วันพฤหัสบดีที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 1 ตอนที่ 8 อาชีพแห่งโชคชะตา (The Fated Of Profession)

เล่มที่ 1 ตอนที่ 8 อาชีพแห่งโชคชะตา  (The Fated Of Profession)


โรดริเกวซ  มักจะเดินเล่นยามบ่ายเป็นกิจวัตร
เขาชอบที่จะไปตรวจดูเหล่าเพื่อนบ้านเพื่อให้เข้าใจความทุกข์ยากของพวกเขามากขึ้น
"เป็นไงบ้าง ฮานส์ (Hans) สบายดีไหม?"
"สบายดีครับท่านอุปทูต"
"วันนี้มีผลไม้ดีๆบ้างไหม?"
"โอ้ มีครับ  สตอเบอร์รี่สดนี่เลย รับสักหน่อยนะครับ"
"ขอบใจมาก"
โรดริเกวซ   พูดจาสบายๆ  เขาไม่รบกวนใครเลยตลอดช่วงบ่าย   เพราะเขากำลังมีความสุขที่หนังลือเล่มล่าสุดที่เขาเขียนวางแผง
เมื่อกลับมาที่คฤหาสน์ พ่อบ้านผู้ดูแลคฤหาสห์ของเขากำลังยืนรออยู่ที่หน้าทางเข้าเพื่อรอทักทาย
โรดริเกวซ จะกล่าวอย่างเป็นกันเองกับพ่อบ้านเสมอ เพราะเขาเป็นคนที่อุทิศตัวรับใช้ตระกูลของโรดริเกวซ มาตลอดสิบปี
"เดินเล่นเป็นยังไงบ้างนายท่าน?"
"ยอดเยี่ยม  ยอดเยี่ยมมากๆ  วันนี้ไม่มีเรื่องไร้สาระอะไรให้ต้องกังวล"
"ข้าน้อยยินดีที่ได้ยินเช่นนั้นนายท่าน แต่ว่าข้อน้อยขอถามอะไรบางอย่างได้หรือไม่?"
"อะไรรึ วิลเลียม (William) ?"
"เรื่องนี้เกี่ยวกับหนุ่มน้อยผู้นั่งแกะสลักอยู่ริมถนนเมื่อหลายวันก่อน นายท่าน"
"โอ้ เจ้าหนูนั่นเรอะ!"
"เขาจะหาสิ่งที่เขาต้องการเจอไหม?"
โรดริเกวซ หัวเราะออกมา
"คงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ฮ่าๆ"
"ถ้างั้น..."
"ไม่มีทาง! เจ้าหนูนั่นไม่มีทางหาสถานที่นั้นเจอหรอก  ต่อให้หาเจอก็เถอะ การเผชิญหน้าสิ่งแปลกประหลาดนั่น..."
"....."
"...ก็เหมาะสมแล้วละถ้าเขาจะได้อาชีพนั้น ! ฮ่าๆๆ "
โรดริเกวซ  หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
*********************************************

สิ่งแรกที่ วีด ทำเมื่อเขาอยู่เพียงลำพังคือการตรวจสอบสิ่งของ ของเขา
"24 เหรียญทองกับ 30 เหรียญเงิน"
แทนที่จะรับไอเทมส่วนแบ่งของเขาที่ได้จากการกวาดล้างโคบอล์ดและก็อบลิน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาวุธหยาบๆ อุปกรณ์สวมใส่แล้วก็เศษโลหะ  วีด นั้นขอรับเป็นเงินแทน
"รายได้ก็ไม่เลวเหมือนกัน แล้วก็..."
ตลอดเดือนที่ผ่านมา สกิลของ วีด  พัฒนาขึ้นมาก
ทักษะทำอาหาร ขึ้นถึงเลเวล 6
ทักษะซ่อมแซม ถึงเลเวล 4
ทักษะซ่อมแซมนั้นมีประโยชน์มาก ซึ่งทำให้ผู้เล่นหลายๆคนพยายามอย่างมากเพื่อจะให้ได้มันมา
แต่ทักษะทำอาหารนั้น แทบจะไม่มีใครสนใจ ยกเว้นคนที่ทำเป็นอาชีพ
ทักษะพันแผลของ วีด เลเวล 4แล้วในตอนนี้
ซึ่งทำให้เขาสามารถรักษาแผลเล็กๆ โดยการพันด้วยผ้าพันแผลสองครั้ง
แต่สิ่งที่ก้าวหน้าที่สุดก็คือเลเวลของเขา
วีด รู้สึกอยากหัวเราะออกมา
*ฟืด ฟาด*
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาไม่ดีใจเลยก็คือ
เสียงหายใจฟืดฟาดอย่างไม่พอใจของ แอซ

######################
อธิบายมุกเกี่ยวกับ  Arse ที่ปรากฎในเล่มก่อน
ชื่อ Arse ออกเสียงว่า เเอส  ซึ่งไปพ้องเสียงกับ Ass ซึ่งแสลง แปลว่าก้น
ดังนั้น ม้าหนุ่มซึ่งกำลังจะกลายเป็นม้าพ่อพันธุ์ แต่ดันชื่อมีความหมายว่าก้น   ซึ่งทำให้เข้าใจไปว่า ตกลงมันจะเป็นพ่อพันธุ์หรือจะโดนม้าตัวอื่นสอยก้นแทน(ฮา)
######################

วีด ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องดูแลม้าหนุ่มที่มาจากน้ำใจไมตรีของ เซอร์ มิดเวล
ม้าหนุ่มนี้ไม่มีประโยชน์อะไรในตอนนี้  แต่ วีด มีหน้าที่ต้องพามันไปคืนให้ โรงเลี้ยงม้าในวัง อย่างปลอดภัย
'ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต  ... ไม่มีดันเจี้ยนอื่นที่มีชื่อเหมือนกันถูกค้นพบ  มันคือที่นี่เท่านั้น'
เล่ห์กลของอุปทูต
วีด แน่ใจว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลัง เขาพยายามวิเคราะห์เป้าหมายของภารกิจจากมุมมองที่แตกต่าง
'มันต้องมีสถานที่ ที่ซ่อนอยู่ในถ้ำ ที่ๆยังไม่มีใครเคยพบเจอ --สถานที่ลับ'

วีด เริ่มต้นค้นหาจากชั้นแรกไปสู่ชั้นที่ 5 อีกครั้ง
สำหรับอาชีพนักผจญ เช่น แรนเจอร์ หรือ นักสำรวจ ซึ่งมีความสามารถเกี่ยวข้องกับการสังเกตค้นหา มันง่ายมากที่จะค้นหาทางเข้าที่ถูกปกปิดไว้
แต่ วีดนั้น ยังอยู่แค่ขั้นอนุบาล เขาจึงจ้องอาศัยดวงตาเปล่าๆของเขา
และใช้มือสัมผัสไปให้ทั่วสถานที่ ที่น่าสงสัยเพื่อมองหา'สถานที่ลับ' นั้น

มีผู้เล่นอย่างน้อย 20 คนในแต่ละชั้นของ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต  กำลังล่ามอนสเตอร์
พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับ วีด ผู้กำลังทำอะไรแปลกๆ
"เจ้านั่นทำอะไรอยู่วะนั่น?"
"ดูเหมือนว่ากำลังจะหาทางเข้าอะไรสักอย่างนะ   ไม่งั้นคงไม่ลูบไล้ไปทั่วกำแพงหินอย่างนั้นหรอก"
"ฟุ ฮ่าฮ่าฮ่า แม่งบ้า  ถ้ำนี้มันไม่มีความลับอะไรอีกแล้ว"
"ที่นี่เป็นถ้ำแรกที่ถูกเปิดเผยเมื่อครั้งอาณาจักรโรเซนไฮม์ ถูกค้นพบเมื่อเดือนก่อน นักผจญภัยเป็นพันๆคนต่างเข้ามาที่นี่ เขาเสียเวลาเปล่าแล้ว"
พวกเขาหัวเราะ วีด อย่างเปิดเผย
เพราะพวกเขาต่างอิจฉา วีด  ที่ได้ออกล่าอย่างง่ายดายกับกองทหาร NPCs สามสิบกว่าคน
จึงไม่แปลกใจที่เขาจะเป็นศูนย์กลางของความอิจฉาริษยา
"แต่ว่าบางที..."
"ระวัง อย่าให้มันรู้ว่าเขาตามดูอยู่"
ผู้เล่นหลายคนติดตาม วีด มาอย่างเงียบๆ  โดยคิดว่าเขาอาจจะได้รับข้อมูลที่มีค่ามาจากทหาร NPCs ระหว่างที่ทำภารกิจ หรืออาจจะดีกว่านั้นในกรณีที่เขากำลังทำภารกิจพิเศษอยู่
ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว พวกเขาคิดจะบังคับให้ วีด แชร์ภารกิจให้
ในสายตาของผู้เล่นพวกนี้  วีด  ก็แค่นักธนูเลเวลน้อย ความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดต่ำ  ผู้ซึ่งทำหน้าที่ดูแลงานแม่บ้านให้กับกองกำลังและเกาะทหารเหมือนปรสิต
อย่างไรก็ตาม สัปดาห์หนึ่งผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกผู้เล่นตัวปัญหาที่แอบติดตาม วีด อยู่รู้สึกฉุนเฉียวอย่างมากที่เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์
และพวกเขาก็เลิกตาม
"ไอ้เพี้ยนเอ๊ย!"
"แม่ง โมโหว่ะ เสียเวลาแท้ๆ"
แม้พวกเขาจะจาก วีด ไปหมดแล้ว วีด ก็ยังคงค้นหาต่อไป
'มันต้องมีอะไรบางอย่าง'

**************************************

นักสำรวจจำนวนมากได้มาสำรวจที่ถ้ำนี้และทำแผนที่ของทุกชั้นในดันเจี้ยนนี้แล้ว  และสรุปว่าที่นี่ไม่มีอะไรให้ค้นหาอีกต่อไป  ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ วีด รู้มาแล้วเช่นกัน

จริงๆแล้ว ในระหว่างที่ทำภารกิจล่าพวกโคบอล์ดและก็อบลิน วีด ก็ลองใช้โอกาสนั้นสำรวจไปด้วยแล้ว  แต่เขาก็ไม่พบอะไร
อย่างไรก็ดี  เขาก็ยังเชื่อว่า สักวันเขาน่าจะพบมัน
'นักผจญภัยหลายคน จากทั่วทวีป มาสำรวจที่นี่แล้วไงล่ะ?  เราไม่ยอมแพ้หรอก'

ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต นั้นมีอาณาเขตกว้างใหญ่มาก
การที่จะเดินไปเรื่อยๆอย่างเดียวดายโดยหวังว่าจะได้พบสถานที่ซ่อนอยู่ นั้นก็เหมือนเป็นความหวังที่ห่างไกลพอๆกับระยะทางจากโลกไปกลุ่มดาวอันโดรเมดร้า
แม้พวกนักผจญภัยจะมีทักษะในการสังเกตที่ดี  แต่มุมมอง ที่แตกต่างก็อาจจะทำให้พบสิ่งที่แปลกใหม่ขึ้นได้
วีด สัมผัสกำแพงไปเรื่อยๆอย่างอดทน เพื่อหาร่องรอยบางอย่าง
*ฟืด ฟาด*
แอซ มอง วีด อย่างดูถูก
เขานำมันเข้ามาในถ้ำด้วยเพราะไม่มีใครจะอยู่ดูแลมันข้างนอก แต่เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับสัตว์ที่ไม่เชื่อฟังตัวนี้แล้ว'เราต้องสั่งสอนมันซะหน่อยแล้ว'
วีด พา แอซ ไปเขตแดนของพวกก็อบบลินด้วยความตั้งใจ
เขาพบ ก็อบลินนักรบหนึ่งตัว และ ก็อบลินไรเดอร์สามตัว  ซึ่งทันทีที่พวกมันเห็น วีด มันก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างไม่รีรอ
เขาก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าต้องการปกป้องม้าหนุ่ม  และต่อสู้กับพวกก็อบลินโดยตะโกนออกมาว่า
"พระเจ้า ! เราไม่อยากตาย"
"ถ้า...ถ้าเราถูกฆ่าตอนนี้ล่ะก็    อะไรจะเกิดขึ้นกับ แอซ ที่แสนสำคัญของเรา..."
พวกก็อบลินยังคงโจมตีใส่ วีด อย่างไม่หยุดหย่อน
"ไม่ เราต้องปกป้อง แอซ!   เข้ามาเลยเจ้าพวกมอนสเตอร์ต่ำช้า!  ถ้าจะแตะต้องม้าข้าด้วยมือสกปรกนั่นล่ะก็ข้ามศพข้าไปก่อน!"
วีด แสดงเป็นอัศวินกล้าหาญผู้เสี่ยงชีพปกป้องพวกพ้องที่อ่อนแอ
แต่ว่า เมื่อเขาเหลือบมองกลับไปดู แอซ  เขาเห็นมันกำลังหาวอ้าปากกว้าง และเตะหินก้อนเล็กๆ บนพื้นเล่นอยู่  แถมยังเตรียมพร้อมที่จะออกวิ่งไปที่ทางออกด้วยถ้า วีด พลาดท่า
 "แม่งเอ้ยยยยย!"
วีด รู้สึกอายขึ้นมา
ทำไมเขาต้องมาพยายามแสดงละครเพื่อเอาชนะใจม้าตัวนี้ด้วย
* ฉัวะ*
วีด จัดการก็อบลินด้วนการฟันเพียงครั้งเดียว
จริงๆเขาอยากจะเก็บ ไอ้ม้าบ้านี่ไปด้วย  แต่การสูญเสียความเชื่อถือจาก  เซอร์ มิดเวล  มันเสี่ยงเกินไป

*ฟืดฟาด*
 แอซ ก็ยังมอง วีด ด้วยท่าทางที่ดูถูก ยังกับกำลังถามว่า ทำไมถึงออกแรงอย่างไม่จำเป็นทั้งๆที่เขาสามารถจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย
'เฮ้อ  ทำตัวเหมือนคนบ้าเลยเรา   ใจเย็น ใจเย็น'
วีด  เริ่มต้นสำรวจถ้ำใหม่อีกครั้ง

3วันต่อมา    ซึ่งเป็นวันที่สิบแล้วสำหรับการสำรวจถ้ำอย่างพิถีพิถันของเขา
เขาเจอโพรงในมุมมืดๆมุมหนึ่งในชั้นสี่ ซึ่งเป็นที่ ที่ก็อบลินไรเดอร์จะเกิดขึ้นมา
มันอยู่ลึกไปสิบหลาจากจุดเกิดของพวกก็อบลินไรเดอร์  ซึ่งต่อให้เป็นนักสำรวจที่ระมัดระวังแค่ไหน ก็ต้องมองข้ามไปเสมอ
โพรงนั้นอยู่ข้างใต้หินที่ยื่นออกมาจากผนัง  แล้วไปบดบังแสงทำให้หลุมนั้นมืดจน สายตามนุษย์มองไม่เห็น
'จะมีใครอยู่แถวนี้ไหมนะ?'
เขามองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบตามเขามา ซึ่ง แม้พวกที่แอบตามเขานานกว่าสัปดาห์หนึ่งจะจากกันไปหมดแล้ว  แต่ระมัดระวังไว้ก็ไม่เสียหลาย
ถ้าโพรงนี้กลายเป็นสิ่งที่เขากำลังตามหา
เขาก็จะเป็นคนแรกที่ได้ค้นพบมัน และเขาไม่ต้องการที่จะแบ่งมันกับใคร
สำหรับผู้ที่ค้นพบสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเป็นคนแรก  รางวัลนั้นมีค่ามาก
เขาจะได้รับชื่อเสียง(Fame)  ได้รับ EXPs ถึงสองเท่า  และอัตราดรอปไอเทมที่สูงมากตลอดหนึ่งสัปดาห์นับจากตอนที่เขาค้นพบมัน

วีด ค่อยๆคืบคลานเข้าไปที่โพรงอย่างระมัดระวัง ช่องว่างของโพรงนั้นแคบ พอที่จะทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นรอยแยกของหิน และเมื่อเดินเข้าไปข้างใน  โพรงนั้นก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุดวีด ก็เดินถึงทางที่เขาจะเดินได้อย่างสะดวกแล้ว


มีกลิ่นเหม็นอับชื้นลอยมาติดจมูกเขา
วีด เริ่มตึงเครียดขึ้น และเตรียมพร้อมสำหรับการต่สู้
เขาไม่มีข้อมูลเลยว่าอะไรจะโผล่ออกมา ดังนั้นเขาจึงกุมดาบไว้ในมือขวา และกำสมุนไพรกับผ้าพันแผลไว้บนมือซ้าย
'เข้ามาเลย'
วีด ค่อยๆเดินลึกเข้าไปในถ้ำอย่างช้าๆ
ในถ้ำนี้เต็มไปด้วยทางแยก  วีด เลือกเดินไปทางซ้าย และ เขาก็พบเจอหนอนยักษ์ตัวหนึ่งที่ทางตันของทางแยกนี้
'ตัวบ้าอะไรฟระ...มันเป็นตัวอะไรกัน? เราไม่เคยเห็นหนอนแบบนี้มาก่อน...'
ก่อนที่ วีด จะพูดจบ  สภาพแวดล้อมแถวนั้นก็เปลี่ยนแปลงในทันใด
ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นพื้นสีดำหม่น  แต่จริงๆแล้ว  มันเป็นกลุ่มแมลงตัวเล็กเท่านิ้วก้อยจำนวนมาก
*ครืดดดด*
หนอนและแมลงพวกนั้นแตกฮือคืบคลานพุ่งเข้าโจมตี วีด เหมือนสายน้ำ
"เฮ้ยย!"
วีด เหวี่ยงดาบไปมาเหมือนกังหันลม
แมลงตัวเล็กที่มีเปลือกห่อหุ้มนั้นไม่ค่อยอันตรายเพราะมันมีพลังโจมตีต่ำมาก แต่หนอนยักษ์ซึ่งเหมือนนางพญานั้นชอนไชเข้ามาเร็วกว่าที่เขาจะเก็บพวกแมลงได้หมดก่อน
วีด คิดถึงคนของเขาในกองกำลังกวาดล้าง
'ถ้ามีพวกนั้นเราคงจัดการที่นี่ได้ง่ายกว่านี้'   ทันใดนั้น ตัว หนอนก็พ่นควันพิษสีเขียว ออกมา
ควันพิษนั้นกระจายออกมาดุจดังหมึกที่หยดแพร่ลงบนผิวน้ำ และมันค่อยๆแผ่ขยายครอบคลุม พื้นที่เล็กๆนี้ทั้งหมด จนกระทั่งถึงที่ๆ วีด ยืนอยู่

ทันทีที่เขาหายใจเอามันเข้าไป
คุณถูกพิษ!
พลังชีวิตกำลังลดลงเรื่อยๆ

วีด ตรวจดูระดับพลังชีวิตในทันที
'แย่แล้ว'
เขาตกใจมาก เพราะพลังชีวิตของเขากำลังลดลง วินาทีละหนึ่งจุด
"เราไม่มียาแก้พิษ! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็..."
ท่ามกลางความสิ้นหวังที่เกิดขึ้นนั้น วีด ไม่สนใจพวกแมลงตัวเล็กๆอีกต่อไป  เขาวิ่งเข้าไปหาหนอนยักษ์ และแทงดาบเหล็กใส่มัน
เปลือกแข็งของหนอนนางพญาแตกออก ของเหลวสีเขียวไหลออกมา
'ถ้าเราต้องตายล่ะก็  เราต้องเอามันไปด้วย!'
วีด ไม่สนใจพวกแมลงที่คลานเข้ามาและกัดเขา ยังไงเขาก็ต้องตายอยู่ดีไม่ว่าจะเพราะถูกพวกมันกัดหรือเพราะเวลาที่ไหลไปเรื่อยๆ
ท่ามกลางสองทางเลือกนั้น วีด เลือกที่จะฆ่าหนอนยักษ์และรีบออกไปจากที่นี่

ราวกับว่าพวกแมลงรู้ว่าราชินีของมันกำลังจะตาย  พวกมันไต่ตอม วีด อย่างดุดันขึ้น แต่ดาบเหล็กของเขายังปักอยู่อย่างดื้อดึง
แต่นางพญาหนอนยังคงไม่เป็นอะไรมากเพราะเปลือกในของนางพญาหนอนนั้นแข็งมาก แม้ว่าเปลือกชั้นนอกบางส่วนจะกระเทาะออกมาก็ตาม
ซึ่งในขณะนั้น วีด เริ่มเวียนหัวแล้ว
'เรากำลังจะตาย...ถ้าเรามีทักษะต่อสู้ล่ะก็.........ทักษะ?  ทำไมถึงเพิ่งคิดออกนะ!'
ทักษะที่ วีด  ไม่เคยมีโอกาสใช้มาก่อน!
เขามีทักษะต่อสู้ที่กินมานามากถึงขนาดที่เขาใช้ทักษะนั้นได้ไม่ถึงวินาที
ไม่ว่ามันจะเวิร์กหรือไม่ แต่สถานการณ์นี้มันก็สิ้นหวังพอแล้ว
"เคล็ดมีดสลัก!"(Engraving Knife Technique!)
ดาบเหล็กของ วีด ส่องสว่างจ้าเป็นสีขาว  มันสามารถเอาชนะพลังป้องกันของศัตรูได้ชั่วคราว
*แคร๊ก!*
สุดท้ายแล้ว  เปลือกของหนอนยักษณ์นั้นก็ถูกผ่านออกเป็นชิ้น
เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น!
วีด กดข้ามกล่องข้อความ และตะโกนออกมา
"หน้าต่างข้อมูลภารกิจ!"
ปฏิบัติการค้นหาและทำลายใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต  ภาค 2
มีมอนสเตอร์ชนิดหนึ่ง จำนวนหนึ่งร้อยตัวอาศัยอยู่ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต ฆ่าพวกมันทุกตัวอย่างน้อยหนึ่งครั้ง และพิสูจน์ตนเองว่าคู่ควรกับอาชีพที่มีเกียรติ  ความสำเร็จในภารกิจนี้จะเปิดทางแห่งโชคชะตาที่ถูกต้องสำหรับคุณ
ระดับความยาก: ไม่ทราบ
เงื่อนไขของภารกิจ: ไม่มี
จำนวนมอนสเตอร์ที่เหลือ : 99

แม้ว่าเขาจะติดพิษอยู่ และกำลังจะตาย  วีด ก็ยิ้มออกมา
"สำเร็จแล้ว!"

********************************************

ในที่สุด วีด ก็พบคำตอบสำหรับการเปลี่ยนอาชีพของเขา
มันก็คือพวกหนอนในถ้ำนี้นั่นเอง เขาต้องฆ่าพวกหนอนพวกนี้ ไม่ใช่พวกแมลงเล็กๆ
'เราต้องรักษาพิษนี้ก่อน...'
วีด วิ่งออกจากถ้ำอย่างรีบเร่ง พวกแมลงตัวเล็กๆไล่ตามเขามา
เมื่อเขาเห็นว่าพวกมันไม่สามารถออกมานอกเขตถ้ำนั้นได้  เขาก็เดินช้าลงและมุ่งหน้าไปที่ที่ม้าหนุ่มอยู่
เมื่อผู้เล่นติดพิษ  ใบหน้าเขาจะออกโทนสีดำ
วีด พยายามหลบเลี่ยงไม่ให้ผู้คนรู้ว่าเขาถูกพิษมา และพยายามเพิ่มพลังชีวิตเล็กน้อยด้วยการโปะสมุนไพร และการอาหารสำเร็จรูป
ถ้าเขาพยายามหาดู เขาอาจจะหาปาร์ตี้ที่มีพรีสอยู่ก็ได้ แต่เรื่องของเรื่องก็คือ เขายอมตายดีกว่าจะขอความช่วยเหลือ
วีด  หยิ่งทะนงเกินกว่าที่จะขอร้องเพื่อต่อชีวิตของตนงั้นหรือ?
ไร้สาระ!
ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต นี้ เป็นที่รู้กันทั่วว่า ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนที่มีพิษ
ทั้งโคบอล์ดหรือก็อบลินเอง ก็ไม่ฉลาดพอที่จะใช้ของที่มีพิษแต่อย่างใด
ดังนั้น ถ้า วีด ไปขอความช่วยเหลือ  ผู้ช่วยชีวิตของเขาย่อมสงสัยใคร่รู้ว่า วีด ไปติดพิษจากไหนมา และจากใคร
ซึ่งเขายอมตายครั้งนึงดีกว่าที่จะต้องแชร์สถานที่ตั้งของ  ห้องลับ ที่เขาต้องค้นหาด้วยความยากลำบากมาอย่างยาวนานกับคนอื่น
เมื่อเขามาถึงใกล้ๆกับทางออก เขาก็พบม้าหนุ่มตัวนั้น
"ไปที่หมู่บ้านใกล้ๆ เร็วเข้า  ไม่งั้นข้าสลบไปก่อนแน่"
*ฟืด ฟาด*
สัตว์ป่าตัวนี้ไม่แม้กระทั่งขยับขา
ราวกับว่ากำลังมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่น  แอซ แสร้งเตะดินและทำเป็นไม่ได้ยิน    มันยืนเล็มหญ้าอย่างไม่เชื่อฟัง
"ถ้า จะทำกันอย่างนี้ละก็..ถ้างั้น..."  ในที่สุด วีด ก็หมดความอดทน
"แกทำให้ข้าไม่มีทางเลือกเองนะ"  วีด หยิบมีดแกะสลักขึ้นมา
แอซ มีท่าทีหวาดกลัวกับ ของมีคม แต่ก็ใจเย็นลงทันทีราวกับมันรู้ว่า วีด แค่ขู่เท่านั้น
แทนที่ วีด จะแทงใส่แอซ  เขากลับกรีดฝ่ามือตัวเองด้วยมีด
หรือว่าเขาเสียสติถึงขนาดทำร้ายตัวเองเพราะพลังชีวิตของเขาต่ำถึงขนาดอันตรายกับชีวิตเนื่องจากพิษแล้ว?
"หึหึ"
วีด ยิ้มอย่างอย่างไม่น่าไว้ใจ  แม้เขาจะเริ่มเบลอเพราะอาการขาดเลือด
ทันใดนั้น เขาก็จับคางของม้าหนุ่มไว้แน่น และบังคับมันให้ดื่มเลือดเขาลงไป
"ว่าไงล่ะ  ตอนนี้แกก็ติดพิษด้วยแล้ว  จะพาข้าไปหมู่บ้านหรือจะยอมตายด้วยกันทั้งคู่  แน่นอนว่าเดี๋ยวข้าก็ฟื้นแล้ว แต่แกไม่มีวันตื่นอีกแน่นอน เข้าใจไหม?"
สุดท้ายม้าหนุ่มก็จำยอมต้องห้อตะบึงไปที่หมู่บ้าน แม้ความเร็วของมันจะไม่เท่าเก่าก็ตาม
เมื่อมาถึงหมู่บ้าน วีด แก้พิษได้ในเกือบช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

เขาซื้อสมุนไพรและยาแก้พิษโดยใช้เงินไปกว่า 20 เหรียญทอง
ตอนนี้กระเป๋าของเขากลวงโบ๋ แต่เขาไม่เสียใจ
วีด รีบเดินทางกลับไปที่ ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต  และเมื่อตรวจดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครมองเขาอยู่   เขาก็เข้าไปในถ้ำที่พวกหนอนอาศัยอยู่
วีด นำแอซมาด้วย  เขากลัวว่าผู้เล่นคนอื่นจะขโมยมันไป  แม้ไอเดียที่ว่าจะให้คนอื่นจัดการกับมันแทนเขาจะล่อใจ  แต่เขาก็ไม่อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเขาไม่เอามันกลับไปคืนที่ คอกม้าหลวงด้วยตนเอง
"อยู่ข้างหลังข้าล่ะ"
แอซ ส่ายหางอย่างยอมจำนน
วีด เริ่มต้น ล่านางพญาหนอนอีกครั้ง  พวกแมลงตัวเล็กๆให้ EXPs พอๆกับขนาดตัวของมัน
และการที่พวกมันคืบคลานไล่ตอมเขาจากทุกๆที่ มันทำให้เขาเสียเวลาไปกับการจัดการพวกมัน
ดั่งที่ว่าไม่มีนักดาบคนไหนจะตัดหยดน้ำฝนที่หล่นจากฟ้าได้  
วีด  ไม่สนใจพวกแมลงที่มากมายจนทำให้พื้นกลายเป็นสีดำหม่นอีกต่อไป
"เคล็ดมีดสลัก!"

เทคนิคการใช้ดาบที่น่าพิศวงของ ซาฮัป
มันบดขยี้เกราะของศัตรูด้วยพลังจนแตกสลายเป็นชิ้นๆ โดยไร้ซึ่งสิ่งใดมาต่อต้าน
บางครั้ง วีด ก็เจอหนอนตัวที่ใหญ่ขึ้น ซึ่งต้องโจมตีสองหรือสามครั้ง และระหว่างนั้นก็ต้องพยายามฟื้นมานาไปด้วย
พิษและฝูงแมลงตัวเล็กๆจำนวนมากมาย
ด้วยการที่พลังชีวิตลดลงเรื่อยๆ วีด มักจะหนีเกือบไม่ทัน  เขาไม่เคยใกล้ความตายขนาดนี้มาก่อน
ซึ่งยิ่งเขาฆ่านางพญาหนอนในถ้ำมากเท่าไหร่ เขาก็เริ่มมีใบหน้าที่ท้อใจมากขึ้นเท่านั้น
ใครจะเชื่อว่านี่เป็นภารกิจเปลี่ยนอาชีพ?
ผู้เล่นส่วนใหญ่เลือกอาชีพหลักก่อนที่พวกเขาจะเลเวลสิบเสียอีก
ในทางกลับกัน , วีด ที่ตอนนี้เลเวล 62 แล้วต้องมานั่งเสี่ยงว่าจะรอดหรือจะตายในถ้ำนี้
ตอนนี้เขาอยากรู้จริงๆว่า อาชีพอะไรกันแน่ที่มีเงื่อนไขเยอะขนาดนี้
.
.
.

จำนวนมอนสเตอร์ที่เหลือ: 1

ในวันที่เจ็ดของการต่อสู้ที่โหดร้าย  วีด เหลือตัวที่ต้องกำจัดอีกเพียง 1 ตัว
โคตร ของโคตรนางพญา!
มันตัวใหญ่กว่านางพญาหนอนปกติ 5 เท่า
เมื่อ วีดเข้ามาในห้องของมันโดยไม่ได้ระมัดระวัง เขาได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นด้วยแก็สพิษสีเขียวขุ่นข้น ที่ราชินีตัวนี้เก็บไว้ให้เขา
ถ้าเป็นตอนอื่น เขาอาจจะปล่อยให้พิษมาโดนตัวเขา  แต่ตอนนี้ลางสังหรณ์บอกเขาว่ามีอะไรบางอย่าง  เขาจึงกระโดนถอยออกมา
*แผละ*
แมลงตัวเล็กที่สัมผัสถูกพิษ หลอมละลายในไม่กี่วินาที
"พิษร้ายแรง"
วีด เริ่มใจเต้นแรง
ทางเดียวที่จะอยู่ห่างๆจากแก็สพิษ ก็คือใช้ธนูโจมตีจากระยะไกล  แต่ลูกธนูของเขาไม่มีทางเจาะผ่านกระดองแข็งของราชินีหนอนได้  ดังนั้นเขาจึงต้องต่อสู้ในระยะของแก็สพิษอยู่
ราชินีหนอนรู้ความลำบากของ วีด มันรอเขาเข้ามาใกล้พอที่จะพ่นพิษในปากของมันใส่เขา
เหมือนงูกะปะที่ขดรอโอกาส
ทั้ง วีด และราชินีหนอนเผชิญหน้ากันโดยไม่ขยับเขยื้อน
"มันปล่อยพิษเข้มข้นได้แค่ครั้งเดียว ถ้าเราหลบครั้งแรกได้  ครั้งที่สองก็น่าจะเป็นพิษธรรมดา ... การลงมือครั้งแรกต้องไม่พลาด..."
วีด ตาลุกวาวเมื่อเขาเห็นกล่องสมบัติอยู่ด้านหลังของราชินีหนอน
"เราจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด   ...ถ้าเรามีใครซักคนมาล่อพิษล่ะก็...ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเราจะเจอคำตอบแล้วล่ะ"
ดวงตาของเขาเหยียดยาวอย่างเจ้าเล่ห์
สายตาของเขามุ่งไปที่ แอซ
* ผัวะ*
วีด  ถีบใส่ตูด ของแอซ
ทำให้แอซพุ่งไปข้างหน้าตามสัญชาตญาณ  และราชินีหนอนก็พ่นพิษใส่มันโดยอัตโนมัติ
'ขอโทษนะแอซ  โชคชะตาทำให้ได้เจอแก  แต่ชีวิตมันก็ไม่แฟร์ยังงี้แหละ  ...นี่คงเป็นจุดจบของความสัมพันธ์ของพวกเราแล้ว'
วีด  ไม่ยอมพลาดที่จะได้ดูจุดจบของสัตว์ป่าที่โชคร้ายตัวนี้
ทันทีที่เขาแน่ใจว่า แก็สพิษถูกพ่นออกจากปากของราชินีหนอน เขาก็พุ่งเข้าใส่มัน
"เคล็ดมีดสลัก ! ระบำคู่(Double Dance)!"
วีด ฟันดาบของเขาอย่างบ้าคลั่งจนมานาหมด
ด้วยดาบเหล็กในมือขวา และมีดแกะสลักในมือซ้าย เขาฉีกกระชากเปลือกของราชินีหนอน
การปล่อยทักษะต่อสู้ทั้งหมดคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับ วีด
ราชินีหนอนพยายามดิ้นรน  แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่โตของมันทำให้มันขยับไม่สะดวก อีกทั้ง วีด ยังอยู่ใกล้มันเกินไป
.
.
.


*กิ๊ชชช*
ในที่สุดมันก็ตายลง  และมีกุญแจดร็อบออกมา
"นี่แหละใช่เลย"
*********************************

วีด  หยิบกุญแจขึ้นมา  เสียบมันเข้าไปในรูกุญแจบนกล่องสมบัติ  และบิดมันไปตามเข็มนาฬิกา
เขาพบหนังสือและม้วนแผ่นหนังจำนวนหนึ่ง

*ติ๊ง*
scroll.
ผู้สืบทอดแห่งจักรพรรดิในตำนาน

ข้าคือ เกอิฮา วอน อาร์เพน(Geihar Von Arpen)  จักรพรรดิคนแรกแห่งทวีปนี้   ผู้นำจุดจบมาสู่กองทัพแห่งนิรันดร์**
ความปรารถนาสุดท้ายของข้านั้นช่างห่างไกลจากคำว่าสมหวังนัก
ไม่มีใครเข้าใจความคับแค้นของข้า ไม่มีใครเข้าใจความยอดเยี่ยมของข้า!
ทำไมถึงไม่มีสักคนที่เข้าใจวิชาชีพของข้า?
ทำไมทุกๆคนถึงดูถูกดูหมิ่นอาชีพของข้า?
คนที่มีพรสวรรค์ต่างปฏิเสธที่จะเข้าใจความหวังดีที่ข้ามี ข้าแค่อยากให้พวกเขาประสบความสำเร็จเช่นเดียวกับข้า แต่พวกเขากลับมีอคติกับมัน
แม้กระทั่งลูกหลานของข้าเอง
เจ้าพวกโง่เขลาเบาปัญญานั่น!
พวกมันไม่สมควรได้เป็นผู้สืบทอดของข้า
ดังนั้นข้าขอมอบความลับแห่งความสำเร็จของข้าให้แก่เจ้าด้วยความยินดี...

จักรพรรดิ เกอิฮา เป็นมนุษย์เพียงคนแรก และคนเดียวในประวัติศาสตร์ของทวีปเวอร์เซลล์ที่พิชิตและรวมทั้งทวีปเป็นจักรวรรดิเดียวกันได้
แต่เมื่อเขาเสียชีวิตลง  จักรวรรดิก็แตกแยกกันอีกครั้ง  ดังแผนที่ในปัจจุบัน
แม้กระนั้น ความสำเร็จของเขาก็ถูกบันทึกว่าเป็นดั่งตำนาน

วีด ตื่นเต้นมาก
'เมื่อสมัยก่อนก็มีพวกโง่แบบนั้นด้วยหรือนี่  พวกนั้นน่าจะฉลาดกว่านี้นะ  จะมีโอกาสไหนที่เยี่ยมยอดกว่านี้อีก...ไม่มีใครที่จะไม่รู้จัก จักรพรรดิ เกอิฮา เขาเป็นคนแรกที่พิชิตทั้งทั่วทวีปด้วยพลังของตัวเอง  และนี่คืออาชีพของเขา! มันต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆ   แต่ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะตัดสินมันแบบผิวเผิน'

*ติ๊ง* !
อาชีพลับ!
ถ้าคุณยอมรับ  คุณจะสามารถใช้ทักษะเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับอาชีพได้ คุณต้องการเปลี่ยนอาชีพตอนนี้เลยหรือไม่?

วีด ตะโกนก้องออกมาโดยไม่ลังเล
"แน่นอน!"
ทันใดนั้น ตัวของเขาก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสว่าง
ชื่อตัวละคร วีด ฝ่าย เป็นกลาง
เลเวล 68 อาชีพ ประติมากรแสงจันทร์ในตำนาน                      (Legendary Moonlight Sculptor)
ฉายา ไม่มี
ชื่อเสียง 250

พลังชีวิต 3460 มานา 340
ความแข็งแกร่ง 235 +20 ความคล่องแคล่ว 200 +20
ความอดทน 89 +20
ปัญญา 16 + 20 ความฉลาด 10 + 20
ค้ำจุนชีพ 89 + 20 จิตวิญญาณนักสู้ 67 + 20
โชค 5 + 20 ความเป็นผู้นำ 68 + 20
ศิลปะ 29 + 100
โจมตี 170
ป้องกัน 30

ความต้านทานเวทมนต์
ไม่มี

+ ค่าสถานะทุกอย่าง 20 แต้ม
+ ค่าสถานะศิลปะ เพิ่มพิเศษ 80 แต้ม
+ในคืนพระจันทร์เต็มดวง ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้น อีก30%
+คุณสามารถสวมใส่ไอเทมเฉพาะสำหรับอาชีพได้
+คุณสามารถเรียนทักษะงานฝีมือทุกชนิดในระดับผู้เชี่ยวชาญ (Master) ได้
+เพิ่มความสามารถพิเศษให้ไอเท็มที่คุณสร้างหรือหล่อขึ้น
+เพิ่มพลังโจมตีสำหรับการใช้ เคล็ดมีดสลัก
+ลดมานาที่ใช้สำหรับ เคล็ดมีดสลัก
+คุณสามารถเรียนรู้ทักษะลับโดยขึ้นอยู่กับระดับเลเวลของทักษะแกะสลักของคุณ (Sculpture Mastery)
+เพิ่มชื่อเสียงจากการสร้างผลงานที่โดดเด่นหรือมีค่าทางศิลปะ(Artistic Value)

.
.
.

ในที่สุด วีด ก็ได้อาชีพที่เขาต้องฝ่าฟันมาอย่างยากลำบาก
แต่เมื่อเขาได้เห็น 'ชื่อ' ของอาชีพใหม่ของตัวเอง เขาก็แทบจะหมดแรงล้มฟุบลงตรงนั้น
"ไอ้สาสเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!"
ประติมากรแสงจันทร์ (Moonlight Sculptor)!


***************************
.
.
.
หลังจากที่เขาต้องหลั่งเหงื่อหลั่งเลือดมามากมาย สุดท้าย ก็ต้องย้อนกลับไปที่ ประติมากรแสงจันทร์ (Moonlight Sculptor)
แม้ ชื่อเต็มที่ดูยิ่งใหญ่ของมันก็คือ ประติมากรแสงจันทร์ใน 'ตำนาน'   ก็ตาม
แต่ เขาไม่ได้สนใจตรงนั้นซักนิด
มันเป็น อาชีพที่หิวโหย(คนมาเรียน) มันเป็นอาชีพที่ต้องสาป
ประติมากรแสงจันทร์!

"ทำไม....?"
น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเขา
แม้เขาจะกำลังติดพิษจากแก็สพิษที่ราชินีหนอนพ่นออกมาในช่วงที่มันกำลังดิ้นรนครั้งสุดท้ายจากความตาย  แต่นั่นก็ไม่ทำให้น้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกของเขาหยุดลงแต่อย่างใด
เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจำยอมรับอาชีพที่พระเจ้ายังปิดผนึกไว้อย่าง ประติมากรแสงจันทร์
'เราน่าจะเลือกอาชีพนักรบธรรมดาๆ'
วีด ผู้หัวเราะเยาะใส่พวกคนโง่ที่ปฏิเสธ อาชีพของจักรพรรดิ เกอิฮา
ตอนนี้กำลังตำหนิจักรพรรดิที่หลอกลวงเขาให้เปลี่ยนอาชีพเป็น ประติมากรแสงจันทร์
เขาไม่ได้เต็มใจเลยซักนิด
'ทำไมชีวิตของเรามันถึงโชคร้ายแบบนี้?'
วีด ร้องไห้ให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง
เขาต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์นั่งรอริมถนนเพื่อกระตุ้นความสนใจของ โรดริเกวซ
แล้วยังต้องใช้กว่าอีกเจ็ดสัปดาห์ใน ถ้ำสัตว์ร้ายแห่งลิตวาร์ต เพื่อหาถ้ำเล็กๆและจัดการกับพวกหนอนน่าเกลียดนี่
ความพยายามทั้งหมดของเขาเสียเปล่าไปกับการเปลี่ยนเป็นอาชีพ ประติมากรแสงจันทร์!
วีด ร้องไห้ออกมาจากหัวใจ
แม้เขาจะได้พัฒนาทักษะงานฝีมือกับทักษะแกะสลักเพิ่มขึ้น แล้วยังได้เงินมากพอควรระหว่างที่นั่งอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ของโรดริเกวซ
แถมยังเลเวลเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในถ้ำนี้ อย่างสะดวกสบาย
แต่ทั้งหมดนั้นตอนนี้ไม่มีประโยชน์กับเขาแล้ว
เหลือเพียงความจริงหนาวเหน็บที่ว่า
ตอนนี้เขามีอาชีพเป็น ประติมากรแสงจันทร์ ...ซึ่งนี่ทำให้เขาเสียใจมาก
วีด อยากกรีดร้องออกมาว่ามันไม่ยุติธรรม
.
.
.
หลังจากผ่านช่วงเวลาที่น่าสิ้นหวังมานานพอควร
สายตาของ วีด ก็เริ่มมีแสงกลับคืนมา ด้วยการตระหนักได้ว่าเขาแค่กำลังติดอยู่ท่ามกลางของเกลียวคลื่นแห่งความยากเข็ญ
แม้เขาจะคิดว่าเขาตกต่ำถึงขีดสุดแล้ว  แต่เมื่อเขาใจเย็นลง เขาก็เริ่มมองในอีกด้านหนึ่ง
นักรบ(Warrior) นักพเนจร(Ranger)และนักบวช(Priest) เป็นสามอาชีพชั้นนำ
นั่นหมายความว่าพวกมันถูกทดลองและทดสอบแล้วว่าดีกว่าอาชีพอื่น

สำหรับอาชีพนักรบและนักพเนจร พวกเขาได้รับโบนัสพลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50% เมื่อพวกเขาใช้อาวุธที่เหมาะกับอาชีพของตน
อาชีพนักบวชสามารถเรียนรู้และร่ายมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ที่อาชีพอื่นนอกจากพาลาดินไม่สามารถเรียนรู้ได้
นั่นคือสาเหตุว่าทำไม วีด ถึงโจมตีด้วยดาบแล้วพลังโจมตีน้อยกว่านักรบ
และพลังโจมตีจากธนูของเขาก็ไม่สามารถเทียบเคียงนักพเนจรของแท้ได้เลย
เพราะฉะนั้น อาชีพลับ ซึ่งพวกเขาต้องค้นหาด้วยการลองผิดลองถูกด้วยตนเอง จึงขึ้นอยู่กับวิธีที่พวกเขาทดลอง
ถ้าพวกเขาพัฒนาอาชีพนี้โดนมุ่งไปที่ข้อดีหรือลักษณะเฉพาะของอาชีพแล้ว  ผลที่ได้ก็จะยอดเยี่ยม  แต่ถ้าไม่ล่ะก็ มันก็จะออกมาธรรมดามาก  ไม่ดีไปกว่าอาชีพทั่วไป
วีด หันไปสนใจม้วนแผ่นหนังอย่างรีบเร่ง  ซึ่งยังมีอีกหลายบรรทัดที่เขายังไม่ได้อ่าน

ข้าชอบประติมากรรมที่งดงาม  ประติมากรรมที่ถูกแกะด้วยจิตวิญญาณที่สูงส่งแห่งควาเซอร์ (Kvasir) นั้นไม่เคยทรยศข้า  ตราบเท่าที่ข้ายังคงรักและเชื่อมั่นในตัวมัน พวกมันก็จะจงรักภักดีต่อข้าเสมอ
แต่ใครจะเชื่อ? ว่าทักษะแกะสลักต่ำๆ คือรากฐานสำคัญที่ทำให้ข้าเปลี่ยนจากชาวนาผู้ยากจนในชนบทกลายมาเป็นชายผู้สามารถรวมทั้งทวีปให้เป็นหนึ่งได้
ผู้สืบทอดของข้า, ผู้ก้าวเดินในเส้นทางแห่งการแกะสลัก จงฟัง
หนทางที่ยากลำบากกำลังรอเจ้าอยู่  หนทางที่ร้อยทั้งร้อยคนก็ต่างยอมแพ้
อย่างไรก็ตาม,ผู้สืบทอดของข้า ข้าขอสนับสนุนให้เจ้าก้าวต่อไปในเส้นทางที่จะเผชิญความท้าทายอันหนักหน่วง ความทุกข์ยากก็มีคุณค่าของมันอยู่ และความอดทนก็จะนำมาซึ่งผลลัพธ์ของมันเช่นกัน
ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งการแกะสลัก (The Grand Master Of Sculpture)!
เจ้าต้องเรียนรู้ความลับของทักษะการแกะสลักซึ่งข้าไปไม่ถึง มันจะต้องเป็นความปรารถนาของทุกผู้ทุกคนที่ได้เรียนรู้ศิลป์แห่งการแกะสลัก
ข้าขอมอบของขวัญที่ล้ำค่านี้ให้แก่เจ้า...

ข้าคือจักรพรรดิ เกอิฮา ผู้พิชิตผืนดิน ท้องทะเลและฟากฟ้าด้วยอำนาจแห่งประติมากรรม

**************************************


เมื่อ วีด อ่านม้วนแผ่นหนังจบ เขาก็ตรวจดูไอเท็มอื่นๆ
หนังสือหนึ่งเล่มและยา 3 เม็ด
เขาไม่รู้ว่ายานี้จะส่งผลอะไรบ้าง แต่เขารู้ว่าควรใช้ ทักษะ อะไรในสถานการณ์นี้
"ตรวจสอบไอเท็ม!"
การตรวจสอบไอเท็มผิดพลาด

การตรวจสอบไอเท็มผิดพลาด

การตรวจสอบไอเท็มผิดพลาด

เม็ดยาแห่งจักรพรรดิ
ยานี้ทำจากสมุนไพรหายากหลายชนิด ปรุงขึ้นโดยจักรพรรดิในสมัยโบราณ  มีผลทำให้จิตใจสงบลง
ประสิทธิภาพ: เพิ่มขีดจำกัดของระดับมานา 200  (+200 มานา)

*ติ๊ง*
หลังจากที่ใช้สกิลผิดพลาดไปหลายครั้งในที่สุด วีด ก็ได้รู้ว่าไอเท็มนี้คืออะไร
ไม่ใช่แค่หายาก (แรร์)  ไม่สิ มีค่ายิ่งกว่าไอเท็มหายากซะอีก
ไอเท็มที่เพิ่มระดับมานาถาวร 200 หน่วย
ยานี้มีกลิ่นหอมชวนให้รู้สึกสบายอย่างบรรยายไม่ถูก
วีด คาดว่าราคาของ ยาเม็ดนี้เม็ดเดียวก็ไม่มีทางน้อยกว่าหมื่นเหรียญทอง
เพราะมันเพิ่มระดับมานาสูงสุด แทนที่จะแค่ฟื้นฟูมานาชั่วคราวเหมือนยาเพิ่มมานาตามตลาด
หากมีใครรู้สรรพคุณของมันล่ะก็ พวกเขาคงจะตาถลนออกมาด้วยความตกใจ
'ขอบคุณมากท่านจักรพรรดิ  ข้าชื่นชมความกรุณาของท่านจริงๆ'
วีด วางเม็ดยาลง  และหยิบหนังสือขึ้นมา

"มันจะบรรจุสุดยอดสกิลไว้รึเปล่านะ?  ไม่   มันต้องมีสิ!  เราคงไม่โชคร้ายเพิ่มขึ้นมากกว่านี้แล้วล่ะ  ไม่ใช่   เราไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้น"
ครั้งนี้ก็เช่นกัน  กว่าวีด จะตรวจสอบหนังสือเล่มนี้สำเร็จ ก็มีกล่องข้อความโชว์ว่าล้มเหลวจนทำให้เขาเกือบจะยอมแพ้ไปแล้ว

*ติ๊ง*
ตำราแห่งวิชาดาบลับจากราชวงศ์ อาร์เพน
จักรพรรดิ เกอิฮา วอน อาร์เพน ได้บันทึกสุดยอดวิชาดาบ ไว้
ตำรานี้ประกอบด้วย การเคลื่อนไหวห้ารูปแบบ และ หนึ่งท่าก้าวเท้า
สายเลือดแห่งราชวงศ์ทุกคนนั้นเป็นอัศวินแต่กำเนิด แต่เดิมนั้นทักษะนี้มีแต่อัศวินเท่านั้นที่ใช้ได้  แต่จักรพรรดิ เกอิฮา วอน อาร์เพน นั้นคำนึงถึงผู้สืบทอดของพระองค์ที่เป็นนักประติมากรรม ดังนั้นพระองค์จึงดัดแปลงทักษะนี้สำหรับนักแกะสลักเพื่อให้สามารถเรียนรู้ทักษะนี้ได้แม้จะเป็นฉบับที่ไม่สุดยอดเท่าของเดิม

วีด เกือบทำหนังสือหลุดมือด้วยความประหลาดใจ
'สีของหนังสือเล่มนี้นี่มัน--'
ตำราแห่งวิชาดาบลับนั้นเปล่งแสงสีทองออกมาเมื่อมันถูกตรวจสอบสำเร็จ
มันหมายความว่า หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือทักษะหายาก!
ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเป็น ตำราวิชาดาบเกรด A อีกด้วย
"ท่านช่างมีน้ำใจนัก ท่านจักรพรรดิ  , ขอบคุณที่มอบตำรานี้ให้ผม"
วีด กล่าวออกมา
ที่ยังผิดหวังเล็กน้อยก็คือ หนังสือสกิลนี้ไม่ใช่ ระดับเกรด S
แต่กระนั้น มันก็ยอดเยี่ยมจนเหลือจะกล่าวสำหรับ วีด  ซึ่งตอนนี้เป็นช่างแกะสลัก ผู้มีโอกาสได้เรียนรู้วิชาดาบชั้นสูง
วิชาดาบระดับเกรด S นั้นโดยทั่วไปจะมีเฉพาะบางอาชีพเช่น นักรบ(Warrior) หรือ อัศวิน (Knight)
เมื่อ วีด ไม่มีสกิล สำหรับการต่อสู้ที่เหมาะสมมากนัก  หนังสือเล่มนี้จึงเปรียบเหมือนน้ำฝนที่เทลงมาท่ามกลางความแห้งผาก
วันเวลาแห่งการใช้ธนูกิ๊กก็อกและวิชาดาบพื้นๆ กำลังจะหมดไป!
มันจะกลายเป็นความทรงจำที่ถูกฝังอยู่ลึกๆ
วีด แตะไปที่หนังสือ และตะโกนออกมา
"เรียนรู้ทักษะ!"

*ติ๊ง*
สกิล : คุณเรียนรู้วิชาดาบจักรพรรดินิรลักษณ์
ความชำนาญทางทักษะ: 0%

เมื่อตำราทำหน้าที่ของมันจบ มันก็กลายเป็นฝุ่นสีขาวไป
"เปิดหน้าต่างวิชาดาบจักรพรรดินิรลักษณ์!"
ดาบจักรพรรดินิรลักษณ์
ทักษะนี้ถูกปรับปรุงให้เหมาะสำหรับ ประติมากร โดย จักรพรรดิ เกอิฮา วอน อาร์เพน   เมื่อระดับของความชำนาญในการแกะสลักเพิ่มขึ้น พลังโจมตีของสกิลจะเพิ่มขึ้น 1 %
ประกอบด้วย การเคลื่อนไหวห้าแบบ หนึ่งท่าก้าวเท้าและ หนึ่งการหายใจ

"หุหุหุหุ"   มุมปากของ วีด ยกขึ้น
จักรวรรดิอาร์เพเนียน (Arpenian) นั้นเคยปกครองมาแล้วทั่วทั้งทวีป
ตอนนี้แม้มันจะเหลือเพียงแค่ชื่อ  แต่วิชาดาบซึ่งครั้งหนึ่งเคยสืบทอดแต่เพียงเฉพาะในราชวงศ์เท่านั้น  มันย่อมมีคุณค่ามหาศาล
แต่ วีด  ต้องพบกับความสิ้นหวังอีกครั้งเมื่อเขาได้อ่านคำอธิบายในแต่ละการเคลื่อนไหวในหน้าต่างข้อมูลทักษะ
"อะไรกันวะเนี่ย!"
เขาร้องออกมาด้วยความไม่พอใจ
แค่การเคลื่อนไหวแรก ที่ใช้มานาน้อยที่สุดนั้น  ก็ใช้มานาจำนวน 300 หน่วยแล้ว
ซึ่งตอนนี้ค่ามานาสูงสุดของ วีด นั้นยังต่ำมาก  ดังนั้น วิชาดาบลับจึงยังคงเป็นสิ่งที่เกินความสามารถของเขา ต่อให้เขากินยาเม็ดจักรพรรดิก็ตาม...


เล่มที่ 1 ตอนที่ 8 : จบ

****************

ที่มา :
http://writer.dek-d.com/grit/story/viewlongc.php?id=837140&chapter=8

2 ความคิดเห็น: