เล่มที่ 1 ตอนที่ 6 สุดยอดบาร์บีคิว (Over a Barbeque)
โรดริเกวซ กำลังทรมานเพราะถูกรบกวนอย่างมาก
มันเป็นวันที่ 6 แล้ว
วีด ยังคงนั่งอยู่ตรงข้ามคฤหาสน์
ความสงบสุขของเขาเริ่มถูกรบกวนเพราะการปรากฎของผู้บุกรุกจากวันแรก
โรดริเกวซ พนันได้เลยว่า วีด กำลังยุ่งกับการขายของให้ลูกค้า
'ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าหนุ่มนี่ต้องการอะไรจากข้า'
ด้วยความเกียจคร้านอย่างที่สุดของเขา จนกระทั่งผ่านมาถึงวันที่ 6 เขาจึงเริ่มขยับตูดเพราะความสงสัย
.
.
.
"สวัสดี เจ้าคนแปลกหน้า ข้าโรดริเกวซ เจ้าเฝ้ารอเพื่อจะให้อะไรแก่ข้ารึ?"
" ว้าว! ท่านอุปทูตออกมาแล้ว"
"เป็นเขาจริงๆด้วย!"
"โรดริเกวซ ดวงดาวแห่งปัญญา!"
ฝูงชนที่ต่อคิวซื้อผลงานของ วีด ล้วนประหลาดใจ
โดยทั่วไปแล้ว โรดริเกวซ มักจะชอบอยู่อย่างสันโดษ โดยเฉพาะเมื่อมีคนแปลกหน้ามาบอกว่า จะมอบบางอย่างให้เพื่อแลกเปลี่ยนบางอย่าง
สุดท้ายแล้ว โรดริเกวซ ก็โผล่หน้าออกมานอกประตู
วีด หยิบผ้าเช็ดหน้าที่มีลายนกสีฟ้าจากกระเป๋าและโชว์มันให้ โรดริเกวซเห็น
"นี่คือสาเหตุที่ผมรอมาถึง 6 วันครับ ท่านอุปทูต"
ทันใดนั้น ดวงตาของ โรดริเกวซลุกโพลนด้วยความตื่นตกใจ
"นี่มัน ผ้าเช็ดหน้าขององค์ราชินีเอเวน...!
ที่นี่มีหูตาเยอะไป เข้าไปในบ้านของข้าก่อนไหม นักเดินทาง?"
"ได้ครับ... ทุกคน ขอโทษที วันนี้ผมปิดร้านก่อนนะ!"
ด้วยความยินดีจากชัยชนะ วีด พับเก็บที่ขายของ และยืนขึ้น
"โอ้ ไม่นะ!"
"ให้เรารู้เรื่องด้วย!"
ผู้ชนร้องประท้วง
คนถึงขนาดแสดงออกอย่างคับแค้นใจเพราะกำลังจะพลาดช่วงเวลาสำคัญ
แต่ทั้ง วีด และ โรดริเกวซก็ไม่สนใจ
โรดริเกวซนำแขกของเขาเข้าสู่คฤหาสน์
**************************
"ค่อยเงียบหน่อย ... ใครก็ตามที่นำผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มา มีสิทธิ์ที่จะเล่าเรื่องราวแก่ข้าหนึ่งเรื่อง"
"ครับ ผมรู้"
อุปทูต โรดริเกวซ!!
เขาประกาศออกมาว่า ใครก็ตามที่นำผ้าเช็ดของราชินีเอเวนมา เขาจะยอมฟังเรื่องที่พูด
วีด โชว์ผ้าเช็ดหน้าขององค์ราชินี
"พูดออกมาสิ นักเดินทาง ข้าจะฟังทุกๆเรื่องที่เจ้าพูด"
โรดิเกวซ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ ดุจดังนักปราชญ์ผู้รับฟังเรื่องราวที่เจ็บปวดของผองเพื่อน
แต่เขาแค่กำลังเสแสร้ง
ถึงแม้ว่าผ้าเช็ดหน้านี้จะมีค่าประมาณมิได้สำหรับเขา แต่เขาไม่มีความตั้งใจเลยสักนิดที่จะช่วย วีด
นั่นจะไม่ขัดแย้งกับสัญญาที่เขาให้รึ?
ไม่แน่
โรดริเกวซ กระตุ้น วีด ให้พูด และเพิ่มเข้าไปว่า เขาจะรับฟังทุกๆเรื่องจาก วีด
ดังนั้นสิ่งที่ โรดริเกวซต้องทำก็แค่ว่า รู้ว่าวีด กังวลเกี่ยวกับอะไร เพื่อที่จะได้เติมเต็มความสงสัยของตัวเองเท่านั้น
เขาไม่คิดสักนิดที่จะช่วยแก้ปัญหาใดๆให้ วีด
ผู้เล่นจำนวนไม่น้อย ที่หลงเล่ห์เหลี่ยมของ โรดริเกวซใน คฤหาสน์หลังนี้
โรดริเกวซมักจะเออออห่อหมกไปเรื่อยๆ และบ่ายเบี่ยงที่จะให้คำตอบกับเหล่าคนที่มองหาคำตอบอย่างสิ้นหวัง
นอกจากจะมีชื่อเสียงว่าเป็น ดวงดาวแห่งปัญญา แล้ว เขายังเป็นที่รู้จักในอีกชื่อว่า ทางตันแห่งภารกิจ (Dead End of Quests)
.
.
.
วีด ไม่หลงกลไปกับ เล่ห์เหลี่ยมเด็กๆ เช่นนี้
เขาไม่เชื่อในตัว โรดริเกวซ มาตั้งแต่แรกแล้ว
มนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ นี่คือสิ่งที่เขารู้สึกได้ ระหว่างที่อยู่ในช่วงเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเล่น รอยัลโรด
จิตใจที่อ่อนแอ ร่างกายที่เสาะแสวงหาความสบาย
วีด ไม่เชื่อกระทั่งตัวเขาเอง แล้วทำไมเขาต้องเชื่อ โรดริเกวซคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน?
"มันจะแตกต่างกว่าเดิมรึไม่ ถ้าบอกปัญหาของผมกับท่าน?"
"ความแตกต่าง ? เจ้าหมายความว่ายังไง นักเดินทาง"
"ท่านจะช่วยผมรึเปล่าถ้าผมบอกไปแล้ว ท่านอุปทูต?"
"เรื่องนี้..."
"ถ้างั้น ผมก็ขอปฎิเสธที่จะพูด ซึ่งนั่นไม่ยุ่งยากเลย ก็แค่อาจจะทำให้ให้เมื่อยลิ้นนิดหน่อย"
โรดริเกวซขมวดคิ้ว เขาแสร้งทำเป็นว่าความซื่อสัตย์ของเขากำลังถูกความระแวงของ วีด ทำให้แปดเปื้อน
"โอ๊ย ท่าน วีด บอกผมมาเถอะ! คุณมีอิสระเต็มที่ ที่จะบอกเรื่องที่รบกวนใจคุณอยู่
ในเมื่อท่านนำผ้าเช็ดหน้าขององค์ราชินีมา มันเป็นสิทธิ์ของคุณ "
โรดริเกวซพูดในทำนองเกลี้ยกล่อม
นั่นเป็นสิ่ง วีด กำลังรออยู่
'เราจะทำให้เขาพูดให้ได้'
ท่านอุปทูตช่างโชคร้ายนัก
วีด นั้นเจ้าเล่ห์กว่าคนที่ โรดริเกวซ เคยปั่นหัวมานักต่อนัก มาก
วีด ต้องการเพียงคำยืนยันเท่านั้น
"ท่านอุปทูต ท่านจะบอกสิ่งที่ผมต้องทำถ้าผมบอกเรื่องราวแก่ท่านงั้นรึ?"
"....."
"งั้น ผมก็จะเงียบจนกว่าท่านจะสัญญาว่าจะให้คำตอบผม"
"เอ่อ ฟังข้าก่อนนะ ท่านวีด..."
"ดูเหมือนว่า ผ้าเช็ดหน้าขององค์ราชินีเอเวน จะมีมูลค่าเป็นอย่างยิ่ง โดยส่วนตัวผมเห็นว่า มันน่าจะมีความหมายมหาศาลสำหรับท่านอุปทูตนะ หรือว่าผมควรเอามันกลับไปดี?"
"เก็บไปและออกไปเดี๋ยวนี้!"
"ได้เลย โชคดีครับท่านอุปทูต"
เมื่อ วีด หยิบผ้าเช็ดหน้ากลับมา และหมุนตัวเตรียมเดินออกไป โรดริเกวซ ยกมือสองข้างขึ้นกลางอากาศและส่งสัญญาณเหมือนยกธงขาว
"เดี๋ยวก่อน! ถ้างั้นถ้าข้าสัญญากับเจ้าว่า ข้าจะแนะแนวทางให้เจ้าเมื่อรู้เรื่องที่เจ้าขอร้อง
ข้าเคยสัญญาแล้วว่าจะตอบคำถามให้แก่ผู้ที่นำผ้าเช็ดหน้าขององค์ราชินีมา ดังนั้น ถ้าข้าทำได้ ข้าก็จะให้คำตอบแก่เจ้า"
"ท่านสาบานได้ไหม?"
"แน่นอน... แต่เจ้าต้องทำบางอย่างให้ข้า ในอนาคต"
วีด ใคร่ครวญในสิ่งที่ โรดริเกวซร้องขอกลับ และพยักหน้า
"ตกลง'
อุปทูตแสยะยิ้มออกมา "อะไรที่รบกวนท่านอยู่รึท่านวีด ? คำถามที่ไม่สำคัญ คงไม่ทำให้ท่านอดทนรออยู่ถึง 6 วันหรอก"
โรดริเกวซมีหลักการของตัวเอง ดังนั้นเบื้องหลังคำถามจึงเป็นสิ่งที่เขาสงสัย
'ใครจะสนฟะ? กล้าดียังไงมาบีบให้ข้าต้องแลกเปลี่ยนกับพวกชนชั้นต่ำอย่างเจ้า! ตอบคำถามงั้นรึ? ได้ข้าจะตอบ แต่คำตอบของข้าจะเป็นคำตอบที่มีเลศนัยที่สุด คดเคี้ยวงดงอจนเพียงพอที่จะทำให้แกต้องจ่ายค่าตอบแทน ฮ่าฮ่าฮ่าๆ'
โรดริเกวซตั้งใจว่าจะแก้แค้นคืนเมื่อได้ยินคำขอของ วีด
ถ้า วีด ต้องการตามหาคน เขาจะบอกเกี่ยวกับหลานชายของญาติของแม่ยายของเพื่อน ของภรรยาของคนคนนั้น ผู้ซึ่งเขาต้องไปสืบเสาะหาด้วยตัวเอง
ถ้า วีด ต้องการหาสถานที่ เขาจะบอกสถานที่โคตรๆไกล ที่มีชื่อเดียวกัน
ไม่ว่าเขาจะสงสัย ว่า โรดริเกวซ จะหลอกเขาหรือไม่ สุดท้าย วีด ก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจ
"ผมไม่รู้ว่าควรเลือกอาชีพอะไร"
"อาชีพ? โอ้ รู้แล้ว เจ้ายังไม่มีอาชีพเลยนี่"
"ใช่ครับ ท่านอุปทูต"
โรดริเกวซ หัวเราะเล็กน้อย เรื่องนี้มันธรรมดากว่าที่เขาคิดไว้เยอะมาก
เขาคิดว่า วีด จะถามเกี่ยวกับที่อยู่ของดันเจี้ยนลับ หรือนโยบายในอนาคตของอาณาจักรโรเซนไฮม์
ถ้าพบดันเจี้ยนที่ดี มันก็จะให้ผลตอบแทนมหาศาล และถ้ารู้นโยบายล่วงหน้าก็จะเตรียมตัวสำหรับการตักตวงประโยชน์จากมัน
สมมติว่าคุณรู้ว่า ทางการมีแผนจะพัฒนาเขตตะวันตกปีหน้า คุณก็จะได้ไปจองสิทธิ์ในเขตนั้นไว้ก่อนและกอบโกยผลประโยชน์จากมัน
แค่การแนะนำอาชีพนั้น มันง่ายเหมือนปอกกล้วย เข้าปาก สำหรับ โรดริเกวซ
"ข้าไม่อยากจะเชื่อว่า คำถามเล็กน้อยนี้จะสร้างปัญหาให้กับท่าน จริงๆท่านไม่จำเป็นต้องมาปรึกษาข้าก็ได้ ข้าแนะนำให้ไปที่ กิลด์เปรื่องปราด ท่านเสียเวลาไป 6 วันเปล่าๆแล้วท่าน วีด"
"มีคนแนะนำข้าว่า ท่านอุปทูตเป็นคนที่สามารถให้คำแนะนำที่ดีที่สุดได้"
"งั้นก็ดี ข้าจะแนะนำอาชีพที่เหมาะกับท่านที่สุด !
โชว์ค่าสถานะให้ข้าดู"
"ครับ"
วีด แสดง หน้าต่างสถานะเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ครั้งที่เขาพยายามอย่างหนักเพื่อเพิ่มมันในหอฝึกตน
"หน้าต่างสถานะ!"
ชื่อตัวละคร วีด ฝ่าย เป็นกลาง
เลเวล 13 อาชีพ ไม่มี
ฉายา ไม่มี
ชื่อเสียง 20
พลังชีวิต 960 มานา 100
ความแข็งแกร่ง 55 ความคล่องแคล่ว 105
ความอดทน 50
ปัญญา 10 ความฉลาด 10
ค้ำจุนชีพ 89 จิตวิญญาณนักสู้ 67
โชค 5 ความเป็นผู้นำ 5
ศิลปะ 23
โจมตี 19
ป้องกัน 5
ต้านทานเวทมนต์
ไม่มี
********************
วีด เล่นเกมทั้งวันทั้งคืน ผลที่ได้คือเลเวล 13 เขาสามารถจัดการหมาป่าได้สบายในตอนนี้
"โอ้ เฟรย่าของข้า!"
โรดริเกวซ ตกตะลึง
"เลเวลแค่ 13 แต่พลังชีวิต มากถึง 960 แถม ค่าความแข็งแกร่ง และ ความอดทน ถึง 50 แล้ว
ยิ่งกว่านั้น ค่าความคล่องแคล่วทะลุหนึ่งร้อยแล้ว!!
หอฝึกตน!! ท่านต้องไปหมกตัวอยู่ที่หอฝึกตนมาแน่ๆ ความตั้งใจของท่านช่างน่าชื่นชมนัก"
สมกับที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นดวงดาวแห่งปัญญา โรดริเกวซ บอกได้ทันทีว่าความผิดปกติของ วีด มาจากไหน
แต่ความประหลาดใจยังไม่จบแค่นี้
"ท่านมีทักษะ ความชำนาญในการแกะสลัก เลเวล 4 และ เลเวล 6 ในทักษะงานฝีมือ
มหัศจรรย์!! ไม่อยากจะเชื่อ ท่านผ่านอะไรมาบ้างเนี่ย ข้าอยากรู้จริงๆ"
วีด บอก โรดริเกวซเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ทีละเรื่อง ทีละเรื่อง จน โรดริเกวซ ต้องอ้าปากค้าง
" ท่านได้รับภารกิจที่ไม่ธรรมดา ซึ่งต้องขอบคุณในความสนิทสนมที่ท่านมีกับครูฝึก แล้ว--อะไรนะ?
ท่านผ่านเจตจำนงแห่ง ซาฮัป ? แต่ท่านปฏิเสธโอกาสในการเปลี่ยนอาชีพเป็นประติมากรแสงจันทร์ งั้นรึ?"
โรดริเกวซผงะไปข้างหลังด้วยตาที่เบิกกว้าง
ซึ่งเมื่อครั้งที่มีข่าวว่าอาณาจักรข้างๆจะบุกอาณาจักรโรเซนไฮม์โดยไม่ประกาศสงครามล่วงหน้า เขายังไม่ตกใจซักนิด
ซาฮัป เขาเป็นใครกันแน่?
เขาเป็นหนึ่งในผู้ที่มีอำนาจอย่างลับๆที่สุดคนหนึ่งในทวีป
โรดริเกวซ เคยพบ ซาฮัป ไม่กี่ครั้งผ่านอิทธิพลขององค์ราชินี และกลายเป็นผู้ชื่นชมในศิลปะการแกะ และเทคนิคแห่งดาบ ของเขา
ด้วยความที่เป็นช่างแกะสลักที่น่าเคารพและมีพรสวรรค์ โรดริเกวซ เป็นเพื่อนกับเขา
ซึ่งมันเกิดขึ้นเมื่อห้าสิบปีก่อน ความเป็นเพื่อนระหว่างเด็กหนุ่มสองคน
เขาเคยกระทั่งแนะนำให้กษัตริย์แต่งตั้ง ซาฮัป ให้เป็นขุนนางทุกวิถีทาง
"ฮืมมม ท่านปฏิเสธอาชีพที่ดีขนาดนั้น แล้วท่านอยากเป็นอาชีพอะไรละ?"
"อะไรก็ได้ที่ทำกำไรงามให้กับผม"
โรดริเกวซ ตกอยู่ในความเงียบ
.
.
.
'บางที ชายคนนี้อาจจะเป็นคนที่เรากำลังคอยอยู่ก็ได้ เจตจำนงของมหาจักรพรรดิอาจจะแฝงอยู่ในตัวเขา'
อาชีพลี้ลับ ที่เคยรุ่งโรจน์ในยุคโบราณ
เกอิฮา วอน อาร์เพน (Geihar von Arpen) จักรพรรดิในตำนาน ผู้พิชิตทั่วทั้งทวีป
เลือดของเขาไหลเวียนในตัว โรดริเกวซ
'แต่เขายังต้องพิสูจน์คุณค่าของตัวเองผ่านความยากลำบากอยู่ เขาจะสามารถผ่านการทดสอบหฤโหดนี้ได้ไหมนะ? เอาเถอะ ยังไงคนที่ถูกทดสอบก็คือเขา ไม่ใช่เรา' โรดริเกวซพูดกับตัวเอง
โรดริเกวซกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ท่าน วีด"
"ข้ามีภารกิจให้ท่าน แต่ท่านต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าท่าน อดทนยิ่งกว่าหนอนผีเสื้อ อยากเอาชีวิตรอดยิ่งกว่าแมลงสาบ และดื้อด้านยิ่งกว่าปลิง ไม่อย่างนั้นท่านจะล้มเหลวแน่ ท่านจะรับทำภารกิจนี้ไหม?"
"....."
"ทำไมมองอย่างนั้นล่ะ?"
"ผมไม่ค่อยชอบวิธีที่ท่านอธิบายเท่าไหร่ แต่ผมบอกท่านได้อย่างภูมิใจว่า ผมพร้อมที่จะทำทุกๆสิ่ง"
"ความมั่นใจของท่านโดนใจข้านัก ท่านดูราวกับว่าสามารถเคี้ยวหนอนแมลงได้จนกระทั่งเหลือ แต่น้ำหยดสุดท้าย"
"....."
"ถ้าท่านทำตามที่ข้าบอก ภารกิจนี้จะมอบอาชีพแก่ท่าน อย่างไรก็ตาม ข้าขอเตือนท่านว่า มันอาจจะพรากชีวิตของท่านได้เช่นกัน ท่านมีอิสระที่จะไม่ทำตามคำแนะนำของข้าถ้าท่านกลัว"
วีด เริ่มรู้สึกสงสัยว่า โรดริเกวซ มีแผนบางอย่าง
"ก็ได้ ผมรับ"
"ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต ไหม?
"เคยครับ"
ช่างบังเอิญนักที่ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต เป็นจุดหมายของภารกิจที่ครูฝึกเคยแนะนำให้เขา
หรือมันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้ คุณไม่มีทางรู้
"ถ้างั้น ข้าจะบอกรายละเอียดที่ซับซ้อนขึ้นให้ท่าน ให้ท่านทำลาย เมฆหมอกแห่งความชั่วร้ายที่คืบคลานอยู่ที่นั่น เมื่อมันถูกกำจัด ท่านจะได้รับอาชีพแห่งโชคชะตาของท่าน"
*ติ๊ง*
!
ปฏิบัติการค้นหาและทำลายใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต [II]
มีมอนสเตอร์ชนิดหนึ่งจำนวนหนึ่งร้อยตัวอาศัยอยู่ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต ฆ่าพวกมันทุกตัวให้หมดอย่างน้อยหนึ่งครั้ง และพิสูจน์ตัสเองว่าคู่ควรกับอาชีพที่มีเกียรติ ความสำเร็จในภารกิจนี้จะเปิดประตูแห่งโชคชะตาที่ถูกต้องสำหรับคุณ
ระดับความยาก: ไม่ทราบ
เงื่อนไขของเควส: ไม่มี
************************
วีด อ่านคำอธิบายครั้งแล้วครั้งเล่า จากบนลงล่าง
อย่างไรก็ตาม โรดริเกวซ ไม่ได้ให้รายละเอียดของภารกิจที่เกี่ยวข้องกับ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต แต่อย่างใด
ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต เป็นดันเจี้ยนใต้ดินที่มี 5 ชั้น มันถูกตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน ซึ่งเกือบทั้งหมดนั้นถูกป่าวประกาศสู่สาธารณะชนแล้ว
อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นดันเจี้ยนที่ใครๆก็รู้จัก ผู้เล่นจำนวนไม่น้อยที่เก็บเลเวลที่นั่นทั้งวันทั้งคืน
มอนสเตอร์มักจะมีเลเวลอยู่ที่ 20 - 50 ขณะที่ วีด ยังเลเวลแค่ 13
แต่ด้วยค่าสถานะที่เพิ่มเข้ามาเพราะการฝึกของเขา ทำให้เขาแข็งแกร่งเทียบเท่านักรบ(Warrior)ธรรมดาเลเวล40 และด้วยสกิลติดตัวอย่าง ความชำนาญในการแกะสลัก กับ สกิลงานฝีมือนั้น วีด มั่นใจว่าเขาสามารถจัดการมอนสเตอร์เลเวล 50 ได้
จัดการมอนสเตอร์ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต อาจจะลำบากอยู่บ้างสำหรับ วีด แต่ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้
'น่าจะมีเลศนัยบางอย่าง แต่เราคิดว่า โรดริเกวซ ไม่ได้โกหกเรา ไม่ว่าเขาจะซ่อนอะไรไว้ ถ้าเราทำภารกิจนี้สำเร็จ เราก็จะได้อาชีพ'
'มันไม่เกี่ยวกับการล่ามอนสเตอร์ทั่วไปใน ถ้ำสัตว์ร้าย ถ้างั้น ตัวอะไรล่ะ?'
สายตาของวีด แสดงให้เห็นว่า เขากำลังครุ่นคิด
"ว่าไง ท่านวีด ท่านจะรับภารกิจนี้ หรือไม่? แล้วก็ข้าต้องขอบอกว่า ข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าให้ท่านแล้ว ข้าจะไม่บังคับท่าน ท่านเป็นคนตัดสินใจ"
หลังจากผ่านช่วงเวลาของการยั่วยุล่อหลอกทางจิตใจนิดหน่อยแล้ว วีด พยักหน้้า
"ด้วยความเคารพ ผมยินดีที่จะรับข้อเสนอของท่านอุปทูต"
r.”
คุณยอมรับภารกิจ
"เยี่ยม กลับมาที่นี่เมื่อท่านจัดการมอนสเตอร์ในรังได้ทั้งหมด แม้ว่าโอกาสสำเร็จจะน้อยมากก็ตาม แต่ถ้าท่านทำได้ ข้ามีบางอย่างที่จะมอบให้ท่าน แต่ข้าก็คิดว่าท่านคงจะพลาดแน่นอน"
โรดริเกวซหัวเราะ อย่างไม่ปิดบัง
*******************************
วีด มุ่งหน้าไปที่หอฝึกตน
'เราต้องไปให้ทันเวลา'
เขาวิ่งไปอย่างรวดเร็วเพราะ มันใกล้จะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว เมื่อเขาเข้าไปในหอฝึกตน ครูฝึกก็กำลังจะหยิบช้อนออกจากกล่องข้าวแล้ว
"สวัสดีตอนบ่ายครับ ครูฝึกที่เคารพ"
"โอ้ ท่านทำให้ข้าตกใจ คิดถึงท่านเหลือเกินท่าน วีด"
"ผมก็คิดถึงครูฝึกเหมือนกัน ผมเลยมานี่ไงล่ะ"
"มานั่งนี่ๆ กินข้าวก่อนที่เราจะคุยธุระของเรา"
"ขอบคุณครับ"
ด้วยเวลาที่เหมาะเหม็ง วีด ได้กินข้าวกลางวันฟรี ข้าวกล่องช่างมีขนาดมโหฬาร สมกับที่เป็นของครูฝึกผู้มีไซส์ XXXL
การหยิบอาหารจากกล่องข้าวนี้ เหมือนตักน้ำออกจากทะเล
"ว่าแต่ว่า เรื่องภารกิจที่ครูฝึกพูดถึงเมื่อวันก่อน--"
"อ๋อ ภารกิจนั้นน่ะรึ"
"ครับ ผมอยากเข้าร่วม"
"ฮ่าๆ ข้ารู้ว่าท่านต้องมา ดังนั้นข้าเลยจองที่เผื่อท่านไปแล้ว ข้าดีใจที่ท่านต้องการภารกิจนี้"
ครูฝึกช่างมีน้ำใจต่อวีด
คุณยอมรับภารกิจ
ปฎิบัติการกวาดล้างในถ้ำถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต
อาณาจักรโรเซนเฮม ต้องทนทุกข์พวกมอนสเตอร์ ที่เพิ่มปริมาณขึ้นมากในทศวรรษที่ผ่านมา
กษัตริย์ธีโอดาร์เรน ( King THEODARREN) นักปกครองผู้เมตตาและเที่ยงธรรมแห่ง โรเซนไฮม์ ได้มีคำสั่งให้อัศวินผู้แกร่งกล้า เซอร์ มิดเวล (Sir Mid Vale) ไปสำรวจ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต และกวาดล้างมอนสเตอร์ กำจัดมอนสเตอร์ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต กับ เซอร์ มิดเวล และทหารของเขา
ระดับความยาก: E
เงื่อนไขของเควส : ล้มเหลวเมื่อคุณถูกฆ่าตาย
"ท่านมีเวลาเหลืออีกหนึ่งวันก่อนที่กองกำลังจะออกเดินทาง ทำไมไม่มาพักที่บ้านข้าล่ะ?"
"ต้องขออภัยด้วยครับครูฝึก ผมมีธุระต้องไปทำเกี่ยวกับภารกิจ"
"น่าเสียดายจริงๆ ข้าอยากจะชวนท่านไปกินมื้อเย็นสักหน่อย"
"มื้อเย็น?"
"ใช่แล้ว ภรรยาของข้าพูดไว้เมื่อเช้าว่า เธอจะทำบาร์บีคิวหมู"
วีด เริ่มน้ำลายไหลเมื่อนึกถึง บาร์บีคิว
บาร์บีคิวรสเผ็ดร้อนแสนอร่อย!
ช่างยั่วยวนจนทนไม่ได้
"จริงๆแล้ว ผมก็อยากไปเยี่ยมบ้านของครูฝึกเหมือนกันครับ"
"ฮ่าๆ ข้ารู้ๆ"
"แหะๆ"
วีด ไม่รู้สึกอายที่เขาใช้ชีวิตอย่างประจบหรือเป็นข้ารับใช้
แต่...
หุ หุ เขาแค่เบื่อกับรสชาติขนมปังข้าวสาลีแล้ว
รอยัลโรด สร้างสรรค์ทุกๆอย่างเหมือนกันโลกจริง แม้กระทั่งรสชาติ หรืออาจจะกล่าวได้ว่าเหนือล้ำไปกว่า อีก ดังเช่น ซูชิที่ทำจากปลาที่เพิ่งจับได้ใหม่ๆ จะให้ความรู้สึกสดใหม่ และ อาหารที่ทิ้งไว้นานๆ ก็จะเน่าบูด
ขนมปังข้าวสาลีก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
ตลอดสองเดือนก่อน วีด กินแต่ขนมปังข้าวสาลี ลิ้นของเขาเต็มไปด้วยรสชาติของข้าวสาลี
ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกอยากอ้วกเมื่อเห็นมัน
บาร์บีคิวหมูน่าจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้น อีกอย่าง มันฟรีซะด้วย
"ถ้างั้น ผมจะกลับมาตอนเย็นนะครับ ครูฝึก"
"ได้เลย ไว้เจอกันนะท่าน วีด "
ตอนนี้ ช่องใส่ภารกิจ สามช่อง เต็มแล้ว
ภารกิจแรกก็คือ เจตจำนงของ ซาฮัป ซึ่งยังทำไม่ได้ในตอนนี้ ตรงกันข้ามกับอีกสองภารกิจ ที่ไปด้วยกันได้
'ตอนนี้ปัญหาคือ ภารกิจของ โรดริเกวซ นั้นมันไม่ใช่อย่างที่มันปรากฎ...แต่ช่างมันเหอะ'
วีด เตรียมใจเผชิญความท้าทาย
ในกรณีที่แย่ที่สุด เขาอาจจะตาย แต่แล้วไงล่ะ?
เขาไม่ต้องการตายอย่างไม่มีความหมายแต่อุปสรรคมักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ
ตอนนี้เราจำต้องเตรียมพร้อม
อย่างแรกคือ ต้องไปช้อปปิ้งเตรียมไว้สำหรับการเดินทางไป ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต
วีด เดินไปที่ตัวเมือง
คนเดินถนนผ่านไปมา บทสนทนาที่ลอยผ่านหู ผู้เล่นจำนวนหนึ่งตั้งแผงขายของริมถนน
วีด ไปที่ร้านตีเหล็ก และซื้อธนูกับลูกธนูอีกจำนวนหนึ่ง
ธนูแห่งธีโอแกรนด์ (Bow of Theo Grande):
ความทนทาน: 50/ 50
พลังโจมตี : 5-6 หน่วย
ความเร็วในการยิงต่อเนื่อง : 4
ธนูขนาดเล็กซึ่งสายทำด้วยกล้ามเนื้อของออร์ค สร้างอย่างลวกๆ มีความแม่นยำไม่มากแต่มีพลังโจมตีที่เหมาะสำหรับนักธนูมือใหม่
1 เหรียญทอง 20 เหรียญเงิน
ราคาของธนูอาจจะแพงไปสักนิด แต่ วีด ไม่เคยจ่ายเงินซื้อของเต็มราคา
ด้วยการมอบรูปแกะสลักเล็กๆรูปผีเสื้อให้คนขายที่เป็นหญิงสาว เขาเสียน้อยกว่า 1 เหรียญทอง
วีด ค้นพบโดยบังเอิญว่า เขาสามารถเอาชนะใจหญิงสาวได้ด้วยการให้รูปสลักเป็นของขวัญ
ความชำนาญในการแกะสลัก มีประโยชน์แค่กับบางโอกาสที่ไม่ค่อยจะจำเป็น
วีด ยังซื้อขนมปังข้าวสาลีไว้จำนวนหนึ่งแม้ว่าเขาจะเบื่อมันมากก็ตาม
ขนมปังก็ยังดีกว่าหิวโหย และเมื่อในเวลาจำเป็นหลังการต่อสู้ มันช่วยลดอัตราส่วนของพลังชีวิตที่ลดลงได้ เมื่อพลังชีวิตต่ำกว่า 30% ผู้เล่นจะช้าลง และจะสูญเสียการฟื้นคืนพลังชีวิตชั่วคราว
กระเป๋าของเขาเต็มไปด้วยซองลูกธนู สมุนไพร และขนมปัง
ทันทีที่ ทุกๆอย่างเรียบร้อยและถูกต้อง วีด มุ่งหน้ากลับไปหาครูฝึกทันที
"ผมเสร็จธุระแล้วครับครูฝึก"
"โอ้ งั้นรึ ปะ เราไปที่บ้านของข้ากัน ข้ามีแขกรออยู่"
"แขกงั้นรึครับ? ครูฝึกชวนคนอื่นมาด้วยเหรอ?"
"ข้าไม่ได้บอกเรื่องเธอรึ?"
ครูฝึกดูสับสนเล็กน้อย และกลับคืนสู่สภาพปกติ
"เธอเป็นคนดี ข้ามั่นใจว่าเจ้าต้องชอบแน่"
ครูฝึก คล้องแขน วีด และมุ่งสู่บ้านของเขา
แขนของเขาขนเยอะยังกับกอลิลล่า
วีด ย่นหน้าผากและพูดว่า
"ครูฝึกปล่อยแขนผมก่อนก็ดีนะครับ"
"ได้สิ ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะหลงทาง"
"ครับ?"
สุดท้าย วีด ก็มาถึงที่พักของครูฝึก
****************************
เขาไม่สงสัยเลยว่า เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เขาอาจจะได้เห็นโลกแห่งความสุขของครอบครัว ที่มีเตาผิงเล็กๆให้ความอบอุ่นแก่ห้อง
วีด เคยได้ยินจากครูฝึกว่า ครูฝึกแต่งงานกับ บาบาร์เรียน (คนป่า/คนเถื่อน/อนารยชน) หญิงคนหนึ่ง
รักแท้ที่ข้ามผ่านเผ่าพันธุ์ แต่พวกเขายังไม่มีลูกด้วยกัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อประตูเปิดขึ้น วีด มองไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าว
'ไม่อยากจะเชื่อ'
ชั่วเวลานั้้น ความสวยของหญิงสาวกระชากลมหายใจไปจาก วีด เขากำลังมองเห็นทิวทัศน์ที่งดงามเหนือธรรมชาติ
แต่ทันใดนั้น เขาก็กลับลงมาสู่โลกปัจจุบัน
เมื่อหญิงสาวคนนี้ถูกชวนมาที่บ้านครูฝึก วีด เลยสันนิษฐานว่าเธอน่าจะเป็น NPCs
อย่างไรก็ตาม เธอเป็นผู้เล่น เหมือนเขา
ด้วยชุดเกราะและดาบที่ดูหรูหราราคาแพง เขาบอกได้ว่าเธอเป็นผู้เล่นเลเวล สูง
แค่นั้นยังทำให้ วีด ตกใจไม่พอ
ชื่อของเธอยังกระพริบเป็นสีแดง
ผู้เล่นสามารถซ่อนตัวตนได้ บางครั้งอาจจะแสร้งเป็น NPCs ตราบเท่าที่อยากจะเล่น
แต่ ฆาตกรผู้ซึ่งฆ่าผู้เล่นคนอื่นหนึ่งคนหรือมากกว่านั้น จะถูกปฏิเสธสิทธิ์ความเป็นส่วนตัว
ชื่อสีแดง และเพชรสีเลือดบนหน้าฝาก
สัญลักษณ์ของฆาตกร
มันคือสัญลักษณ์ของผู้ที่ฆ่าเหล่าผู้เล่นเช่นเดียวกัน
"โอ๊ะๆ ใจเย็นๆ ท่าน วีด ตอนนี้ท่านเข้าใจรึยังว่าข้าคล้องแขนท่านไว้ซะแน่นทำไม"
วีด พยายามจะวิ่งหนี แต่ความพยายามของเขาล้มเหลวเพราะครูฝึกดึงแขนเขาไว้
"ครูฝึกครับ"
"หือ?"
"ผมไม่ยักกะรู้ว่า ครูพยายามจะกำจัดผม"
"ตอนนี้ท่านรู้แล้วรึยัง"
ครูฝึกยิ้มอย่างไม่น่าไว้วางใจ แต่ วีด ใจเย็นลงนิดหน่อย
เขารู้ว่าถ้าครูฝึกอยากให้เขาตาย ครูฝึกคงลงมือเองมากกว่าที่จะให้คนอื่นทำ
"ไปนั่งที่นะ ให้ข้าแนะนำให้พวกท่านได้รู้จักกัน
นี่คือ วีด เขาเลเวลน้อยอยู่ แต่เขาผ่านโปรแกรมการฝึกขั้นพื้นฐานอย่างสมบูรณ์"
วีด โค้งให้หญิงสาวเล็กน้อย แต่เธอเมินเขา ไม่แม้กระทั่งขยับศีรษะสักนิด
"นี่คือ ซอยุน เธอก็ผ่านมันเมื่อไม่นานมานี้เช่นกัน เธอมากินอาหารเย็นที่บ้านพวกเราเดือนละครั้ง"
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
วีด ทักทาย ซอยุน อย่างสุภาพ แต่เธอไม่แม้กระทั่งขยับตาไปจากที่ที่เธอมอง
มันเป็นการแสดงอย่างไม่เสแสร้งว่าเธอไม่สนใจเขาเลย
'ไม่อยากรู้จักกับมือใหม่เลเวลต่ำงั้นเรอะ ? ถ้าตูไม่อยู่ในห้องเดียวกันนี้ล่ะก็ ตูก็ไม่มีทางไปยุ่งกับเธอเด็ดขาด'
ณ ช่วงเวลานั้น ครูฝึกเข้ามาแทรกและพา วีด ไปที่มุม
"ข้าขอโทษ กับความไร้มารยาทของเธอด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ"
"จริงๆแล้วเธอเป็นเด็กดี เธอแค่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เธอเหมือนกับเด็กที่ข้าต้องดูแล ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยเชื่อใจผู้คน ข้าเชิญเธอมาที่นี่เพราะว่าข้าเชื่อว่าเธอจะเปิดใจให้ท่าน เฮ้อ..."
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่สนใจหรอก"
อย่างไรก็ตาม วีด ไม่มีเหตุผลที่จะสอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับ หญิงสาวที่ชื่อ ซอยุน นี้
เขารู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะรู้จักกับฆาตกร
"ว่าแต่ว่า ครูจะว่าอะไรไหมถ้าผมขอไปช่วย คุณนาย แลนเซอร์ (Lancer) ?"
"ท่านทำอาหารเก่งรึ?"
"ไม่เลยสักนิด แต่ว่าในครัว มือก็คือมือ บางทีคุณนายอาจจะสอนผมทำอาหารก็ได้"
"ตามสบายเลย"
ด้วยความที่เป็น บาบาร์เรียน โดยธรรมชาติ
ภรรยาของครูฝึกตัวใหญ่มาก
ด้วยคำสั่งของเธอ วีด วีด หั่นเนื้อสันนอกของหมู อย่างระมัดระวังและหมักมันด้วยซอส
ด้วยความที่เห็นเขาพยายามอย่างหนักในครัว ซอยุน ถลกแขนเสื้อขึ้น และเข้ามาในครัว
เธอรู้สึกละอายที่นั่งสบายบนโต๊ะคนเดียว
เธอเดินมาที่ วีด ยืนข้างๆ และดูเขาหั่นเนื้อ เธอพยายามจะช่วย แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
วีด บอกให้เธอไปที่จานกองเท่าภูเขา
"ล้างจานนี่นะ"
วีด คิดว่า ซอยุน อาจจะปฏิเสธเขา แต่เธอหยิบจานมาและเริ่มล้างมัน ซึ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
พวกเขาได้เครดิตจากภรรยาครูฝึกสำหรับการทำงานหนัก
"ท่านทำได้ดี"
"ขอบคุณครับคุณนาย"
"ท่านมีพรสวรรค์ ต้องการที่จะเรียนทำอาหารไหม?"
ข้อเสนอนี้เป็นสิ่งที่ วีด กำลังรอที่จะได้ยิน ไม่งั้นเขาคงไม่ทำงานให้เหนื่อยทำไม?
"แน่นอนครับคุณนาย ขอบคุณสำหรับความมีเมตตาครับ"
คุณเรียนรู้ทักษะทำอาหาร
ราวกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ เมื่อเธอจับตาดู วีด
ซอยุน ขอให้ภรรยาครูฝึกสอนด้วยเช่นกัน
ทักษะทำอาหาร (Cooking Skill)
เป็นทักษะที่คุณสามารถเรียนรู้ได้ทุกๆที่ ไม่ว่าจะจ่ายเงินเข้าเป็นสมาชิกกิลด์พ่อครัว หรือ ไปสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหาร ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่า
บาร์บีคิวหมูบนถาดขนาดใหญ่ถูกเสิร์ฟไว้บนโต๊ะ
มันถูกย่างให้เหลือง มีควันโพยพุ่งเล็กน้อย ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกความจริง
วีด หยิบมีดและส้อมอย่างเตรียมพร้อม
*ชิ้ง*
ทันใดนั้น ครูฝึกจ้องมาที่ วีด ด้วยสายตาราวกับว่ากำลังเตือนเขา
"คุณเป็นแขกนะท่าน วีด ไม่ควรกินเยอะ"
เจ้าบ้านแบบไหนกันที่วิจารณ์แขกบนโต๊ะกินข้าว?
เขาไม่ใช่ครูฝึกผู้เป็นสุภาพบุรุษในหอฝึกตนอีกต่อไป
ที่บ้านของเขา เขากลายเป็นออร์คที่ดุร้ายและหวงอาหารบนโต๊ะ
ออร์คเลเวลสองร้อย...
แต่ วีด ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆเมื่อมีอาหารมาวางอยู่ข้างหน้า
"ผมคิดว่าไม่น่าใช่นะครับ ครูฝึก"
"ท่านไม่เห็นด้วยกับข้างั้นรึ?"
ทันใดนั้น วีด รู้สึกถึงแรงกดดัน ที่เกินกว่าเขาจะทนได้ เขาเริ่มงงงวย มือที่จับมีดเริ่มสั่น
'บ้าที่สุด' วีด กลืนน้ำลาย และมองไปข้างๆ เขามองเห็น ซอยุน ที่ดูบอบบางกำลังนั่งสบายๆ
นี่คือโลกแห่งเกมแฟนตาซี เลเวลคือทุกสิ่ง
'ผู้หญิงคนนี้ต้องเลเวลสองร้อยเป็นอย่างน้อย คุณนายก็ด้วย' วีด คิด
ภรรยาของครูฝึก บาบาร์เรียน ผู้ซึ่งเคารพกฎแห่งธรรมชาติ โดยเฉพาะกฎเข้มแข็งรอด อ่อนแอตาย
เมื่อ บาบาร์เรียน มีร่างกายที่แข็งแรงกว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ
จึงมีแค่ วีด ที่ถูกคุกคามด้วยรังสีฆ่าฟันจากสายตาของครูฝึก
ไม่มีใครอยู่ข้างเขา
.
.
.
แต่นี่คือ วีด
วีด ผู้สามารถเปลี่ยนศัตรูเป็นเพื่อน และทำเพื่อนให้เป็นศัตรูได้ไม่ใช่รึ?
"ครูฝึกที่เคารพ ให้ผมได้อธิบายเถอะ"
ต่อสู้กับร่างกายที่สั่นเทา วีด ทำได้แค่เปิดปากพูด
"อะไร! ถ้าท่านมีเรื่องอยากพูดละก็ ปล่อยมือจากมีดและส้อมก่อน แล้วเราจะได้คุยกันด้วยความสนิทสนมจนถึงเวลาสิ้นโลก"
"ภรรยาที่งดงามของครู แสดงฝีมือทำอาหารที่ยอดเยี่ยมในมื้อนี้ ผมรู้สึกเหมือนกำลังเสพติดกลิ่นของมัน และมันทำให้ผมอยากรู้ว่ามันจะมีรสชาติยังไง ถ้าผมได้กินมันล่ะก็ ผมคงจดจำรสชาตินี้ไปตลอดชีวิต"
ครูฝึก หัวเราะออกมาดังเช่นตอนอยู่หอฝึกตน
มันเป็นเครื่องหมายการค้าของเขา
"ภรรยาข้าทำอาหารเก่งมาก ข้าภูมิใจในตัวเธอ"
"แน่นอนที่สุด เธอเป็นภรรยาท่าน ยิ่งกว่านั้น บาร์บีคิวดูยอดเยี่ยมมาก"
"ที่รักล่ะก็"
มิสซิสแลนเซอร์ ทุบสามีของเธอเบาๆ
เธอกำลังเขินเพราะถูกชมด้วยคำหวานของ วีด
"แน่นอนที่สุด จะมีที่ไหนที่ท่านจะได้ลองอาหารเลิศรสอย่างนี้? ลุยเลยท่าน วีด"
ดังที่ครูฝึกกล่าว ...ภรรยาคือความภูมิใจของสามี
นี่แสดงให้เห็นว่า ครูฝึกจะกลายเป็นคนที่ถูกต้มได้ง่ายเมื่ออยู่ต่อหน้าภรรยา
อย่างไรก็ตามมื้อนี้เยี่ยมมาก
ไม่เพียงแค่บาร์บีคิว แต่อาหารอย่างอื่นที่คุณนายทำโดยใช้เมนูของเขตทางเหนือนั้นถูกใจลิ้นของ วีด มาก
"หงุบ หงับ สุดยอดไปเลยครับคุณนาย คุณยอดเยี่ยมสุดๆไปเลย ผมล่ะอิจฉาครูฝึกที่ได้กินอาหารอร่อยอย่างนี้ทุกวัน"
"ถูกต้องๆ" ครูฝึกกล่าวด้วยรอยยิ้ม
วีด คลายเข็มขัดออก เพราะเขาเริ่มแน่น ครูฝึกหัวเราะเสียงดัง ส่วน ซอยุน กินเสร็จเงียบๆ
วีด พักที่บ้านครูฝึกในคืนนั้น และออกไปที่ประตูป้อมปราการในตอนเช้า
***********************
เซอร์ มิดเวล และกองทหารราบจำนวนสามสิบคนของเขา ผู้มีหน้าที่ไปพิชิต ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต ตั้งแคมป์อยู่ใกล้ๆประตู
"สวัสดี ท่านคือ วีด ใช่หรือไม่?" อัศวินถาม
"ใช่ครับ" วีด ตอบ
การเสาะหาข้อมูลเล็กน้อยเพื่อการทำภารกิจไม่เสียเปล่า
จากข้อมูลที่ วีด ได้มาตามถนน เซอร์ มิดเวล อยู่ในกลุ่ม RED ORDER กองกำลังหลักของกองทัพโรเซนไฮม์ เขามีผจญภารกิจระดับสูงมามาก
และมีข่าวลือว่า เขาเพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเมื่อไม่นานมานี้ ให้กลายเป็นราชองครักษ์ เขาเป็นความภูมิใจของอาณาจักร เป็นตัวอย่างที่ดีของเหล่าอัศวิน
"จุดหมายของพวกเรานั้นอยู่ห่างไกล มันใช้เวลา 3 ชั่วโมงบนหลังม้า" เซอร์มิดเวล กล่าว
"....."
สำหรับทหารราบทุกคนแล้ว ยกเว้นวีด กำลังขี่ม้าสีน้ำตาลอยู่
วีด สะพายกระเป๋าและไม่เคยคิดว่าม้าจะจำเป็น
แต่มันก็ไม่ต่างกันแม้เขาจะถูกบอกให้ทราบมาก่อนว่าม้าจำเป็น เพราะราคาม้านั้นสูงอย่างน้อย 100 เหรียญทอง
"ด็อค (Docke) ขอยืมม้าชั่วคราวหน่อยนะ" เซอร์ มิดเวล พูด
"ขอบคุณครับ"
"แวนซ์ (Vance) เอาม้ามา"
ทหารนำลูกม้าที่ดูท่าทางเศร้าๆมาหนึ่งตัว มันถูกลากออกมาด้วยสายบังเหียน กำลังต่อต้านด้วยสองขาหลัง
โชว์ฟันสีทองสองซี่ และหายใจฟืดฟาด ลูกม้าหนุ่มนี่ดูเหมือนจะเกเร
'ถ้าเราขี่ม้านี่ สงสัยจะดวงซวยไป 7 ปี' วีด คิด
"จนกว่าภารกิจจะสำเร็จ ลูกม้านี้เป็นของท่านชั่วคราว" เซอร์ มิดเวล พูด
*ติ๊ง*
ชื่อ แอซ(Arse) ชนิด ปกติ
เลเวล 3 สายพันธุ์ ม้า
ฉายา Stallion
ชื่อเสียง -300
พลังชีวิต 30 มานา 0
ถูกมอบให้กองกำลังกวาดล้าง ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต ลูกม้าแสนรู้นี้มักจะพยายามเอาชนะเจ้าของ มันเกลียดน้ำและปฏิเสธที่จะวิ่งตอนฝนตก มันต้องการการดูและเป็นพิเศษ ไม่งั้นมันจะตายหรือป่วย
ป.ล. ระวัง มันตดบ่อยมาก
"....."
หน้าต่างสถานะของลูกม้าช่างเต็มไปด้วยสีสัน ครั้งนึง วีด เคยได้ยิน ว่า พวกพันธุ์ดีเลี้ยงยาก
แต่เขาพบว่า ลูกม้าตัวนี้แย่กว่ามาก
'มันอาจไม่นานเท่าไร แต่ขอให้เข้ากันได้ดีนะ'
วีด ยกมือขึ้นเพื่อลูบหัวม้าหนุ่ม แต่มันกัดมือเขาในทันที
"แกทำอะไรฟระ"
เมื่อ วีด จ้องมัน ลูกม้าย่อขาหน้าลง
"เด็กดี" วีด กล่าว
ในจังหวะที่เขาไต่ขึ้นหลังลูกม้า มันก็ก้มหัวไปข้างหน้า และสะบัดสองขาหลังขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
"อั๊ก"
วีด ถูกโยนตกลงบนพื้นอย่างโชคร้าย
แค่การโจมตีครั้งนี้ ทำเลือดเขาลดลงถึง 70 พ้อย
"เจ้าม้าบ้า แอซ!"
*คร๊อกๆ*
ความสัมพันธ์ระหว่าง วีด และลูกม้าเริ่มก่อตัว
เขามองซึ่งกันกันราวกับว่าพวกเขาอยากบีบคออีกคน/ตัว
"ข้าไม่ให้เจ้าขึ้นมาบนหลังข้าเด็ดขาด เจ้ามนุษย์หน้าโง่" ลูกม้าคล้ายจะพูดเช่นนี้
" ตูจะฆ่าเอ็งสักวัน" ท่าทางของเขาบอก
ใบหน้าที่ไม่ได้เห็นไม่ได้ยินของมนุษย์และสัตว์ราวกับเกิดขึ้นจริง
ขณะที่การต่อสู้ที่น่าเกลียดดำเนินการต่อไป เซอร์ มิดเวล กล่าวว่า
"ถ้าท่านพร้อมแล้ว ออกเดินทางได้ "
เซอร์ มิดเวล และทหารของเขาเริ่มต้นไปทางตะวันออก
วีด หวังว่าเจ้าลูกม้าจะอยู่นิ่งๆ
***************************
ซอยุน ยังคงอาศัยอยู่ที่พักของครูฝึก เธอไม่สามารถปฏิเสธคำชวนของภรรยาครูฝึกได้
เธอเดินผ่าน วีด หลายครั้งในตอนเช้า
แต่พวกเขาไม่สบตากัน แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้เห็นตัวตนของอีกฝ่าย โดยไม่มีการทักทาย
เมื่อวีด ออกมาจากบ้านพัก ซอยุน ตามเขาออกมาเพราะเธอเขินเกินกว่าที่จะถูกทิ้งอยู่คนเดียว
เธอจ้องไปที่พื้นที่ว่าง ที่ซึ่งเขายืนอยู่ที่เมื่อ ไม่กี่นาทีก่อน
'เราจะไปที่ไหนดี?' เธอถามตัวเอง
'ทุกๆที่ที่อยากจะไป' เธอตอบตัวเอง
ไม่มีที่ไหนสักแห่ง
เธอมีเวลาว่างมากพอที่จะไปที่ไหนก็ได้
'ตราบเท่าที่เราจะหนีไปจากความทรงจำที่เจ็บปวดนี้ได้'
เธอต้องการเพียงไปที่ๆ ไม่มีคนอยู่ สถานที่ที่ยังไม่มีใครพบ เต็มไปด้วยมอนสเตอร์
เธอเริ่มต้นการผจญภัยใกล้ๆกับศูนย์กลางของทวีป และมุ่งมาที่ตะวันตกเพื่อสู้กับมอนสเตอร์ที่เก่งๆ
'ชั้นอยากเจอมอนสเตอร์'
'เราจะลืมตัวตนของตัวเองเวลาที่สู้กับมอนสเตอร์'
'ไม่ต้องคิดอะไรเลย'
' แม้กระทั่งความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ที่ว่า เราไม่เคยถูกรักเลยในชีวิตนี้'
'หยุดนะ ซอยุน เข้มแข็งหน่อยสิ'
ซอยุน จะไม่ได้พูดกับใคร
เธอพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา สะท้อนอยู่ในใจของเธอเอง
ซอยุน ไม่รู้สึกหิวเมื่อเธอต่อสู้ท่ามกลางมอนสเตอร์ เธอ ค้นหาการต่อสู้ในดันเจี้ยนที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์
ต่อให้เผชิญกับมอนสเตอร์ที่สุดโหด เธอก็ไม่กลัวตาย
เธอไม่เคยปล่อยให้เลือดที่ออกมาจากการต่อสู้แห้ง
เบอร์เซิร์กเกอร์ (Berserker) ผู้แสดงออกว่าชื่นชอบชีวิตที่เต็มไปด้วบความบ้าคลั่งและการฆ่า นั่นคือเธอ ผู้แสวงหาความสงบบนสนามรบ
เล่มที่ 1 ตอนที่ 6 : จบ
****************
ที่มา :
http://writer.dek-d.com/grit/story/viewlongc.php?id=837140&chapter=6
ขอบคุณมากครับ
ตอบลบผมชอบเรื่องนี้มากครับถึงแม้บางครั้งจะไม่ค่อบชอบพระเอกก็เถอะ(ผมเคยอ่านเรื่องนี้แล้วจนถึงตอนที่พระเอกได้เดธไนต์มาแล้วซ้อมเดธไนต์จนอ่วม ผมสงสารเดธไนต์มากเลยครับ)
ตอบลบ