ยิ่ง วีด และเพื่อนร่วมทีมของเขา เข้าไปใกล้รังของพวกลิซาร์ดแมนมากเท่าไหร่ จำนวนมอนสเตอร์ที่ตกตายบนเส้นทางของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“พวกเราฆ่าลิซาร์ดแมนไปมากกว่า 40 ตัวแล้วนะ…”
“นี่ขนาดพวกเรายังอยู่เขตรอบนอกนะ คิดดูสิ ถ้าเราเข้าไปลึกๆ จะเจอขนาดไหน?”
ไอรีน และ โรมุเนะ ผลัดกันพูด แต่ วีดก็ยังคงยิ้ม
“พวกคุณรู้ว่า ลิซาร์ดแมนเป็นมอนประเภทอยู่อาศัยเป็นกลุ่มใช่ไหมครับ?”
“ใช่แล้วคุณ วีด พวกมันชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงยิ่งกว่าพวกออร์คซะอีก”ไอรีน กล่าว
“ใช่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังหวงเขตแดนของเป็นอย่างมาก คิดว่าจะเป็นยังไงถ้ามีคนล่วงล้ำเขตของมัน?” วีด ถาม พวก โรมุเนะ
“พวกมันไม่ยอมอยู่เฉยแน่ คงจะโต้กลับโดยไม่มีการยกเว้น!!! เซอร์กะ ร้องบอก
“ถูกต้อง นั่นล่ะที่ทำให้พวกลิซาร์ดแมนเป็นที่หวาดกลัวของผู้เล่น”
“แบบนี้พวกเราก็เจองานช้างแล้วหนะสิ”
วีด และเพื่อนร่วมทีม กำลังเดินผ่านหุบเขา พวกเขาจะนั่งพักบ่อยๆ ระหว่างทางเพื่อฟื้นฟูมานา และไม่ให้เสียพลังงานมากไป ระหว่างที่นั่งพัก วีด ก็เผยคำตอบที่ทุกคนอยากรู้
“ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ ผมคงต้องบอกว่าพวกเราตกอยู่ในอันตรายแล้ว แต่ตอนนี้ พวกเราต้องขอบคุณ ดาริอุส”
ด้วยการกล่าวเป็นนัยๆของ วีด เพื่อนร่วมทีมของเขาจึงเริ่ม รู้ว่า ความมั่นใจของ วีด มาจากไหน
“คุณหมายความว่ายังไง...—อ๊ะ เข้าใจแล้วค่า!!” เซอร์กะ ร้องบอก
“ดาริอุสช่วยพวกเราไว้จริงๆ ด้วย!” โรมุเนะ กล่าว
**********************************
ในที่สุดพวก วีด ก็เข้ามาถึง รังของพวกลิซาร์ดแมน
ซึ่งตอนนี้พวกมันกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับกองกำลังกวาดล้างที่เข้ามารุกล้ำเขตแดน
พูดง่ายๆ ก็คือ ฐานของมันแทบจะถูกทิ้งร้าง มีเพียงลิซาร์ดแมนวอร์ริเออร์จำนวนหนึ่งเท่านั้นที่อยู่ปกป้องรัง
แทบจะทันทีที่มาถึง วีด สันนิษฐานว่า สมบัติที่พวกลิซาร์ดแมนปล้นมาจากหมู่บ้านใกล้ๆน่าจะถูกเก็บไว้ในนี้
เขาไต่หุบเขาตะวันตกมาเพื่อจะทำภารกิจของแกนดิลวา ให้สำเร็จ...แต่เขาเก็บซ่อนจุดมุ่งหมายที่แท้จริงไว้
“ จากตรงนี้ไปพวกเราจะต้องเผชิญกับศัตรูที่ยากจะต่อกรขึ้นเรื่อยๆ ช่วยล่อพวกมันออกมาหน่อยได้ไหมครับ?” วีด ถาม
“รับทราบค่า!” เซอร์กะ กล่าว
“ระวังด้วยนะครับ อย่าล่อมามากเกินไป”
.
.
.
เซอร์กะทำหน้าที่ได้ดี เธอล่อลิซาร์ดแมนมาทีละตัวๆ
เนื่องด้วยค่า Dex ที่โดดเด่น ช่วยให้เธอสามารถล่อพวกมันมาได้อย่างราบรื่น
"เข้ามาเลย เจ้าพวกเลื้อยคลานน่าเกลียด!"
"ฟ่อออออ!!!"
"ไอ้พวกมนุษย์ ข้าจะฆ่าแก!!!"
ลิซาร์ดแมนที่เดือดดาล วิ่งไล่ตาม เซอร์กะ
วีด และ เพล หยิบลูกธนูขึ้นพาดสาย เล็ง และยิงไปที่ลิซาร์ดแมน
*ฟิ้ววว*
ในขณะที่ วีด ยิงธนูไปลูกเดียว เพล ก็ยิงธนูอย่างต่อเนื่อง เร็วจนแทบมองไม่เห็นมือของเขา
ระดับทักษะด้านธนูนั้นมีผลอย่างมาก ซึ่งยังไม่รวมถึงผลจากทักษะอื่นๆของเพลอีกด้วย
ทักษะด้านธนูของ วีด นั้น พัฒนาขึ้นเป็นอย่างมากจากการที่เขาซุ่มยิงพวกก็อบบลิน แต่เขาก็ยังไม่อาจจะเทียบได้กับ เพล ผู้ที่ไม่เคยวางมือจากคันธนู
สำหรับ เพล นั้น ก่อนที่ลูกธนูจะพุ่งถึงเป้าหมาย ลูกธนูถัดไปก็ถูกเตรียมพร้อมที่จะยิงออกไปแล้ว
ตั้งแต่ เพล เปลี่ยนอาชีพเป็น แรนเจอร์r ตอนเลเวลห้า เขาก็อัฟเกรดสกิล ยิงต่อเนื่อง (Chain Shot) และ เจาะเกราะ (Penetration) เรื่อยมา ซึ่งมันช่วยให้ลูกธนูของเขามีความรุนแรงมากขึ้น
.
.
.
วีด ยิงธนูไปจนกระทั่งลิซาร์ดแมนเข้ามาใกล้เขา แม้ความเสียหายจากลูกธนูจะต่ำ แต่กระนั้นมันก็ทำให้ค่าความเชียวชาญด้านธนูของเขาเพิ่มขึ้น
ไม่สิ, จริงๆแล้ว จิตใต้สำนึกของ วีด ไม่ยอมให้เขานั่งเฉยๆ และรอคอยศัตรู
'ทำไมเราต้องรอให้ EXPs มาหา ไม่สิ ทำไมเราต้องรอให้ศัตรูมาหา?'
วีด ผู้ชื่นชอบการต่อสู้ เขาไม่เคยเบื่อมัน....ตอนนี้เขาหยุดไม่ได้แล้ว
"ย๊าก ย๊ากก ย๊ากกก!"
เสียงกู่ร้องของ วีด ระเบิดออกมาอีกครั้ง
ไอรีน กับ โรมุเนะ หัวเราะคิกคัก พวกเธอเคยกล่าวบอกเรื่องนี้กับ วีด แต่ วีด ก็ยอมรับว่ามันช่วยไม่ได้
สำหรับเขา มันคือการคำรามด้วยความยินดี ที่จะออกมาเมื่อเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ยังโชคดีที่พวกมอนสเตอร์ไม่ออกมารุมปาร์ตี้ของเขาเพราะได้ยินเสียงนี้ แต่เขาก็รู้สึกอายกับนิสัยที่ควบคุมไม่ได้นี้ เวลาที่ต้องต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับผู้เล่นคนอื่นๆ
'คุณ วีด มักจะดูสุขุมอยู่เสมอ แต่บางทีก็เหมือนเด็กเล็กๆเลย' ไอรีน คิด
.
.
.
พวกเขาปะทะกับลิซาร์ดแมนหกตัว
ทันทีที่การต่อสู้เริ่มต้น ลิซาร์ดแมนสองตัวก็ถูกสังหารโดยดาบของ วีด พวกมันเหลือเพียงสี่ตัว
เขาปล่อยสี่ตัวนี้ไป เพราะถ้าเขาจัดการพวกมันเองทั้งหมด ทั้ง โรมุเนะ, เพล และ เซอร์กะ ย่อมพลาดโอกาสได้รับEXPsอันล้ำค่าไป
ยิ่งกว่านั้น มานาของ วีด อาจจะหมดไปในขณะที่มานาของ ไอรีน ยังเหลือเฟือ ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น ทั้งปาร์ตี้ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องรอให้เขาฟื้นฟูมานาเสียก่อนจึงจะตะลุยต่อไปได้ ซึ่งนั่นย่อมทำให้พวกเขาต้องเสียเวลาอันมีค่านี้ไป และอาจจะทำภารกิจไม่ทันเส้นตาย
ลิซาร์ดแมนสองตัวไล่ตาม เซอร์กะ แต่อีกสองตัวนั้นพุ่งใส่ วีด ด้วยความโกรธและต้องการล้างแค้นตัวการที่ทำให้พรรคพวกของมันต้องตกตายไป
ดาบของ วีด นั้น จำเป็นต้องได้รับการซ่อมแซม ความทนทานของมันต่ำกว่าสิบหน่วยแล้วในตอนนี้
เพราะเคล็ดวิชาดาบอันทรงพลังที่ วีด ใช้นั้น ทำให้มันรับภาระหนักเกินไป อีกทั้งเขายังบุกตะลุยมาตลอดโดยไม่ได้หยุดพัก
"ถอดอาวุธ"
วีด เก็บดาบของเขา เข้าไปในช่องเก็บอุปกรณ์ และกำหมัดแน่น
และเขาได้ลองใช้ทักษะหากินของ เซอร์กะ
"Yon-han-kwan!"
หมัดของ วีด ระดมอัดไปที่ศัตรูอย่างต่อเนื่อง
เขาเรียกชื่อของทักษะ แต่กระนั้นทักษะนี้ก็มิได้แสดงผลแต่อย่างใด เนื่องจากเขาไม่ได้เรียนทักษะนี้มาแต่แรกแล้ว
แต่ วีด ก็ลองจัดการลิซาร์ดแมน ตามที่เคยเห็นเซอร์กะทำมาเท่าที่เขาจำได้
ด้วยความที่ต้องการโจมตีมอนด้วยมือของตัวเอง เขาจึงไปเรียนศิลปะการต่อสู้มาถึงหนึ่งปี และรอคอยช่วงเวลาสำคัญนี้
แต่ไม่ต้องบอกก็ทราบได้.....หมัดของเขาน่ากลัวมาก
ผัวะๆๆๆๆ !
มือของ วีด เคลื่อนอย่างรวดเร็วจนมองไม่เห็น
วีด กระหน่ำชก ลิซาร์ดแมนอย่างไร้ความปราณี ทักษะงานฝีมือขั้นกลางของเขาช่วยเพิ่มพลังโจมตีให้หมัดอีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์
"อั๊กก!"
"กำปั้นมนุษย์ เจ็บบ!"
วีด เข้าไปใกล้ศัตรูของเขา และชกใส่ช่องโหว่ของมัน ลิซาร์ดแมนพยายามโต้กลับด้วยการฟาดฟันดาบใส่
ทั้งลิซาร์ดแมนและ วีด ต่างกำลังหมกมุ่นที่จะจัดการกันและกันก่อนตนเองจะเป็นฝ่ายเสียท่า
ย่างก้าวของวี้ดนั้น รวดเร็วมาก ทุกๆครั้งที่ตัวของเขาโยกไป
หมัดก็กระทบใส่ลิซาร์ดแมน ทั้งข้อเท้าและเอวของเขาต่างส่งกำลังไปให้กำปั้น ซึ่งจู่โจมใส่อกและท้องของลิซาร์ดแมน
"คู๊ววว!"
"มนุษย์เจ้าเล่ห์ มันเล่นตีย้ำๆที่จุดเดิมตลอด!"
ลิซาร์ดแมนร้องด้วยความเจ็บปวด
"คุณ วีด ระวังตัวด้วย!"
ไอรีน ฮีลให้อย่างขะมักเขม้น
ความเชี่ยวชาญในการรักษาของเธอนั้นเป็นที่ยอมรับ ทุกครั้งที่พลังชีวิตของเพื่อนร่วมทีมต่ำกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ทักษะหัตถ์แห่งการรักษาของเธอก็จะใช้ออกมาได้อย่างประจวบเหมาะ อย่างได้ผลและไร้ความเสี่ยง
วีด รู้สึกชอบความรู้สัมผัสที่ได้ชกใส่ศัตรู เขาชอบต่อสู้มือเปล่ามากกว่าที่จะใช้ดาบ เพราะเขารู้สึกถึงมันได้ และมันสมจริง
ลิซาร์ดแมนและ วีด ต่างโจมตีใส่กันและกัน แต่ผลที่ได้ไม่เหมือนกัน หน้าของลิซาร์ดแมนนั้นบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
แต่ วีด เคลือบไปด้วยรอยยิ้ม
วีด เหวี่ยงหมัดอันทรงพลังของเขา และร้องคำรามออกมาด้วยความตื่นเต้น
ในขณะที่โรมุเนะและเพลต่างร่ายมนต์และยิงลูกธนู เพื่อจัดการลิซาร์ดแมนสองตัวที่ไล่ตาม เซอร์กะ
ลิซาร์ดแมนสองตัวที่เผชิญหน้ากับวีดนั้นกำลังสิ้นหวัง และรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น
ค่าสถานะใหม่ : จิตวิญญาณนักสู้
ค่าสถานะที่พัฒนาได้จากการรับการโจมตีอยู่แนวหน้าของการต่อสู้อยู่เสมอๆ
เมื่อค่าสถานะนี้เพิ่มมากขึ้น จะช่วยลดความเสียหายทางกายภาพที่ได้รับ และช่วยเพิ่มค่าพลังชีวิต(max hp)ด้วยเล็กน้อย
****************************************
หลังจากได้ค่าสถานะใหม่มา วีด ได้เปลี่ยนวิธีการต่อสู้ไปจากเดิม
วีด คอยเช็คค่า มานา ของ ไอรีน ว่าเหลืออยู่มากน้อยเพียงไหน แล้วจงใจปล่อยให้ลิซาร์ดแมนโจมตีโดนตัวเขาโดยไม่หลบ
ค่าสถานะนี้สามารถเพิ่มขึ้นได้เมื่อรับการโจมตีบ่อยๆ
เป็นสถานะที่แลกมาด้วยความเจ็บปวดและทรมาน
ในเกมส์ เส้นทางแห่งราชันย์ นั้น ผู้เล่นจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเสมือนจริง แต่กระนั้น วีด ก็ยังคงดื่มด่ำไปกับมัน
“กี๊ซซซซซ!!!!”
เสียงลิซาร์ดแมนตัวนึงร้องโหยหวนก่อนจะสิ้นใจลง ด้วยหมัดของ วีด
อีก 3 ตัวที่เหลือนั้นโดนล้อมกรอบโดย โรมุเนะ, เพล และ เซอร์กะ และก็ถูกสังหารลงอย่างไม่ยากเย็นนัก
วีด จัดการคนเดียวไป 3 ตัวแต่กระนั้น ที่มันดูง่ายดายแบบนี้เพราะได้รับการสนับสนุนที่ยอดเยี่ยมจากคนอื่นๆในปาร์ตี้
หากเขาต้องสู้คนเดียว ถึงแม้จะมีดาบอยู่ในมือก็คงไม่ง่ายดายแบบนี้ นี่เป็นชัยชนะที่ได้จากการร่วมมือของทุกคน
.
.
.
.
หลังจากนั้น เซอร์กะ ก็ล่อกลุ่มของ ลิซาร์ดแมนที่เหลือบริเวณรอบๆมาจัดการทีละกลุ่มๆ
ปาร์ตี้ ของ วีด ทำงานกันอย่างรู้งานและมีประสิทธิภาพ วีด รู้สึกประทับใจในพวกพ้องของเขาเป็นอย่างมาก โดยปกติแล้วคนกลุ่มนี้จะออกแนวร่าเริง พูดมากส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว แต่พอเริ่มต่อสู้เมื่อไร พวกเขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งจริงจังและเงียบขรึม
ทุกๆคนซึมซับนิสัยนี้มาจาก วีด
เมื่อครั้งที่เคยรวมกลุ่มกันล่าฝูงจิ้งจอกหน้าเมืองเมื่อครั้งก่อน พวกเขาได้เรียนรู้วิธีการล่า มอนสเตอร์ ที่รวดเร็วและใช้เวลาอย่างคุ้มค่ามากที่สุดเท่าที่ทำได้
กลุ่มของ วีด บุกมาถึงรังของ ลิซาร์ดแมนและจัดการกับพวกยามบริเวณรอบๆลงได้สำเร็จ
หลังจากนั้นพวกเขาพบกระท่อม กระจัดกระจายอยู่ทั่วหุบเขาจำนวนมาก
“พวกชาวบ้านถูกขังอยู่ในนั้น” วีด คิด
ดวงตาของเขาเป็นประกาย
ชาวบ้านที่โดนจับมาถูกขังอยู่ในกรงไม้ วีด นั่งวิเคราะห์สถานการณ์โดยรอบอยู่ซักพักหนึ่ง
มีชาวบ้านทั้งชายและหญิงโดนจับอยู่ราวๆ 20 คน โดยมียาม ลิซาร์ดแมนเฝ้าอยู่ 8 ตัว
“แปดตัว.......”
ด้วยมานาที่เหลืออยู่ไม่มากนัก วีด คาดการว่า คงพุ่งเข้าไปจัดการได้ 2 หรืออย่างมาก 3 ตัว
ถึงกระนั้นพวกเพื่อนๆของเขาต้องรับมือกับยามที่เหลืออีก 5 ตัว
วีด มั่นใจว่าสุดท้ายแล้วคงเอาชนะได้ แต่ดูจากเลือดที่เหลืออยู่ตอนนี้คงต้องมีเพื่อนร่วมทีมบางคนต้องตายลง โดยเฉพาะ ไอรีน และ โรมุเนะ ที่มีค่าพลังชีวิตที่ไม่สูงมากนัก และยังมีพลังป้องกันที่ต่ำอีกต่างหาก คงทนการโจมตีของลิซาร์ดแมนได้ไม่กี่ที…..
“พวกนายไปช่วยชาวบ้านก่อนละกัน ชั้นจะล่อพวกมันออกไปเอง” เซอร์กะ รู้ในทันทีว่าควรทำอย่างไร
พอพูดจบ เซอร์กะ ก็โผล่ออกไปล่อพวก ลิซาร์ดแมนทันที
“พวกมนุษย์!!!”
“มันเข้ามาถึงนี่ได้ยังไง!!!”
“ฆ่ามัน!!!!!”
ลิซาร์ดแมน 5 ตัวไล่ตาม เซอร์กะ ไป คงเหลือแค่สามตัวที่อยู่โยงเฝ้าพวกชาวบ้าน
วีด หันไปสบตากับ เซอร์กะ ทั้งคู่พยักหน้าให้กันและกัน
“พี่ วีด หนูจะล่อพวกมันถ่วงเวลาไว้ แล้วจะวนกลับมาตรงนี้นะ”
“ขอบใจมาก แค่นั้นก็ช่วยได้มากแล้วหละ”
ทั้งคู่ส่งข้อความสั้นๆให้กันทางช่องสนทนา
พอ เซอร์กะ ล่อพวก ลิซาร์ดแมนทั้ง 5 หายลับตาไปแล้ว วีด และพรรคพวกที่เหลือก็โผล่ออกไปจัดการกับ ยามลิซาร์ดแมนที่เหลือทันที
“เคล็ดมีดแกะสลัก(Engraving knife technique)!”
“ธนูเพลิง(Fire arrow)!”
“Power shot!”
พวกลิซาร์ดแมนที่เหลือโดนสาดสกิล เข้าใส่โดยไม่มีเวลาตั้งตัว แค่ไม่กี่วินาที วีด และพรรคพวกก็จัดการกำจัดลิซาร์ดแมนทั้ง3 ลงได้
วีด และพรรคพวกเปิดประตูกรงขัง ข้างในนั้นมีพวกชาวบ้านที่อ่อนล้าและหวาดกลัว เนื่องจากถูกพวกลิซาร์ดแมนขังไว้เป็นเวลานาน ได้แต่นั่งรอความตายอย่างไร้ความหวัง
“พวกเรามาที่นี่ตามคำขอร้องของ แกนดิลวา, ผู้อาวุโสแห่งหมู่บ้าน บารัน” วีด บอกกับเหล่าชาวบ้าน
“ผะ……ผู้อาวุโสหรือ?”
“ใช่แล้ว เขาขอให้เรามาช่วยทุกๆคนและพากลับหมู่บ้านอย่างปลอดภัย มีใครบาดเจ็บอยู่บ้างไหม”
“ทางนี้ครับ” ชาวบ้าน พา วีด ไปหาคนที่บาดเจ็บอยู่
ด้วยฝีมือการ ปฐมพยาบาลของ วีด เพียงแค่ผ้าพันแผลและสมุนไพรก็ช่วยให้บาดแผลดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ วีด, เซอร์กะ วนกลับมาแล้ว”
“ทุกคนหลบอยู่ในกรงนี่ซักแป๊ปนะครับ แล้วก็เตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวเราจะได้กลับบ้านกันแล้ว” วีด กล่าวกับชาวบ้าน
คนทั่วไปอาจมองว่าชาวบ้านพวกนี้เป็นทั้งภาระและตัวถ่วง ที่จำเป็นจะต้องพากลับไปยังหมู่บ้านตามหน้าที่ที่รับมา
แต่ในสายตาของ วีด แล้ว นี่มันก้อน EXP ชิ้นโตชัดๆ
ยิ่งช่วยชาวบ้านได้มากเท่าไร ก็ยิ่งได้ EXP จากเควสมากขึ้นเท่านั้น วีด ทำการค้นหาชาวบ้านที่เหลือไม่ปล่อยให้หลุดรอดไปได้ เขายอมทิ้งโอกาศได้ทั้ง EXP และค่าชื่อเสียงจากการที่ไม่ไปร่วมกับกลุ่มผู้กวาดล้างไปแล้ว นี่เป็นเวลาที่จะตักตวงคืน
วีด และพรรคพวกจัดการ ลิซาร์ดแมนที่เหลืออีก 5 ตัวได้อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นพวกเขาก็ค้นรังของ ลิซาร์ดแมนจนทั่วเพื่อหาชาวบ้านที่เหลือและทรัพย์สมบัติของพวก ลิซาร์ดแมน
พวกเขาพบกับความผิดหวัง เนื่องจาก ลิซาร์ดแมนนั้นไม่เหมือนกับพวก ออร์คหรือก็อบลินที่ชอบสะสมทองและอัญมณี
ที่รังของลิซาร์ดแมนเต็มไปด้วยของที่ปล้นมาจากพวกมนุษย์ ส่วนใหญ่ก็เป็นแค่ โล่ เกราะและอาวุธที่ทำจากเหล็กธรรมดาๆจำนวนมาก
วีด และพรรคพวกตัดสินใจจะเก็บอุปกรณ์เหล่านี้กลับไป แต่ว่าแต่ละคนก็แบกน้ำหนักได้จำกัด
วีด ตรงเข้าไปหาเหล่าชาวบ้านและเริ่มหว่านล้อมชาวบ้านทันที
“จริงๆแล้วที่พวกเรามาช่วยทุกๆคนก็ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนอะไร เรามาตามคำขอของท่านผู้อาวุโส”
“พวกเราเข้าใจว่าพวกท่านเองก็ผ่านเรื่องร้ายๆมามาก แต่ว่าพอจะช่วยพวกเราขนของพวกนี้กลับไปหมู่บ้านได้ไหม”
พวกชาวบ้านเริ่มมีสีหน้ากระอักกระอ่วน พวกเขาทั้งอดอยากและอิดโรย พวกเขาไม่อยากที่จะแบกของเหล่านี้กลับไปซึ่งนั่นจะทำให้พวกเขาถึงหมู่บ้านได้ลำบากและช้าลงกว่าเดิม
“หุบเขานี้ อยู่ใกล้กับถิ่นของพวก ออร์คด้วยนะ ได้ข่าวว่า พวกออร์คก็โผล่มาแถวนี้อยู่บ่อยๆ” วีด เริ่มหว่านล้อมต่อ
ได้ยินคำว่าออร์ด พวกชาวบ้านก็หน้าเปลี่ยนสีทันที พวกเขาโดน ลิซาร์ดแมนสร้างความเดือดร้อนมามากพอแล้ว
ถ้ามีพวกออร์คมาอีกก็คงจบกัน
“ก็ถ้าเกิดพวกออร์คผ่านมาแถวนี้เข้าแล้วได้อาวุธ ชุดเกราะนี้ไป พวกมันคงบุกถล่มหมู่บ้านบารันได้ง่ายๆแน่ ดังนั้นเราน่าจะเอาของพวกนี้กลับไปนะ ช่วยพวกเราหน่อยได้ไหมครับ”
แผนการหว่านล้อม(และขู่)ของ วีด ได้ผล สุดท้ายเหล่าชาวบ้านก็ยอมขนของทุกชั้นกลับไปด้วย
ในขณะเดียวกัน กองกำลังกวาดล้างของ ดาริอุส ก็จัดการขับไล่พวก ลิซาร์ดแมน ออกไปจากหมู่บ้านบารันได้สำเร็จ
************************************
พวก วีด และชาวบ้านเดินทางมาถึงหน้าหมู่บ้านบารัน เมื่อมาถึง วีด ก็กล่าวขอบคุณชาวบ้านทุกๆคน
“ขอบคุณสหายทุกๆท่าน จากตรงนี้ไปเดี๋ยวพวกเราจัดการต่อเอง พวกท่านกลับไปหาครอบครัวของตัวเองเถิด พวกเด็กๆคงจะรอพบพ่อแม่ของตัวเองจะแย่อยู่แล้ว”
เมื่อกล่าวจบชาวบ้านทุกคนก็ทิ้งสัมภาระลงทันที และวิ่งกลับไปหาครอบครัวของตนด้วยความยินดี
ผู้อาวุโส แกนดิลวา ได้พาพวกเด็กๆมารอรับครอบครัวอยู่บริเวณทางเข้าหมู่บ้านอยู่แล้ว
“แม่!”
“พ่อ!”
“เซเร็น! มารอน! ขอบคุณพระเจ้าที่ลูกๆปลอดภัย”
ภาพที่เห็นเบื้องหน้าช่างน่าตื้นตันและน่าประทับใจ แกนดิลวา เดินเข้ามาหา วีด ด้วยรอยยิ้ม
“ท่านทำภาระกิจสำเร็จตามที่ข้าขอร้อง ท่าน วีด”
“ขอรับ ท่านผู้อาวุโส” วีด กล่าวตอบอย่างนอบน้อม
“ข้าปลาบปลื้มกับสิ่งที่ท่านทำ ท่านวีด ท่านทำได้เกินกว่าที่ข้าคาดการณ์ไว้มากนัก”
“ท่านช่วยเหลือชาวบ้านได้ครบทุกคน ด้วยสิ่งที่ท่านได้ทำให้หมู่บ้านเรา พวกเราทุกคนจะไม่มีวันลืมพระคุณของท่าน”
ภารกิจเสร็จสิ้น: ภัยพิบัติของหมู่บ้านบารัน
เหล่าครอบครัวที่น่าสงสาร ได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง ด้วยความช่วยเหลือของผู้กล้า
หมู่บ้านที่แม้ครั้งนึงเคยถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของพวก ลิซาร์ดแมน แต่ซักวันนึงจะต้องกลับมามีชีวิตชีวาและเสียงหัวเราะเหมือนดั่งวันวาน ด้วยความหวังที่ผู้กล้ามอบให้ พวกเด็กๆจะพึงละลึกและสรรเสริญเหล่าผู้กล้าไปตราบนานเท่านาน
ค่าชื่อเสียง + 15
เลเวลเพิ่มขึ้น!
รางวัลจากภารกิจ: “เมล็ดปริศนา”
ค่าชื่อเสียงและ EXPs ที่ได้จากภาระกิจแบ่งให้ทุกๆคนเท่าๆกัน แต่ของรางวัลจากภาระกิจครั้งนี้ถูกส่งมอบให้ วีด ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าปาร์ตี้โดยตรงเพียงผู้เดียว
****************************************
“พวกเราทั้งหมดเป็นหนี้บุญคุณท่านแล้ว”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ พวกเราก็แค่ทำสิ่งที่ควรทำเท่านั้นเอง เรายินดีจะช่วยเต็มที่ เพื่อที่จะฟิ้นฟูหมู่บ้านบารันให้กลับมาผาสุขและรุ่งเรืองอีกครั้ง”
จริงๆแล้วการจะได้รับเควสนั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง
NPC จะขอร้องและมอบเควสให้ใครก็ได้ที่ผ่านมาแบบนี้ก็เฉพาะเป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ
โดยปกติแล้วพวก NPC จะรอบุคคลที่มีคุณสมบัติเหมาะสมซะมากกว่า
“นายพลาดแล้วหละ ดาริอุส ที่ไม่ยอมรับเควสนี้”
วีด ได้รับความเชื่อใจจากผู้อาวุโสของหมู่บ้าน อีกทั้งชาวบ้านของหมู่บ้านบารันก็เป็นหนี้บุญคุณของเขา ซึ่งนั้นทำให้ วีด ได้รับอภิสิทธ์ในการซื้อของและใช้บริการต่างๆ ของ NPC ในหมู่บ้านนี้
มองในแง่การลงทุนระยะยาวแล้ว สิทธิพิเศษเหล่านี้มีค่ามากกว่าของรางวัลและเงินมากนัก โดยเฉพาะกับ ดาริอุส ที่ต้องการขยายอำนาจเหนือพื้นที่บริเวณนี้
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ ดาริอุส คงไม่ปฏิเศธเควสนี้แน่ แต่ว่าเขาต้องแบกรับหน้าที่ผู้นำกองกำลังกวาดล้างอยู่ นั่นบีบบังคับให้ ดาริอุส รับเควสนี้ไม่ได้ คิดแล้ว วีด เสียดายแทน ดาริอุส ยิ่งนัก
โอกาสดีๆไม่ได้มีบ่อยๆ ส่วนใหญ่จะผ่านมาและผ่านเลยไปทันที
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่เพลินๆ ผู้อาวุโส แกนดิลวา ก็ตรงเข้ามากุมมือของ วีด
“ข้าพึ่งนึกได้ว่ามีอีกเรื่องที่อยากจะรบกวนท่าน ท่านช่างเป็นคนที่พึ่งพาได้จริงๆ ข้าได้ยินมาจากพวกทหารในกองกำลังขับไล่ว่า ท่านเป็นช่างแกะสลักอย่างนั้นหรือ?”
“ถูกต้องแล้ว ข้าเป็นช่างแกะสลักครับ”
“หมู่บ้านของเราเคยมีรูปปั้นของเทพธิดาเฟรย่า ตั้งอยู่ที่ใจกลางของหมู่บ้าน เป็นเทพธิดาที่เราชาวบ้านทั้งเคารพและบูชา”
เฟรย่าเป็นเทพธิดาที่เป็นที่เคารพและศรัทธาอย่างแพร่หลายในพลเมืองของ โรเซนไฮม์ เป็นที่รู้จักในนามของเทพธิดาแห่งความงดงามและอุดมสมบูรณ์
แกนดิลวา พูดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง “พวกเราเคยสวดมนต์และขอพรจากรูปปั้น แต่โชคไม่ดีที่เมื่อปีก่อนเกิดเหตุไม่คาดฝัน รูปปั้นได้พังทลายลง หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ร้ายๆกับหมู่บ้านนี้เรื่อยมา ข้าคิดว่าต้นตอของปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นน่าจะมาจากหมู่บ้านของเรา ไม่ได้รับการปกปักรักษาจากรูปปั้นเฟรย่าเหมือนแต่ก่อน”
“ท่านอยากจะให้ข้า สร้างรูปปั้นเทพธิดาขึ้นมาใหม่ใช่หรือไม่?”
“ใช่แล้วท่าน วีด ข้าอยากให้ท่านแกะสลักรูปปั้นเทพธิดาเฟรย่า จริงๆข้าเคยของร้องนักเดินทางคนนึงให้หารูปปั้นองค์ใหม่มาให้ แต่ก็ไม่ได้ข่างคราวจากเธอคนนั้นมานานมากแล้ว ท่านช่วยกรุณาสร้างรูปปั้นองค์ใหม่ให้เราได้ไหม?”
รูปปั้นเทพธิดาเฟรย่า
“เฟรย่า” เทพธิดาแห่งความงดงามและอุดมสมบูรณ์ ผู้ปกปักรักษาหมู่บ้านหมู่บ้าน บารันมาช้านาน ครั้งก่อนเดิมทีเคยมีรูปปั้นตั้งอยู่ที่ลานกลางหมู่บ้าน แต่เนื่องจากน้ำท่วมใหญ่เมื่อกาลก่อนทำให้รูปปั้นได้ถูกทำลายลง แม้พวกลิซาร์ดแมนจะถูกขับไล่ออกไปได้สำเร็จ แต่กระนั้นชาวบ้านเองก็ยังคงไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขได้จนกว่ารูปปั้นจะถูกสร้างขึ้นใหม่อีกครับ
ระดับความยาก: ภาระกิจเฉพาะอาชีพ (Class quest)
คุณสมบัติ: ต้องเป็นอาชีพช่างแกะสลักเท่านั้น
นี่เป็นเควสเฉพาะของอาชีพช่างแกะสลัก ความยากและรางวัลนั้นคาดเดาไม่ได้ ขึ้นอยู่กับคุณภาพของผลงานที่สร้างออกมา
“ได้โปรดรอสักครู่ ผมคิดว่าคงต้องปรึกษาเพื่อนร่วมทีมก่อน”
เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆที่ได้ฟังบทสนทนามาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เข้ามาแสดงความยินดีกับ วีด ทันที
“ยินดีด้วย พี่ วีด ขอให้โชคดีนะ” เซอร์กะ กล่าวกับเขา
“ตอนแรกนึกว่าคิดผิดซะแล้วที่ไม่ได้ไปร่วมทำเควสขับไล่พวกลิซาร์ดแมนไป แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกเสียดายอีกแล้ว โชคดีจริงๆที่มารับเควสนี้กับพี่นะ” โรมุเนะ กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“แต่ถ้าผมรับเควสนี้ ผมจะออกไปเก็บเวลกับพวกคุณไม่ได้นะครับ คงต้องใช้เวลาหลายวันอยู่”
ได้ยินแบบนั้น เพล ก็กล่าวกับ วีด ทันที
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รอบๆหมู่บ้านยังมีพวก ลิซาร์ดแมนที่หลงเหลืออยู่พอสมควร พวกเราเองก็เคยสู้กับพวกมันมาแล้ว คิดว่าคงรับมือเองไหวอยู่แล้ว ถ้าจะให้พูดตามตรงนะ พี่ วีด เลเวลสูงกว่าพวกเรามากเลย พี่รับเควสนี้ไปเถอะ ระหว่างนี้พวกเราจะได้ไปเก็บเลเวลตามให้ทัน”
คำพูดของ เพล ช่วยยกภูเขาออกจากอกของ วีด ความจริงแล้วคนอื่นๆในทีมก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องความห่างชั้นของฝีมือและเลเวลอยู่เหมือนกัน ในการผจญภัยที่ผ่านมา บทบาทของ วีด คือเป็นผู้นำและหัวหอกในการต่อสู้กับมอนสเตอร์ ความเก่งกาจของเขาทำให้พวกเพื่อนร่วมทีมรู้สึกเหมือนเป็นแค่ตัวเสริมให้กับ วีด เท่านั้น
“เข้าใจละ งั้นผมขอรับเควสนี้นะครับ” วีด กล่าวกับเพื่อนๆแล้วเดินไปรับเควสกับ ผู้อาวุโส แกนดิลวา
คุณตอบตกลงรับเควส
“ขอบคุณท่านมาก ท่าน วีด ได้โปรดเตรียมตัวให้พร้อมและสร้างรูปปั้นให้ไวที่สุดเท่าที่ท่านจะทำได้”
หลังจากนั้น วีด และพรรคพวกได้พบกับ เบคเคอร์ และ ฮอสแรม กับพวกทหารที่กลับมาจากภาระกิจพอดี
“หวัดดีหัวหน้า ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะ” เบคเคอร์ กล่าวกับ วีด
“แล้วคนอื่นๆล่ะ” วีด ถามด้วยความสงสัย
“พวกคนอื่นไปไล่เก็บพวกลิซาร์ดแมนที่แตกทัพครับ”ฮอสแรม ตอบ
“ท่าน ดาริอุส สั่งการให้ทหารทั้งหมดจาก โรเซนไฮม์ถอยมาอยู่แนวหลังครับ”
วีด คิดว่า ดาริอุส คงส่งทหารทั้งหมดมาคุ้มกันหมู่บ้านเพื่อที่จะได้เก็บเกี่ยวผลงานโดยไม่ต้องแบ่งพวกทหารซะมากกว่า
พวกทหารจาก โรเซนไฮม์เลยโดนส่งมาประจำการคอยคุ้มกันหมู่บ้านอยู่แนวหลัง
****************************************
หลังจากแยกตัวจากพวกทหารออกมา วีด และพรรคพวกมาพูดคุยถึงของรางวัลจากเควส
“นี่ๆ ไอ้เมล็ดที่ได้มามันเอาไว้ทำอะไรอะ”
เมื่อฟัง เซอร์กะ ถาม วีด มองไปที่เมล็ดในมือของตน
“คือว่านะ พอดีผมไปได้หนังสือที่แปลกๆมาเล่มนึง เนื้อหาข้างในมันว่ายังงี้……”
“นครลอยฟ้า!!!”
เมื่อ วีด เราเรื่องที่เขาไปได้หนังสือมากจาก โวลค์ ให้ฟัง ทุกคนถึงกับอุทานด้วยความตกตะลึง
เหล่านักผจญภัยย่อมมีความฝันที่จะค้นพบสิ่งใหม่ๆ ทั้งดินแดนที่ไม่มีใครเคยย่างกราย ดันเจี้ยนลับ หรือ ตำนานเรื่องลี้ลับต่างๆที่ไม่มีใครเคยพบพาน
การได้ค้นพบสิ่งที่ไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อนเป็นโอกาศที่จะเพิ่มค่าชื่อเสียง ได้เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ หรือบางครั้งอาจต้องพบกับหายนะ
“นครลอยฟ้าหรือ นี่ล้อเล่นหรือเปล่า เคยได้ยินแต่นครใต้พิภพ แฮะ” เพล กล่าว
“นครใต้พิภพ ยังงั้นหรือ” วีด ถามด้วยความสงสัย
“ใช่ เป็นที่รู้กันว่าลึกลงไปใต้พื้นพิภพ มีเมืองของคนแคระสร้างอยู่ที่นั่น”
“แล้วถ้าตอนสร้างตัวละครเลือกเผ่าคนแคระ จะไปที่เมืองนั้นได้ไหม?”
“ก็ไม่เชิงนะ ไม่ใช่คนแคระทุกคนได้รับอณุญาติให้เข้าไปที่นั่นได้ มีแค่ไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาติ ถ้าไปถึงเมืองนั้นได้จะได้รับสกิลช่างอุปกรณ์ขั้นสูง(expert blacksmith) และได้เรียนสกิลความถนัดของนายช่าง(artisanship skill)ด้วย”
ผู้เล่นที่สร้างตัวละครเป็นเผ่ามนุษย์ หากอยากจะเรียน สกิล พวกความถนัดทางงานฝีมือต่างๆต้องผ่านเงื่อนไขที่ไม่ง่ายนัก
ยกตัวอย่างเช่น หากเลือกอาชีพเป็น พ่อครัว หรือช่างอุปกรณ์ จะต้องมีสกิล ของสายอาชีพพัฒนาไปถึงระดับช่างฝีมือชั้นกลาง(intermediate) ก่อน จึงจะเรียนสกิล เสริมได้
ในทางกลับกัน เผ่าคนแคระนั้นมีสกิลเสริมความถนัดทางงานฝีมือมาตั้งแต่สร้างตัวละครอยู่แล้ว
อีกทั้งยังมีค่าความอึดและความแข็งแกร่งที่สูงตามธรรมชาติของคนแคระ ช่างเป็นเผ่าพันธุ์ที่เกิดมาเพื่อเป็นช่างฝีมือจริงๆ
แต่กระนั้นก็ยังมีข้อเสียอยู่บ้างในเรื่องความสูง ความสามารถในการขี่ม้า และร่ายเวท จะต่ำกว่าเผ่าอื่นๆ
“ถ้ามีโอกาศผมอยากลองไปที่เมืองคนแคระดูนะ” วีด กล่าวกับ เพล
“มันไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิครับ โดยปกติแล้วเผ่าคนแคระเป็นปฏิปักษ์กับเผ่ามนุษย์ ยกเว้นแต่จะได้รับการยอมรับจากพวกเขาจริงๆ ก่อนอื่นต้องเป็นช่างฝีมือที่เก่งกาจและมีชื่อเสียงจนเป็นที่จดจำและยอมรับนับถือในหมู่คนแคระ”
วีด คิดในใจว่า ที่เมืองคนแคระจะต้องมีเงื่อนงำบางอย่างเกี่ยวกับความลับของเส้นทางแห่งนักแกะสลักเป็นแน่
พอเลิกคิดเรื่องเมืองคนแคระ วีด ก็หันมาสนใจเมล็ดปริศนาในมือของตน
“เอาล่ะ มาดูกันเลยดีกว่า ว่าจะออกหัวออกก้อย ดูซิว่าเราจะเหนื่อยฟรีกันไหม” วีด กล่าว
“หนูมั่นใจว่าพี่ตัดสินใจได้ไม่ผิดแน่ๆ”
“ใช่ๆ รู้สึกได้เลยว่ามันต้องไม่ใช่เมล็ดธรรมดาๆ” ทั้ง ไอรีน และ โรมุเนะ พูดให้กำลังใจ วีด
“ตรวจสอบไอเทม!!”
วีด ใช้สกิลตรวจสอบท่ามกลางสายตาที่คอยลุ้นของเพื่อนร่วมทีม
***ติ๊ง!!***
เมล็ดแห่งนครลอยฟ้า
ความคงทน: 1/1
คุณสมบัติ : ใช้เพื่อเปิดทางไปสู่เมืองลอยฟ้า
ข้อกำหนด : ต้องปลูกในผืนดินบริเวณใกล้ๆหมู่บ้านบารันเท่านั้น
พออ่านข้อมูลเสร็จ วีด ก็หลับตาลงซักพักแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
เพื่อนร่วมทีมของเขาแทบจะอดใจรอฟังข่าวไม่ไหว
“ของจริงแฮะ”
ได้ฟังดังนั้น เพื่อนร่วมทีมทุกคนถึงกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
แต่กระนั้นก็ยังมีเรื่องที่พวกเขาต้องตัดสินใจ
“ผมไม่อยากให้คนอื่นเห็นตอนเราปลูกและปีนต้นไม้นี่ขึ้นไปนครลอยฟ้า” วีด บอกกับเพื่อนๆของเขา
“ผมเห็นด้วยนะ ถ้านครลอยฟ้ามีอยู่จริงๆ ซักวันต้องมีคนค้นพบมันและบอกให้คนอื่นๆได้รู้ แต่นั่นไม่จำเป็นจะต้องเป็นพวกเรานี่” เพล สนับสนุนความคิดของ วีด
“หนูเห็นด้วยนะ มันยังเร็วไปที่จะบอกเรื่องนี้กับคนอื่นๆ” ไอรีน กล่าว
“งั้นก็ไปกันเฉพาะพวกเราละกัน” เซอร์กะ สนับสนุนความคิดนี้
เป็นอันว่าทุกคนได้ข้อสรุปว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและไปกันเฉพาะพวกของตน
แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถไปได้เลยในทันที
วีด มีภาระกิจสร้างรูปปั้นที่ต้องทำให้เสร็จก่อน อีกทั้งคนอื่นๆยังมีภาระกิจกวาดล้างพวกลิซาร์ดแมนค้างอยู่
พวกเขาเลยตกลงกันว่าจะเคลียภาระกิจของหมู่บ้านบารันให้เสร็จก่อนที่จะออกเดินทาง
การค้นพบนี้เป็นทั้งเรื่องที่น่าตื่นเต้นและก็ทำให้ต้องกังวลในเวลาเดียวกัน
การออกไปสำรวจพื้นที่ใหม่ๆ ซึ่งมันอาจจะโหดเกินไปสำหรับปาร์ตี้นี้ สุดได้อาจจะกลายเป็นขึ้นไปดูวิวสวยๆแล้วดับอนาถก็เป็นได้ การออกไปสำรวจพื้นที่ๆยังไม่มีใครเคยได้ย่างกรายมาก่อนมันก็มีความเสี่ยงของมันอยู่
********************************
วีด เตรียมข้ออ้างเนียนๆ เรื่องที่พวกเขาไม่ได้ไปเข้าร่วมรบกับกองกำลังขับไล่
เขาไม่อยากให้ ดาริอุส สงสัยว่าพวกเขาหายไปทำอะไรกันมา
แต่เมื่อพวก ดาริอุส และกองกำลังกลับมาที่หมู่บ้าน ปรากฏว่าเหลือจำนวนคนไม่ถึงร้อยคนเท่านั้น และกำลังโต้เถียงกันอย่างรุนแรง
“แกต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!!”
“ทำไมชั้นต้องเป็นแพะรับบาปอย่คนเดียวด้วยวะ?”
“ก็แผนห่วยๆของแก ทำให้ โคลอนยา(Collonya) ต้องตาย!”
“ชีวิตของตัวเองก็ดูแลกันเองสิ!”
“นี่แกโทษคนที่ตายไปแล้วยังงั้นหรอ!!”
ตอนที่กองกำลังขับไล่ ตามกวาดล้างพวกลิซาร์ดแมนที่แตกทัพไป ปรากฏว่ากองกำลังได้รับความเสียหายอย่างหนัก
อย่างแรกเลย ก็เพราะว่ากองกำลังนี้รวบรวมคนที่ไม่ได้รู้จักกัน ไม่คุ้นเคยในการต่อสู้ร่วมกัน ทำให้ไม่สามารถสั่งการได้อย่างมีประสิทธิภาพ สุดท้ายก็มีผู้เล่นล้มตายไปจำนวนไม่น้อยในช่วงตะลุมบอน
“การรบมันก็แบบนี้แหละ ต้องมีผู้สละชีพกันบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา แปลกตรงไหน?”
“สละชีพเหรอ!! แกเห็นความตายของ โคลอนยา เป็นเรื่องธรรมดายังงั้นหรือ? ทั้งหมดมันเป็นเพราะผู้นำห่วยๆแบบแกต่างหากเล่า!!”
“ก็ไม่ใช่นายหรอกเหรอ ที่ยอมตกลงตาม”ผู้นำห่วยๆ” มาตั้งแต่แรกเอง ชั้นเบื่อที่จะเถียงไร้สาระกับแกแล้ว ไม่เห็นหรือว่าเราชนะอย่างหมดจด”
“แกว่าไงนะ!!!”
ทั้งสองฝ่ายเริ่มถกเถียงกันหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ
จากการที่มีผู้เล่นจำนวนมากล้มตายลง เลยทำให้ไม่มีใครมาสนใจเรื่องที่ วีด และพรรคพวกหายไป
วีด สังเกตุกลุ่มของ ดาริอุส พบว่าทุกคนในกลุ่มนั้นไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย
“ท่าทางไอ้พวกนี้คงกวาด EXP ไปซะส่วนใหญ่ พวกนี้คงส่งผู้เล่นกลุ่มอื่นๆไปติดกับดัก พอลิซาร์ดแมนเริ่มบาดเจ็บและเหนื่อยล้า พวกนี้ก็คงพุ่งเข้าไปจัดการและกอบโกยผลประโยชน์”
ในการรบที่มีผู้คนจำนวนไม่น้อยนั้น ความสามารถของผู้นำมีผลอย่างมาก การตัดสินใจที่ต่างออกไปอาจทำให้ผลลัพธ์ของการรบเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
พวกลิซาร์ดแมนที่ถอนกำลังได้เข้าไปหลบอยู่ในป่า หลังจากนั้นก็ส่งหน่วยเล็กๆมาล่อให้ผู้เล่นเข้าไปติดกับ
ลิซาร์ดแมนจะเก่งกาจมากเมื่อสู้ในป่าทึบ ตรงกันข้ามกับกองกำลังผู้เล่นที่เคลื่อนไหวลำบาก
และในภูมิประเทศที่เป็นป่า ฝ่ายตั้งรับย่อมได้เปรียบฝ่ายที่บุกเข้ามามาก
ดาริอุส ส่งกองกำลังของผู้เล่นอื่นๆเข้าไปติดกับดักนั้น เขาสั่งให้ผู้เล่นจำนวนมากบุกฝ่าแนวป่าเข้าไป
พอกองกำลังผู้เล่นสร้างความเสียหายและอ่อนล้ากับพวกลิซาร์ดแมนได้แล้ว ดาริอุส และพรรคพวกค่อยบุกเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
“ชั้นทำดีที่สุดแล้ว เห็นไหมว่าชั้นฆ่าลิซาร์ดแมนไปมากกว่าใครๆทั้งหมด นอกจากนี้กลุ่มของเรายังช่วยเหลือแกและผู้เล่นอื่นๆออกมาด้วย พวกแกควรจะสำนึกในบุญคุณของเราสิถึงจะถูก” ดาริอุส พูดหน้าตาย
“อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ทันแผนของพวกแกนะ!!”
วีด มองไปทางผู้เล่นและ ดาริอุส ด้วยสายตาสมเภทเวทนา
“พวกนี้นี่มันช่างโง่จริงๆ”
ทาง ดาริอุส ก็สนใจแค่ผลประโยชน์ตรงหน้า พวกเขาได้ EXP และค่าชื่อเสียงจากเควสจำนวนไม่น้อยในครั้งนี้
แต่ด้วยชื่อเสียงในทางลบที่เกิดกับผู้เล่นจำนวนไม่น้อย ดาริอุส ไม่อาจทำการใหญ่ได้อีกต่อไป
ทางผู้เล่นเองก็หลงทำตามคำสั่งของ ดาริอุส โดยที่ไม่สงสัยหรือหยุดคิดบ้างเลยว่ากำลังถูกหลอกใช้อยู่
ที่แหละผลของการที่หลงเชื่อคนแปลกหน้า ถ้าพวกนั้นหัดระวังตัวหรือระแวงคนอื่นบ้างป่านนี้พวกเพื่อนๆของพวกนั้นคงยังมีชีวิตอยู่
****************
ที่มา :
http://writer.dek-d.com/grit/story/viewlongc.php?id=837140&chapter=15
ขอบคุณมากครับ
ตอบลบถ้ามีอีกก็ลงในอ่านหน่อยนะครับ
ตอบลบ