วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 8 ตอนที่ 7 คอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิค (Classical Concert)

เล่มที่ 8 ตอนที่ 7 คอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิค (Classical Concert)


ลีฮุนตื่นแต่เช้าเพื่อไปจ่ายตลาด ซื้อของสดใหม่มาไว้สำหรับน้องสาว!
เขาเตรียมอาหารให้น้อง และล็อคอินเข้าไปในหอเกียรติยศ อัพโหลดวีดีโอของลิชและการออกล่าในดันเจี้ยน
“ฉันละอยากรู้จริง ๆ ว่าคราวนี้จะได้ยอดวิวเท่าไหร่”
ฮุนไม่ได้คาดหวังกับมันมากนักเพราะวีดีโอออกล่าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเควสจะไม่ค่อยได้รับความนิยมอยู่แล้ว
ผู้คนชื่นชอบที่จะได้มองการต่อสู้อันดุเดือดมากกว่า
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นมันก็ยังมีประโยชน์ เพราะผู้เล่นคนอื่นในหอเกีรยติยศก็อัพโหลดวีดีโอการออกล่าของตัวเองเหมือนกัน
“ตอนนี้ก็โพส ๆ ไปก่อน”
แต่ยังไงลีฮุนก็ยังหวังว่าจะมีคนสนใจอยู่ดี มันเป็นเรื่องยากที่จะแข่งขันแย่งชิงความนิยมให้เพิ่มขึ้น
“มันดีกว่าการที่เราไม่ได้โพสอะไรเลย”
KMC มีเดียสำรวจหาหนังออกล่าดี ๆ ในหอเกียรติยศที่จะเอาไปขายได้
และพบอีกครั้งว่า ลีฮุนได้อัพวีดีโอการออกล่าทีเดียว 2 วัน(อีกแล้ว)


*ติ๊งงงงงงงง!*
อยู่ดี ๆ อะไรซักอย่างในคอมของเขาก็ส่งเสียงร้องออกมา
ฮุนอัพโหลดคลิปขนาดใหญ่ที่เก็บไว้ในแคปซูลของตัวเองไปบนเนตด้วยคอมตกยุคสมัย Window98
ดังนั้นฮุนก็จะต้องไปหาชิ้นส่วนเก่าๆจากคอมที่พังแล้วมาซ่อมคอมของเขาอยู่เรื่อย ๆ
“ 2 ปีแล้วสินะ”
วีดค้นข้อมูลในเนตเพื่อหาข้อมูลต่าง ๆ จนถึงเที่ยง เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองมีข้อมูลของรอยัลโรดที่ล้าหลังเป็นอันขาด
ทุกอย่างกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าทั่วทั้งทวีปอย่างไม่หยุดยั้งโดยที่ไม่มีคนตระหนักถึง
ลีฮุนเข้าไซต์ของดาร์คเกมเมอร์ ด้วยจำนวนมากมายของดาร์คเกมเมอร์ คุณสามารถกล่าวได้ว่าพวกเขาเป็นกำลังที่มีบทบาทสำคัญในทวีปเวอร์แซล
เหล่าผู้คนต่างเสียใจที่เข้าร่วมการบุกเบิกแดนเหนือ
เราจะเอาชนะความร้อนบนทวีปได้อย่างไร?
เป็นสองโพสที่ดึงความสนใจของฮุน
‘อืม นี่คือกลุ่มสำรวจทางเหนือสินะ’
วีดอ่านโพสทั้งหมดนี้อย่างคร่าว ๆ
ในตอนแรกพวกเขาต่างออกเดินทางได้อย่างสบาย แต่ว่าพวกเขาไม่ได้คิดเตรียมการสำหรับพายุหิมะ และพายุน้ำแข็ง
ในยามดึกพวกเขาอาจจะถูกก้อนน้ำแข็งฆ่าหรือไม่ก็หนาวจนแข็งตายไป
และเนื่องจากมันเป็นสภาพอากาศที่หนาวมากดังนั้นคุณจะติดหวัดได้ง่าย ๆ และนั่นก็ลดความสามารถทางกายของคุณลงอย่างมาก
มันเป็นการเดินทางที่ยากลำบากในแดนเหนือและพวกเขาจะต้องต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์และสัตว์ป่าในสภาพนั้น ผู้คนจึงออกจากคณะเดินทางมากขึ้นเรื่อย ๆ
พวกเขามีขวัญกำลังใจที่สูงมากในตอนต้นของการออกเดินทาง แต่หลังจากที่ทนทรมานมีสภาพเหมือนขอทานได้พักหนึ่งมันก็เริ่มหดหายไป
และผลตอบรับที่ได้ก็ไม่ดีเลย
ในฐานะดาร์คเกมเมอร์ พวกเราต้องให้ความสำคัญกับเงิน แต่ใช่ว่ามันจะดีหากทุ่มเทไปให้กับเควสโดยไม่ไตร่ตรองก่อน
ไม่ว่าทวีปจะตกอยู่ในวิกฤตที่ใหญ่ขนาดไหน เราก็ยังคงออกล่าและรวบรวมไอเทมได้
นี่เป็นความเห็นตรงกันโดยส่วนใหญ่ของกลุ่มดาร์คเกมเมอร์ที่ฉายเดี่ยว
ฮุนอ่านโพสอื่นที่เพิ่มเติมอีกหน่อย
อาชีพใหม่ของสายเวทย์ เนโครแมนเซอร์ถูกปลดล็อคแล้ว
อาชีพสายต่อสู้ ความแข็งแกร่งกับข้อจำกัดของอาชีพเหล่านี้
อาชีพดีดีที่มีความสมดุลย์ในทุกด้าน
อาชีพเหมาะกับการเป็นผู้เล่นเดี่ยว
อาชีพที่ช่วยให้คุณหาเงินได้ง่ายขึ้น
อนาคตของนักผจญภัยหลังจากที่ออกสตาร์ทในทวีปเวอร์แซลได้ 3 ปี ?
รายการของดรอปจากมอนสเตอร์

โพสต์ที่ได้รับความนิยมในฟอรั่มของดาร์คเกมเมอร์จะอยู่ที่พวกไอเทม แต่ยอดวิวของโพสต์ที่เกี่ยวกับอาชีพเองก็สูงเช่นกัน
ในโพสต์ที่เกี่ยวอาชีพเนโครแมนเซอร์มีข้อมูลจำนวนมากถูกรวบรวมมาไว้แล้ว
คุณต้องผ่านเหล่าเควสที่ยากลำบาก ไม่มีความแน่นอนเพื่อที่จะได้เป็นเนโครแมนเซอร์
เพื่อที่จะสร้างอันเดด มันต้องการเนื้อหนังร่างกายสด ๆ  และมีความใกล้ชิดกับความตาย
คุณต้องฆ่ามอนสเตอร์ประเภทนั้นจำนวนมากเพื่อเพิ่มความสามารถ
มันไม่เรื่องง่ายที่จะทำ แต่ว่าการที่จะมีกองทัพอันเดดไว้ใช้งานนั้นก็เป็นอะไรที่ดึงดูดเหลือเกิน
‘เจ๋งไปเลย รออีกหน่อยเราก็น่าจะขาย หนังสือจากที่ดรอปมาได้แบบแพงโคตร ๆ แน่ ๆ’
วีดยังไม่ได้ขายหนังสือที่ได้จากลิชไชร์
เพราะช่วงแรกนี้ ไอเทมของเนโครแมนเซอร์ยังมีขายกันไม่มาก ราคาตลาดยังไม่เสถียร
เนโครแมนเซอร์เป็นอาชีพสายเวทย์ที่ดีเนื่องจากไม่จำเป้นต้องซื้อไอเทมเวทย์เพื่อใช้เวทย์เหมือนเหล่าวิซาร์ด
เมื่อเวลาผ่านไป อาชีพนี้ก็จะได้รับความนิยมมากขึ้น และราคาของหนังสือก็จะสูงขึ้นไปอีก
‘อีก 2-3 เดือนเราน่าจะขายมันได้นะ’
วีดอ่านเกี่ยวกับสายอาชีพต่อสู้อื่น ๆ อย่างละเอียด
แต่มันก็แค่โพสต์อวยอาชีพตัวเอง!
แต่ละโพสต์กล่าวถึงข้อได้เปรียบของอาชีพตัวเอง แต่ถึงยังไงก็ไม่มีใครกล่าวถึงอาชีพสายผลิต
และมันก็ยากที่จะหานักผจญภัยซักคนในดาร์คเกมเมอร์ พวกเขาเกือบทั้งหมดเป็นสายต่อสู้ที่สามารถสู้ได้ด้วยตัวคนเดียว เช่นพาลาดินที่มีเวทย์รักษา
ผู้ใช้ธาตุเองก็เด่นไม่แพ้กันเนื่องจากสามารถเรียกสปิริตมาช่วยสู้ได้
และหลังจากที่ลี ฮุนได้อ่านข้อมูลของมอนสเตอร์เขาก็ลุกขึ้นและพร้อมจะออกไปข้างนอก


****************************


วันนี้เป็นวันศุกร์
น้องสาวของเขากลับมาจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
“ฮายัน น้องอยากไปด้วยรึเปล่า?”
ลีฮุน ถามน้องสาวที่กำลังนั่งพักดูทีวี
“พี่จะไปไหนคะ?”
“พี่จะไปพบคนที่เคยเจอกันในรอยัลโรดน่ะ”
“พี่หมายถึงคนที่พี่พูดถึงเมื่อวันก่อนเหรอคะ?”
“ใช่พวกเราจะไปดูการแสดงน่ะ”
“ฟังดูน่าสนใจมากเลยค่ะ”
บางครั้งบางคราวฮุนก็พูดคุยเกี่ยวกับรอยัลโรดกับน้องสาวของเขา
มันเป็นเกมที่ได้รับความนิยมสูงสุด น้องสาวของเขาฟังอย่างตั้งใจเสมอไม่ว่าเขาจะพูดถึงอะไรเกี่ยวกับมัน
แต่ลี ฮายันตอบว่า
“หนูว่าหนูพักผ่อนอยู่บ้านดีกว่า”
“งั้นเหรอ? อย่าลืมล็อคประตูนะ”
“ค่า พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
น้องสาวของเขามักจะกลับมาบ้านจากโรงเรียนและพักผ่อน
‘ช่วงนี้ฮายันเรียนหนักมาก ก็คงจะเหนื่อยล่ะนะ’
ลีฮุนออกจากไปอย่างเงียบ ๆ
ฮายันเด้งตัวขึ้นมาจากที่นั่งและเดินไปมาอย่างกังวลใจหลังจากที่แน่ใจว่าเธอล็อคประตูแล้ว
‘วันนี้เป็นวันประกาศผล’
เวลา 17:00 นาฬิกามหาวิทยาลัยเกาหลีจะประกาศผลทางเนตและโทรศัพท์
ลีฮายันรอคอยผลการสอบ
เธอจะรู้ให้ได้ว่าฮุนผ่านหรือไม่ และเธอจะบอกเขายังไงดี


****************************


คาเฟ่แห่งนี้กำลังเป็นที่นิยม
มันตั้งอยู่ในพื้นที่ใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัย จึงมีคนผ่านไปมาเป็นจำนวนมา
แต่สาเหตุที่ที่แห่งนี้ได้รับความนิยมนั้นยังมีอีก
นั่นก็คือคู่รักในรอยัลโรดล้วนแต่มาเจอกันที่นี่
โอ้ คาเฟ่!
นี่เป็นที่ที่คุณจะได้พบและสานต่อความสัมพันธ์จากในรอยัลโรด!
มันจัดได้ว่าเป็นสถานที่ยอดนิยมเลยทีเดียว
 “อะแฮ่ม”
“มิส ผมขอรับพาเฟ่ต์พวกนี้อีกถ้วยได้ไหมครับ?”
“ทำไมคุณถึงกระหายได้ขนาดนี้...”
“อ๊ากกก ตื่นเต้นเกินไปแล้ว ผ่อนคลายสิตูข้า”


**************************


อัน ฮุนโด
และเหล่าผู้ฝึกสอน ชัง อิลฮุน , ชอย จองบอม, มา ซังบอม, และ รอย ลี
พวกเขา ที่ฝึกดาบมาทั้งชีวิต มาถึงเป็นกลุ่มแรกและรอคอยเพื่อนพ้องของเขา
พวกเขาหวีผมไปด้านหลัง และมีกล้ามเนื้อที่แทบจะทำให้ชุดที่ใส่ปริ
ชัง อิลฮุน นั้นร้อนเหลือดูได้จากรองเท้าแตะที่ใส่มา
“โรงฝึกนั้นดูคุ้นเคยและก็สบายกว่าที่นี่เยอะเลย”
รอย ลีเองก็คิดเหมือนกัน
“ฝึกในป่ารู้สึกสบายกว่าอยู่ที่นี่อีก”
“มีคนที่ผมไม่รู้จักเต็มไปหมดแถมเสื้อผ้าที่ใส่ก็เปิดสุด ๆ เลย”
ชอย จองบอมไม่รู้ว่าจะเอาตาไปมองตรงไหนดี
สาว ๆ เอวบางร่างน้อยที่นี่ล้วนแล้วแต่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นกันเหลือเกิน หน้าเขาแดงไปหมดแล้ว
ตอนนั้นเอง อัน ฮุนโด ก็ได้กล่าวว่า
“งั้นพวกเธออยากกลับไปที่โรงฝึกหรือ?”
“....”
ไม่มีใครตอบได้
ถึงมันจะไม่สบายและดูกระอักกระอ่วน แต่พวกเขาก็ไม่ต้องการจะจากไป
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนห่างเวลานัดหมายอีกแค่ 10 นาทีเท่านั้น
โอ ดงแมนก็ปรากฏตัวพร้อมกับจูงมือของชิน เฮมิน
ในทวีปเวอร์แซล ชิน เฮมินคือเมลอน และโอ ดงแมนก็คือเพล
“สวัสดีครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
โอดงแมนและชิน เฮมินโค้งคำนับทักทายพวกเขา
พวกเขาหันหน้าเข้าหาและโน้มตัวลงเป็นการแสดงความเป็นมิตรกลับไปด้วยร่างกายอันใหญ่โต
แม่น้ำเหล็ก เป็นชื่อเล่นที่เมแพนมอบให้พวกเขาเมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรกและมันก็เหมาะมากเลยทีเดียว
“เฮ้ สหาย”
อันฮุนโดพยายามช่วยให้เหล่าผู้ฝึกสอนผ่อนคลายลงกับกับเด็กหนุ่มสาว
จากนั้นคนก็มาเพิ่มทีละคน
“อา ทางนี้!”
อัน ฮุนโดและชัง อิลฮุนโค้งตัวทักทาย คิมอินยังผู้มาคาเฟโดยใส่ชุดเดรสสีขาว
“ดีจ้า”
“เธอก็มาด้วยเหรอ ตัวจริงดูน่ารักกว่านะ
 “ขอบคุณจ้า”
“แล้วเธอชื่ออะไรน่ะ?”
“ยัง คิมอิน”
เธอดึงเก้าอี้ออกแล้วก็นั่งลง
จากนั้น ปาร์ก ยอนฮีและปาร์ก ยุนซูก็มาทักทาย ซึ่งก็รู้จักกันมาในชื่อโรมุนะกับเซอร์กะนั่นเอง
“ฮัลโหล”
“ยินดีที่ได้พบค่ะ”
มันช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะเซอไพรส์เมื่อได้เห็นอันฮุนโด
‘น่ากลัวอะ!’
‘ตาเขายังกะพวกกระหายเลือดแน่ะ’
จากนั้นก็ไล่มองคนอื่นต่อ
ชัง อิลฮุน!
เขาดูภูมิฐานแต่มีหน้าที่หล่อแบบเถื่อน ๆ ดูเป็นชายใจกว้าง
ชอย จองบอม มาซังบอม และรอยลี
พวกเขาโค้งงอเอวอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่ามันเป็นสัญชาติญาณ
คาเฟ่ดูสงบลงเมื่อชอย จีฮุน ที่ทุกคนรู้จักในฐานะชาวประมงเซเฟอร์ได้เข้ามาพร้อมด้วยใบหน้าที่ดูอ่อนโยน
“พี่ชาย ผมยินดีที่เราได้พบกันครับ”
เขาดูลังเลที่จะแสดงความเคารพในการทักทาย!
ในตอนนี้เขาก็ได้รู้สึกตัวแล้วว่านี่คือมีทติ้งในชีวิตจริง
แต่ในตอนนี้ที่ทางเข้าก็มีเสียงแตกตื่นดังขั้น
“แจ ลินมาที่นี่”
“นักร้องคนนั้นน่ะนะ”
“ดารามานี่เว้ย...”
“นี่แปลว่าเธอก็เล่นรอยัลโรดด้วย?”
เธอเดินเข้ามาท่ามกลางสายตาของทุกคนอย่างเปิดเผย!
แม้ว่าจะมีหมวกกับแว่นกันแดดแต่มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะรู้ว่านี่เป็นใบหน้าของใคร
วินาทีที่แจ ลินเข้ามาในคาเฟทุกคนต่างหยุดพูดและความสนใจทั้งหมดก็มุ่งไปที่เธอ
เสื้อผ้าที่เธอใส่แม้จะไม่ใช่ชุดแสดงบนเวทีแต่ก็รับกับรูปร่างของเธอเป็นอย่างดี
ชุดนี้เปิดเผยเอวและส่วนบนของอกเล็กน้อย ขับเน้นส่วนโค้งเว้าอันดึงดูดใจ
พวกเขาต่างไม่สามารถเบือนสายตาหลบหนีไปจากคอเสื้อขาวผ่องของเธอ
มองไปรอบ ๆ คาเฟและแจ ลินก็เดินมุ่งไปในทิศทางของอันฮุนโดกับชัง อิลฮุน
เอื๊อก!
“เด็กคนนี้...ทำไมเธอถึงเดินมานี้ล่ะ พี่ชัง?”
“ทำไม ทำไมถึงมานี่เหรอ?”
“พี่ชัง หรือพวกเราจะทำอะไรผิด?”
ในขณะที่ชอย จองบอม มา ซังบอม และรอย ลีต่างตัวสั่นไหวรุนแรง ชัง อิลฮุนก็ยิ้มออกมา ให้ทุกคนงุนงง
“ไม่รู้งั้นหรือว่าทำไม?”
พี่ชัง พี่รู้อะไรงั้นเหรอ?”
“บอกผมเถอะ!”
“มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่า”
ชัง อิลฮุนยักไหล่แล้วกล่าวต่อ
“ไม่ใช่เพราะว่าเธอถูกดึงดูดด้วยกล้ามเนื้ออันงดงามของข้ารึไงล่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“.....................”
พวกเขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าทำไม
ทั้งสามคนต่างก็คิดอยู่ในหัวว่า
‘ทุกครั้งที่เขาคิดถึงผู้หญิงเขาก็คิดแบบเดียวกับที่เขาสู้น่ะแหละ’
แม้ชัง อิลฮุนจะเข้าใจผิดไปไกล แจ ลินก็ทักทายพวกเขา
“สวัสดีค่ะทุกคน ฉันมาถึงทันเวลาพอดีเลย แต่วีดยังไม่มาอีกเหรอ?”
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่
โอ ดงแมนเบิกตากว้างพร้อมถามอย่างตื่นเต้น
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
“คะ?”
“นี่แปลว่า... คุณคือฮวารยอง?”
“ใช่ค่ะ”
แจ ลินพยักหน้ายืนยัน
ในบรรดาสาว  ๆ ที่มาทั้งหมดนี่ ฮวารยองเป็นคนเดียวที่เหลือในกลุ่ม
‘งั้นนี่ก็แปลว่า...พวกเราเล่นเกมกับแจ ลินตลอดเลย!’
โอ ดงแมนและชิน เฮมินช็อคไปแล้ว ไม่ว่าใครก็สนุกไปกับรอยัลโรดได้ มันไม่ได้มีกฎห้ามไม่ให้ดารามาเล่น แต่ใครจะคิดว่าพวกเขาได้เจอดาราคนนึงจริง ๆ !
ปาร์ก ยูน ซู จับมือของแจ ลิน
“พี่คะ หนูเป็นแฟนพี่มาตลอดเลย”
“จริงเหรอ ขอบคุณจ้ะ”
“ตัวจริงพี่น่ารักกว่าเยอะเลย ทำไมมันถึงได้ดูต่างกันแบบนั้นล่ะคะ?”
“ตอนนี้เหรอ? เราสามารถเปลี่ยนหน้าตาตอนสร้างตัวละคร แล้วพี่ก็เปลี่ยนมันไปเยอะเลยล่ะทั้งตาแล้วก็รูปร่างทั้งหมดเลยจะได้ไม่มีคนจำได้ไงจ๊ะ”
“รูปร่างด้วย?”
“นี่เป็นส่วนที่พี่ไม่รู้น่ะ พี่คิดไปว่าถ้าพี่กินของอร่อยเยอะๆ  พี่ก็จะน้ำหนักขึ้น แต่ถ้าพี่เป็นแดนเซอร์ล่ะก็พี่ก็จะได้ออกแรงเยอะเลยไง”
แจ ลิน กับปาร์ก ยูนซูเริ่มคุยถึงเรื่องทั่วไป
ใบหน้าของปาร์ก ยอนฮี กับยัง คิมอิน เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
‘คู่แข่งปรากฏตัวแล้ว’
‘ในรอยัลโรดเธอเล็งวีด แต่ไม่แน่ว่าในชีวิตจริงจะใช่..!”
‘ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ, ยังไงเธอก็เป็นนักร้องนักแสดงนี่’
มันเป็นการประชันกันของสาวๆเพื่อชายหนุ่มคนหนึ่ง!


เหล่าผู้ฝึกสอนต่างมีอายุมากกว่าพวกเขา 5 ปี
และนั่นก็ทำให้พวกเขาไม่เข้าไปยุ่งกับบทสนทนาของเหล่าสาว ๆ เลย
โอ ดงแมนก็สนใจแต่ชิน เฮมินและจีฮุนก็พูดคุยอย่างน่ารักกับเรื่องบางเรื่อง
รอย ลีกระซิบกับชอย จองบอม
“เธอโคตรน่ารักเลย”
“จริงพี่ชัง ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะน่ารักขนาดนี้”
พวกเขาก็ยังคงไม่รู้ว่า แจ ลิน เป็นนักร้อง
คนกลุ่มใหญ่มาพบกันที่โต๊ะ 2
หนุ่มสาวรวมตัวกันสร้างบรรยากาศอันแสนสดใน
พูดคุยถึงเรื่องราวที่ชื่นชอบโปรดปราน
แต่ว่าอัน ฮุนโดนั้นอยู่ในช่วงอายุ 50 แล้วเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ราวกับรูปปั้น
พวกเขาเล่นรอยัลโรดด้วยกันแต่ช่วงต่างของอายุมากเกินไปจนเขาตามบทสนทนาไม่ทัน ยิ่งกว่านั้นสายตาของเขาก็ดุดันจนเหมือนกลุ่มคนที่นั่งอยู่ถูกเขารังแกเพื่อเรียกร้องความสนใจ
แล้วลีฮุนก็มาถึงคาเฟ่ เขาไม่ได้ปรับแต่งรูปร่างในรอยัลโรดมันจึงง่ายมากที่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร
“ทางนี้!”
ปาร์ก ยูนซู โบกมือเรียกวีด
ลี ฮุนเดินเข้ามาอย่างช้าและก็ทักทายทุกคน”
“สวัสดีครับ ผมลี ฮุน”
ฮุนคุ้นเคยกับอันฮุนโด ชัง อิลฮุน ชอย จองบอม มา ซังบอมและรอย ลี นั่นทำให้การทักทายแยกออกมา
“ผม โอดงแมนครับ”
“ชิน เฮมินค่ะ”
“ผมจีฮุนครับ พี่!”
ลีฮุนยอมรับทุกคนได้อย่างง่ายดายเพราะเขาเห็นทุกคนมานานแล้วในรอยัลโรด
ฮุนตรงเข้าไปนั่งข้าง ๆ แจ ลิน มันเป็นที่ว่างใกล้ ๆ กับทางเข้าฮุนจึงทำมันไปโดยไม่ได้คิดอะไร แจ ลินเป็นนักร้องที่โด่งดัง แต่ก็เหมือนกับอันฮุนโด ลี ฮุนไม่ได้รู้อะไรเลย และถ้าให้กล่าวกันตามจริงแล้ว ด้วยมาตรฐานวัดหญิงของวีดนั้น แจ ลินเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
‘เธอ’ ใส่เสื้อผ้าที่แค่มองก็รู้ว่าแพง สร้อยคอ ต่างหู กำไล ยังมีเครื่องประดับอื่นอีก ช่างฟุ่มเฟือยไร้ประโยชน์เสียจริง
รวมปัจจัยที่กล่าวมานี้เข้าไป แจ ลินได้คะแนน ติดลบ 200 แต้มในสายตาวีด (tlnote:ไปชอบคนอื่นเถอะ แจ ลินปล่อยวีดมันไปตามทางเหอะ)
“ลีฮุน “
ชอย จองบอมเรียกเขาขณะที่กำลังจะนั่งลง
“ครับ พี่ชาย”
 “ตรงนี้ก็ว่างเหมือนกันนะ ทำไมไม่มานั่งที่นี่ล่ะ?”
ลีฮุนปฏิเสธข้อเสนอไปและนั่งลง
“พี่ มาถึงเร็วนะครับ
“มาก่อนเวลานิดหน่อยน่ะ เราล่ะ?”
“ผมช้าเพราะว่าติดอยู่บนรถบัสน่ะครับ”
จากจุดนี้เองที่บรรยากาศเริ่มดูสดใสขึ้นชัง อิลฮุนและชอย จองบอมนั้นมีใบหน้าเป็นอาวุธและยังไม่ชินที่จะพูดคุยกับผู้คนที่ได้เจอเป็นครั้งแรก แถมดูจากภายนอกก็เป็นคนที่ดูน่าหวาดหวั่น มันลำบากเหลือเกินสำหรับพวกเขาที่จะพูดอะไรออกมาในบรรยากาศที่ดูแข็งๆ ไม่เป็นธรรมชาติแบบนี้!
แต่เมื่อลี ฮุนมาถึงแล้วมันก็ง่ายขึ้นสำหรับการที่ชัง อิลฮุนและชอย จองบอมจะเริ่มพูด สภาพตึงเครียดก็จางหายไป
โอ ดงแมนลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ถ้าพวกเราออกตอนนี้ ผมคิดว่าพวกเราจะไปคอนเสิร์ตพอดีเวลา ไปเถอะครับทุกคน”
ได้ยินดังนั้น ทุกคนก็ลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ
ทันใดนั้นลีฮุนก็เอนตัวลง
“อา เชือกรองเท้า”
“...”
เขาไม่ได้ต่างไปจากในรอยัลโรดเลย!
เขาเดินไปคอนเสิร์ตกับอันฮุนโด
คอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิค
มันเต็มทุกที่นั่งเพราะว่าวงออเคสตร้าชื่อดังจากฝรั่งเศสมาแสดงในค่ำคืนนี้
โอ ดงแมนกับชิน เฮมินจองที่นั่งอยู่ตรงกลาง ชิน เฮมินจองที่นั่งที่หามาได้ยากลำบากนี้ได้เพราะเธออยู่ในวงการแพร่ภาพกระจายเสียง
ลีฮุนนั่งลง
คอนเสิร์ตเริ่มโดยวาทยกรกล่าวทักทาย
เขาเป็นวาทยกรหน้าใหม่ที่ได้รับการยอมรับในฝรั่งเศส จัดคอนเสิร์ตไปรอบโลก เพิ่มชื่อเสียงและความเชื่อมั่นให้กับตัวเอง
‘เกาหลีมีการแสดงทางศิลปะที่ล้าสมัยไปแล้ว ถึงเวลาแล้วที่ผู้ฟังจะได้รับประสบการณ์ใหม่ที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจ’
มันเริ่มจากบรรยากาศเคร่งขรึมจริงจัง และ 10 นาทีต่อจากนั้นมันก็มีเสียง
คร่อก!
ชัง อิลฮุนและอัน ฮุนโดหลับใหลไปพร้อมกับส่งเสียงกรนออกมา
โอ ดงแมนมองไปรอบ ๆ และพบว่าตอนนี้ทุกคนมองมาทางเขา
‘นี่มันน่าอายสุด ๆ เลย’
หน้าของโอดงแมนแดงไปหมด
เขาเริ่มกลัวขึ้นมาว่าทุกคนรอบ ๆ จะสังเกตเห็นแจ ลิน
ปาร์ก ยอนฮีก็บ่นในใจว่า
‘มาหลับในที่แบบนี้เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยทำไปได้ยังไงเนี่ย’
แต่ในอีกสิบนาทีต่อมา
“หาววววว”
หนังตาของจีฮุนเริ่มหนักขึ้น
“ถึงจะพวกเราอยู่ด้วยกันก็เถอะแต่ไอ้การแสดงนี่มันน่าเบื่อชะมัดเลย”
เขามองไปรอบ ๆ และพบว่า... ทุกคนหลับไปแล้ว
โอ ดงแมน ยัง คิมอิน ชิน เฮมินและ ปาร์ก ยอนฮีล้วนหลับใหล
การออกล่าอย่างต่อเนื่องทำให้พวกเขาสะสมความล้าไว้ ทุกคนจึงหลับเมื่อมันได้จบลงและรู้สึกผ่อนคลาย
“คิด ๆ ดูแล้ว เราก็น่าจะหลับด้วยนะ”
จากนั้นจีฮุนก็หลับลง...
คนทั้งกลุ่มได้ตกลงสู่ห้วงนิทรา!
แจ ลิน ตกตะลึงเมื่อเธอได้ยินเสียงกรนระหว่างที่ฟังดนตรีคลาสสิค ทุกคนหลับไปหมดแล้ว
“เราควรจะปลุกพวกเขาไหม?”
เธอกระซิบถามลีฮุนที่นั่งข้าง ๆ เธออย่างระมัดระวัง แต่...มันไม่มีสัญญาณตอบรับ
“ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?”
แจ ลินจับมือของฮุนแล้วก็เขย่ามันเผื่อว่าจะมีการตอบสนอง และได้พบว่า ฮุนเบิกตามองการแสดงอยู่ก็จริงแต่เขาได้หลับไปแล้ว
“ว้าว หลับอยู่จริง ๆ ด้วย”
แจ ลินถอนหายใจและในที่สุดเธอก็หลับตาลง

“ข้าแกร่งที่สุด”
อันฮุนโดกำลังฝัน
มันมีเสียงดังสะท้อนออกมาจากถนนที่เขามุ่งหน้าเดินไป
เขาได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ในสงครามและกลายเป็น ฮีโร่!
“ได้โปรดเต้นกับฉันด้วยเถอะค่ะ”
“คุณช่างงดงามเหลือเกิน”


ชัง อิลฮุนก็กำลังฝันเช่นกัน
เขาอยู่ในพระราชวังโบราณที่มีดนตรีอันแสนไพเราะบรรเลงอยู่
ทั้งวังเต็มไปด้วยสาว ๆ แสนงามจากครอบครัวขุนนาง!
มันเป็นเรื่องปกติที่สาว ๆ จะถูกดึงดูดเข้าหาอัศวินหนุ่มผู้มีอนาคตไกลและร่างกายที่กำยำ
เขามีอัญมณีและเพชรที่เลอค่ามากมายและนำมันกลับมายังบ้านเกิด
เขารวยแล้ว!
แต่ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่ฝัน

‘มอนสเตอร์’
‘ให้ตายเถอะ’
‘มันมาอีกแล้ว’
คนที่เหลือต่างฝันร้ายถึงการออกล่าในดันเจี้ยน

แต่ลี ฮุนไม่เหมือนผู้ใด เขาหลับราวกับตาย!

ไม่มีสถานการณ์ไหนที่ลี ฮุนจะยอมผ่อนคลาย
นอนน้อยลง 1 ชั่วโมงคือ exp ที่มากขึ้น สกิลที่เพิ่มขึ้น
ตราบใดที่รอยัลโรดยังมีค่าบริการรายเดือนอยู่ฮุนก็ไม่สามารถพักได้
ดังนั้นสำหรับลี ฮุนแล้วคอนเสิร์ตคือเวลาพักผ่อนอันสุดแสนจะมีค่า
ฮุนหลับลงและโดยไม่มีสติฮุนก็เอนตัวลงพิงไปที่ไหล่ของ แจ ลิน
แจ ลินรู้สึกได้ถึงสัมผัสของฮุนเธอยกมือขึ้นมาลูบผมของเขา
ในขณะนั้นวาทยกรเองก็โมโหจนคลั่ง
‘พวกมันหลับทั้ง  ๆ ที่กำลังฟังดนตรีของเราเนี่ยนะ! ทำไมหรือดนตรีของเรามันขาดอะไรไป?’
วาทยกรจึงทุ่มเทพลังในการนำวงออเคสตร้านี้มากขึ้นไปอีก
ช่างเป็นอารมณ์ที่รุนแรงลึกซึ้ง ราวกับจะทำให้ผู้ฟังถูกไฟช็อต ดนตรีที่ยอดเยี่ยมที่สุด
แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นได้เพราะต้องการปลุกคนที่หลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมาเท่านั้น!


*********************************


พวกฮุนได้ออกมาจากคอนเสิร์ตแล้วก็... บิดขี้เกียจ
“อา เป็นโชว์ที่ดีจริง ๆเลย”
“เรารู้สึกเหนื่อยจัง...”
“อาสดชื่น”
“โอ ฉันหลับได้ดีทีเดียว”
และพวกเขาก็หิวหลังจากที่ตื่นขึ้นมา
 “เฮ้ กินนี่กันเถอะ”
จีฮุนนำพวกเขาไปร้านอาหารใกล้ๆ
กินให้เต็มที่เพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าทั้งมวล
มีเนื้อมากมาย และยังมีจานเนื้อย่างพวกเขาต่างแชเนื้อย่างแล้วก็ดื่มไปพลางคุยไปพลาง
ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่พวกเขาก็พอใจและมีความสุข
เมื่อพวกเขาออกมาจากร้านก็พบว่าเป็นยามค่ำแล้ว
“ก็น่าเสียดายนะแต่พวกเราคงจะต้องไปแล้ว”
ช่างเป็นการจากลาที่แสนจะเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์!
พวกเขาได้มาเจอกันและก็เห็นหน้าของทุกคน ในชีวิตจริง
“มันสนุกมากเลยล่ะที่ได้เจอกันวันนี้ ทีนี้พวกเราจะนัดกันอีกเมื่อไหร่ก็ได้นะ” [tlnote:นอนอย่างสนุก?]
“เป็นวันที่ดีของฉันเลยล่ะ”
“แล้วเจอกันอีกนะ”
“เราจะไปเจอกันในดันเจี้ยนรอทเท่นลิช”
“เราต้องขายไอเทมขยะพวกนั้นออกไปด้วย”
แต่ละคนต่างแลกเปลี่ยนอีเมลและเบอร์โทรศัพท์จากนั้นก็กลับบ้าน


**********************************


ลีฮุนนั่งรถประจำทางกลับไปที่บ้าน แต่พอถึงบ้านเขาก็พบฮายันที่กำลังปาดน้ำตานั่งอยู่หน้าคอม
“เกิดอะไรขึ้น?”
ลีฮุนสั่นไปด้วยความโกรธ
ตั้งแต่เมื่อก่อนฮายันไม่เคยจะมีโชคดีเรื่องอะไรเลย
พวกเด็ก ๆ ต่างล้อเลียนเรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่ของฮายันกับฮุน
“คือว่า...”
ฮายันใช้คอมเข้าเวปไซต์ของมหาวิทยาลัยเกาหลี
มันมีรายชื่อของผู้ที่ผ่านการสอบอยู่
“หนูสอบผ่านแล้ว”
ลีฮุนมองไปที่จอทันที
“นี่คือรายชื่อของคนสอบผ่านเหรอ? แน่ใจนะว่าผ่านแล้วจริง ๆ?”
“ใช่ค่ะชื่อหนูเขียนอยู่บนนั้น”
“ได้ทุนด้วยรึเปล่า?”
“ทางมหาวิทยาลัยติดต่อมาเมื่อกี๊นี่เองค่ะว่าหนูได้ทุน”
ร่างของฮุนสั่นสะท้าน เมื่อได้ยินมันฮุนถึงกับหลั่งน้ำตาแห่งความดีใจออกมา
‘แต่ว่าทำไมเธอถึงต้องรับทุนล่ะ..’
สัญญาที่เขาทำไว้กับน้องสาว!
ถ้าเธอได้ทุนล่ะก็ฮุนเองก็จะเข้ามหาวิทยาลัยเช่นกัน
“พี่คะ พี่สัญญากับหนูไว้ใช่ไหมว่าพี่จะไปมหาวิทยาลัย?”
“ใช่ พี่จะรักษาสัญา”
ลีฮุนรู้สึกแย่ขึ้นมาเลยทันที
เขาตั้งใจว่าจะส่งน้องสาวเรียนมหาวิทยาลัยแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขาต้องใช้เงินจำนวนมากส่งตัวเองเข้าเรียน
แต่เขาได้สัญญาไปแล้ว
และเขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักคิด
ตอนนี้มีเรื่องที่ต้องกังวลมากกว่าการที่มหาวิทยาลัยตอบรับการเข้าศึกษา
ตอนนี้เขาต้องหาเงินอีก
ลีฮุนหยิบสมุดบัญชีที่ซ่อนไว้ออกมาจากหนังสือแล้วส่งให้ฮายัน
“พี่ก็ยังอยากจะช่วยจ่ายค่าเรียนของน้องอยู่ดี พี่อยากให้เราใช้เงินพวกนี้ไปซื้อเสื้อผ้า อย่างน้อย ๆ เวลาออกไปข้างนอกจะได้ไม่มีปัญหา”
“พี่คะ”
“ตอนนี้น้องเป็นนักศึกษาแล้วการเรียนจะยากลำบากขึ้น มันต้องมีเวลาที่น้องจำเป็นต้องจ่ายเงิน พี่เองก็พยายามเก็บเงินเท่าที่พี่จะทำได้ ที่ทำมาตลอดก็เพื่อเวลาแบบนี้”
ลีฮุนต้องการสอนน้องว่าเธอควรจะใช้จ่ายเงินอย่างไร
ตั้งแต่ยังเล็กฮุนเก็บเงินมาตลอด เขาไม่รู้ว่าควรจะใช้เงินยังไง แต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะคิดว่าเงินคืออะไรที่เขาต้องพกติดตัวไปด้วยเวลาลงหลุมศพ
เขาใช้จ่ายเงินอย่างมัธยัส
ลีฮุนเก็บเล็กผสมน้อยตลอดมาเพื่อครอบครัวของเขา
“ขอบคุณค่ะ”
น้ำตาเอ่อรื้นออกมาในตาของฮายัน
เธอเปิดดูสมุดบัญชีอย่างละเอียด มันมีเงินอยู่ถึง 30 ล้านวอนที่พี่ชายของเธอค่อย ๆ เก็บไว้เพื่อเป็นค่าเล่าเรียนของเธอ เขาเดินทางไปมาด้วยการเดินแทนที่จะขึ้นรถเพื่อที่จะเก็บเงินก้อนนี้ไว้
‘พี่ทำเพื่อหนูมาตลอดทั้งปีเลย?’
แต่ฮายันเองก็มีปัญหากับการถือเงินไว้เหมือนกัน เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะใช้จ่ายมันไปกับอะไร
เธอกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยและพยายามจะไม่ใช้เงินมากมาย
แต่เธอเองก็เป็นนักศึกษา
เชื่อได้เลยว่ามันต้องมีค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายออกไป
หนังสือ ครู ค่าเล่าเรียนถูกยกเว้นไปด้วยทุนที่ได้
‘หนูอยากจะเห็นโลกแบบเดียวกับที่พี่เห็น’
ในที่สุดฮายันก็ตัดสินใจได้ว่าเธอจะซื้อแคปซูล [tlnote:กำเนิดตำนานสองพี่น้อง]


****************************************


ที่วิหารแห่งเฟรยา!
มีคนอยู่เล็กน้อยมาซื้อน้ำมนต์และรับพร
“เฮ้ นายได้ยินข่าวนั่นรึเปล่า?”
“ข่าวไหน?”
“ที่ว่ากินเฮอร์มีสถล่มปราสาทไป 3 หลังเมื่อวานนี้”
“รวมถึงปราสาทนั้นด้วยอะนะ?”
“ใช่ มันก็ทนได้นานกว่าปราสาทอื่นนะ แต่พอเฮอร์มีสทุ่มกำลังทั้งหมดไปมันก็ทานไว้ไม่ได้”
เมืองที่มีชุมชนนั้นมีความต่างอย่างมาก คุณสามารถฝึกทหาร พลธนูได้จากประชากรที่มีมากมาย
คุณยังสามารถยึดเมืองเพื่อการค้าได้อีกด้วย
สำหรับปราสาทนั้นกำลังทหารเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
“พวกเขายึดอาณาเขตทั้งหมดของอาณาจักรฮาเวน ตอนนี้ยึดได้ทั้งอาณาจักรแล้วรึเปล่า?”
“ยังหรอก ยังเหลือเมืองอีก 2-3 เมือง
“หมู่บ้านกับเมืองธรรมดาหยุดพวกเฮอร์มีสไม่ได้หรอก”
“ใช่มันไม่สำคัญหรอก สุดท้ายทั้งหมดก็จะตกอยู่ในมือของกิลเฮอร์มีส”
“บาร์ด เรย์เรียกตัวเองว่าราชาแล้ว เขาคงจะขึ้นครองราชย์เร็ว ๆ นี้แหละ เป็นพิธีแต่งตั้งที่มีแขกมากกว่า 6000คน”
ระหว่างผู้เล่นด้วยกันตอนนี้พวกเขาพูดคุยไม่หยุดถึงบาร์ด เรย์และกิลเฮอร์มีส
ผู้เล่นคนแรกที่มีคุณสมบัติพอจะเป็นราชาและแข็งแกร่งที่สุดในทวีปเวอร์แซล
เขานี่แหละคือราชาที่แท้จริง
บาร์ด เรย์ไม่ได้มีกิตติศัพท์ที่ดีนัก
เพื่อจะมาถึงจุดนี้เขาได้สู้นับครั้งไม่ถ้วน
อย่างโหดร้าย ไม่ยอมรับการจำนนใด!
ชื่อเสียงอันกระฉ่อนฉาวนี้พาเขามาถึงจุดนี้
“ปราสาทนั่นมีกำลังทหารที่น่าสมเพช”
“ถึงงั้นก็เถอะ กิลด์เฮอร์มีสไม่มีน่าจะมีอนาคตที่สดใสเท่าไหร่หรอก”
 “ถูกของนายแหละ กิลด์กว่าครึ่งใต้ธงของเฮอร์มีสเป็นกิลด์ไร้ประโยชน์นี่นะ”
“ฉันได้ยินมาว่าอัศวินเหล็กแห่งวิหารกับวิซาร์ดผู้สันโดษจะรวมตัวกัน”
“งั้นมันจะเป็นสงครามครั้งใหญ่กับกิลเฮอร์มีสน่ะสิ ข้างไหนที่เราควรจะไปอยู่ด้วยล่ะ”
“ไม่ใช่หรอก เฮอร์มีสจะต้องรีบสะสมทุนเพื่อจัดการสภาพในอาณาจักรก่อน”
“คิดไปแล้ว พวกนั้นมันมีที่เยอะมากนี่นะ ต้องโดนโจมตีแน่ ๆ”
“รักษาไว้มันยากกว่าแย่งชิงมานี่นะ”
“สงครามยังไม่จบแน่นอน”
ระหว่างที่ผู้คนกำลังพูดคุยกัน
อัศวินแห่งวิหารเฟรย่าก็ปรากฏตัวขึ้น
ผู้คนต่างหยุดบทสนทนาและเฝ้ามอง
การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ของอัศวินแห่งวิหารเฟรย่า!


“มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?”
“ดูเหมือนว่ามันจะมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นนะ”

เล่มที่ 8 ตอนที่ 7 : จบ

*******************

เพิ่มเติมท้ายตอนโดย wink1188
เนื่องด้วยมีรีดเดอร์หลายท่านงงกับตัวละครที่ออกมาในตอนนี้พอสมควร  ผมจึงทำตามที่หลายๆท่านขอมา โดยทำการสรุปว่าตัวละครแต่ละคนใครเป็นใครกันบ้างนะครับ
ชื่อในเกม – ชื่อนอกเกม
วีด – ลี ฮุน
เพล – โอ ดงแมน
ไอรีน – ยัง คิมอิน
โรมูนะ และ เซอร์กะ – ปาร์ก ยอน ฮี และ ปาร์ก ยุน ซู
เซเฟอร์ – ชอย จี ฮุน
ฮวารยอง – แจ ลิน
นักดาบ – อัน ฮุน โด
นักดาบ 2 , นักดาบ 3, นักดาบ 4, นักดาบ5 - ชัง อิลฮุน, ชอย จองบอม, มา ซังบอม, รอย ลี



********************************



<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&amp;n=a6753880' border='0' alt=''></a>

4 ความคิดเห็น: