วันพฤหัสบดีที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559

เล่ม 3 ตอนที่ 3 กลอุบายและเครื่องมือ (Instruments and intigrue)

เล่ม 3 ตอนที่ 3 กลอุบายและเครื่องมือ (Instruments and intigrue)



หมายเหตุ :
คุณคือนักเดินทางกลุ่มแรกที่เข้ามายังสุสานของคนแคระผู้ซึ่งหลงไหลเครื่องมือเป็นอย่างยิ่ง
ผลประโยชน์:
ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 200 ประสบการณ์คูณสอง และ ดรอปเรท x2
สำหรับมอนสเตอร์ตัวแรกที่ฆ่าที่ได้จะดรอปอุปกรณ์ที่ดีที่สุดที่สามารถดรอปได้

"ว้าว"
"สุดยอด"
"พวกเราเป็นพวกแรกที่เข้ามายังที่แห่งนี้"
พวกเขาทั้งสี่ตะโกนออกมาเมื่อได้เข้ามายังดันเจี้ยนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าเลเวลของพวกเขานั้นจะสูงกว่าค่าเฉลี่ยแต่ส่วนใหญ่ของการเก็บระดับนั้นมาจากการฆ่าผู้เล่นมากกว่าการล่ามอนสเตอร์ ดังนั้นที่จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาค้นพบดันเจี้ยน

"มาเลย เข้ามาเลย วางใจได้เลย"

ทั้งสี่ตะโกนนำอย่างห้าวหาญ แต่เดิมแล้ววัตถุประสงค์ของการผ่านหุบเขาเพื่อที่จะสำรวจ แต่หลังจากได้เข้ามาแล้วพวกเขาก็กระตือรือร้นที่จะตั้งเป้าหมายไว้สูงขึ้น

"มันน่าเบิกบานใจใช่ไหม ท่าน วีด "

เมแพนมีความสุข เนื่องจากปรากฎการณ์เหล่านี้มักจะยากพบเจอในคนที่เป็นพ่อค้า แต่ตอนนี้นั้นวีดเพียงต้องการความเงียบเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

'ดังนั้นแล้วความตั้งใจของพวกนั้นที่นำพวกเขาที่ยังที่นี่'

ตอนนี้นั้น เขาพยายามเริ่มต้นทำความเข้าใจกับลักษณะนิสัยของทั้งสี่ มันสามารถอธิบายได้ว่าทำไมพวกเขาถึงแปลกประหลาดและตรงไปตรงมาและทำไมถึงอยากให้พวกเขาลงมาข้างล่างของหุบเหวนี้

'พวกเขาหล่านี้นั้นไม่ได้พยายามที่จะไปที่เทือกเขา บาคุ แต่เป้าหมายเริ่มแรกนั้นอยู่ที่แห่งนี้ตั้งแต่แรกแล้ว พวกเขาจะต้องมีข้อมูลของที่แห่งนี้อยู่แล้ว'

ในจุดจุดนี้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องแสดงให้เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้น วีด ยังแสดงเหมือนกับว่าเขาไม่รู้อะไรเลยและเป็นผู้เล่นที่โง่เขลา

"ขอบคุณ ท่าน แกรน ที่ทำให้พวกเรามีประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้ นักแกะสลักคงไม่สามารถมีประสบการณ์เหล่านี้ได้โดยง่าย"

"ใช่แล้ว แค่เชื่อมั่นในพวกเรา ออกล่ามอนสเตอร์ด้วยกันกับคนอื่นคือหนึ่งในความสนุกของ เส้นทางแห่งราชันย์"

ทั้งสี่เดินนำไปในถ้ำลึก วีด และ เมแพน เดินตามเข้าไปอย่างช้าๆหลักพวกเขา

"เก้ง! พวกมันคือศัตรู"

"พวกศัตรูมาแล้ว"

"พวกมนุษย์เข้ามายังรังของพวกเราแล้ว"

พวกมนุษย์หมาป่า ลึกเข้าไปในสุสาน พวกมนุษย์หมาป่ากำลังผ่อนคลายข้างกับกองไฟของพวกมัน มันมีพวกมนุษย์หมาป่าจำนวนมากอาศัยอยู่ภายในดันเจี้ยน ไลแคนเป็นที่รู้จักอย่างมากใน เทือกเขา บาคุ พวกมนุษย์หมาป่านั้นอยู่ในร่างที่เป็นหมาป่าและพร้อมที่จะจู่โจม

"หึ, พวกมันก็แค่ไลเแคน"

"น่าผิดหวังมาก"

ทั้งที่ถอดดาบออกจากฝักแล้วจัดการกับพวกไลแคน พวกไลแคนนั้นจะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อยเมื่ออยู่ในพื้นที่ของพวกมันที่เลเวล 130 แต่พวกมันก็ไม่สามารถเอาชนะดาบของ แกรน และ เลวี่ ได้

'พวกเขาแข็งแกร่ง ' วีด คิด

มันไม่ใช่แค่เลเวลของพวกเขาเท่านั้น พวกเขามีการตอบสนองและการตัดสินใจที่เฉียบขาด พวกเขารู้ตำแหน่งและการโจมตีอย่างถูกต้องไปยังศัตรู พวกเขาเก่งกาจในการต่อสู้

'4 ผู้เล่น .... พวกเขาเป็น ดวิชิกิ ทั้ง4 หรือ..'

หนังที่ วีด ได้ดูในเวบไซต์ปรากฎวาบขึ้นมาในหัว วิดิโอที่ถูกอัพโหลดโดยเหยื่อที่ต้องการแก้แค้น เขาไม่สามารถจำหน้าได้แต่ตอนนี้เขารู้ได้จากการต่อสู้ของพวกเขา วีด ถอนหายใจ

'ดูเหมือนว่าพวกเขาเริ่มต้นที่จะสำรวจ'

มอนสเตอร์ถูกจัดการไปแล้วกำลังดรอปของที่ดีที่สุดออกมา พวกเขาจึงหันไปล่าบอสไลแคนแทนที่จะออกล่าไลแคนธรรมดาแทน แต่ทั้งสี่ก็ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจในความยากขึ้นเมื่อเข้าไปลึกข้างในสักเท่าไหร่ ดังนั้นแล้วจึงเป็นที่น่าเสียดายที่ใช้ประโยชน์จากการค้นพบดันเจี้ยนได้ไม่เต็มที่

"สิ่งที่พวกนายต้องทำก็คือเชื่อมั่นในพวกเรา"

"ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เรากำลังทำ"

พวกเขาทั้งสี่หัวเราะอย่างได้อารมณ์ขณะกำลังเชือดไลแคน อีกทางหนึ่งนั้น ไม่สามารถที่ละเลยทักษะการต่อสู้ของพวกเขาได้เลย โดยเฉพาะการใช้สกิลที่สามารถฆ่าผู้เล่นได้นั้นมีระดับสูงกว่ามากเมื่อเทียบกับผู้เล่นธรรมดาทั่วไป นั่นอาจเป็นเพราะว่ายิ่งต่อสู้กับผู้คนมากเท่าไหร่พวกเขายิ่งมีชำนาญในการต่อสู้ยิ่งกว่ามอนเตอร์ พวกเขาไม่เคยพลาดที่จะโจมตีไปยังจุดอ่อนของมอนเตอร์และพวกเขาก็ยังคงรักษาการต่อสู้เป็นกลุ่ม

เพื่อให้ผ่านไปได้ทั้งหมด พวกเขานั้นใช้เงินอย่างเหมือนไร้ค่าเลย พวกเขาดื่มยามานา ยาเลือด และยาสตามิน่า ซึ่งมีราคาถึง 5 เหรียญทองต่างน้ำเปล่าขณะกำลังฝ่าเข้าไปข้างใน เงินที่ได้รับมาจากการล่าผู้เล่นนั้นคงจะได้มากกว่าการล่ามอนเตอร์ทั่วๆไป พวกเขานั้นจะได้ใช้เงินอย่างนี้เด็ดขาด

พวกเขานั้นไม่ได้สนใจที่จะหยิบเหรียญเงินที่ดรอปออกมาจากเหล่าไลแคน พวกเขาทั้งสี่นั้นรำคาญเกินกว่าที่จะสนใจเงินเหล่านั้น สำหรับ วีด แล้วเขาเก็บแม้เป็นเพียงแค่ 1 ทองแดง แต่พวกเขาทั้งสี่นั้นคงเป็นคนคนละโลกกับเขาแล้ว

'ฉันควรจะเป็นพวก ล่าPK? ถึงแม้ว่าจะต้องสูญเสียชื่อเสียงที่ได้รับมาแต่มันก็ดูเหมือนรายได้ดีเลยทีเดียว ...'

วีด คิดขณะที่เก็บเหรียญเงินแล้วมองดูพวกเขาต่อสู้ เมแพนพบว่าตัวของเขานั้นวิกฤตแล้ว ไลแคนตัวหนึ่งนั้นหลุดจากทั้งสี่มายังพวกเขา

"อ๊าก ไลแคน"

เมแพน มองมาที่ วีดว่าจะให้ความช่วยเหลือ แต่กลับประหลาดใจ เนื่องจากก่อนหน้านี้นั้น วีด กำจัดเหล่า ไลแคนอย่างมากมาย จนพวกเขาทั้งสี่ปรากฎนั่นเหละ วีดจึงแผดร้องเสียงดัง

“ฮูมมมมมมม!” (เสียงคำราม)

หลังจากนั้นพวกไลแคนก็ถูกบดขยี้อย่างไร้ความปราณีราวกับเป็นเยื่อกระดาษ เมื่อดาบจำเป็นต้องได้รับการซ่อมแซมและไม่สามารถใช้ได้ วีด เตะและใช้หัวโหม่ง สำหรับวีดแล้วไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้เวลาต่อสู้มันดูเหมือนเป็นพฤติกรรมที่ประหลาด สำหรับพวกไลแคนแล้วท่าเหล่านั้นไม่ได้น่ากลัวเลย

เนื่องจากว่า วีด อยู่ข้างๆเขาทำให้ เมแพนไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล เขาเชื่อว่า วีด สามารถปกป้องเขาได้ นั่นคือสิ่งที่ เมแพน เชื่อมั่นจากใจจริง แต่ นั่นเป็นอย่างไร?? วีด แสดงออกถึงความความหวาดกลัวจนดูเหมือนไม่ใช่ตัวเขาเอง หน้าของ วีด นั้นเปลี่ยนสี ตัวของเขานั่นสั่นด้วยความหวาดกลัว

“เอิ่ม...ท่าน วีด?”

เมื่อ เมแพน พยายามจะพูดอะไรบางอย่างนั้น วีด ก็ตะโกนแทรกขึ้นมาก่อน

"อ๊าก พวกเรากำลังจะตายแล้ว"

"..."

เมแพน ได้ถูกทิ้งไว้ เขาคิดไม่ออกเลยว่า วีด กำลังคิดอะไรอยู่ ไลแคนก็ได้จู่โจมลงมาแล้ว

“โบร๋วววl!”

ไลแคนนั้นได้เปลี่ยนเป้าหมายมายังเขา แต่เมแพนนั้นกลิ้งหลบมายังพื้นข้างๆโดยไม่มีเวลาคิดมาก ดังนั้นเขาปลอดภัยดี เมแพน นั้นเคยเห็น วีด ต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้นเขาจึงเคยชินกับการโจมตีของไลแคน

การโจมตีในจังหวะแรกของไลแคนนั้นมีอยู่สองอย่างก็คือใช้กรามและกรงเล็บ และด้วยเหตุผลเหล่านั้นเอง เมแพน จึงหลีกเลี่ยงจากอาการบาดเจ็บลงได้ วีด ก็หลบได้เช่นเดียวกัน

“อ๊าก”

วีด ก็สามารถที่จะหลบเลี่ยงโดยการกลิ้งไปรอบๆและไม่โดนความเสียหายได้เช่นเดิม โชคดีเมื่อวีดหลบไปยังใกล้ๆทั้งสี่ มาร์โกซ์ นั้นจึงจะจัดการกับไลแคนได้พอดีหลังจากการต่อสู้นั้นพวกเขาทั้งสี่ก็ได้ขอโทษ วีด และ เมแพน

"พวกเราต้องขอโทษด้วย สำหรับไลแคนที่ได้หลุดรอดออกมา"

"ไม่นั่นไม่ได้เป็นไรเลย พวกเราก็ยังคงอยู่ ต้องขอบคุณด้วยสำหรับการช่วยเหลือ"

หลังจากได้ยินที่ วีด พูด ฮัลมาน ก็กระซิบในกลุ่ม


- เหมือนที่ฉันคิดพวกเขาก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย
(TLN: –ช้อความในกรอบ หมายถึงพวกดวิชวิกิทั้งสี่กำลังกระซิบกันหรือไม่ก็กำลังใช้ช่องแชทในกลุ่ม)

-พวกเรากังวลเกินไปแล้ว เนื่องจากอุปกรณ์ของพวกเขานั้นดูดี

-ของพวกเขานั้นก็ทั่วๆไปเหละเหมือนพวกที่เลเวล 100 หาใส่ได้ทั่วๆไป ดาบที่อยู่รอบเอวของเขาก็คงเหมือนกันเหละ

-งั้นออกล่าแล้วไปกันเถอะ!


ตอนนี้นั้นทั้งสี่ได้คลายความสงสัยและความหวาดระแวงทั้งหมดออกไป แต่พวกก็ไม่ได้ระแคะระคายในเจตนาของ วีด พวกไลแคน! วีด มองดูพวกมันตัวหนึ่งที่พยายามหนีออกจากคมดาบของพวกเขา มันดูเหมือนกับว่าหนึ่งในพวกเขา เคยเป็นอัตรายแก่เขา วีด และ เมแพน แต่มันก็ไม่ใช่

เมื่อพิจารณาถึงความสามารถในการต่อสู้ของทั้งสี่แล้วนั้นเขาสามารถจัดการได้ แม้ว่าโดยวัตถุประสงค์แล้วดูว่าทั้ง วีด และ เมแพน จะมีปฏิกริยาอย่างไรซึ่ง วีด ก็ได้แสดงเหมือนกับว่าเขาโง่เขลาและอ่อนแอ  บูมมม! กริ๊ก! โครกกก!

 “อ๊ากกก!”

เมื่อไม่มีอาชีพ หัวโขมย และ นักผจญภัย ในปาร์ตี้ก็ไม่มีใครที่จะสามารถยกเลิกกับดักได้ ตามพื้นนั้นเต็มไปด้วยเหล็กแหลมที่โผล่พุ่งออกมาหรือมีถุงทรายน้ำหนักมากกว่าเราถึง 10 เท่าตกลงมาใส่โดยส่งเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างบ่อยครั้งในชั้นที่ลึกลงไป

พวกเขาแทบจะติดกับดักทุกๆที่มีอยู่ในดันเจี้ยนจนบางครั้งพวกเขายังย้อนกลับมาติดกับดักที่เดิมด้วยซ้ำไป ในสายตาของ วีด แล้วนั้น กับดักนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนอยู่แล้วแต่พวกเขาทั้งสี่นั้นก็ยังมาติดกับดักซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเขาพยายามจะบอกว่ามันอยู่ตรงไหนบ้าง

"ไม่ต้องห่วง แค่ขอให้เชื่อมั่นในพวกเราก็พอ"

มันควรจะต้องเป็นแบบนั้น แต่ความคิดเหล่านั้นหายไปหลังจากเห็น ฮัลมาน กรีดร้องด้วยสภาวะเลือดออกอย่างหนัก โดยในสุสานของคนแคระนี้นั้นมีด้วยกันอยู่สองชั้น แกรน นั้นพบบันไดและลงไปยังชั้นต่อไปอย่างไม่ลังเล

"ฮ่าฮ่า, โชคชะตายิ้มให้เราแล้ว"

แกรน หัวเราะอย่างหนักหน่วง วีด ไม่ได้ดีใจขนาดนั้น พวกเขาได้มาอยู่ที่ชั้นสองของดันเจี้ยนแล้ว โดยในชั้นนี้นั้นมีความอันตรายมากกว่ามากโดยมีกับดับอยู่แทบทุกๆที่ โดยในตอนนี้นั้นพวกไลแคนดูเหมือนจะไม่ค่อยน่ากลัวสักเท่าไหร่แล้วเมื่อเทียบกับปริมาณของกับดักที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดนี้

โฮก โฮก!

น้ำมันร่วงลงมาจากเพดาน และไม่ต้องให้เสียเวลาเลยพวกมันเหล่านั้นก็ลุกติดไฟในทันที ฮัลมาน ตอนที่ที่หลอดเลือดต่ำจนกลายเป็นสีเทาแล้วนั้นรีบล็อคเอ้าท์ออกไปแล้ว ด้วยการหลบไปอยู่ข้างหลังอย่างข้างๆทำให้ เมแพน และ วีด ปลอดภัย

“ฟัค....”

"กับดักเหล่านี้ช่างไร้สาระเหลือเกิน"

สมาชิกที่เหลือนั้นไม่ได้แสดงความเสียใจกับเพื่อนของเขาที่ได้กลายเป็นศพไปเรียบร้อย พวกเขามองเห็นผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน นั่นหมายความว่าคนน้อยลงมาหนึ่งคนคือเขาจะได้รับผลตอบแทนที่มากขึ้นด้วย

'สองคนเท่านั้นที่จะสามารถไปต่อได้ ...'

'ถ้ามีคนตายอีกสักคนนะ ก็สำเร็จล่ะ ...'

'ฉันต้องเป็นหนึ่งคนที่เหลือรอด ....'

พวกเขาเหล่านี้นั้นไม่ได้มีความสามัคคีกันเลย หลังจากที่ ฮัลมาน ตายไป พวกเขาก็วางแผนที่จะฆ่ากัน นั่นรวมถึงแผนที่จะสังหาร วีด และ เมแพน ด้วยในเวลาที่เหมาะสม

"แต่ ..."

แกรน พูดขึ้นในทันใด

"มันไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่ที่จะให้ความเสี่ยงแก่เรา ..."

มาร์โกซ์ และ เลวี่ ประหลาดใจกับคำพูดของ แกรน

- แกรน มึงทำบ้าอะไรเนี่ย?

-พวกเราต้องการคนที่ต้องเสียสละเมื่อต้องใช้ ศิลาสายฟ้า ซึ่งจะสามารถจัดการกับพวกเขาได้ในตอนนี้

- แค่ดูเฉยๆก็พอตอนนี้ กูมีไอเดียแล้ว

"พวกคุณหมายความว่าอย่างไร"

เมแพน ค่อยๆถามอย่างเชื่องช้า แต่ แกรน ตอนสนองด้วยการยิ้มเพียงอย่างเดียว

"มันไม่ใช่เรื่องยากเลย มันเป็นความตั้งใจของผมที่จะต้องกระจายความเสี่ยง เพื่อนร่วมทีมของผมได้ตายลงไปแล้วหนึ่งคน พวกคุณไม่รู้สึกต้องรับผิดชอบด้วยเลยหรือ"

"แล้ว ...?"

"ฉันอยากให้พวกคุณคนหนึ่งเป็นคนนำ ตั้งแต่ที่เราได้ร่วมปาร์ตี้ด้วยกันแล้วนั้นพวกเราก็ควรจะแบ่งปันความเสี่ยงเหมือนๆกัน"

ตอนนี้นั้น เมแพน ลังเลอย่างเห็นได้ชัด จิตใจของเขานั้นอยากจะออกจากที่นี่เหลือเกิน แต่โดยบรรยากาศนี้แล้วนั้นมันเป็นเรื่องที่พูดได้ยาก เขารู้สึกเหมือนว่าไม่สมควรจะเข้ามายังที่แห่งนี้เลย

'ตอนนี้ผมยังติดหนี้บุญคุณ วีด อีกมาก'

ตอนนี้นั้น เมแพน รู้สึกตัวแข็งทื่อ

"ฉันจะนำเอง"

วีด พูดขึ้นหลังจากที่ เมแพน ไม่สามารถพูดอะไรได้

"ถึงแม้ว่าความสำคัญของประติมากรจะมีน้อย แต่ฉันก็ยังมี พลังชีวิต ที่จะสามารถใช้ได้อยู่ ดังนั้นแล้วตามผมมาเลย"

"โอ้ ขอบคุณมาก"

หลังจากนั้น วีด ก็ได้ทำหน้าที่เป็นผู้นำทาง พวกคุณไม่สามารถเรียกได้ว่านี่คือปาร์ตี้เนื่องจาก วีด และพวกเขาทั้งสี่นั้นไม่ได้มีความคิดนี้อยู่ในหัวเลย พวกเขาไม่ได้ชวน วีด เข้าปาร์ตี้เหมือนที่เขาไม่ต้องการที่จะแชร์ ค่าประสบการณ์ ให้กับพวก วีด พวกเขาให้แต่ของดรอปกากๆที่พวกเขาไม่ต้องการแล้วเท่านั้น

พวกนักล่าผู้เล่นโดยปกติแล้วนั้นจะไม่ค่อยได้เข้าเมืองเท่าไหร่ ในกรณีที่แย่ที่สุด การ์ดของแต่ละเมืองหรือหมู่บ้านสามารถโจมตีพวกนักล่าผู้เล่นและอาจจะพบศัตรูคู่กรณีเก่าก็เป็นได้ จะเป็นการดีกว่าที่พวกเขาจะหลีกเลี่ยงการเข้าเมือง นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขาถึงยินดีที่จะไม่เก็บไอเทมที่พวกเขาไม่ได้จำเป็นต้องขายนั่นเอง

'สถานที่แห่งนี้น่าสนใจ'

ดันเจี้ยนที่ วีดเคยสำรวจสำรวจอยู่นี้เป็นไปด้วยมอนเตอร์จำนวนมาก ฝูงมอนเตอร์ที่ดูกระหายเลือดอยู่กันอยากเป็นกลุ่ม และพื้นที่เหล่านี้นั้นซ้อนทับไปด้วยเส้นทางเดินของ เดธไนท์ สำหรับ วีด แล้วนี่เป็นดันเจี้ยนแรกที่มีกับดักปรากฎอยู่

'มันคงจะจบลงในทันทีที่ฉันประมาท ....'

ข้างหน้าของเขานั้นตอนนี้นั้นมีพื้นที่สีน้ำเงินและแดงสลับกันเหมือนกระดานหมากรุก(มั้งกระดานอะไรสักอยู่มันบอกคนญี่ปุ่นรู้จักกัน) ในตอนนี้นั้นความสามารถในการค้นหากับดักมีความจำเป็นอย่างยิ่ง แต่อย่างไรก็ตามในหมู่พวกเขาเหล่านี้นั้นไม่มี หัวโขมย หรือ นักผจญภัย อยู่เลยสักคนที่จะสามารถใช้สกิลนี้ได้

'เฮ้ วีด พวกเราต้องเดินต่อนะ '

แกรน เร่งให้ วีด เดินต่อจากข้างหลัง วีด ค่อยๆก้าวออกไปอย่างระมัดระวังไปบนพื้น เพื่อจะก้าวเดินอย่างช้าๆที่จะสามารถตอบสนองต่อกับดักได้อย่างรวดเร็วทันท่วงที วีด ก้าวออกก้าวแรกลงบนแผ่นสีฟ้า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นคือความแน่นอกต้องยกออก (โล่งอก) หลังจากนั้นเขาก็ก้าวเท้าไปที่แผ่นสีแดง ก็ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นเดียวกัน เมื่อทางเดินนั้นเหลือแค่ 50 เมตรก็จะสิ้นสุดและสามารถผ่านไปได้นั้นก็ยังคงไม่ได้มีกับดักอะไรโผล่ขึ้นมา

'น้ำเงิน แดง แดง น้ำเงิน แดง ฉันเดินบนอีกทางหนึ่งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้านี่คือเส้นทางเดินที่ไม่มีกับดัก มันก็ดูเหมือนจะง่าย มันควรจะเป็นอย่างนั้น ... ?'

วีด คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาเหยียบแผ่นทั้งสองสีติดๆกัน เขาเดินเหยียบสีน้ำเงินสองครั้งติดในแถวเดียวกัน ก็ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นยิ่งทำให้เราระแวงมากขึ้นไปอีก

'สีของแผ่นแต่ะแผ่นนั้นเหมือนกับเป็นการล่อลวง มันไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเสด มันทำให้เกิดความสับสน น่าจะเป็นในกรณีนี้'

วีด หยีตาแหลมมองดู

'ถ้างั้น .... '

วีด พยายามแสกนไปข้างหน้าและพบกับด้ายบางๆจนแทบมองไม่เห็นอยู่ข้างหน้าที่มีความสูงประมาณข้อเท้าซึ่งอยู่ระหว่างเส้นแบ่งช่องสีแดงและสีน้ำเงิน มันคงจะเป็นการยากมากที่จะพบเมื่อพวกคุณให้ความสนใจอยู่กับสีของมัน

'คนที่จะเดินทางผ่านไปต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่นอน'

วีดเดินผ่านไปอย่างเป็นธรรมชาติ แกรน เดินตาม วีด มาข้างหลังโดยทิ้งระยะไว้แทนที่จะเดินมาติดๆกัน แต่นั้นก็เพียงพอสำหรับ วีด ที่จะไม่ช่วยเหลือพวกเขาเมื่อพวกเขาติดกับดักเหล่านี้

แกรน นั้นห่างจากกับดักที่ วีด ได้เห็นมาเพียง 10 ก้าว ซึ่งหลังจากนั้น เลวี่ และ มาร์โกซ์ ก็ตามมาข้างหลัง โดย เมแพน อยู่ในคนสุดท้ายของแถว ทั้งสี่นั้นจำเป็นต้องมีหนึ่งคนที่ถือคบไฟดังนั้นแล้ว เมแพน ก็จะอยู่ในจุดที่ปลอดภัยที่สุด

แกรนได้เห็นเส้นด้ายแม้ว่ามันจะเล็กและบางมาก การเดินอย่างระมัดระวังของ วีด ทำให้เขาค้นพบมันก็ตาม ซึ่ง วีด ทำให้ดูเหมือนเขารอดพ้นมาได้เพราะโชคช่วย

'กับดักอันนี้  มันคงเป็นเรื่องบังเอิญที่เขารอดมาได้หรือว่า ....'

แกรน ได้ก้าวข้ามเส้นด้ายไปอย่างช้าๆ แต่เขานั้นไม่ได้หยุดเพื่อที่จะบอกอะไรแก่คนข้างหลังเขาเลย เขาเคลื่อนที่เร็วขึ้นทันทีหลังจากนั้นเนื่องจากไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้

*ครึ่ก* (เสียงเอฟเฟคของการทำงานของกับดัก) เลวี่ ก้าวผ่านไปอย่างไม่ระวังไปยังเส้นด้าย จนขาดออกทำให้กับดักเริ่มการทำงาน ในตอนนี้นั้นกำแพงด้านซ้ายและขวาเปิดออกได้มีฝนของลูกธนูพ่งออกมา

 “เฮ้ย!”

เลวี่ ซึ่งมีร่างกายขนาดใหญ่นั้นทำอะไรไม่ถูกเลยขณะที่ลูกธนูพุ่งมายังเขา ที่เขาทำได้ก็คือกรีดร้องโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น

"ช่วยด้วย"

ตามที่ เลวี่ ร้องขอ แกรน และ มาร์โกซ์ ยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งของพวกเขา ในที่สุดแล้ว เลวี่ ก็ได้จากไปจากฝนธนูจำนวนนับไม่ถ้วน และเกราะของเขาก็ดรอปออกมาจากที่ๆเขาเคยได้ยืนอยู่ (ตายแล้วของตกนะครับ)

"โง่เง่า"

"ช่างน่าสงสารที่ต้องมาตายในสถานที่แบบนี้"

มาร์โกซ์ เก็บเกราะเข้าประเป๋าตัวเอง แกรน และ มาร์โกซ์ นั้นแสยะยิ้มให้แก่กัน พวกเขานั้นไม่ได้ไว้วางใจซึ่งกันและกัน พวกเขานั้นไม่แม้แต่จะกระดิกนิ้วเพื่อไปช่วย เลวี่ ก่อนหน้านี้นั้น สมาชิกทั้งสี่ของกลุ่ม ดวิชิกิ ในตอนแรกนั้นพบกันเพราะพวกเขานั้นเป็นพวกล่าผู้เล่นเหมือนกันทั้งสิ้น กลุ่มของพวกเขานั้นจัดตั้งขึ้นมาเพื่อความสนุกในการฆ่าคนอื่นและแย่งชิ้นไอเทม พวกเขานั้นไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันหรือมีความเชื่อใจคนในกลุ่มดังนั้นแล้วพวกเขาพร้อมที่จะแตกกลุ่มกันได้ในทุกๆเวลา

โครก! บูม! บูม! บูมมมม!

ลักษณะของเส้นทางเดินได้เปลี่ยนแปลงไป เส้นทางเดินที่เหมือนอุโมงค์ได้ปรากฎต่อหน้าพวกเขาทอดยาวออกไปในทางข้างหน้านั้นได้มีสายฟ้าสีขาวได้ผ่าลงมาอย่างตลอดเวลาอย่างสุ่มในทางข้างหน้า

แม้ว่ามันจะเป็นภาพที่น่าดึงดูด แต่มันก็มีความอันตรายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด วีด หันกลับไปมองยังข้างหลัง

"พวกเราจะผ่านที่เหล่านี้ไปอย่างไรดี"

แกรน หยิบหินเล็กๆออกมา

"พวกเราโชคดีแล้ว นี่คือหินที่จะสามารถสะสมสายฟ้า ด้วยสิ่งนี้พวกเราจะเดินทางอย่างปลอดภัยผ่านไปได้"

"นั่นเยี่ยม"

วีด ดูคุณสมบัติของหินที่เขาถืออยู่



Lightning stone: Durability 100/100.
ศิลาสายฟ้า: ความคงทน 100/100.
ศิลาพิเศษที่มีธาตุเหล็กหนาแน่น  มันมีพลังที่ใช้ดึงดูดกระแสไฟฟ้า
หากนำไปถลุงจะได้รับแร่เหล็กคุณภาพดี

คุณสมบัติเสริม:
ความต้านทานกระแสไฟฟ้า 99%.
มีความสามารถในการดูดซับกระแสไฟฟ้า

(หินล่อฟ้าชัดๆ = =)

ตามลายละเอียดที่ วีด ได้อ่าน แกรน และ มาร์โกซ์ หัวเราะ

'พวกเราจะผ่านไปด้วยการเสียสละของเขา 555'

'หลังจากที่พวกเราผ่านอุปสรรคเหล่านี้ก็จะพบกับขุมสมบัติ'

ในการข้ามผ่านเส้นทางเหล่านี้นั้นจำเป็นต้องมีหนึ่งคนที่เป็นเหยื่อ คนๆนั้นต้องถือหินล่อฟ้าเอาไว้คนๆจะไม่ได้อะไรเลยนอกจากความตาย

"เฮ้ วีด ก็แค่เดินเข้าไปเท่านั้นเอง คุณอาจจะตายแต่พวกเราจะปลอดภัย ไม่คิดว่ามันคุ้มค่าเลยเหรอ"

แกรน ยิงฟัน ในตอนนี้นั้น พวกเขาได้เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว แต่วีด ก็ยินยอม

"ดี มันเป็นสิ่งที่คุ้มค่าถ้าฉันตายแค่คนเดียวแต่พวกเราจะสามารถผ่านไปได้"

"แล้ว ..."

"แล้วพวกคุณจะทำยังไงตอนขากลับ" "..." (เงิบเลย555)

แกรน และ มาร์โกซ์ มองดูแต่ละคนด้วยอาการตกตะลึง พวกเขาคิดเพียงแต่ทำยังไงถึงจะได้สมบัติ แต่ไม่ได้คิดถึงขากลับเลย มันเป็นอะไรที่นอกเหนือความคาดหมายมาก

"มันก็ ...."

"แม่งเอ้ย ....."

พวกเขามีหินสายฟ้าแค่อันเดียวเท่านั้น พวกเขาคิดว่าคงต้องตายแน่ๆในขากลับ แกรน กำดาบเอาไว้

"ในตอนนี้นั้นกลายเป็นอย่างนี้แล้ว ถ้าคุณไม่ไป ก็ถึงเวลาที่พวกคุณจะต้องตายแล้ว"

แกรน พูดออกมาด้วยความเย็นชาขณะเดินเข้าหาด้วยรังสีกระหายเลือดของพวกฆาตกรที่เริ่มการทำงาน

"ไอ้พวกสกปรก ..."

เมแพน ขบฟันแน่นเมื่อเพชิญกับสถานการณ์อย่างนี้นั้นอยากที่จะไปเกาะแขนของวีดจริงๆเลย เมแพน รู้ว่า วีดนั้นมีความชำนาญในการต่อสู้มากกว่า แกรน แต่อย่างไรก็ตาม วีดยังคงทำน่าตาตื่นกลัว ในตอนนี้นั้นเขาไม่ได้ทำอะไรเลยและวีดก็ยังคงไม่ได้ดึงดาบออก

'ทำไม ทำไมวะ วีดต้องสามารถจัดการได้อย่างง่ายดายสิ'

ในขณะที่เมแพนคิดว่าอะไรๆก็ผิดไปจากที่คาดนั้น แกรนก็ได้เริ่มการโจมตี แต่แทนที่จะโจมตี วีด หรือ เมแพน กลับไปโจมตี มาร์โกซ์ แทน

"ตาย"

"แกรน ฉันคิดแล้วว่านายต้องทำแบบนี้"

แกรน และ มาร์โกซ์ เริ่มที่จะต่อสู้กับแบบถึงตาย แกรนนั้นคิดว่าเขาคงฆ่า วีดและ เมแพนเวลาไหนก็ได้ ดังนั้นแล้ว มาร์โกซ์ ผู้ซึ่งดูสูสีกับเขาควรจะต้องตายก่อน แต่ตั้งแต่ที่พวกเขาไม่เคยไว้ใจกันอยู่แล้นั้น มาร์โกซ์ ก็ได้เตรียมตัวไว้ก่อนอยู่แล้วเช่นกัน

"ย้าก ดาบอัคคี "

"ดาบเหมันต์"

โดยธาตุแล้วนั้นไฟกับน้ำแข็ง แกรน ผู้ซึ่งเปลี่ยนอาชีพที่สองเป็น นักดาบไฟ และ มาร์โกซ์ ผู้ซึ่งเป็น นักฆ่า มีความสามารถหายตัวได้ในความมืดเขาโจมตีเขาใส่ในขณะที่ซ่อนตัวอยู่

เมื่อทักษะต่างๆถูกใช้ออกมาประกายไฟและเลือดก็กระเซ็นออกมาเช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่าความสามารถของพวกเขานั้นจะใกล้เคียงกันแต่ แกรน กับเป็นผู้กำชัยชนะในตอนสุดท้าย แอสซาซินที่คอยรอบโจมตีนั้นไม่สามารถที่จะเอาชนะนักดาบลงได้

"ลาก่อน มาร์โกซ์"

"โธ่เว้ย ฉันมาใกล้แล้วอีกแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้นก็จะถึงสมบัติแล้ว ..."

แม้ว่า มาร์โกซ์ จะถูกหักหลังแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเนื่องจากความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นผิดมาตั้งแต่ต้นพวกเขาอยู่ด้วยกันกับความหลอกลวงความเจ้าเล่ห์ดังนั้นแล้ว แกรน ไม่ได้ลังเลที่จะลงดาบใส่ มาร์โกซ์ ในขณะที่เขาใกล้ตายแม้แต่น้อยเลย

"ฮ่าๆๆ ในที่สุดสมบัติก็เป็นของฉัน 5555555555555555555"

แกรน หัวเราะออกมาเสียงดัง โล่ถูกดรอปออกมาจากร่างของ มาร์โกซ์

"วีด เมแพน หนึ่งในพวกนายต้องถือหินและเข้าไปข้างในกับฉัน ในขากลับนั้นฉันจะให้โล่นี้แก่พวกคุณ แต่มันจะสามารถใส่ได้เมื่อเวลถึง 200 ดังนั้นแล้วมันมีค่ามากสำหรับค่าของความตาย มันจะดีมากถ้าพวกคุณไม่ปฏิเสธข้อเสนอของฉัน ฉันต้องการแค่คนเดียวเท่านั้นและฉันจะฆ่าอีกคนในตอนนี้"

ในหัวของ แกรน เขาได้คำนวณถึงจุดจบเรียบร้อยแล้ว เมื่อคุณเข้าไปข้างใน จะต้องเสียสละหนึ่งคนและได้รับสมบัติ เมื่อขากลับก็ตายครั้งหนึ่ง และหวังว่าในขากลับนั้นตอนตายจะไม่โชคร้ายดรอปสมบัติออกมา

อัตราที่พวกเขาจะดรอปสมบัติที่ได้มานั้นค่อนข้างต่ำ มันโอเคถ้าจะดรอปอุปกรณ์สักหนึ่งชิ้น แกรน เตรียมแผนการณ์และคำนวณไว้ในใจ แต่ วีด ได้จับดาบของเขาขึ้นมา

*เช้ง *

ดาบ เคลย์ซอร์ด เลื่อนออกจากฝักอย่างเบาๆ แกรน ตอบสนองในทันทีที่ได้ยินเสียง

"ว้าว คุณจะต่อต้านฉันเหรอ ดังนั้นถ้าคุณตายที่นี่  เมแพน ก็จะเป็นคนได้โล่นี่ไป แต่คุณไม่คิดให้ดีก่อนเหรอว่าคุณจะไม่ได้อะไรเลยถ้าทำแบบนี้ ฉันให้เวลาคุณ 3 วินาที โจมตีฉันได้ตามต้องการเลย"

"ขอบคุณมากๆเลย"

สามวินาทีที่เหมือนได้เปล่า วีด จึงไม่คิดที่จะปฏิเสธเลย

ดาบที่เปล่งแสงออกมาทำให้ แกรนเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

'บางทีฉันไม่ควรจะยอมแพ้ ใช่แล้วฉันให้เวลาเขาสามวินาทีแต่ฉันจะโจมตีก่อน '

ในขณะที่ แกรน กำลังคิดชั่วๆอยู่นั้น วีด ได้ใช้ความเร็วสูงสุดและตวัดดาบไปเกี่ยวเอาหัวของ แกรน หลุดออกจากบ่าเรียบร้อยไปแล้ว

"ช่างแกะสลัก ....."(เมพมากวีด)

ในตอนที่เขาตายนั้นสายตาที่มองออกมาอย่างเป็นไปไม่ได้ฉายชัดเจนออกมา เขาต้องการที่จะให้วีดตีแล้วจะสวนแต่การโจมตีเพียงครั้งเดียวที่เลือดของเขาเกือบหมดอยู่แล้วกับการต่อสู้ก่อนหน้านี้ทำให้เขาได้ตายลงในทันที

เมแพน ถอนหายใจออกมาเขาคิดไว้แล้วว่า วีดต้องจัดการได้ แต่ตอนนี้ทั้งสี่นั้นก็ได้ตายลงไปแล้วตอนนี้จะทำอะไรต่อไปดี

"ตอนนี้พวกเราจะทำอะไรดี กลับกันไหม"

"พวกเรามาไกลแล้วดังนั้นฉันจะไปหาสมบัติ แต่เราจะเอามันออกมาอย่างไร"

"อย่างไร เมื่อพวกเราเข้าไปแล้ว คุณจะไม่สามารถกลับออกมา เพราะถ้าพวกเราตายพวกนั้นทั้งสี่จะฟื้นก่อนพวกเรานะ"

"พวกเราไม่จำเป็นต้องตายเสียหน่อย พวกเขาเหล่านี้เป็นมือใหม่ในการสำรวจ พวกเขาล้มเหลวเมื่อเลือกทางเดินที่ผิด พวกเขาพูดว่ามันไม่ได้มีอะไรที่กำหนดตายตัว แต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจคำพูดของตัวเอง"

"คุณหมายความว่าอย่างไร"

"การบิน"

วีด ร่ายเวทย์มนต์แล้วปีกสีขาวก็ติดอยู่ที่กลางหลังเขา ในตอนแรกนั้นเขามั่นใจว่าจะต้องเดินทางอย่างปลอดภัยผ่านเทือกเขา บาคุ เหตุผลที่เป็นแบบนั้นเนื่องจากเขามีปีก ได้มาจากหอคอย เมอร์คาน ของ ลาเวียส ด้วยการจ่ายเงินถึง 10 เหรียญทอง เขาสามารถที่จะบินผ่านไปได้

ด้วยพลังของปีกจาก ชาววิหค นั้นทำให้เขาหลบเลี่ยง ฟ้าผ่าและสายฟ้าได้ ที่นั่นเขาได้เห็นโลงศพขนาดเล็กและสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพิณ

'มันต้องเป็นสมบัติชัวร์เลย'

วีด หยิบอุปกรณ์เครื่องดนตรีออกมา

 “ปลดผนึก!”


ฮาป [พิณขนาดใหญ่] ของคนแคระ วีโน่[Vino] : ความคงทน 20/20
เครื่องมือ
วีโน่เป็นคนแคระทั้งเตี้ยและอ้วน
แต่เขาหลงรักผู้หญิงมนุษย์
มันเป็นความรักที่เหนือกว่าคำว่าเผ่าพันธุ์, ความรักที่ไม่เคยได้รับการเติมเต็ม
มนุษย์ผู้หญิงไม่ชอบคนแคระดังนั้นวีโน่จึงหมดหวัง
ดังนั้นเขาจึงใส่ความพยายามทั้งหมดของเขาลงในเพลง
เนื่องจากเพลงมีความงามทางศิลปะจึงสามารถซื้อความโปรดปราณของผู้หญิง
ความสามารถ : เพิ่มความนิยม 30 % ในหมู่ NPC หญิง


วีด มองไปยังฮาป แล้วติดสตั้นทันที แล้วเขาก็หัวเราะเสียงดัง

"ฮ่าๆๆๆๆ"

ฮัลมาน, มาร์โกซ์, เลวี่, แกรน  พวกเขาทั้งหมดนั้นวางแผนการหลอกลวงและฆ่าฟันกัน แต่ในตอนสุดท้ายแล้วนั้นสมบัติที่พวกเขาเผ้าหวังนั้นกลับกลายเป็นแค่ฮาร์ป ไม่ใช่อาวุธที่ทรงพลังหรือชุดเกราะเลิศล้ำแต่อย่างไร มันเป็นเพียงเครื่องประดับที่ผู้หญิงชื่นชอบเพียงเท่านั้นเอง ซึ่งความนัยเหล่านี้ได้แสดงในตอนต้นแล้วนั่นเอง

เล่ม 3 ตอนที่ 3 : จบ


**********************************


<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&amp;n=a6753880' border='0' alt=''></a>

1 ความคิดเห็น: