงานเทศกาลของมหาลัยอีก นอกจากนั้นยังต้องเสียค่าเข้าร่วมชมรม ค่าเครื่องสำอาง และเสื้อผ้าเพื่อรักษาศักดิ์ศรีขั้นพื้นฐานของเด็กมหาลัยอีก
ไม่มีใครอยากมีชีวิตอยู่กับความรู้สึกว่ามีคนอยู่เหนือกว่าตนเองหรอก
จะพบปะเพื่อนฝูงต้องใช้เงิน แต่ยังต้องใช้เงินมากกว่านั้นอีกสำหรับความรู้และการศึกษาในโรงเรียน
“เงินขนาดนี้ซื้อคอมใหม่ได้เลย”
โน้ตบุคเครื่องเล็กมากๆ หนึ่งเครื่อง
ลายมือของลีฮุนต่างจากตัวพิมพ์ในคอมพิวเตอร์มากเพราะมันทั้งตัวเล็กและอ่านยาก หลายวิชาในโรงเรียนและชมรมต้องใช้คอมพิวเตอร์
ราคาก็มีหลากหลาย เครื่องที่ดีจริงๆ ราคาอาจพุ่งขึ้นไปถึงหลายล้านวอน(หนึ่งล้านวอน = สามหมื่นบาท) และอย่างถูกๆ ก็อย่างน้อยห้าแสนวอน(หมื่นห้าพันบาท) มันเป็นของจำเป็นสำหรับนักศึกษามหาลัย
“ยังไม่จบแค่นี้”
เขาลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาหางานทำ ทุกวันนี้ ถ้าคุณจะหางานทำแล้วอยู่ได้อย่างสุขสบายคุณต้องจบมหาลัย มันคุ้มกับการสังเวยเพื่อพัฒนาศักยภาพแม้เพียงนิดเดียวก็ตาม
“ในโลกนี้ถ้าเราไม่เรียน ก็หาเงินไม่ได้”


********************************

ลีฮุนนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวด
เขาพยายามลืมความขมขื่นที่มีต่อคนอื่นๆ เมื่อสมัยเด็กๆ นั่งเย็บเสื้อผ้าในโรงงานเย็บผ้าขณะฟังการดุด่านับครั้งไม่ถ้วน ความผิดพลาดยังคงเกิดขึ้นแม้ว่าเขาจะทำงานหนักแค่ไหน ตามมาด้วยการดูถูกว่าเขามันไร้ความสามารถแค่ไหน
เขายังต้องอยู่จนดึก ทำงานผิดกฎหมาย และไม่ได้เงินค่าล่วงเวลา
ได้เพียงเงินเดือนจำนวนเท่ากันทุกเดือน!
ต่อให้เขาทำงานหนักก็ได้เงินน้อยกว่าพวกที่หลับระหว่างเวลางาน ลีฮุนสบถพร้อมน้ำตาร่วงเป็นสาย
แม้ว่าการแจ้งการใช้แรงงานอย่างไม่เหมาะสมจะเป็นเรื่องปกติ แต่เขาก็ไม่สามารถแจ้งได้ รองประธานบริษัทใช้อายุที่ยังไม่ถึงเกณฑ์จะทำงานได้ของเขาอย่างชาญฉลาด และขู่จะแจ้งเรื่องเขากับกรมแรงงาน
ถ้าคุณถูกแจ้งไปที่กรมแรงงานคุณจะไม่ได้รับเงินเดือน ยิ่งไปกว่านั้น คุณจะถูกแบล็คลิสต์และหลังจากนั้นเป็นต้นไปคุณจะไม่สามารถหางานใหม่ได้เลย
เพราะเขาต้องหาเงินภายใต้สภาวะอันโหดร้าย เขาจึงอยากให้น้องสาวได้งานดีๆ ในธุรกิจปกติทั่วไป และยิ่งดีถ้าเป็นงานในองค์กร
“จะเรียนให้ดีต้องซึมซับทุกอย่างให้ครบ ยังไงเธอก็ต้องมีโน้ตบุค”
ลีฮุนตัดสินใจว่าทุกบาททุกสตางค์ที่หาได้จะทุ่มเทให้กับการศึกษาของน้องสาว นักศึกษามหาวิทยาลัยมีสิ่งที่ต้องใช้หลายอย่าง ตอนนั้นอาจจะต้องใช้เงินฉุกเฉิน
“โอ้ ต้องไปเยี่ยมย่านี่นาวันนี้”
ลีฮุนสรุปงบค่าใช้จ่ายในบ้านแล้วเก็บสมุดบัญชี
ช่วงนี้เขามัวแต่ยุ่งกับการพยายามทำภารกิจให้สำเร็จจนไม่มีเวลาไปเยี่ยม แต่วันนี้เป็นวันที่เขาสัญญาไว้ว่าจะไปเยี่ยมย่า
ลีฮุนออกจากบ้าน


*************************


ฮายันมาถึงก่อนแล้ว
“นี่จดหมายตอบรับจากมหาลัยจริงๆ เหรอ ไม่ได้โกหกย่าใช่มั้ย”
“โธ่! หนูไม่มีทางโกหกย่าหรอกน่า ดูสิ มีชื่อเขียนอยู่ตรงนี้ไง”
“ถึงงั้นก็เถอะ ย่าก็ยังไม่อยากเชื่อ”
ผู้เป็นย่าไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจเอาไว้ได้เมื่อเห็นจดหมายตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยเกาหลีใต้ ลีฮุนสอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัย!
นี่เป็นสิ่งเหนือความคาดหมายของเธอ
แม้ว่าจะประหลาดใจ เธอและฮายันก็ยินดี
‘ไม่คิดเลยว่าพี่จะมาได้ไกลขนาดนี้ตอนที่พี่เข้าสัมภาษณ์’
ใครจะไปคิดว่ามหาวิทยาลัยจะรับเขา
แทนที่ลีฮายันจะยินดีเธอกลับคิดว่า
‘อา...ถ้าพี่รู้ความจริงละก็ เรื่องใหญ่แน่’
พี่ต้องโมโหแน่ถ้ารู้ว่าเราโกหก ปัญหาที่แท้จริงคือพี่คงขบกรามถ้าต้องเสียเงินร้อยวอน(สามบาท)ทุกวันเพื่อเดินทางไปกลับมหาวิทยาลัย
ย่ายิ้มแล้วก็หัวเราะออกมา
“มันไม่ซับซ้อนขนาดนั้นหรอกน่าหลานรัก”
“เหรอคะ”
“ไม่ต้องห่วง ย่ามีแผน”
“ถ้างั้น หนูจะไว้ใจย่านะคะ”


************************

ตอนที่ลีฮุนไปถึงโรงพยาบาล ลีฮายันกำลังก้มศีรษะต่ำ ย่าของเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็หยุด
ลีฮุนรีบเดินไปยืนข้างๆ เธอ
“ย่าครับ มีอะไรกันเหรอ”
“แกไม่ต้องรู้หรอก”
ดูจากท่าทีของย่าแล้ว ลีฮุนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ ยิ่งไปกว่านั้น น้องสาวของเขาก็ยังไม่ยอมเงยหน้า
“นี่ย่าดุฮายันเหรอครับ เท่าที่ผมรู้เธอตั้งใจเรียนแล้วก็ไม่เคยคบเพื่อนไม่ดีเลยนะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“งั้น เรื่องอะไรเหรอครับ...”
“ทำไมแกไม่เข้ามหาลัยล่ะ”
ย่าพูดขึ้นเหมือนเรื่องนี้ได้ข้อสรุปแล้ว
“ย่าว่าไงนะครับ”
“ตามนั้นแหละ แกน่าจะเข้ามหาลัยจะได้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แกหาเงินได้น้อยเพราะเรียนไม่จบ”
“แน่นอนครับย่า! ไม่ต่างกันหรอกน่า ตอนนี้ผมผ่าน GED แล้วก็จบมัธยมแล้วด้วยนะครับ”
ลีฮุนพยายามโน้มน้าวย่าด้วยเสียงนุ่มๆ และคำพูดที่อ่อนโยนแต่เธอไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย
“แกทำงานหนักเพื่อหาเงินแล้วจะไม่ใช้ได้ยังไง ในฐานะหัวหน้าครอบครัว แกคงจะหาเงินยากนะถ้าไม่เข้ามหาลัยแล้วหาความรู้น่ะ”
“เจ้าฮุน ลองคิดดูสิ ถ้าแกไม่ต้องดูแลและปกป้องน้องสาวละก็ แกก็คงเข้าเรียนมหาลัย ย่าพูดถูกมั้ย”
ลีฮุนโยนความคิดทิ้งไปแล้วพยักหน้าทันที
“ใช่มั้ยล่ะ แต่ยังไงแกก็ควรเข้ามหาลัยอยู่ดี”
“ว่าไงนะครับ”
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ”
ข้าวแค่ช้อนเดียวคงไม่ทำให้ใครอิ่มไปได้
ย่ากับฮายันสบตากัน แต่ฮายันส่ายหัวเบาๆ
‘ยังขาดอีกนิด’
แน่นอนว่าแค่นี้ไม่พอโน้มน้าวลีฮุนได้ มันต้องทำให้ดีกว่านี้ แบบไม่เหลือช่องว่างให้หลบเลี่ยงได้
ย่าชะงักเล็กน้อย
สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ลีฮุนเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการประจบสอพลอ แล้วย่าจะไปโน้มน้าวเขาได้อย่างไร
แต่หลังจากเป็นแม่ค้าขายของในตลาดมาหลายสิบปีจะไม่ให้ย่าเก๋าเกมได้อย่างไร เรื่องประจบสอพลอให้คนซื้อของจะให้เธอมีประสบการณ์น้อยกว่าหลานได้เหรอ (t/n: สมกับเป็นย่าของลีฮุน *กราบ*)
ย่ากล่าวขึ้นด้วยสีหน้าดื้อดึงเอาแต่ใจว่า
“เรื่องราวคงต่างไปกว่านี้ถ้าน้องของแกได้เข้ามหาลัยแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นให้แกต้องเก็บเงินเพื่อให้น้องสาวได้เรียนอีกต่อไป ย่าอธิบายให้ฮายันฟังแล้ว น้องสาวแกก็เข้าใจเรื่องนี้เหมือนกัน”
“ย่าครับ!”
ลีฮุนตกตะลึง
ดูเหมือนย่าของเขาไม่เห็นด้วยกับการให้น้องสาวของเขาเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย
“ย่าพูดอะไรเนี่ย ฮายันได้เรียนมหาลัยไม่ใช่เรื่องดีเหรอครับ”
“แกคิดว่านั่นเป็นเรื่องดีจริงๆ เหรอ”
“แน่สิครับ ถ้าเธอได้เข้ามหาลัยเธอก็จะได้เรียนศิลปะศาสตร์”
“แต่นั่นแกต้องใช้เงินเยอะเลยนะ”
“ถึงต้องใช้เงินเยอะผมก็ไม่แคร์ การเรียนมหาลัยให้ประโยชน์หลายอย่างเลยนะครับ”
“งั้นถ้าแกได้รับเลือกให้เข้ามหาลัย แกก็จะไปเรียนสินะ”
“นั่นมัน...”
แปลกมาก ลีฮุนกลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบแต่ก็สายเกินกว่าจะถอยแล้ว
‘เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย’
แต่ลีฮุนก็ตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดามากๆ
“แน่นอนครับย่า ถ้าผมได้รับการตอบรับเข้ามหาลัยผมก็คงไปเรียนเหมือนกัน เพราะงั้นผมก็เลยจะใช้เงินเพื่อให้น้องได้เรียนแทน ฮายันมีพรสวรรค์ทางการเรียนมากเลยนะครับ คะแนนเธอสูงขึ้นทุกครั้งที่มีสอบ”
“งั้นเหรอ แกจะเรียนมหาลัยถ้ามีโอกาสสินะ งั้นคำพูดของแกก็จะไม่มีความหมายเลยถ้าแกไม่เข้าเรียนมหาลัย”
“ครับ?”
ย่ายิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนจะส่งจดหมายแจ้งการรับเข้าศึกษาให้ลีฮุน
“อ่ะ จดหมายรับเข้ามหาลัยเกาหลีใต้”
“นี่มัน...!”
ลีฮุนถึงกับมือสั่น
จดหมายตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยเกาหลีใต้!
‘ในที่สุด ฮายันก็ได้เข้ามหาลัยเกาหลีใต้!’
เขาตื่นเต้นยินดีจนถึงกับพูดไม่ออก
ย่าพูดขึ้นมา
“เจ้าฮุน ยินดีด้วยนะที่ได้เข้าเรียนในมหาลัยเกาหลีใต้ ปีหน้าแกจะได้เป็นเด็กมหาลัยแล้ว”


*********************


ฟอรั่มพูดคุยของสถานีออกอากาศปั่นป่วนไปหมดเพราะวิดีโอกองทัพอันเดด แม้ภารกิจจะประสบความสำเร็จแต่ผู้คนพากันสงสัยว่าทำไมวิดีโอยังไม่ออกมาสักที
KMC มีเดียไม่ได้ประชาสัมพันธ์ทางอื่นเลย แต่ก็ยังคงมีข่าวลือว่ามีการเซ็นสัญญาเกิดขึ้นแล้ว ใช้เพียงผอ.สถานี ผอ.แผนกวางแผน และพนักงานเท่านั้นก็ทำให้ข่าวแพร่กระจายออกไป

- ช่วยเอาวิดีโอมาลงเร็วๆ หน่อยเถอะ
- ทำไมยังไม่เอามาออกอากาศอีก

คนที่โพสต์ข้อความลงในฟอรั่มต่างกระวนกระวาย
KMC มีเดีย ทำงานอย่างรวดเร็วที่สุดที่ทำได้แล้ว แต่การแก้ไขวิดีโอจากต้นฉบับความยาวเต็มแล้วตัดออกมาหนึ่งชั่วโมงเพื่อออกอากาศนั้นต้องใช้เวลาหลายวัน
พวกเขาจึงถูกบีบให้ตัดสินใจโดยไม่มีผอ.รายการ
“ออกอากาศเลยเถอะ”
“ฉันรับผิดชอบเอง”
ที่จริงแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรกับวิดีโอเลย
พวกเขาไม่จำเป็นต้องแก้ไขฉากใดเพื่อใส่เทคนิคพิเศษเข้าไป หรือใส่ซับไตเติ้ลใดๆ ลงไปในวิดีโอต้นฉบับทั้งสิ้น พวกเขาก็เลยโยนความคิดที่จะแก้ไขมันทิ้งไป
“ออกอากาศมันทั้งแบบนี้นี่แหละ”
“แต่อาจจะมีบางคนที่เห็นว่ามันไม่น่าสนใจแล้วเลิกดูก็ได้นะ”
พวกเขาเองก็ดูวิดีโออย่างเพลิดเพลินมาก ไม่เสียใจที่ได้ดูมันเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเขาคิดว่าคนดูก็น่าจะคิดว่ามันน่าสนใจเหมือนกัน คิดได้อย่างนั้นจึงเริ่มนำวิดีโอออกอากาศ
การออกอากาศเริ่มขึ้นโดยไม่แจ้งล่วงหน้า
เนื่องจากไม่มีตารางเวลาการออกอากาศบอก คนดูก็เลยไม่รู้ว่ามีการแพร่ภาพแล้วและไม่รู้ความยาวของมัน การแพร่ภาพเริ่มขึ้นอย่างกะทันหัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาบางคนรู้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และข่าวก็แพร่ออกไปทั่วโลกอินเตอร์เน็ต
ยอดวิวเพิ่มขึ้นราวกับเลขยกกำลัง และเมื่อการแพร่ภาพจบลงยอดวิวก็สูงกว่าปกติถึงสองเท่า
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ฟอรั่มถูกถล่มด้วยโพสต์

- มาไม่ทันดูอะ  เอามาฉายอีกทีได้มั้ย
- จะได้ดูอีกครั้งเมื่อไร

เจ้าหน้าที่ที่มีหน้าที่แพร่ภาพมองความคิดเห็นพวกนั้นแล้วยิ้มอย่างเย็นชา
นี่ทำให้KMC มีเดียได้กำไรมากขึ้นเพราะความสนใจเท่ากับรายได้ มีผู้คนจำนวนมากต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับออร์คคาริชวิ และวีด


****************************


“เราต้องออกจากสถานการณ์นี้ให้ได้”
ลีฮุนกำลังลำบากใจ เขาไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มหาวิทยาลัยแบบไหนกันที่รับคนที่เก่งแต่เล่นเกมอย่างเดียว
“มันเป็นแก๊งหลอกลวงอะไรสักอย่างรึเปล่า พวกหน้าไม่อายที่หลอกเอาเงินค่าเทอมจากนักเรียนอะไรแบบนี้”
ในยุคสมัยที่ธุรกิจพันล้านรับเฉพาะนักศึกษาที่จบจากมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดเท่านั้น ความจริงลีฮุนได้รับประโยชน์จากการรับเข้าศึกษาครั้งนี้นิดเดียวเท่านั้น เรียกว่าแทบไม่ต่างอะไรกับการหลอกเอาเงินจากเขา
“พวกมันอาจจะกำลังหลบอยู่แถวๆ นี้รอโอกาสที่จะมาเอาเงินไป”
ไม่มีอะไรในโลกนี้เปลี่ยนการเสียใจทีหลังได้
ย่าของเขาพูดแล้วว่าเขาต้องเข้ามหาวิทยาลัย น้องสาวก็ได้ยิน
ลีฮุนต้องละทิ้งหลายสิ่งเพราะสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องสาวได้เรียนมหาวิทยาลัย ลีฮุนไม่อยากไปเรียนมหาวิทยาลัยเพราะเรื่องเงิน และเขาก็ไม่มีเป้าหมายอะไรที่อยากจะไปให้ถึง
เธอเรียนมัธยมปีสุดท้ายแล้ว นี่เป็นจุดวิกฤติที่สุดของชีวิตเธอ แต่เขากลับไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
ลีฮุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไหลไปตามน้ำ
‘ต่อให้เราได้เข้าเรียนในมหาลัยก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องไปเรียน แต่ถ้าเราละทิ้งโอกาสนี้ ฮายันก็จะไม่ได้เรียนมหาลัยไปด้วย แต่ถ้าฮายันได้เข้ามหาลัยด้วยทุนการศึกษา เราก็จะยอมไปเรียนมหาลัย เอาแบบนี้ก็แล้วกัน’
ในที่สุดลีฮุนก็หาทางออกได้
ย่าและฮายันถูกโน้มน้าวด้วยข้อเสนอนี้ พวกเธอใช้เวลาพิจารณาเล็กน้อยและในที่สุดก็ตกลง
‘ถ้าเธอเรียนหนักมากๆ ก็น่าจะได้ทุนการศึกษานะ’
ลีฮายันค่อนข้างหัวดีไม่เหมือนเขา อย่างไรก็ตาม ต่อให้เธอเรียนหนักจนได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่มีอะไรมารับประกันว่าเธอจะได้ทุนการศึกษาเพราะยังมีปัจจัยอื่นๆ อีก แต่ทุกวันนี้ ทุนการศึกษาขึ้นอยู่กับเกรด ถ้าเธอจะได้ทุนสักทุนก็ไม่น่าประหลาดใจนัก
‘เดี๋ยวนะ! ถ้าฮายันเรียนหนักเพื่อให้ได้รับทุนก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ แต่ถ้างั้นปีหน้าเราก็ต้องไปเรียนมหาลัยน่ะสิ’
เหลืออีกไม่ถึงปีก็จะต้องเข้ามอบตัวเป็นนักศึกษาแล้ว อีกแค่เจ็ดเดือนเท่านั้น เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
ใบหน้าลีฮุนแข็งค้าง
มหาวิทยาลัย สถานที่ที่เต็มไปด้วยคนหนุ่มสาวและเรื่องโรแมนติก!
ความเพ้อฝันนี้เป็นสิ่งที่เขาละทิ้งไปนานแล้ว
“พี่ชายและน้องสาวคนอื่นๆ ก็ได้เรียนด้วยกัน”
ตอนนี้ลีฮุนอายุ 22 และปีหน้าก็จะ 23 (t/n แน่ละ ถ้าปีหน้ามรึงยัง 22 อยู่ก็เป็นเอ็ดเวิร์ดแล้ว นางเอกก็ไม่ต้องเดา เบลล่าแน่ๆ ผิดเรื่อง!)
การเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต้องใช้เงินจำนวนมาก ลีฮุนเริ่มกังวลแล้ว มหาวิทยาลัยคือหนึ่งในสถานที่ที่เปลี่ยนคนหนุ่มสาวให้กลายเป็นผู้ใหญ่วัยทำงาน
อาหารที่ขายในโรงอาหารมหาวิทยาลัยก็แพงและรสชาติน่าขยะแขยงตรงกันข้ามกับอาหารที่เขาทำเองจากวัตถุดิบราคาถูก
“ต้องเป็นที่อายุแหงๆ”
แน่นอนว่าอายุของลีฮุนไม่ใช่ช่วงอายุปกติที่เข้ามหาวิทยาลัย


เล่มที่ 7 ตอนที่ 7 : จบ

********************************


<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&amp;n=a6753880' border='0' alt=''></a>

1 ความคิดเห็น: