อารยธรรมของทวีปเวอร์เซลล์ เริ่มต้นเมื่อประมาณหนึ่งล้านแปดพันปีก่อน
ครั้งนั้น มนุษย์ เอลฟ์ คนแคระ และออร์ค ยังอาศัยอยู่ด้วยกัน
คนแคระหญิงทำคลอดให้ ทารกชาวออร์ค(Orc baby)อย่างคล่องแคล่ว
เอลฟ์สาว ทำพิธีล้างบาปและตั้งชื่อให้ทารกชาวออร์ค
หญิงชาวมนุษย์ชำระล้างตัวทารกชาวออร์คด้วยน้ำสะอาด
สี่เผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ด้วยกัน เติมเต็มสิ่งที่เผ่าพันธุ์อื่นขาด
นักเดินทางชาวเอลฟ์ หาผลไม้จากในป่า
คนแคระสร้างเครื่องมือเครื่องใช้
มนุษย์ออกสอดแนมกับนักรบออร์ค
เมื่อโลกเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ดุร้าย ผู้อ่อนแอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรวมกันเพื่ออยู่รอด
ออร์ค ซึ่งเติบโตภายในสองหรือสามปี เป็นนักรบมาแต่กำเนิด
เกิดมาพร้อมกับพละกำลังมหาศาลและ สัญชาตญาณในการต่อสู้ พวกมันปกป้องมนุษย์และเอลฟ์
เผ่าพันธุ์ออร์ค อ้างความเป็นผู้นำของทั้งสี่เผ่า
ไม่ว่าจะชื่อหรือในความเป็นจริง ที่ว่า ไม่มีเผ่าพันธุ์ไหนทัดเทียมออร์ค ทั้งในแง่จำนวนและความสามารถทางการต่อสู้
อย่างไรก็ตาม เมื่อมนุษย์พัฒนาเทคนิคทางการเกษตรขึ้นมา
ทั้งการเพาะปลูกและการเลี้ยงสัตว์
พวกเขาควบคุมห่วงโซ่อาหาร และในที่สุดก็ลุกขึ้นท้าทายอำนาจของเหล่าออร์ค
เหล่าเอลฟ์ ที่เรียนรู้พลังแห่งจิตวิญญาณและพลังธาตุ จากธรรมชาติ
เริ่มหยิ่งยโส
และเริ่มสร้างระยะห่างจากพวกออร์คที่พวกเขามองว่าโง่เง่า ไม่มีสมอง
เหล่าคนแคระ พัฒนาเทคโนโลยีโลหะ วันแล้ววันเล่า
นำมาซึ่งอาวุธล้ำยุคที่จะต่อต้านออร์ค
เผ่าพันธุ์ทั้งสี่ แตกแยกจากกันเพราะการแก่งแย่งชิงดี อิจฉาริษยาซึ่งกันและกัน
มนุษย์สร้างเมือง ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นอาณาจักร บนผืนดินที่อุดมสมบูรณ์
เอลฟ์มุ่งไปสู่ ป่าที่ไม่หวนคืน( Forest of no return) ที่ซึ่งเพิ่มพลังให้แก่ธาตุและวิญญาณ ขยายขอบเขตแห่งเวทมนต์ยิ่งๆขึ้นไป
ออร์คกระจัดกระจายไปค้นหาดินแดนแห่งใหม่ ล่าสัตว์และสนุกกับการต่อสู้อย่างไม่หยุดหย่อน
คนแคระอาศัยอยู่ในถ้ำบนภูเขา ขุดเหมือง หาแร่และพัฒนางานของพวกเขา
.
.
.
มนุษย์และออร์คต้องโต้แย้งกัน เพราะเรื่องอาหารที่ขาดแคลนอย่างเลี่ยงไม่ได้
เอลฟ์กับคนแคระเป็นปรปักษ์ต่อกันและกัน เพราะการต่อสู้ว่าใครจะเหนือกว่ากันในโลกธรรมชาติ
นี่คือเรื่องราวของทวีป เวอร์เซลล์
เรื่องราวที่ถูกลืมของสี่เผ่าพันธุ์...
.
.
.
*********************
ข่าวลือเกี่ยวกับชายแปลกประหลาด ลือไปเหมือนไฟลามทุ่ง ทั่วป้อมปราการแห่งเซราบอร์ค
มันเกี่ยวกับสัตว์ร้ายที่เหวี่ยงดาบไม้ฟาดฟันไปที่หุ่นไล่กาตลอดสี่สัปดาห์โดยไม่ปริปาก ในหอฝึกตน
*ฟ้าววววว* *ตูมมมมม
วีด เหวี่ยงดาบไม้อย่างเงียบงัน
เขาฟาดฟันหุ่นไล่กาอย่างไม่ปราณี
ทุกครั้งที่ดาบไม้กระทบหุ่นไล่กา เสียงดังลั่นก็ตามมา...
เมื่อหลายวันที่ผ่านมา เขาพอใจกับการตบตีหุ่นไล่กามาก เพราะความแข็งแกร่ง (Str) และความแม่นยำ (Dex) ของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ดาบไม้มีพลังมากขึ้น
" เขาใช่ผู้เล่นจริงๆรึ?"
"นายคิดว่านั่นเป็นคนเล่นรึ? ไม่มีทาง"
"ลองดูดิ พนันได้เลยว่าไม่ใช่"
"บางทีอาจจะเป็น NPCs รึเปล่า?"
"เขาก็เพิ่งจะปรากฎตัว..."
"มันน่าจะเป็น NPCs ที่เกี่ยวข้องกับภารกิจ!"
ดวงตาของผู้เล่นบางคนเริ่มกระตือรือล้นขึ้น
ผู้เล่นจำนวนไม่น้อย เสนอเงินและอาหาร เพื่อให้ วีด พอใจ เพราะคิดว่าเขาเป็น NPCsภารกิจ
แต่ วีด ไม่อยากถูกมองว่าเป็นขอทาน
เขาปฏิเสธ แต่พวกนั้นก็ยังดื้อด้าน
"น่านะ รับไปเถอะ..."
"อยากได้อะไรมั๊ย บอกมาเลย ข้าจะไปหามาให้ "
" ใช้ดาบเหล็กดีกว่าไหม เจ๋งกว่าดาบไม้อีก ผมมีดาบยาวเหมาะมือนะ เอามั๊ย?"
พวกเขาตามตื้อ วีด เพราะหวังว่า เขาจะ มอบ ภารกิจพิเศษให้
แม้จะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่า วีด เป็น NPCs รึเปล่า เพราะ วีด ปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่ NPCs หลายต่อหลายครั้ง และยังไล่พวกเขาไป โดยบอกว่ารบกวนการฝึกของเขา
แต่ความแปลกประหลาดหลายอย่างยิ่งทำให้คนเหล่านั้นเชื่อมั่นความคิดนั้นยิ่งขึ้น
"เขาไม่ยอมรับของอะไรเลย"
"ใครจะไปนั่งตีหุ่นไล่กา ได้อย่างนี้ ? ไม่แค่วัน สองวันนะ แต่ตลอด สี่สัปดาห์!!"
"แถมเขายังเป็นเพื่อนซี้กับครูฝึกด้วย...!"
ครูฝึก... ผู้ที่ซึ่งมองว่าเหล่าผู้เล่นเป็นตัวน่ารำคาญ แต่กลับดีต่อ วีด เพียงคนเดียว ถึงขนาดแบ่งข้าวกลางวันให้เขากินทุกวัน
สำหรับคนทั่วไปแล้ว วีด ดูไม่เหมือนมนุษย์
ทางเดียวที่จะแยกผู้เล่นออกจาก NPCs คือเมื่อพวกเขาแสดงตัวตนออกมา นี่คือสาเหตุว่าทำไม วีด ถึงสร้างความเข้าใจผิดให้แก่พวกผู้เล่นอื่นๆ
ผู้เล่นเลเวลสูงหลายคน ทราบว่าจุดมุ่งหมายของ วีด คือเพิ่มความแข็งแกร่งและค่าสถานะอื่นๆ
พวกเขาเข้ามาทำดีต่อ วีด ด้วยจุดประสงค์ บางอย่าง เพราะรู้ว่า วีด นั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน
"ถ้านายร่วมแคลน(Clan) ของเราล่ะก็ เราจะช่วยสนับสนุนนาย"
"พวกเราจะช่วยซับพอร์ตจนกว่านายจะเลเวลร้อยเลย "
รอยัลโรด มีระบบแคลนและกิลด์ (Guild) เหมือนเกมออนไลน์อื่นๆ แต่ที่นี่ ยิ่งใหญ่กว่า
การเป็นจักรพรรดิ!!!
จุดมุ่งหมายของผู้เล่นเลเวลสูงๆของ ทุกๆ แคลน คือ ได้กลายเป็นจักรพรรดิ สร้างอาณาจักรของตัวเองในทวีปเวอร์เซลล์ มีอำนาจปกครองเหนือทุกสิ่ง
ด้วยการเก็บภาษีในแต่ละเดือน
ลอร์ด (Feudal lord) และกษัตริย์สามารถสร้างสิ่งที่จำเป็นเช่น ยุ้งฉากหรือโรงตีเหล็ก(Blacksmiths' workshop) ในเมืองที่ตนเองปกครอง
จ้างทหารและฝึกฝนกองกำลังของตนเองได้
ให้มีคนคุมกฏในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างรัฐ พัฒนาเศรษฐกิจ เทคโนโลยี ให้ก้าวหน้า
นวัตกรรมทางเทคโนโลยีทำให้ช่างเหล็กสร้างอาวุธที่ดีขึ้น
และขนาดของเมืองจะขึ้นอยู่กับ สุขอนามัยและการรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมืองนั้นๆ
ประกาศนโยบาย ของชาติ, ศาสนา กำหนดแนวทางการทูตกับประเทศอื่น
กษัตริย์(King) ผู้อยู่บนจุดยอดของพีระมิดทางสังคม มีอำนาจเหนือทุกผู้คน
กษัตริย์ สร้างป้อมปราการและเมืองเพื่อขยายเขตแดนของตน เรียกผู้คนอพยพเข้ามาอยู่ในความปกครอง
แต่นอกจากเรื่องความสัมพันธ์ภายในแล้ว ... ยังมีสงคราม
เมื่อใครคนหนึ่งประกาศสงคราม กองทัพที่ถูกเรียกมาโดยราชาที่ทะเยอทะยานอยากจะปะทะกันภายใต้การนำของแม่ทัพ
ผู้เล่นทั่วไปในฐานะของ ประชาชน ต้องการ ผู้เล่นในฐานะกษัตริย์ที่ฉลาดและมีคุณธรรม
ซึ่งเมืองที่พวกเขาอาศัยอยู่จะเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นและการค้าขายจะไหลหลั่งเข้ามา ซึ่งจะกระตุ้นให้ผู้เล่นมีความปรารถนาที่จะประสบความสำเร็จในเกม...
แต่กระนั้น วีด ก็ปฏิเสธข้อเสนอของทุก แคลน
*******************
ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1 หน่วย (+1 STR)
ความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 1 หน่วย (+1 DEX)
ความอดทนเพิ่มขึ้น 1 หน่วย (+1 VIT)
ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 20 หน่วย (+20 FAME)
พลังชีวิตเพิ่มขึ้น 100 หน่วย (+100 HP)
ดาบไม้ซึ่งฟาดฟันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ได้หยุดกลางอากาศอย่างกระทันหัน
ทันใดนั้น วีดก็ปิดตาลง
"สำเร็จแล้ว"
ที่หอฝึกตนแห่งนี้ วีด พยายามอัพค่าสถานะของเขาเท่าที่จะทำได้ตลอด สี่สัปดาห์ ตามเวลาในเกม
สิ่งที่เขาแปลกใจก็คือ เขาได้ค่าชื่อเสียงมานิดหน่อย ซึ่งก็ไม่เลวอยู่
ยิ่งมีชื่อเสียงมากขึ้น คุณก็จะสามารถซื้อของในร้านของชำ หรือ ร้านตีเหล็กได้ถูกขึ้น
และคุณก็จะได้รับการเคารพจาก NPCs มากขึ้นไม่ว่าจะในการพูดคุยหรือการเจรจาต่อรองกับ NPCs
ครูฝึกผู้เฝ้ามองเขาอย่างพอใจอยู่ห่างๆ ได้เดินเข้ามาหา วีด และกล่าวว่า
"ยอดเยี่ยมมาก ท่านวีด"
"ขอบคุณครับ"
"ข้าไม่นึกว่าท่านจะมาได้ไกลขนาดนี้ ข้าภูมิใจในตัวท่านมาก"
"ที่ผมทำได้ เป็นเพราะคำสอนของท่าน ครูฝึกที่เคารพ"
"ฮ่า ฮ่าๆ! ท่านกล่าวได้ถูกต้อง"
( ครูฝึกชอบรับประทานลูกยอ -- ผู้แปล : )
ครูฝึกหัวเราะอย่างเบิกบาน
วีด รู้จากประสบการณ์ว่า คำพูดแบบไหนจะช่วยกระตุ้นครูฝึกได้
ครูฝึกยื่นดาบให้ วีด
" ดาบนี้คือ...?"
"มันเป็นของท่าน ดาบเล่มนี้คือรางวัลสำหรับผู้ที่สำเร็จโปรแกรมฝึกฝนขั้นพื้นฐาน"
"ฝึกขั้นพื้นฐาน..."
วีด เกิดคำถามขึ้น
เขารู้ว่าโดยบังเอิญว่า เขาสามารถเพิ่มค่าสถานะจากการเหวี่ยงดาบฟันหุ่นไล่กาในหอฝึกตนได้ จาก กระทู้สนทนาแห่งหนึ่งที่สร้างขึ้นโดย แคลน เล็กๆ
เมื่อครั้งเขาศึกษาเกี่ยวกับเกมออนไลน์
ดังนั้นเขาจึงมุ่งที่จะเพิ่มสถานะเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จากหอฝึกตน ก่อนที่เอาจะเริ่มจริงจัง
วีด ยอมรับว่ามันอาจจะดูเหมือนไม่ค่อยจะคุ้มในการใช้เวลาสี่สัปดาห์เพื่อเพิ่มสถานะ อย่างช้าๆทีละหนึ่ง
แต่ วีด มีเหตุผลบางอย่างที่เขาคิดว่าคุ้ม
ถ้าเป็นผู้เล่นคนอื่น คงเลือกที่จะเสียเวลาไม่มากเพื่อหา ไอเทม เพิ่ม ค่าสถานะมากกว่า
แต่กระนั้น วีด คิดว่า
' มันไม่เหมือนกันการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงเพื่อเพิ่มค่าสถานะของตัวละคร มันจะสร้างความแต่งต่างให้อย่างมาก'
ถ้าโชคดี คุณอาจจะได้ไอเทม ดีๆ ระหว่างออกผจญภัย แต่ค่าสถานะตั้งต้น ของคุณก็จะยังคงเท่าเดิม
สมมติว่าคุณเพิ่มค่าความแข็งแกร่งไว้ 40 และลองนึกดูว่าจะเป็นยังไงถ้าคุณสวมสร้อยคอ + 50 STR
ค่าสถานะที่ วีด ได้มาอย่างยากเย็นในหอฝึกตน มันอาจจะช่วยเขายืนอยู่ได้จนถึงนาทีสุดท้ายของการเล่นเกม
วีด ครุ่นคิดความหมายของสิ่งที่ ครูฝึกพูด และถามออกมาว่า
"ท่านรู้ไหมว่า มีคนกี่คนที่สำเร็จโปรแกรมฝึกขั้นพื้นฐานในตอนนี้?"
"สำหรับที่นี่ มี 6 คน" ครูฝึกตอบทันที
ยังกล่าวต่ออีกว่า
"ทวีปนั้นกว้างใหญ่นักท่านวีด ข้าคิดว่า มีประมาณ 380 คน ที่สำเร็จการฝึกขึ้นพื้นฐานในหอฝึกตนจากทุกที่ และจากเท่าที่ข้ารู้ ไม่มีใคร สำเร็จเร็วเท่าท่าน"
ผู้เล่น 380 คน!
ตาของ วีด ลุกโชติช่วง
'พวกนั้นคือคู่แข่งของเรา'
คำถามต่อมาของ วีด ทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นเล็กน้อยระหว่างเขากับครูฝึก
"ท่านพูดว่านี่คือการฝึกขั้นฟื้นฐาน ท่านสามารถให้ฝึกระดับที่สูงขึ้นได้หรือไม่"
"ข้าทำไม่ได้ แต่มีสถานที่อื่น"
"มันอยู่ที่ไหน?"
"ข้าไม่รู้ที่ตั้งของมัน ข้ารู้ว่ามันจะเปิดให้สำหรับผู้ที่โชคชะตากำหนดให้พบเจอ และท่านต้องสำเร็จการฝึกขึ้นพื้นฐานก่อนถึงจะมีคุณสมบัติสำหรับขั้นต่อไปของการฝึก"
"ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ ครูฝึกที่เคารพ"
"ไม่เป็นไรๆ"
วีด หมดธุระกับหอฝึกตนแล้ว เมื่อเขาทำท่าว่าจะออกไป ครูฝึกเรียกเขา
"ท่าน วีด ท่านมีแผนจะทำอะไรต่อไปงั้นรึ?"
"ว่ายังไงนะครับ?"
"มีกองกำลังที่จะมุ่งหน้าไปที่ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต (Lair of Litvart) สัปดาห์หน้า เพื่อนร่วมงานของข้าคือผู้บัญชาการของกองกำลัง ชื่อของเขาคือ มิดเวล(Midvale)
ถ้าท่านไม่มีอะไรทำในตอนนี้ ไม่ลองให้เขายืมดาบของท่านหน่อยรึ?"
*ติ๊ง*
ปฏิบัติการกวาดล้าง ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต
อาณาจักรโรเซนไฮม์ ต้องทนทุกข์ต่อพวกมอนสเตอร์ที่เพิ่มปริมาณขึ้นมากในทศวรรษที่ผ่านมา กษัตริย์ธีโอดาร์เรน, นักปกครองผู้เมตตาและเที่ยงธรรมแห่ง โรเซนไฮม์ ได้มีคำสั่งให้อัศวินผู้แกร่งกล้า เซอร์ มิดเวล ไปสำรวจ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต และกวาดล้างมอนสเตอร์ จงร่วมกำจัดมอนสเตอร์ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต กับ เซอร์ มิดเวล และทหารของเขา
ระดับความยาก: E
เงื่อนไขของเควส : ล้มเหลวเมื่อคุณถูกฆ่าตาย
*******************
ข้อเสนอของครูฝึกคือ ภารกิจที่ไม่ว่าผู้เล่นคนไหนต่างก็คงตอบรับอย่างรวดเร็วด้วยความยินดี
กองทัพของอาณาจักรโรเซนไฮม์เต็มไปด้วยทหารที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักและสามัคคี
โดยทั่วไปแล้ว
เลเวลเฉลี่ยของทหารราบคือ เกือบ 30
เลเวลของอัศวินนั้นมากกว่า 150
โดยเฉพาะอัศวินที่มีชื่อเสียงเรียงนามนั้น เลเวลของพวกเขาอยู่ระหว่าง 180-220
ด้วยกองกำลังขนาดนี้ย่อมสามารถเคลียร์ ถ้ำสัตว์ร้ายทุกๆแห่ง ได้อย่างไม่ยุ่งยาก
ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ตก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
จากการค้นคว้าของ วีด นั้น ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต
เต็มไปด้วย โคบอล์ด(Kobold) เลเวลประมาณ 20 และ
ก็อบลิน(Goblin)เลเวล ประมาณ 50
สิ่งที่ วีด ต้องทำหลังจากร่วมกองกำลังก็คือ อยู่รอดให้ได้ ไม่ว่าจะมีส่วนร่วมในการต่อสู้หรือไม่ก็ตาม
มันคือโอกาสทองที่ยื่นให้แก่เขา ด้วยความหวังดีของครูฝึก แต่ วีด ส่ายหน้า
"ข้าขออภัยด้วย"
y, sir.”
คุณไม่รับภารกิจ
"โอ อะไรรบกวนท่านอยู่รึ ท่านวีด ?"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ คือผมยังไม่มีอาชีพเลย"
"โอ้เฟรย่า... ใช่แล้ว ข้ารีบร้อนไปหน่อย...
มาพบข้าได้ทุกเวลาที่ท่านต้องการ ข้าจะบอกท่านถ้าข้าสามารถหาเควสที่เหมาะกับท่านได้"
(Oh my Freya = Oh my god นั่นเอง--ผู้แปล)
ครูฝึก ไม่เพียงแค่เลเวลขึ้นถึง 200 แต่ยังมีความสัมพันธ์กับกองทัพที่ถูกฝึกโดยตัวเขา พูดอีกอย่างหนึ่งว่า เขาสร้างเครือข่ายส่วนตัวกับกองทัพของอาณาจักร
แต่ตำแหน่งที่ดูธรรมดาของครูฝึกช่วยกันไม่ให้พวกเจ้าหน้าที่สูงๆรู้เรื่องนี้
ทันใดนั้น ครูฝึกถามเบาๆว่า
"ท่าน วีด ท่านเลือกอาชีพที่ต้องการจะเป็นรึยัง?"
"ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ คงต้องไปที่ กิลด์ เปรื่องปราด ( Intelligence Guild) และดูว่าอาชีพไหนที่เหมาะ"
กิลด์ เปรื่องปราด
กิลด์ นี้จะให้คำแนะนำแก่ผู้เล่นโดยขึ้นอยู่กับ ค่าสถานะและทักษะ (Stats and Skills)
เมื่อก่อนนี้ ผู้เล่นเกือบทั้งหมดเล่นไปแนวทางเดียวกัน ดังนั้น กิลด์ เปรื่องปราด จึงแบ่งพวกเขาออกเป็น 2 พวก คือ
สายอาชีพต่อสู้ (ประชิดตัวและสนับสนุน)
สายผลิตซึ่งรวมถึงพ่อค้า
นานๆ ครั้ง กิลด์นี้ก็จะเผยอาชีพลับ ซึ่งเกิดขึ้นได้ยากมาก
"ที่ข้าบอกท่านเช่นนี้เพราะท่านเป็นผู้ที่...น่าไว้วางใจ ผู้ซึ่งปฏิเสธโอกาสที่จะเปลี่ยนเป็น อาชีพที่ไร้ค่า อย่างประติมากร
บอกข้ามาตามตรงเถิดท่าน วีด ท่านเสียใจหรือไม่ที่ไม่ได้รับอาชีพนั้น?"
"ไม่ ประติมากรน่ะรึ ข้าไม่มีทางรับมันเด็ดขาด"
"ฮืมมม ข้าไม่เคยบอกใครเรื่องนี้มาก่อน...ท่านคือคนแรก เข้ามาใกล้ๆ"
ครูฝึกกระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหู วีด
วีด รู้สึกขนลุกเมื่อคนที่ตัวใหญ่เหมือนออร์คอย่างครูฝึกหายใจรดหน้า แต่เขาเก็บความรู้สึกเอาไว้
"ถ้าท่านตามหาอาชีพที่ดีล่ะก็ ข้าจะบอกทางแก่ท่าน ท่านเคยได้ยินชื่อ นักปราชญ์โรดริเกวซ (Rodriguez the Sage) หรือไม่?
"เคยครับ"
"ไปหาเขา ผู้ถูกยกย่องว่าเป็นดวงดาวแห่งปัญญา เขาถูกนับถือว่ารอบรู้ทุกๆสิ่ง เขาจะบอกท่านว่า อาชีพไหนที่เหมาะกับท่านที่สุด ยิ่งกว่าที่กิลด์เปรื่องปราดจะให้ท่านได้ แต่ว่า..."
"...?"
"ท่านไม่สามารถเข้าพบเขาได้เหมือนปกติ เขาจะไม่กระทั่งสนใจท่านเลยในคราแรก แต่ถ้าท่านมอบสิ่งนี้ให้เขา เขาจะช่วยเหลือท่าน หนึ่งครั้ง"
”
ไอเทม: ผ้าเช็ดหน้าของราชินีเอเวน
"ขอบคุณท่านมาก ครูฝึกที่เคารพ"
"ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบต่อการตัดสินใจของท่าน เพราะข้าคงปฏิเสธไม่ได้ว่านักดาบหลายคนนั้นแย่กว่า ประติมากรแสงจันทร์ (Moonlight Sculptor)”
ข้าขอภาวนาต่อเฟรย่า ให้เจ้าพบอาชีพที่เหมาะสม
แต่จงระวังอุปทูต โรดริเกวซ เขาไม่รู้จักความละอาย ดังนั้นเจ้าไม่ควรบอกเขาว่าเจ้าต้องการอะไรจนกว่าเขาจะยอมพูดกับท่าน"
เมื่อ วีด บอกลากับครูฝึกที่ทางออกของหอฝึกตน
ผู้ชายตัวสูงใหญ่เดินเข้าหาเขา
ชื่อของชายยักษ์ใหญ่คนนี้คือ ไพธอน (Python) นักรบกล้าหาญผู้สะพายดาบยักษ์
"นายจะไปแล้วเหรอ?"
"อืม"
"ฮืม นายจะไปที่ไหนเหรอ?"
"ผมคงต้องหาอาชีพที่เหมาะๆก่อน จากนั้นก็คงพยายามเพิ่มเลเวล"
"เรามั่นใจว่านายจะก้าวขึ้นมาเป็นผู้เล่นอันดับสูง เร็วๆนี้แน่ ไม่เคยเห็นใครที่แน่วแน่เหมือนนายมาก่อนในเกมออนไลน์เลย นายมันยอดจริงๆ"
ไพธอน อาชีพนักรบ เลเวล 288
เขาเพิ่งเรียนรู้ทักษะใหม่ จึงมาลองใช้ที่หอฝึกตน
เมื่อเขามาถึง หอฝึกตนเต็มไปด้วยผู้เล่นมากมายที่กำลังจับจ้อง วีด
ไพธอน ก็เป็นคนขี้สงสัยคนหนึ่ง
บางคนบอกว่า วีด เป็น NPCs
แต่เมื่อ ไพธอน ฝ่าฝูงชนออกมาและได้ยินว่า ผู้เล่นสามารถเพิ่มค่าสถานะได้ที่ หอฝึกตน เขาเลยเริ่มฟาดฟันหุ่นไล่กาอยู่ข้างๆ วีด
พลังที่ส่งออกมาจาก ไพธอน นั้นน่าตื่นตะลึง
ผู้เล่นหันมาสนใจเขา ซึ่ง ไพธอน ไม่ได้ตั้งใจที่จะดึงดูดความสนใจของมหาชนจาก วีด แต่อย่างใด
ถึงสัปดาห์สุดท้าย ไพธอน คือผู้เล่นคนเดียวที่ วีด พูดด้วยมากที่สุด
"ขอบคุณสำหรับคำชม"
"อืม เราจะคอยวันที่พวกเราได้มาพบเจอกันอีก นายคงไม่ทำให้เราผิดหวังนะ?"
"คุณคงต้องผิดหวัง"
"ฮู้?"
"ผิดหวังกับความอ่อนแอของคุณเอง เพราะผมจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่คุณจะเข้าใจ"
"ฮ..ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆ"
ไพธอน หัวเราะกังวาล เลเวลของเขามากกว่า 280 เขาถูกจัดอันดับอยู่ในหมู่ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่ง และถูกปฏิบัติด้วยความเคารพในทุกๆที่ ที่เขาย่างกราย เขาถูกท้าทายโดยวีด
ไพธอน หยีตาลง เขาจริงจังขึ้นเล็กน้อย
"ผมจะคอยดู"
"โชคดี"
วีด กล่าวลากับเขา และมุ่งไปสู่สถานที่ที่ นักปราชญ์โรดริเกวซ อาศัยอยู่
'นักปราชญ์โรดริเกวซ...ดวงแห่งปัญญา...เขาน่าจะบอกได้ว่าอาชีพไหนที่เราควรเป็น' วีด กล่าวกับตนเอง
*********************
ที่พักของอุปทูต โรดริเกวซ อยู่ทางเขตเหนือของป้อมปราการแห่งเซราบอร์ก
มีทหารเฝ้ายาม เดินวนเวียนอยู่รอบที่พัก
ทันทีที่ วีด เดินเข้าไปใกล้ประตูทางเข้า ทหารสองคนตะโกนบอกให้เขาหยุด
" หยุด! เจ้ามีธุระอะไรที่นี่ คนแปลกหน้า?"
"ผมมาพบท่านอุปทูต พอดี ผมมีของที่ครูฝึกแห่งหอฝึกตน ฝากมามอบให้ท่าน"
"อา น่าเสียดาย ข้าเข้าใจว่าเจ้ามีธุระที่ต้องจัดการ แต่ท่านอุปทูตไม่อนุญาตให้คนที่มีชื่อเสียงเพียงเล็กน้อยเข้าพบ"
นายทหารตอบอย่างเป็นการเป็นงาน
"แต่ผมมีสิ่งที่ครูฝึกขอร้องให้ผมส่งให้ท่านอุปทูตด้วยตนเอง"
"นั่นไม่เกี่ยวกับข้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถเข้าเฝ้ากษัตริย์ได้เพราะเจ้ามีของที่จะมอบให้เขางั้นรึ?"
"..."
มันจำเป็นต้องใช้ค่าชื่อเสียงจำนวนไม่น้อยในการเข้าพบขุนนางหรือกษัตริย์
ชื่อเสียงของ วีด มีแค่ 20 มันไม่เพียงพอที่จะเข้าไปในคฤหาสน์ของอุปทูตได้
"ข้ารู้จักและสนิทสนมกับครูฝึกแห่งหอฝึกตนเป็นอย่างมาก เขาเคยฝึกฝนให้ข้าด้วยตนเอง แม้กระนั้นข้าก็ยังไม่สามารถอนุญาตให้เจ้าเข้าไปได้"
"ถ้าท่านยืนยันเช่นนั้น ผมขออยู่แถวนี้ได้หรือไม่ ?ตราบเท่าที่ผมไม่เข้าไปในคฤหาสน์"
ยามกำลังสับสนกับคำถามของ วีด
"พูดให้ชัดเจนซิ นักเดินทาง"
"ผมบอกว่า ถ้าท่านไม่ว่าอะไร ข้าขอนั่งริมถนนและรอท่านอุปทูตออกมาได้หรือไม่?"
"ย่อมได้ ถนนเป็นของทุกๆคนอยู่แล้ว"
วีด ก้มหัวขอบคุณอย่างช้าๆ
"ขอบคุณที่ท่านอนุญาต"
"ไม่เป็นไร แต่ว่า..."
"มีอะไรรึครับ ?"
"ที่ข้าบอก เพราะว่าเจ้าเป็นคนรู้จักของครูฝึกหรอกนะ
ท่านอุปทูตมักจะขังตัวเองอยู่ในคฤหาสห์ตลอดสัปดาห์หรือมากกว่านั้น
โดยเฉพาะเวลาที่แขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเคาะประตู ท่านก็จะนิ่งอยู่อย่างนั้น เจ้ายังจะรออีกงั้นรึ?"
เล่าปี่ ไปพบ ขงเบ้งถึงสามครั้งเพื่อชักชวนเขามาเป็นพวก
และเขาก็กลายเป็นกลุ่มอำนาจที่ตั้งราชวงศ์ได้ในภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีน
วีด นึกถึงเรื่องราวของบุคคลผู้มีชื่อเสียง
"ครับ"
วีด นั่งอยู่ตรงข้ามกับคฤหาสห์ คาดหวังว่าอุปทูตอาจจะออกมาได้ทุกเมื่อ
บางเวลาเขาก็คุยกับเหล่ายาม และรับรู้ว่า ครูฝึกเป็นที่เคารพอย่างมากจากพวกระดับต่ำ(ทหาร)
"บุรุษผู้ครั้งหนึ่งฝันว่าจะได้เป็นอัศวิน ซึ่งตอนนี้ตัวเขาเพรียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัตินั้น"
ระหว่างนั้น ความมืดเริ่มเข้าครอบคลุม และ คฤหาสน์ของอุปทูตก็มืดลง
'เราก็ไม่คิดว่า เราจะได้สิ่งที่ต้องการตั้งแต่วันแรกเลย ...เขาหลบอยู่ข้างในนั้นตลอดไปไม่ได้หรอก'
วีด เห็นว่ามันคงไร้ประโยชน์หากนั่งคุยกับยามต่อไป เพราะ โรดริเกวซ หลับไปแล้ว
เขาออกมาจากที่นั่นและมุ่งไปที่ประตูป้อมปราการ
ค่ำคืนที่แสงจันทร์สว่างจ้า จะกระตุ้นให้มอนสเตอร์ของทวีปเวอร์เซลล์ดุร้ายยิ่งขึ้น
พวกมันจะแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกครึ่งหนึ่ง และให้ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 30%
ซึ่งสิ่งเหล่านี้กระตุ้นให้ผู้เล่นระมัดระวังตัวมากขึ้น
คืนนี้ เป็นคืนแรกแห่งการผจญภัยของ วีด
*******************
ณ พื้นที่โล่ง ห่างจากป้อมปราการ มีผู้เล่นจำนวนหนึ่ง วิ่งไล่ตามจิ้งจอก กระตาย และแรคคูน
ทิวทัศน์ที่สร้างโดยเหล่ามือใหม่ ที่ วีด กำลังจะเข้าร่วม
'...อืม เรามีอะไรใช้เป็นอาวุธได้บ้างไหมนะ?'
เขาหยิบดาบเหล็กที่ครูฝึกให้มา และกำมันแน่น
"หน้าต่างสถานะอุปกรณ์ " (Item Stat Window)
tat window.”
ดาบเหล็กหนัก (Hard Iron Sword)
ความทนทาน: 54/54
พลังโจมตี: 10-14
รางวัลสำหรับผู้ที่สำเร็จโปรแกรมการฝึกขั้นพื้นฐาน
ดาบยาวเล่มนี้เหนือกว่าแบบปกติที่ขายตามร้านตีเหล็ก
เมื่อสวมใส่:
+10 STR
ใช้ได้เมื่อ:
STR 40+
VIT 35+
ดาบเล่มนี้เหมาะกับ วีด มาก มันเหมาะมือเขาและได้สมดุลอย่างยอดเยี่ยม
วีด ตรวจสอบอาวุธอื่น
'สถานะของมีดแกะสลัก!' (Engraving Knife Stat!)
มีดแกะสลักของซาฮัป
ความทนทาน: 984/1000
พลังโจมตี : 40-54
มีดแกะสลักเล่มเล็ก สร้างขึ้นเพื่อใช้งานสำหรับงานฝีมือละเอียดออ่อน ตัวมีดคมเป็นอย่างมาก
เมื่อสวมใส่: เพิ่มโอกาสในการตีติดคริติคอล
***********************
แม้มีดแกะสลักจะมีพลังโจมตีมากกว่าดาบเหล็ก แต่ วีด เลือกใช้อย่างหลัง เพราะมันยาวกว่า อีกทั้งการใช้มีดแกะสลัก นั้น วีด พบว่ามันใช้ยาก
ดังนั้นดาบเหล็กจึงมีประโยชน์มากกว่าในการจัดการกับมอนสเตอร์
อย่างไรก็ตาม มีดแกะสลักนั้นเสื่อมสภาพยาก ต้องขอบคุณในความทนทานของมันที่มีสูงมาก
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ต่างเป็นประโยชน์กับ วีด ผู้มีทักษะซ่อมแซม เพราะเมื่อดาบเหล็กพัง ก็จะเป็นโอกาสให้ วีด ได้ฝึกฝนทักษะซ่อมแซมนั่นเอง
'เยี่ยม ได้เวลาลุยแล้ว'
วีด เหวี่ยงดาบเตรียมพร้อม
'แรคคูน จิ้งจอก หมาป่า เข้ามาเลย จะจัดการให้หมด'
ในจังหวะที่เขากำลังจะออกล่า
"ขอโทษค่ะ"
ใครบางคนพูดกับ วีด ผู้กำลังเดินอย่างเงียบๆ
"คุณมาคนเดียวเหรอ?"
วีด หันมองรอบๆ
เขาเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งอยู่ด้านขวาของเขา
หล่อนใส่เสื้อผ้าฝ้าย และเกราะหนังสีน้ำเงิน
'ผู้หญิง' เขาคุยกับตนเอง
"ใช่ ครับ มีแค่ผม" วีด กล่าวค่อยๆ
"คุณอยากร่วมออกล่ากับพวกเราไหม? พวกเรามี นักเวท (mage) ผู้วิเศษ(Cleric) นักธนู(Archer) แล้วก็พระ(Monk)"
วีด มองไปข้างหลังเธอ พบว่า มีผู้หญิงสองคนในชุดเสื้อคลุม และผู้ชายที่เขาคิดว่าเป็น นักธนู
เมื่อเขาเห็นกลุ่มนี้ทั้งหมดแล้ว จึงคาดคิดได้ว่าทำไมพวกเขาถึงชักชวนคนแปลกหน้าอย่างตัวเขาร่วมกลุ่ม(Party)
กลุ่มของผู้เล่นพวกนี้ มีแต่สายโจมตีระยะไกล ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการส่วนที่หายไป คือ ตัวชน(Tanker) ที่จะช่วยปกป้องพวกเขา
'ก็ไม่เลว มันเป็นการต่อสู้ครั้งแรกของเรา บางทีมันจะดีกว่าก็ได้หากเริ่มแบบปาร์ตี้' เขาคิด
วีด กล่าวตอบไปว่า
"ตกลงครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
วีด ร่วมปาร์ตี้อย่างรวดเร็ว
"ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้น ไอรีน(Irene) เป็นพรีส เลเวล 7 ชำนาญด้านรักษาแล้วก็เพิ่มพลังป้องกันศักดิ์สิทธิ์"
"เรา เล่นนักเวท (mage) เลเวล 6 ชื่อโรมูเนะ(Romune)
ถนัดธาตุไฟ"
หญิงสาวสองคนแนะนำตัวเองกับเขา ต่อไปคือตาของผู้ชาย ซึ่งเขามองหน้า วีด อย่างสงสัยก่อนพูดว่า
"เรา เพล(Pale ) เล่นนักธนูเลเวล 6 นายกล้ามากเลยที่ลุยคนเดียวตอนกลางคืนแบบนี้"
"เเหะๆ เราเซอร์กะ(Surka) เล่นเป็น พระ เลเวล 7
พวกเขาบอกชื่อและเลเวลแก่ วีด และตอนนี้คือตาของ วีด แล้ว
"ชื่อ วีด ครับ ...เลเวล 3"
"..............."
ทุกๆคนในที่นั้นต่างอึ้ง
เพล รวบรวมความกล้า และถามว่า "อุปกรณ์สวมใส่นายมีอะไรบ้างเหรอ?"
"มีแค่ดาบเล่มนี้
"..............."
ทั้งเนื้อทั้งตัว วีด เขามีแค่ 5 เหรียญเงิน เท่านั้น
ซึ่งเกราะหนังอย่างดีราคาประมาณ 30 เหรียญเงิน
วีดไม่ได้ทำเควสปกติเหมือนที่คนอื่นทำ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเงินพอที่จะซื้อเกราะหนัง
"แล้วอาชีพนายคือ...?"
"ยังไม่ได้ตัดสินใจ" วีด ตอบ เขารู้สึกว่าเริ่มมีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่เขายังบอกไม่ได้ว่าทำไม
"เฮ้อ!"
เพล ถอนหายใจ เขาดูหมดแรง
"จริงๆมันก็แล้วแต่นายนะ ที่จะใช้เวลาตัดสินใจเลือกอาชีพที่เหมาะๆ แต่ดูเหมือนว่านายจะออกมาเก็บเลเวลคนเดียว
นายออกมาที่นี่ครั้งแรกรึเปล่า?"
"อื้ม ผมเพิ่งเคยเล่นเกมเสมือนจริงครั้งแรก"
"รู้และไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินแบบนั้น"
ด้วยคำตอบอย่างตรงไปตรงมาของ วีด
ไอรีน และ โรมูเนะ มองไปที่ เซอร์กะ ด้วยสายตาตำหนิ
สายตาของพวกเธอบอกว่า เซอร์กะ เลือกผิดคน
เลเวล 3 อาชีพยังไม่ได้ตัดสินใจ
แม้ว่ามันจะไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้น แค่ชายหนุ่มที่ดูโกโรโกโสคนนี้เป็นมือใหม่ของเกมเสมือนจริง
การขาดประสบการณ์ มักจะทำให้ปางตาย เวลาเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ในครั้งแรก
คุณจะตื่นเต้นจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ขาดเหตุผลและ เสียชีวิต
พวกเขาตระหนักถึงเรื่องนี้เพราะพวกเขาเคยผ่านมันมาแล้วตอนยังเป็นมือใหม่
แม้สัตว์พวกนี้จะถูกปรับให้เหมาะกับผู้เริ่มต้นที่เพิ่งออกจากป้อมปราการได้ แต่ก็ยังยากและโหดเกินไปสำหรับผู้เล่นเพียงคนเดียว
"เฮ้อ คิดว่าพวกเราคงมีปัญหาละ"
เพล ไม่รู้จะพูดอะไร และยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก
วีด ตัดสินใจที่จะพูดตรงๆ เพื่อให้ทุกคนได้หลุดจากความกระอักกระอ่วนใจ
"ผมจะออกจากปาร์ตี้ ถ้าคุณคิดว่า เหมือนผมจะทำให้แย่มากกว่าดี"
"ขอโทษนะคะ"
เซอร์กะ ยอมรับความผิดพลาดของตัวเองและ โค้งขอโทษ วีด
'กรี๊ดด เราคิดว่าเขาเก่งเพราะเขามีดาบเหล็ก เขาเอาดาบนั่นมาจากไหนกัน มันดูเจ๋งดี' เธอพูดกับตัวเอง
วีด แยกตัวออกจากกลุ่มและ มุ่งไปทุ่งหญ้า คนเดียว
เพล และ เซอร์กะ รู้สึกผิดที่ปฏิเสธเขา
"เราจะทำไงดีละตอนนี้? หาคนใหม่เหรอ?"
ตัวแทนมีอยู่ทุกที่ ผู้บริโภคที่เรียกว่า [ผู้เล่น] มีอยู่เต็มทวีปเวอร์เซลล์ แต่ อาหารที่เรียกว่า [มอนสเตอร์] นั้นมีอยู่น้อยนิด
(หมายถึงมอนสเตอร์สำหรับมือใหม่-- ผู้แปล)
"เราถึงขนาดรับเขาเข้าปาร์ตี้แล้วนะ"
"ถ้าเราสู้เป็นทีม บางทีมันอาจจะเวิร์กก็ได้ คิดงั้นไหม?"
"เราก็คิดงั้น แต่ว่า..."
"ลองดูไหมล่ะ"
พวกเขาเรียก วีด ที่กำลังยุ่งอยู่กับการจ้องกระต่ายและแรคคูนที่กระโดดไปมา วีดไม่รู้ว่ามอนสเตอร์ทั่วไปพวกนี้มีรูปแบบโจมตียังไงและมีพลังโจมตีขนาดไหน
เพล กล่าวว่า
"เอ่อ ถ้านายยังสนใจอยู่ พวกเราอยากให้นายร่วมด้วย"
"ผมเลเวลน้อยอยู่ แต่ถ้าคุณโอเคกับมันละก็ ผมก็อยากเล่นกับพวกคุณ" วีด กล่าวอย่างระมัดระวัง
"ไม่ต้องห่วง พวกเราเจ๋ง พวกเราเล่นเป็นทีม นายไม่ต้องฝืนตัวเองลุยแนวหน้าหรอก ถ้านายต้องการนายอยู่แถวหลังพวกเราก็ได้"
เพล เสนอให้ วีด คอยคุ้มกันแทนที่จะให้ออกลุย ในสายตาของพวกเขา วีดไม่ต่างกับมือใหม่เอี่ยมอ่อง
"คุณแน่ใจเหรอ?"
"แน่นอน นายอาจจะไม่ได้ประสบการณ์มากเท่าไหร่ แต่นายตอนนี้ควรเพิ่มเลเวลมากกว่า ฟังนะ เลเวล 3 กับเลเวล 6 มันต่างกันมาก ต่อให้มันห่างกันแค่ 3เลเวลก็เหอะ
ถ้า ตอนเลเวล 3 นายเอาโบนัสค่าสถานะลง Str รวมแล้วได้ 25 แต่เราที่เลเวล 6 ได้ 40 แล้วก็บวกกับ10 โบนัสพ้อยที่ได้จากการเปลี่ยนอาชีพ ทำให้ช่องว่างระหว่างเรากับนายห่างกันมาก"
"..."
เพล ข้ามเรื่องเกี่ยวกับ รางวัลจากการเปลี่ยนอาชีพซึ่งเป็นจุดที่น่าสนใจไป
ตัวอย่างเช่น ถ้าให้นักธนูฟันดาบแล้วไป เทียบกับ นักรบฟันดาบ ค่าพลังโจมตีที่ออกมาของนักรบย่อมมากกว่าถึงสองเท่า ในทางตรงกันข้าม นักรบยิงธนูแรงเพียงครึ่งเดียวของนักธนู
ซึ่งกล่าวได้ว่า คนอื่นรู้สึกผิดหวังที่ วีด ยังไม่มีอาชีพ
"ตอนนี้นาย ยืนข้างหลังแล้วก็ดูพวกเราไปก่อน นะ ถ้านายเห็นโอกาสเหมาะๆ ก็เข้ามาร่วมแจมแล้วก็ถอยนะ มันจะช่วยแบ่งเบาภาระให้พวกเราถ้านายทำให้พวกมอนสับสน"
วีด พยักหน้ารับ
"ทราบแล้ว"
ความสับสนเป็นอันหมดสิ้นไป วีด ตัดสินใจร่วมปาร์ตี้กับพวกเขาและล่ามอนสเตอร์ด้วยกัน
.
.
.
กลุ่มของพวกเพล ตอนแรกตัดสินใจล่ามอนสเตอร์รอบๆป้อมปราการ จนกระทั่งพวกเขาเริ่มเห็นว่ามันเสี่ยงเกินไปสำหรับให้เซอร์กะ ซึ่งเป็นพระสายหลบหลีก(Agility) และมีค่าพลังป้องกันต่ำ แท้งมอนสเตอร์ ดังนั้นพวกเขาจึงออกหาตัวชน
************************
"บ้าชิบ"
อัน ฮุนโด (Ahn Hyundo) ผู้สืบทอดของ Bonkuk Kumdo หนึ่งในสำนักฝึกสอนวิชาดาบในเกาหลี สบถอย่างไม่พอใจ
ในโรงฝึก คนกว่าร้อยคนไม่ว่าจะวัยรุ่นหรือผู้ใหญ่กำลังฝึก Kumdo
พวกเขาตะโกนเรียกพลัง หรือที่ Bonkuk Kumdo เรียกว่า Kihap
"ไฮ่ย่า!"
"ไฮย่า!"
(ทั้ง Bonkuk Kumdo และ Kihap ขอใช้ทับศัพท์ เพราะผู้แปลภาษาอังกฤษก็ไม่ทราบว่าหมายความว่าอะไร ซึ่งขอให้นึกเอาว่าคล้ายๆ โรงฝึกเคนโด้ของญี่ปุ่นนะครับ -- ผู้แปล) (เพิ่มเติมโดยผู้อ่านใจดีท่านนึงว่า Kumdo คือวิชาดาบของเกาหลี
Kihap นั้นคล้ายๆเวลาที่พวกนักคาราเต้ออกเสียงเวลาชก เช่น "เอี้ย!" ครับ)
อัน ฮุนโด ได้ยินเสียงตะโกนลั่นและเสียงกรีดอากาศของดาบ
เมื่อคุณเชี่ยวชาญในวิชาดาบแล้ว เสียงเหล่านั้นจะบอกคุณได้ว่า ลูกศิษย์ของคุณฝึกถึงขั้นไหนแล้ว
อัน ฮุนโด นั้น ถูกยอมรับว่าเป็นนักดาบฝีมือดีที่สุด เขาเป็นแชมป์โลกสี่สมัยในการประลองดาบ
เมื่อ อัน ฮุนโด สูงวัยขึ้น เขาก็ถอยกลับมาที่โรงฝึกของเขา และทุ่มเทเวลาและพลังเพื่อฝึกฝน นักดาบรุ่นใหม่
แต่ ทั้งมือและร่างกายของเขายังคงไม่ละทิ้งดาบ ไม่แม้สักวินาทีเดียว
"เรา ไม่เห็นใครที่จะพอใช้ได้เลยสักคน เราน่าจะฝึกเจ้าเด็กนั่นดีๆ ตอนที่มันยังอยู่ เจ้าเด็กนั่นมีบางอย่าง บางอย่างที่เหนือยิ่งกว่าพรสวรรค์ของเรา อีกทั้งยังอดทนและพยายาม..."
อัน ฮุนโด เคยรู้สึกพอใจที่เขาเคยมีลูกศิษย์ที่มีความสามารถมาก และเชื่อว่าพวกลูกศิษย์ของเขา มีความสามารถเพียงพอที่จะคว้าเหรียญได้ใน การแข่งขันชิงแชมป์นักดาบโลกที่จัดขึ้นทุกๆ 5 ปี
อย่างไรก็ตาม วันหนึ่ง ความคิดของปรมาจารย์ผู้นี้ก็ถูกพลิกตลบลง
.
.
.
เมื่อหนึ่งปี ก่อน
เด็กผู้ชายอายุประมาณ 20 มาที่ โรงฝึกของ อัน ฮุนโด
"สวัสดีครับ ผม ลี ฮุน ผมมาที่นี่เพราะมีคนบอกว่าที่นี่คือโรงฝึกดาบที่ดีที่สุด"
"เจ้าหนุ่ม เคยถือดาบมาก่อนรึเปล่า?"
"ไม่เคยครับ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมมาที่นี่"
"ถูกต้อง เจ้าต้องเรียน เรียนและเรียนต่อไปจนกว่าเจ้าจะเข้าใจศิลปะการใช้ดาบอย่างถ่องแท้ จากนั่นเราค่อยมาคุยว่าใครเก่งที่สุด"
อัน ฮุนโด เชื่อว่ามันจบแค่นั้น และเขาก็ลืมเด็กคนนั้นไป
จากนั้น
วันหนึ่งเขาเห็น ฮุน ฟาดดาบในตอนเช้า
ฮุน ฟาดดาบมาประมาณชั่วโมงหนึ่ง ความเคลื่อนไหวของเขาสอดประสานกับลมหายใจ และดาบของเขาส่งเสียงที่ยอดเยี่ยมออกมา
เขาก้าวขึ้นเหนือกว่าระดับที่คนหัดใหม่ไม่กี่เดือนจะทำได้
อัน ฮุนโด เรียกเหล่า ครูผู้ช่วยฝึกของเขามาถามเกี่ยวกับฮุน ผู้ทุ่มเทกับการฝึกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
"พูดถึงเด็กคนนั้น ผมไม่เคยเห็นใครที่หมกมุ่นกับการฝึกมากกว่าเขามาก่อน"
"หมกมุ่นยังไงบ้าง?"
"ถ้าเขาจับดาบ เขาจะไม่ปล่อยมันจนกว่าเราจะดึงดาบไปจากมือเขา"
"พวกเจ้าต้องดึงดาบออกไปเพื่อหยุดเขางั้นรึ?"
"ครับอาจารย์ ถ้าเราปล่อยเขาไว้คนเดียว เขาจะเหวี่ยงดาบอย่างหนักจนกว่าเขาจะเหนื่อยล้า วันแรกที่เขามาโรงฝึก เขาก็ฟาดดาบจนมือของเขาถลอกและห้อเลือด"
"จริงเรอะ..."
"ครับอาจารย์ วันที่สองเขาก็ทำเหมือนเดิม เขาเรียนเทคนิคการใช้ดาบ ขณะที่มือเขาเลือดออกจนกระทั่งมือเขาด้าน เขาจับดาบแน่นมาก และฝ่ามือของเขาแข็งเหมือนหิน ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาพัฒนาได้ไวขนาดนี้ในเวลาอันสั้น"
"เด็กนี่ยอดเยี่ยมมาก!"
อัน ฮุนโด ได้เลือกในใจว่าจะให้ฮุนเป็นผู้สืบทอดของเขา โดยที่ยังไม่ได้บอกต่อฮุนแต่อย่างใด
พรสวรรค์และความพยายาม
ลูกศิษย์มีมันทั้งคู่ และนั่นเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจอาจารย์
เมื่อ อัน ฮุนโด สั่งให้ผู้สืบทอดในอนาคตของเขา ดวลกับคู่ต่อสู้
ดวงตาของฮุนมีบางอย่างที่โดดเด่น
มันคือความต้องการต่อสู้ ที่คนธรรมดาทั่วไปในสังคมปัจจุบัน ไม่มีอยู่
นี่คือสิ่งที่ ลี ฮุน มี
แต่สำหรับ อัน ฮุนโด ตอนนี้ยังเป็นเวลาที่เขาต้องทดสอบฮุน
อัน ฮุนโด เชื่อว่า ยังเร็วเกินไปที่จะบอกแผนของเขาแก่ฮุน ซึ่งจะรบกวนการพัฒนาของเขา
ดังนั้น อาจารย์คนนี้ยังคงปฏิบัติต่อลูกศิษย์อย่างเท่าเทียม
กระตุ้นเขาด้วยเป้าหมายที่พอเหมาะและ จับตาดูการพัฒนาของเขาอยู่ห่างๆ
ต่อมาวันหนึ่ง ฮุน ไม่ได้มาที่โรงฝึกอีกต่อไป
--กลับมาที่ปัจจุบัน
"เฮ้อ"
อัน ฮุนโด ถอนหายใจ
"อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าหนูนั่นกำลังทำอะไรอยู่ เราน่าจะให้เขาเป็นผู้สืบทอดขณะที่ยังทำได้"
.
.
*************
วีด จ้องมองการต่อสู้จากสถานที่ปลอดภัย เพราะเขายืนอยู่ในแนวหลัง
"ช่วยด้วยไอรีน!"
"จัดไป! บอลเพลิง!" โรมูเนะ พูดแทรก
"พลังศักดิ์สิทธิ์โปรดนำพวกเราไปสู่ชัยชนะ เบลสซิ่ง (Blessing)!"
ขณะที่ เซอร์กะโจมตีจิ้งจอกด้านหน้า โรมูเนะ, เพล และไอรีน ก็ตอดจิ้งจอกจากข้างหลัง
พวกเขาเลือกใช้วิธีนี้ เพราะเซอร์กะ เลเวล 7 แล้ว เลเวลสูงที่สุดในหมู่พวกเขา อีกทั้งคนอื่นๆยังตัวบางเพราะมีพลังป้องกันและเลือดที่น้อย
จิ้งจอกเปลี่ยนมาโจมตีคนอื่น มันหลบหมัดของที่มีพลังโจมตีอันน้อยนิดของ เซอร์กะ ได้
และเมื่อมันหมุนตัวอย่างรวดเร็ว หางของมันก็จะโจมตีได้ และบางครั้งติดคริติคอล จนทำให้ เซอร์กะ ต้องถอยออกมา
ด้วยแรงที่เหลือน้อย บ่อยครั้งที่ เซอร์กะ แทบจะขยับไม่ไหวและตกอยู่ในอันตราย จากนั้น ไอรีน จะรักษาให้เธอ
และคนอื่นๆจะโจมตีจิ้งจอกเพื่อดึงความสนใจของจิ้งจอกไปจาก เซอร์กะ
'ไม่เลว'
ทีมเวิร์กของกลุ่มที่มีสี่คนนี้เฉียบขาด
พวกเขาไม่โลภใน ไอเทม เล็กน้อย ไม่บ้าบิ่นเกินไป
แสดงให้เขาเห็นว่า คนทั้งสี่คนนี้สนิทสนมและรู้จักกันมานาน
บางทีพวกเขาอาจจะเคยร่วมทีมกันในเกมออนไลน์อื่นๆ ก่อนที่จะมาเล่นใน รอยัลโรด
แต่พวกเขาต้องเคร่งเครียดขึ้นเมื่อต้องล่าจิ้งจอกเลเวลห้า
แรคคูนกับกระต่าย สามารถจัดการได้ง่าย แค่ เซอร์กะ คนเดียวก็เพียงพอ
แต่จิ้งจอกนั้นค่อนข้างแข็งแกร่ง
วีด บอกได้ไม่ยากเลยว่า ปาร์ตี้นี้เน้นไปที่การล่าจิ้งจอก
เขาจับตาดูการต่อสู้ จนเขาคิดว่าเขาดูมาพอแล้ว
สายตาที่เฉียบแหลมของเขาวิเคราะห์รูปแบบการเคลื่อนไหวของจิ้งจอกและ เซอร์กะได้แล้ว
'ง่ายกว่าที่เราคิดไว้'
พวกเขามีจำนวนมากกว่าจิ้งจอกถึง 4 เท่า
อีกทั้งวิธีที่มันใช้เคลื่อนไหวนั้นช้า และคาดเดาได้ เขามอง จนกระทั่งเขามั่นใจ
จากนั้น วีด กุมดาบแน่น และเดินออกมา
เซอร์กะ ยิ้มให้ วีด ผู้เดินมาอยู่เคียงข้างเธอ
" ระวังนะคะ คุณ วีด"
"รับทราบ" เขาตอบสั้นๆ
มอนสเตอร์ที่พวกเขาหมายตาก็คือจิ้งจอกอีกครั้ง
"เดี๋ยวหนูจะไปล่อมันก่อนนะ แล้วคุณ วีด ค่อยตีมัน ตอนที่มันใกล้จะตาย"
เซอร์กะ ชกใส่จิ้งจอก มันกระโดดใส่เธอในทันที
โรมุเนะ , เพล และ ไอรีน ระดมยิงใส่จิ้งจอกตัวนี้ทั้งการโจมตีทางกายภาพและเวทมนต์
เมื่อ เลือดของจิ้งจอกลดเหลือหนึ่งในสาม วีดก็ก้าวเข้าไป
เขามีประสบการณ์ในการต่อสู้เพียงเล็กน้อยในเกมเสมือนจริง แต่เขาคุ้นเคยกับการต่อสู้ด้วยดาบจริงผ่านการดวลกว่าร้อยครั้ง แถมเขายังเคยฟาดฟันกับหุ่นไล่กานับพันครั้ง
ดาบเหล็กที่ถูกชักออกมาทำให้เกิดประกายแสงครึ่งวงกลมขึ้นกลางอากาศ และจุดสิ้นสุดของครึ่งวงกลมนี้คือจิ้งจอก
วีด มีเวลามากพอที่จะฟันอย่างแม่นยำจนจิ้งจอกไม่มีทางหลบได้
โจมตีติดคริติคอล (CRITICAL HIT)!
หน้าต่างข้อความที่ปรากฎให้เห็นเฉพาะ วีด เด้งขึ้น
ติด คริติคอล!
มันจะเกิดขึ้นได้เมื่อโจมตีอย่างแม่นยำเหมาะเจาะ ซึ่งจะทำให้พลังโจมตีที่ได้เป็นสองเท่า
*วาบบ*
จิ้งจอกถูกตัดเป็นสองท่อน และจางหายไป ทิ้งไอเทมไว้สองอย่าง
เนื้อและหนังจิ้งจอก
คุณสามารถนำเนื้อไปทำสเต็กได้เมื่อนำไปปรุงด้วยกองไฟ และหนังจิ้งจอกเป็นหนึ่งในวัตถุดิบที่มักจะเอาไปทำเสื้อ
ซึ่งผลผลิตที่กล่าวมานั้นต้องอาศัยทักษะที่เกี่ยวข้อง
มือใหม่นั้นยากที่จะได้เรียนทักษะอย่างทำอาหารหรือตัดเย็บ
บ่อยครั้งที่ไอเทมพวกนี้มักจะไปจบที่หิ้งของร้านขายของชำใกล้ๆ
"เยี่ยมเลย คุณวีด โชคดีจริงๆ"
เซอร์กะยิ้มอย่างพอใจและเก็บไอเท็มไป
เพล และโรมุเนะ ผู้ที่ร่ายเวทที่รุนแรงที่สุดในการโจมตีนี้ รู้สึกยินดีกับความสำเร็จของเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ของพวกเขา
"คุณ วีด พวกเราจะแบ่งไอเท็มตอนที่เลิกเก็บเลเวลนะ"
"ได้เลย"
"งั้น หนูไปล่อจิ้งจอกตัวอื่นละนะ ทุกคนเตรียมพร้อม"
"โอเค เอาตัวที่มีไอเท็มเยอะๆนะ"
"ไว้ใจเราได้เลย" เซอร์กะ กล่าวอย่างขบขัน
เธอชกไปที่จิ้งจอกที่เดินอยู่แล้วนั้น และล่อมันมาใกล้ๆ
"บอลเพลิง!"
"เบลสซิ่ง, หัตถ์แห่งการรักษา(Healing Hand)"
เซอร์กะ เผชิญการต่อสู้ที่ยุ่งยากเพราะจิ้งจอกเคลื่อนที่ไวมาก
เพล และ โรมุเนะ ยังคงตอดจิ้งจอกอย่างต่อเนื่อง
ดาบเหล็กของ วีด เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้งเมื่อจิ้งจอกเหลือเลือด 40%
ดาบหลุดออกจากฝักและฟาดฟันใส่จิ้งจอกเหมือนสายฟ้าฟาด
*เฟี้ยว*
รอบนี้จิ้งจอกไม่ดรอปไอเท็มใดๆ
แต่ไอเท็มที่ดรอปจากจิ้งจอกทั่วๆไปแล้วก็ไม่มีค่ามากมายอะไรนัก
เมื่อถึงจิ้งจอกตัวที่สาม ดาบเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้งเมื่อจิ้งจอกเหลือเลือด 50%
การโจมตีคราวนี้ไม่ติดคริติคอล ดังนั้นจิ้งจอกจึงรอดจากการโจมตีครั้งแรก และตามมาด้วยการโจมตีถัดไปที่ดุจเหมือนสายน้ำที่มาไม่ขาดสาย
จิ้งจอกตัวนี้ให้ไอเท็มเพียงหนึ่งชิ้น
"เอ๊ะ?"
"แปลกๆนะ"
"พวกเราฆ่าจิ้งจอกได้ไวขึ้น"
"เมื่อ วีดโจมตีใส่มัน มันก็มักจะตายไปเลย"
เพื่อนร่วมทีมของเขารู้ตัวเมื่อได้ฆ่าจิ้งจอกไปอีกจำนวนหนึ่ง
เมื่อ วีด ร่วมปาร์ตี้ ทันทีที่เขาดึงดาบเหล็กออกมา จิ้งจอก ก็จะตายอย่างไร้ทางสู้
พวกมันจางหายเป็นฝุ่นสีเทาทันทีที่ วีด กวัดแกว่งดาบ
"อะไรกันนี่!"
เพล อดอุทานออกมาไม่ได้
เมื่อ วีด ฆ่าจิ้งจอกได้อย่างรวดเร็ว เซอร์กะ จึงยุ่งกับการล่อตัวใหม่มาจากที่ไกลๆ
ต่อให้ เพล ไม่ยิงธนูออกไป ความเร็วในการล่า ก็ไม่ค่อยลดลง สถานการณ์ที่อธิบายไม่ได้นี้ปรากฎขึ้นในสายตาของทุกๆคนในปาร์ตี้ ว่าค่าสถานะของ วีด เป็นอย่างไร
ในตอนแรก ที่เขาสร้างตัวละคร เขาเพิ่ม ค่าสถานะไปที่ STR 10 หน่วย
และเขาได้มาอีก 40 หน่วยจากหอฝึกตน
นอกจากนั้นเขายังอัพโบนัสพ้อยที่ได้มาจากเลเวลที่เพิ่มขึ้นสองเลเวล ลง STR กับ DEX ให้ทั้งสองอย่างเท่ากัน
ผลลัพธ์คือ STR และ DEX ของ วีด อยู่ที่ 55 และมี ความอดทน (Stamina)อยู่ที่ 50
อย่างไรก็ตาม วีด ยังพอใจมากกับ 10 STR ที่เขาได้มาจาก ดาบเหล็กที่สวมใส่อยู่
การที่จะเพิ่มค่า STR ถึงขนาดนี้ โดยที่เพิ่มเลเวลอย่างเดียว จำเป็นต้องมีเลเวลที่ 11 จึงจะเพิ่ม STR อย่างเดียวได้เต็ม
ที่ไม่ธรรมดากว่านั้นก็คือ ค่าความคล่องแคล่ว, ความอดทน, จิตที่มุ่งมั่นและ กำลังกาย ที่ วีด มีอยู่นั้น เหนือกว่าระดับเลเวลของเขาตอนนี้
มันจำเป็นต้องใช้อีก 8-9 เลเวลที่จะเพิ่มได้ขนาดนี้
วีด เลเวล 3 แต่สามารถเทียบได้กับนักรบ(Warrior) เลเวล 30
.
.
.
*********************
เรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้น คือ ความเชี่ยวชาญด้านดาบ (Sword Mastery) ของ เขาเพิ่มถึงเลเวล 4 ขณะที่ตีหุ่นไล่กาอยู่
มันทำให้เขาโจมตีมอนสเตอร์ได้แรงขึ้น 40 %
ซึ่งเลเวล ของ ความเชี่ยวชาญด้านดาบ ตอนนี้อยู่ที่ เลเวล 4 กับ 98%
ถ้ามันเพิ่มถึงเลเวล 5 พลังโจมตีจะเพิ่มถึง50%
ยังไม่หมดแค่นั้น ดาบเหล็กที่ครูฝึกให้ วีด นั้นเป็นที่สิ่งที่หรูหราเกินกว่าระดับเลเวลของ วีด อีกด้วย
เมื่อรวมทั้งหมดเข้าด้วยกัน
จิ้งจอก จึงไม่ครณามือวีด อีกต่อไป
'ดาบนั่นต้องเป็นไอเท็มพิเศษแน่'
เพล เริ่มสงสัยทันที ไม่อย่างนั้น พวกเขาก็อธิบายไม่ได้ว่า ความแข็งแกร่งผิดปกติของ วีดมาจากไหน
พวกเขายังเป็นมือใหม่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่า วีด มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
การต่อสู้ในเกมเสมือนจริง ที่ขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวจริงๆ ผู้ชื่นชอบศิลปะการต่อสู้ย่อมเคลื่อนที่หาตำแหน่งได้ดีกว่า คนที่ไม่รู้อะไรเลย
วีด ใช้ ประโยชน์ ในเทคนิคการใช้ดาบที่เขาเรียนมาตลอดทั้งปี ด้วยฟุตเวิร์กที่คนไม่เคยฝึกย่อมมองไม่ออก
ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อว่า ดาบของ วีด ต้องเป็นของดี
"เยี่ยมเลย"
เซอร์กะ ล่อจิ้งจอกมาทีละตัวทีละตัวอย่างต่อเนื่องด้วยความตื่นเต้น
วีด จับดาบแน่น เขากำลังยินดีที่เทคนิคการใช้ดาบที่เขาทุ่มเทเรียนมากำลังทำประโยชน์ให้เขา
'เราไม่เสียเวลาทั้งปีโดยเปล่าประโยชน์
เข้ามาเลย!!' เขาร้องบอกตัวเอง
โจมตีติด คริติคอล!
การโจมตีของ วีด ติดคริติคอลบ่อยมาก
เขาคำนวณการเคลื่อนไหวของจิ้งจอก และโจมตีออกไปอย่างแม่นยำ
หนึ่งปีของการฝึกที่ยาวนาน ซึ่งแลกมาด้วยเลือดและเหงื่อ ได้ออกดอกออกผลแล้ว
"ย๊ากก! ย๊ากกก!"
เสียงร้องอย่างตื่นเต้นเพราะการต่อสู้ดังออกมาจากปากของเขา
วีด กำลังจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ของเขา จับจ้องไปที่จิ้งจอก และฟาดฟันดาบอย่างไร้ความปราณี
ไอรีน และ โรมุเนะ หัวเราะคิกคักกับ เสียงที่ดูขบขันและท่าทางที่ดูจริงจังของ วีด
ทันใดนั้น กรงเล็บของจิ้งจอกเฉือนเข้าที่อกของ วีด
"หัตถ์แห่งการรักษา!"(Healing Hand)
ร่างกายของ วีด สว่างวาบขึ้นมาชั่วขณะ จากนั้นเขาจึงรู้ว่า ก่อนที่เขาจะได้รับการรักษานั้น หลอดเลือดของเขาลดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
'บางที...'
วีด เรียก เซอร์กะ ผู้ที่กำลังวิ่งไปล่อจิ้งจอกตัวต่อไป
"คุณเซอร์กะครับ"
"คะ? คุณวีด"
(ที่เห็นสองคนนี้พูดเพราะขนาดนี้ ผมถอดมาจาก eng เลยนะครับ เพราะเขาใช้คนแปล eng ใช้คำแบบนี้จริงๆ --ผู้แปล)
"คุณมี HPเท่าไรรึครับ?"
"150 ค่ะ ทำไมรึ?"
"อ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่สงสัย"
จิ้งจอกโจมตีแรงสุดแค่ 15
วีด ไม่มีพลังป้องกัน ดังนั้นเขาจึงรับพลังโจมตีเต็มๆ แต่HP(Hit point = Lifeพลังชีวิต) ของเขาคือ 700
"โอเค คุณเซอร์กะ ต่อไปลองให้ผม แท้งค์(Tank =ชน,ตัวล่อ) จิ้งจอกดูนะครับ?"
"แน่ใจหรือคะ?"
"ครับ เอาเป็นว่า คุณช่วยล่อจิ้งจอกมาเรื่อยๆ ส่วนคุณ โรมุเนะ กับ ไอรีน ไม่สามารถเคลื่อนไหวมากๆได้เพราะ พลังกายของพวกคุณหมดไวมาก คุณ เพล ช่วยยิงใส่จิ้งจอกที่อยู่ไกลๆ เพื่อล่อมันมาที่นี่ได้ไหมครับ?"
ในเวลาสั้นๆ วีด ก็ขึ้นเป็นผู้นำของปาร์ตี้
"ได้ๆ"
"ถ้างั้น คุณวีด ช่วยเซอร์กะล่อจิ้งจอกมาที่นี่นะ"
วีด เคลื่อนที่อย่างรีบเร่ง โดยที่มีเซอร์กะ วิ่งตาม เขารับพลังโจมตีจากจิ้งจอก และจัดการมันอย่างรวดเร็ว
จิ้งจอกที่ล่อมาโดยธนูของเพล ตกตายด้วยดาบของเขา และสลายหายไปเป็นแสงสีเทา
วีด เลเวลอัพเป็นเลเวลสี่ เขาอัพโบนัสค่าสถานะลงค่าคล่องแคล่ว ทั้งหมด
ถ้าค่าความคล่องแคล่ว สูงขึ้น จะทำให้ง่ายในการหลบการโจมตีจากมอนสเตอร์มากขึ้นและทำให้สามารถโจมตีมอนสเตอร์ได้แม่นยำขึ้น
ดาบเหล็กที่ วีด ครอบครองนั้น สูงค่ามากสำหรับผู้เริ่มต้น
มันเพิ่มค่า STR พิเศษให้ ดังนั้นเขาจึงสามารถ เอาโบนัสค่าสถานะ 5 แต้มไปลง DEX แทนที่จะเพิ่ม STR
มหกรรมการล่าดำเนินต่อไป ด้วยอัตราการล่าที่รวดเร็วมาก โรมุเนะ และ ไอรีน แทบไม่อยากจะเชื่อ
พวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์กับการล่าที่มหัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน
"เซอร์กะ เอาจิ้งจอกมาอีก"
"ใช่เลย ปล่อยที่เหลือให้พวกเรา เธอสนใจแค่เป็นเหยื่อล่อก็พอ"
"ค่ะ พี่สาว(unni)"
เซอร์กะ ยุ่งอย่างมากกับการล่อจิ้งจอกมาให้พวกเขา
ถ้า วีด ออกล่าเพียงคนเดียว เขาคงต้องเดินไปทั่วเพื่อหามอนสเตอร์ และต้องพักเหนื่อยบ่อยๆ
แต่ในปาร์ตี้ เพื่อนร่วมทีมของเขา จะเป็นคนล่อมาให้ และ มีคนคอยรักษาเขา ซึ่งทำให้การล่าดำเนินไปอย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว
'มันไม่เหมือนตอนเล่นคนเดียว'
เมื่อครั้งที่ วีด เล่นเกม ดิ คอนทีเนนท์ ออฟ เมจิค เขามักจะถูกล้อมรอบโดยมอนสเตอร์
วีด มักจะเดินเข้าไปในดันเจี้ยนที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ แล้วต่อสู้กับพวกมันตราบเท่าที่เขาต้องการ
เขามักจะลุยทั้งวันทั้งคืนจนกว่ายาพื้นพลังจะหมด
กระเป๋าอุปกรณ์ของเขาจะเต็มไปด้วยไอเท็ม ซึ่งจะรบกวนการเคลื่อนไหวของเขา
มอนสเตอร์จะปรากฎตัวในทุกๆที่ วีด จำต้องต่อสู้อยู่กลางวงล้อมของมอนสเตอร์
เขาฆ่าพวกมันไปมาก แต่ในทางกลับกัน เขาก็ถูกฆ่าไปหลายครั้ง
วีด รู้สึกว่า การเล่มเป็นทีม ช่างห่างไกลกับวิธีที่เขาเคยเล่น
มันได้ประสิทธิภาพมากกว่า และมันทำให้เขาสนุก...
.
.
.
กลยุทธ์ของพวกเขาเริ่มส่งผลตรงกันข้าม
"ว้ายย!"
เซอร์กะ ทำสิ่งที่ผิดพลาดถึงตาย
เมื่อเธอพยายามล่อจิ้งจอกมา เธอไปดึงดูดหมาป่าโดยไม่ตั้งใจ
เซอร์กะ วิ่งพร้อม ตะโกนร้องออกมา
"หนีเร็ว ทุกๆคน!"
*โฮกกกกกกกกกกก!*
****************************
หมาป่าวิ่งไล่ตาม เซอร์กะอย่างรวดเร็ว มันมีน้ำลายไหลย้อยออกจากปากอย่างน่าเกลียดน่ากลัว
ขณะที่ทุกๆคน ชะงักเพราะตกใจ เซอร์กะ ก็ถูกจู่โจมโดยหมาป่า
มันรวดเร็วกว่าจิ้งจอกมาก จึงไม่ยากที่จะเข้าถึงตัวเธออย่างรวดเร็ว
ดูคล้ายจะไม่มีหวัง
"ชั้นจะไปช่วย พวกเธอหนีไปนะ
ด้วยพลังแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ จงเติมเต็มพลังของเธอ หัตถ์แห่งการรักษา!"
พรีสหญิง , ไอรีน ปฏิเสธที่จะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด และร่ายหัตถ์แห่งการรักษา นับครั้งไม่ถ้วน เพื่อรักษาชีวิตของ เซอร์กะ
"บ้าที่สุด"
หลังจากช่วงเวลาแห่งความไม่แน่ใจ เพล เริ่มยิงธนูไปที่หมาป่า
ดอกที่ 1 , 2 และ 3
ทันทีที่เขาหยิบลูกธนู วางเข้าตำแหน่ง เขาก็ยิงมันทันที
การยิงต่อเนื่อง ซึ่งเป็นทักษะเด่นของเขา กระทบถูกหมาป่า แต่มันไม่กระเทือนสักนิด
ตอนนี้หมาป่า มองว่าทั้งคนทั้งปาร์ตี้คือศัตรูแล้ว มันจะออกไล่ล่าทั้ง ไอรีน และ เพลหลังจากที่จัดการ เซอร์กะได้
แล้ว วีด ควรทำอย่างไร?
เขา ถือดาบเหล็กและก้าวไปข้างหน้า
'เราจะทำได้ไหมนะ?...ทำไมจะไม่ได้!'
เมื่อเห็นครั้งแรก กรงเล็บและคมเขี้ยวของหมาป่า ช่างดูน่ากลัว
วีด พนันว่า หมาป่าน่าจะพุ่งเข้าใส่เขาและนอกจากจะถูกข่วนด้วยกรงเล็บแล้ว ยังจะถูกกัดอีกด้วย
"แกต้องผ่านข้าไปก่อน" วีด พูด ขณะที่ยืนต่อหน้าหมาป่า
วีดไม่คิดว่าหมาป่าจะเข้าใจที่เขาพูด
แต่ราวกับ มันจะรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าศัตรูที่ปรากฎต่อหน้ามันอันตรายมาก
มันจ้องมาที่ วีด
*กรรรรรรรร*
(อ่านว่า กัน)
หมาป่ากระโดดใส่ วีด
วีด ม้วนตัวหลบไปอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว และเหวี่ยงดาบออกมา
ฟันของหมาป่าเกือบจะขย้ำคอของเขา
แค่เฉี่ยวๆ ก็ทำให้ ลด HP ของเขาได้ถึง 80 แล้ว
"คุณ วีด หนีไปเร็ว! มานา(Mana ของชั้นหมดแล้ว คงใช้ฮีลช่วยคุณไม่ได้" ไอรีนตะโกนบอก
'เอ้ยย พรีสแบบไหนกันที่ไม่รู้จัก สงวนมานาไว้' วีดพูดกับตัวเอง
เมื่อหน้าที่หลักๆ ของ ไอรีน คือการ รักษา เธอก็ควรที่จะเตรียมมานาไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน ถ้าไม่อย่างนั้น เพื่อนร่วมทีมบางคนอาจจะตกตาย หรือในกรณีที่แย่กว่านั้นคือตายยกปาร์ตี้
วีด เคยเชื่อว่า ไอรีน ต้องมีไม้เด็ดบางอย่าง...เมื่อเธออาสาออกไปช่วยเซอร์กะ
แต่เขาก็คิดผิด ที่เธอมีคือ ความเป็นพระโดยธรรมชาติ...เธอมีแค่จิตใจที่อยากช่วยเหลือนั้นเอง
สภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำให้ วีด ไม่มีเวลาต่อว่าเธอ
หมาป่ากำลัง คำรามใส่ วีด
ด้วยเพลิงจำนวนหนึ่งจาก โรมุเนะ ก็ไม่มีความช่วยเหลืออีกต่อไป ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอก็มานาหมดเช่นกัน
มีเพียง เพล ที่ยิงธนู จากที่ไกลๆ
หมาป่าเริ่มบ้าเลือด เพราะการโจมตีที่ไม่ค่อยมีประโยชน์ของ เพลทำเพียงแค่ยั่วให้มันโกรธมากขึ้น
"เข้ามาเลย ไอ้หมาบ้า!"
วีด ตวัดดาบและเผชิญหน้ากับหมาป่า
*โบร๋วว~*
หมาป่าเห่าหอน และกระโจนใส่เขา
จังหวะนั้น วีด เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
สองขาของเขายืนบนพื้นอย่างมั่นคง ขณะที่เอวและไหล่ของเขาหงายไปข้างหลัง
วีด หลบให้หมาป่าที่ดุร้ายลอยผ่านไปเหมือนสายลม
'คงโง่เง่าน่าดูถ้ามาตายที่นี่'
วีด สามารถคาดเดา ความเคลื่อนไหวต่อไปของหมาป่าได้
บาดแผลแห่งเดียวไม่ทำให้เขาเกรงกลัว
'เราจัดการมันได้'
วีด คลายมือจากดาบด้วยความตั้งใจ
*เอ๋ง*
หมาป่าร้องด้วยความเจ็บปวด หลังจากที่ วีด ยอมลดพลังโจมตีลงเพื่อความเร็วที่มากขึ้น
พลังโจมตีทางกายภาพจากดาบของเขานั้นรุนแรงพอควร
'บ้าชิบ'
วีด บาดเจ็บทุกครั้งที่หมาป่ากางกรงเล็บใส่เขา เลือดของเขาจาก 700 เหลือเพียง 200
ตอนนี้ร่างกายเขาเต็มไปด้วยเลือด
"ขอโทษนะ วีด เราหยุดมันไม่ได้เลย มันเคลื่อนที่เร็วมาก!"
เพล มีค่าความแม่นยำไม่มากพอที่จะยิงโดนหมาป่า ที่กำลังวิ่งราวกับสายฟ้าฟาด
"หนูขอสู้ด้วยคน"
เซอร์กะ เข้ามาหา วีด
เธอบาดเจ็บอยู่แล้วเมื่อตอนที่ หมาป่าวิ่งไล่ล่าเธอ เลือดของเธอต่ำกว่าครึ่ง
วีด ยืนโซเซด้วยขาที่สั่นเทา
เขากล่าวว่า
"เอาล่ะ ฟังนะ ทุกคนควรรีบวิ่งหนีไปที่ปลอดภัยขณะที่ผมยังสามารถคุ้มครองคุณได้อยู่"
"แต่ว่า..."
"มันเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ไปเร็ว!"
เพล และ เซอร์กะ หันไปมองกันและกัน
แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อน
วีด บ่นอุบอิบ "อย่าบ้าน่า จะมีประโยชน์อะไรที่จะเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อคนแปลกหน้า?"
เพล รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ เท่าที่เขารู้ วีดนั้นสามารถหนีจากความตายได้ถ้าเขาต้องการ
เขาสามารถวิ่งหนีหมาป่าไปที่ประตูของป้อมปราการ ที่ซึ่งยามจะช่วยปกป้องเขา
แทนที่จะเป็นเช่นนั้น วีด กลับกุมดาบของเขา และเผชิญหน้ากับหมาป่าเพื่อเพื่อนร่วมทีม ที่เขาเพิ่งพบหน้ามาเพียงไม่กี่ชั่วโมง
"คุณ วีด"
เซอร์กะ น้ำตาคลอ เธอ ผู้อ่อนไหวและไร้เดียงสา (Innocent and Sensitive) ซาบซึ้งอย่างมาก กับบทฮีโร่ของวีด
วีด จ้องมองไปที่หมาป่า และพูดอย่างชัดเจนว่า
"พวกคุณจะอยู่ที่นี่ก็ได้ ผมจะลองสู้กับมันอย่างเต็มที่ แต่พวกคุณต้องรีบไปจากที่นี่ทันที ถ้าผมกำลังจะถูกฆ่านะ"
"อื้อ !"
"สัญญากับผมนะ"
"ตกลง"
เซอร์กะ และ เพล ถอยห่างไป
สร้างเวทีให้ วีด และหมาป่า
วีด ตั้งใจอย่างมากในการต่อสู้กับหมาป่า ที่ยังมีท่าทีคุกคาม
พลังชีวิตของ วีด เหลือเพียง 150 HP
และไม่นาน ก็ลดลงเหลือเพียง70 HP
ดาบเหล็กของเขาฟันหมาป่าพลาดไปเพียงไม่กี่นิ้ว
หมาป่าเลือดออกมาก จนดูเหมือนแค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็อาจจะจัดการมันได้
แต่ วีด ก็พลาดในการปิดเกม
ไอรีน และ โรมุเนะ ตระหนักว่า พลังชีวิตของ วีด ลดลงมาถึงจุดที่เสี่ยงต่อชีวิต
ต่ำกว่า 10%
หัวใจของ เพล และ เซอร์กะ เต้นตึกตักอย่างรวดเร็ว
พวกเขาพยายามดึงดูดความสนใจของหมาป่า แต่มันรู้ว่า วีด เป็นคนเดียวที่มันต้องฆ่า มันจึงไม่สนใจผู้เล่นคนอื่น
เพียงแค่การโจมตีหนึ่งครั้งจากหมาป่า ก็ทำให้ วีด ตายได้
ถ้า วีด ตาย เขาอาจจะเสียไอเทมบางอย่างจากกระเป๋าอุปกรณ์
เลเวลลดลงหนึ่งเลเวลหรือมากกว่า และจะถูกห้ามไม่ให้เข้าเกม รอยัลโรด เป็นเวลา 24 ชั่วโมง
ทั้งหมดจะเป็นเพราะ วีด สละชีวิตเพื่อช่วยคนแปลกหน้าจำนวนหนึ่ง
.
.
.
หมาป่าทำท่าเหมือนหัวเราะเยาะ ด้วยความรู้สึกว่ามันเหนือกว่าศัตรูตัวฉกาจของมัน
*โฮกกก*
มันกระโดดขย้ำใส่ วีด
แต่ในที่สุดดาบเหล็กของ วีด ที่พลาดเป้าหมายมาหลายครั้ง
ก็ผ่าร่างของมันได้ในที่สุด
หน้าต่างข้อความปรากฏต่อหน้า วีด
scade of message windows burst open.
เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น!
ความชำนาญการใช้ดาบ เพิ่มเป็นเลเวล 5
+50% STR
+15% DEX
ทักษะ: คุณได้รับทักษะใหม่ , เทคนิคแห่งมีดแกะสลัก.
ค่าประสบการณ์จำนวนมากมายจากหมาป่า ทำให้วีด เลเวลเพิ่มไป ที่เลเวล 5
วีด เอียงคอด้วยท่าทีสงสัย
'เทคนิคแห่งมีดแกะสลักคืออะไร?'
"หน้าต่างทักษะ!"
ตรวจสอบ (Lv. 1 0%): คุณสามารถทราบคุณค่าที่แท้จริงของไอเทมที่ยังไม่ได้ตรวจสอบ
ใช้มานา 30
แกะสลัก (Lv. 1 0%): คุณสามารถ แกะสลักวัตถุดิบได้หลายชนิดผลงานศิลปะที่มีความเป็นเอกลักษณ์มีมูลค่ามหาศาล ช่วยให้เอาชนะหัวใจสาวๆได้
ซ่อมแซม (Lv. 1 0%): คุณสามารถซ่อมแซมชุดเกราะและอาวุธ ถ้ามากกว่าเลเวล 5 คุณสามารถหลอมอุปกรณ์และอาวุธใหม่ได้
งานฝีมือ (Lv. 1 0%): ส่งผลพิเศษให้กับงานฝีมือหลายชนิดรวมถึงทักษะการใช้ดาบด้วย
การใช้ดาบ (Lv. 5 0%): เพิ่มพลังโจมตีและความเร็วในการโจมตี
เทคนิคแห่งมีดแกะสลัก (Lv. 1 0%): คุณสามารถแกะสลักสิ่งที่มองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้
ใช้มานา 50 หน่วยต่อวินาที
ตำนานบอกว่า ปรมาจารย์ ซาฮัป ค้นพบเส้นทางแห่งความจริงโดยบังเอิญ เมื่อครั้งเขาฝึกฝนศิลปะการแกะสลัก ----- การแกะสลักนั้น คือศิลปะแห่งการเปลี่ยนแปลงทุกๆสิ่งตามแต่ใจของ ช่างแกะสลัก เทคนิคลับของซาฮัป ถูกถ่ายโอนสู่ผู้สืบทอดของเขา
******************
วีด ตรวจดูหน้าต่างสกิลและส่ายหัวด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
'เราคงต้องทดลองเทคนิคแห่งมีดแกะสลักนี้ก่อนจึงจะบอกได้ว่ามันคืออะไรกันแน่ มันใช้มานาเยอะมาก ที่เลเวลเท่านี้เราคงใช้ได้ไม่เกิน 2 วินาที'
*อั๊ก !*
วีด ล้มลงกับพื้น หน้าของเขาขาวซีด
เพล ,ไอรีน , โรมุเนะ และ เซอร์กะ วิ่งมาหาเขา
คำพูดแรกที่ วีด พูดกับเพื่อนร่วมทีมของเขาคือ
"คุณ เซอร์กะ เป็นอะไรไหม?"
"คุณ วีด ..." ไอรีน และ โรมุเนะ เกือบจะร้องไห้ออกมา
เซอร์กะ ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของเธอได้
เพล ผู้ชายอีกคนนอกจาก วีด พูดไม่ออก
ถ้าผู้เล่นเหลือเลือดน้อยกว่า 10% เขาจะค่อยๆตาย
ไอรีน ฟื้นมานาได้นิดหน่อย และร่ายหัตถ์แห่งการรักษา ซึ่งนั่นช่วยดึง วีด ออกจากเงื้อมมือแห่งความตาย
" ขอบคุณครับ คุณ ไอรีน"
"ด้วยความยินดีค่ะ คุณ วีด "
บรรยากาศระหว่าง วีด และ ไอรีน ดูอบอุ่น
ส่งสัญญาณว่าเธอเริ่มชอบเขา ซึ่งทั้ง โรมุเนะ และ เซอร์กะ ก็เช่นกัน
ยิ่งกว่านั้น เพล ยังมองว่าเขาเป็นคนที่น่านับถือและควรชื่นชม ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยแสดงออกมาก่อน
"ไปกันเถอะ" วีด กล่าว เมื่อเขารู้สึกดีขึ้น
"คุณโอเคนะ?"
"แน่นอน ยังมีชีวิตอยู่นี่ดีที่สุด" วีด พูด และถลกแขนเสื้อโชว์กล้ามออกมา
เซอร์กะ ไม่ทำสิ่งที่ผิดพลาดอีกต่อไป
ปาร์ตี้ที่นำโดย วีด สามารถล่าจิ้งจอกได้ถึง 60 ตัวใน 4 ชั่วโมงถัดมา
โรมุเนะ, ไอรีน, เพล และ เซอร์กะ ทุกคนเลเวลอัพ
แน่นอน วีด ก็เช่นกัน เขาเลเวล 6 แล้ว
วีด เอาค่าโบนัสสถานะไปอัพ DEX ทั้งหมด
"วิ้ว~ เยี่ยมเลย" โรมุเนะ พูดขึ้น แม้ตัวเธอจะเต็มไปด้วยเหงื่อ
"พวกเราต้องไปแล้ว เพราะมีเรียนพรุ่งนี้เช้า"
"เรามาเก็บเลเวลด้วยกันอีกนะ คุณจะอยู่ที่นี่รึเปล่าคะพรุ่งนี้?
โรมุเนะ ถาม วีด
วีด พยักหน้าเล็กน้อย
"หนูเพิ่มคุณเป็นเพื่อนได้ไหมคะ?" เซอร์กะ ถาม
เพล และ ไอรีน แอบยิ้ม
"แน่นอน" วีด เพิ่มพวกเขาในรายชื่อเพื่อน (Friends List)
และกล่าวลา
"นี่ส่วนแบ่งของคุณนะ"
วีด ได้รับ 3 เหรียญเงิน เมื่อพวกเขาแบ่งของที่ได้จากการล่า
หลังจากพวกเขาจากไป วีด ก็ออกล่าจิ้งจอกต่อ
สิ่งที่เขาไม่ชอบเกี่ยวกับการเล่นเป็นปาร์ตี้ก็คือ พอถึงเวลาที่กำลังมันส์ ก็พากันจากไป
วีด ไล่ล่ามอนสเตอร์จนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น
เขามองข้ามเหยื่อง่ายๆเช่นแรคคูนหรือ จิ้งจอก
และมุ่งออกจากเขตป้อมปราการไปที่ป่าที่ซึ่งหมาป่าอาศัยอยู่
"*โบร๋ววววววว~*
หมาป่าจำนวนหนึ่งโผล่ออกมา
พวกมันหมอบคลานและเดินเข้าหา วีด ที่เดินอยู่ลำพัง
ตาของพวกมันส่องประกายด้วยความยินดี
ระบบของ รอยัลโรด อนุญาตให้ มอนสเตอร์เพิ่มเลเวลได้ทั้งโดยการต่อสู้ระหว่างพวกมันเอง หรือการฆ่าผู้เล่น
ดังนั้นหมาป่าพวกนี้จึงปรารถนา ผู้เล่นที่อยู่เพียงลำพัง
เมื่อหมาป่าพวกนี้มองไปที่ดวงตาของ วีด
พวกมันรู้ด้วยสัญชาติญาณว่า
"สายตานั่น..."
"เจ้ามนุษย์นี่ ไม่มองเราเป็นศัตรู"
"มันคิดว่าพวกเราคือค่าประสบการณ์(EXPs)"
"ให้EXPsเยอะๆ ดรอปไอเทมดีๆ มันมองพวกเราแค่นั้น"
พวกหมาป่ามองทะลุความคิดของ วีด
จุดมุ่งหมายของ วีด ทำให้พวกมัน เริ่มกลัว
*โฮ่ง* *โฮ่ง*
พวกมันสะบัดหางหนีอย่างรวดเร็ว
"กล้าดียังไง"
ดาบเหล็กไม่มีความปราณี
และ วีด ก็ไม่รู้จักคำว่าเกียรติ เขาแทงใส่หมาป่าที่กำลังหลบหนี
ปิดทางหนีของพวกมัน และจัดการพวกมันทั้งหมดให้กลายเป็นชิ้นๆ
"เข้ามาเลย ไอ้พวกหมาบ้า!"
ทันทีที่ดาบฟันผ่านอากาศ
หมาป่าตัวอื่นๆรู้สึกสิ้นหวัง
รวดเร็วและไร้ความปราณี
เทคนิคการใช้ดาบที่ไม่ธรรมดาของ วีด ทำให้ฝูงหมาป่าตกอยู่ในความหวาดกลัว
ถ้างั้น ทำไมเมื่อครั้งเพื่อนร่วมทีมของเขายังอยู่รอบๆ เขาถึงต่อสู้อย่างยากลำบากกับหมาป่าเพียงตัวเดียว?
.
.
.
ในชั่วขณะที่ความตายกำลังใกล้จะมาถึงนั้น วีดโจมตีครั้งสุดท้ายใส่หมาป่า ซึ่งในสายตาของเพื่อนร่วมทีมเขานั้น เขาแค่โชคดีเท่านั้น แต่ความจริงเป็นเช่นไรกันแน่?
เรื่องลึกลับนี้ถูกเก็บไว้กับ วีด
เมื่อถึงรุ่งเช้ามาถึง วีด ก็หมดธุระกับหมาป่า
เขาออกจากสนามรบ และมุ่งหน้าไปที่คฤหาสถ์ของ อุปทูต โรดริเกวซ
เล่มที่ 1 ตอนที่ 4 : จบ
****************
ที่มา :
http://writer.dek-d.com/grit/story/viewlongc.php?id=837140&chapter=4
ขอบคุณมากครับ
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบ