“นี่มันบ้าไปแล้ว!”
ชัง อิลฮุน ร้องลั่น
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคัดค้านการตัดสินใจของ อัน ฮุนโด แต่ในครั้งนี้เขาไม่อาจทนอยู่เฉยได้จริงๆ
“ฝ่ายตรงข้ามเป็นแค่เด็กใหม่ นักดาบมือใหม่คงไม่รู้วิธีการใช้ดาบอย่างถูกต้องในการต่อสู้!”
“ ฮึ่ม, ฮันโด ข้าไม่ได้ถามเจ้า ข้ากำลังพูดกับคู่ต่อสู้ของข้า! เจ้ากำลังมาจุ้นจ้านกับการต่อสู้ของข้า!”
อัน ฮุนโด เปล่งเสียงดังกังวานทั่วทั้งโรงฝึก
ที่จริงไม่มีใครหยุดอัน ฮุนโด ได้ พวกเขาเคยลองพยายามมาแล้วในอดีต และสิ่งที่พวกเขาได้รับกลับมาคือการตอกกลับมาอย่างรุนแรง
พวกเขาไม่อยากเสี่ยงกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก
ครูฝึกนิ่งเงียบ พร้อมชำเลืองมอง ลี ฮุน โดยหวังให้เขาปฏิเสธข้อเสนอที่ใช้ดาบจริง
มันจะดีกว่าถ้าคุณหนีไปก่อนจะรับความพ่ายแพ้
การแข่งขันโดยใช้ดาบจริง
เมื่อการต่อสู้ด้วยดาบจริง ไม่ว่าผู้ใด ไม่ว่าจะมีทักษะด้านดาบเพียงใด ก็ย่อมต้องเกิดความกลัว อย่างไรก็ตามลี ฮุน กลับไม่ถอยหนี อัน ฮุนโด ปรบมือให้เขา
ดีมาก ที่เจ้าไม่ได้หลบหนี นี่สินักสู้ที่แท้จริง
ซุน ฮุน เจ้าจงไปที่ห้องของข้าเอาดาบที่กำแพงมาสองเล่ม รู้ใช่มั้ยว่ามันอยู่ตรงไหน
“ท่านอาจารย์…”
เรื่องราวเลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีก
นั่นเป็นดาบเหล็กที่คมเป็นอย่างมาก
ชัง อิลฮุน สัมผัสได้ถึงผลลัพธ์ของการต่อสู้อันน่าสยดสยองเป็นที่สุด
“ดาบ”
ลี ฮุน จับดาบอย่างมั่นคง
เขารู้สึกมีสมาธิที่แน่วแน่และเขาก็รู้สึกตัวขึ้นมา
“หืม ทำไมชั้นมาอยู่ที่นี่”
ลี ฮุน มาจากโรงพยาบาลแล้วก็ไปร้านหนังสือ
แล้วเขาก็เห็นโรงฝึก
เขาไม่ได้เจตนามาเพื่อต่อสู้ เขาเพียงแค่อยากจะเคลียความหงุดหงิดอันยุ่งยากเล็กน้อยของเขาเท่านั้น
การฝีกฝนและการออกกำลังกายให้เหงื่อออกทำให้รู้สึกสดชื่น
ลี ฮุน จึงไม่ปฏิเสธการท้าประลองในโรงฝึกโดยการใช้ดาบ
ใช้ดาบไม้ปะทะดาบไม้
มันเป็นการต่อสู้ที่เสมอภาค
ไม่มีเหตุผลที่เขาจะปฏิเสธ
คู่ต่อสู้คนแรกค่อนข้างอ่อนแอเขารู้สึกว่าเทคนิคฝ่ายตรงข้ามมองออกง่าย
การฝึกฝนที่เกินกำลังไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นที่สุดในการแข็งแกร่งขึ้นมาได้
ทุกคนควรใช้กำลังของกล้ามเนื้ออย่างเหมาะสม.
ใช้การหายใจและความยืดหยุ่นของร่างกายให้เป็นประโยชน์
คู่ต่อสู้คนแรกของเขาขาดสิ่งนั้น
คู่ประลองคนต่อไปปรากฏตัวขึ้นหลังจากคู่ต่อสู้คนแรกพ่ายแพ้ไป เบื้องหน้าเขาคือผู้เชี่ยวชาญการใช้ดาบผู้มากด้วยประสบการณ์ลี ฮุน พยายามมองหาจุดอ่อนของเขา
เขาเป็นนักดาบสายตั้งรับ
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ว่าจะไร้ที่ติ
ในช่วงจังหวะนึง เขาก็สามารถหาช่องโหว่ได้
เมื่อพิจารณาความเร็วดาบของคู่ต่อสู้ ลี ฮุน ใช้ช่องว่างที่เกิดขึ้นโจมตีเข้าที่จุดอ่อน
ต้องขอบคุณเกม เส้นทางแห่งราชันย์ ที่ทำให้ได้ต่อสู้มามากกว่าหมื่นครั้งในเกมเสมือนจริง
ใน เส้นทางแห่งราชันย์ ถ้าทุกคนกลายเป็นปรมาจารย์ดาบ โลกคงจะเต็มไปด้วยคนที่แข็งแกร่ง
แต่ผู้เล่นส่วนใหญ่มักจะอาศัยทักษะเกมแทนที่ร่างกายตนที่จะต่อสู้ เป็นเรื่องยากที่จะหาคนอย่างลี ฮุน ที่ตั้งใจเรียนรู้การใช้ดาบในการเล่นเกม
ดังนั้นเขาจึงล้มผู้ฝึกดาบคนที่ 2 ได้ในชั่วครู่
แต่ผู้ท้าประลองคนต่อไปก็ปรากฎขึ้นอีก
ทำไมพวกเค้าไม่ยอมให้ชั้นชนะ? ทำไมถึงต้องการโค่นชั้นลงให้ได้?
เขาโมโห
เขาไม่รู้ว่าดวงตาเขาเหมือนหมาป่าที่หิวโหยที่ไปยั่วยุคนอื่นๆให้เข้ามาหา
ทนทานยังกะสัตว์ป่า
ใช้กำลังทั้งหมดจนกว่าเขาจะจนตรอก
เขาจับดาบแน่นขึ้น
“เราต้องใจเย็นๆ”
ลี ฮุน ส่ายหัวไปที่หัวขณะที่เขาเก็บดาบ
ขณะที่เขาเอาดาบ เขาไม่สามารถที่จะสงบสติอารมณ์ได้ ในช่วงเวลานั้นมันให้ความรู้สึกราวกับว่าทุกอณูในร่างกายเขาต่างพุ่งเขาไปหาดาบ
ตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่าเขามองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายได้เพียง 20% ซึ่งน้อยกว่าปกติที่เป็นถึง5เท่า
ปกติแล้วปราสาทรับรู้ของเขาจะตอบสนองต่อสิ่งรอบกายดีมากในตอนเช้า แต่ตอนนี้เขากำลังเครียดและอยู่ในอารมณ์ที่ตื่นเต้น
ลี ฮุน ปรับลมหายใจให้เป็นปกติ
เขารู้สึกว่าเพียงเขาจับดาบให้แน่นหัวของเขาก็ปลอดโปร่ง
อัน ฮุนโด ไม่โจมตีเขาในทันที
เพราะเหตุนั้นเขาจึงสามารถพักได้ช่วงสั้นๆ
เป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก
เขาคลายกล้ามเนื้อและเส้นเลือดให้หัวใจกระจายออกซิเจนทั่วร่างกาย
เขารู้สึกเขารู้สึกถึงความเย็นของดาบในมือ แต่ความรู้สึกพลุ่งพล่านกลับก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเขา
“นี่สินะ ความรู้สึกที่ได้ถือดาบของจริง”
เขาดูเหมือนจะไม่รู้ว่าทำไมเขาอยู่ที่นี่ในสถานการณ์แบบนี้
เขาเพียงแค่เข้ามาเพื่อออกเหงื่อและไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมาได้
“ผมขอยอมแพ้ครับ”
มันไม่คุ้มค่าและมันก็ไม่จำเป็นที่จะต่อสู้โดยไม่มีจุดหมายที่จะต่อสู้เพื่อมันและเขาก็อาจจะได้รับอันตรายจากดาบได้
เขาขอโทษและยอมรับความพ่ายแพ้พร้อมทั้งวางดาบลง
อัน ฮุนโด สำรวจสายตาของลี ฮุน และพูดว่า
“เธอกลัวงั้นหรือ?”ไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้รึ?ไม่เป็นไร มันเป็นไปตามกฎธรรมชาติ ที่สัตว์ป่าจะหางตกและหรุบหนีไปยามเมื่อมันพบพบคนที่แข็งแกร่งกว่ามัน
ลี ฮุน รู้สึกโกรธ
เขาต้องการที่จะสู้
ชั่วอึดใจ เขาหยิบดาบที่คมกริบและถือมันใกล้หน้าอกของเขา
เขาตัดสินใจอย่างโง่เขลารับดาบโดยไม่คำนึงว่าเขาผ่านการต่อสู้มากว่าเก้าครั้งแล้ว
ชิ้งงงงงงงง เสียงชักดาบดังออกมา มันเป็นเสียงที่กังวานอย่างไม่น่าเชื่อ
อัน ฮุนโด ยังถือดาบของเขาไว้หลวมๆขณะที่เขาก้าวถอยไป
มันน่าจะดีกว่านะถ้าเธอวางดาบที่เธอไม่สามารถกวัดแกว่งมันได้ลง เธอได้กวัดแกว่งมันให้ชั้นเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งแล้ว แต่เธอกวัดแกว่งมันได้อย่างยากลำบากเสียเหลือเกิน เธออยากที่จะลองมันอีกซักครั้งมั๊ย
แทนที่จะตอบคำถาม ลี ฮุน ก็กวัดแกว่งดาบ มันเป็นความเร็วประมาณ60เปอร์เซ็นของความเร็วตอนแรกที่เขาเคยทำ แต่มันก็ยังนับได้ว่าเป็นการโจมตีที่ดี
จ๊ากกกกย๊ากกก (เสียงร้องที่ลี ฮุนชอบทำในเกม)
การได้สัมผัสเนื้อเหล็กทำให้เขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยไปที่ปลายนิ้วของเขา
ลี ฮุน สามารถได้ยินเสียงอันไพเราะชัดเจนจากดาบในมือของเขา
“นี่เป็นดาบที่ดี”
จากการฟังเสียงดาบ เขารู้สึกเหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในร่างกาย เขาสามารถที่จะบอกได้ว่าดาบเล่มนี้คมขนาดไหนและความแตกต่างเล็กน้อยที่ทำให้มันเป็นดาบที่ดีกว่าเล่มอื่นคืออะไร
อัน ฮุนโด ปัดป้องการโจมตีลี ฮุนอย่างเบาๆและจากนั้นก็เร่งความเร็วดาบของเขาในการโจมตี
และหากลี ฮุน เป็นกังวลว่าเขาจะได้รับอันตรายจากโจมตีก็เป็นไปได้ว่าที่เขาจะป้องกันการจู่โจมครั้งนี้
การที่มีดาบพุ่งเข้ามาหาจากด้านหน้าแบบนี้ ย่อมมีโอกาสมากมายที่จะโดนเข้าแบบถากๆ
อัน ฮุนโด จู่โจมที่ดาบใส่ลี ฮุน ราวกับเผด็จศึก
เขากวัดแกว่งดาบพร้อมกระโจนเข้าหา ลี ฮุน ราวกับสัตว์ป่าที่มุ่งหมายจะฆ่าเหยื่อ
ดาบของ อัน ฮุนโด แทงมาใกล้หัวใจลี ฮุน
ดาบ!
“ชั้นยังไม่อยากตาย”
ลีฮุน ปัดดาบของอัน ฮุนโด ออกจากเป้าหมายของมัน
เขาไม่สนใจความปลอดภัยคู่ต่อสู้อีกต่อไป
เขาพยายามหลบหลีกการโจมตีชุดใหญ่ด้วยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด
เขาได้ยินเสียงลมที่ชัดเจน หวีดหวิว
แสงแว่บปรากฎบริเวณหน้าอกอันเป็นผลจากการปะทะกันของดาบเหล็ก
เหล่านักฝึกดาบต่างอ้าปากค้างจากการโจมตีที่ดุเดือด
“ค..ครูฝึก เราควรจะหยุดการประลองครั้งนี้ไม่ใช่เหรอครับ?”
นักฝึกดาบถามด้วยความกังวล
ชัง อิลฮุน ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เขาเห็น
มันเป็นเรื่องยากมากที่จะเอาชนะ ลี ฮุน โดยไม่ทำให้เขาบาดเจ็บ
แต่สำหรับความเชี่ยวชาญระดับอัน ฮุนโด อะไรก็เป็นไปได้
สำหรับเขามันเป็นเรื่องง่ายๆที่จะตีข้อมือด้วยด้ามดาบหรือตรึงชั่วคราวโดยตีจุดสำคัญบนหน้าผาก
มันก็ง่ายสำหรับอัน ฮุนโดจะทำลี ฮุนให้อยู่ในสถานะนั้น แต่เขาไม่มีซักนิดเดียวที่จะทำเช่นนั้น
พร้อมด้วยขนลุกทั่วผิวหนัง เขาแทบจะเต็มกลืนแล้วเพื่อเอาตัวรอด
“ครูฝึก ทำอะไรซักอย่างสิครับ! ครูฝึกต้องมีวิธีหยุดเหตุการณ์นี้แน่”
“ชั้นไม่คิดอย่างนั้นนะ แต่ทำไมชั้นรู้สึกกังวลยังไงก็ไม่รู้?
ชัง อิลฮุน ไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าอะไรจะเกิดนับตั้งแต่มีการนำดาบออกมา เพราะเมื่อมันเริ่มขึ้นแล้ว มันก็เป็นเรื่องยากและอันตรายที่จะหยุดสถานะการณ์เช่นนี้
แต่ในไม่ช้าเขาก็ผ่อนคลายและมองดู การแลกดาบของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง
ความแข็งแกร่งของ ลี ฮุน ถูกดึงออกโดยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดเมื่อต้องเผชิญคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง
ต้องไวกว่านี้ ต้องแข็งแกร่งกว่านี้ รวดเร็วขึ้นอีก
ความคิดเหล่านี้ถูกปลุกขึ้นมา
ลี ฮุน มีการคุมร่างกายตัวเองที่สมบูรณ์ ทำให้เขาสามารถฝืนการเคลื่อนไหวได้
ชัง อิลฮุน มองการเปลี่ยนแปลงของลี ฮุน ที่เริ่มที่จะเขาสู่วิถีดาบในเชิงลึกได้
นักดาบที่มีผีมือสังเกตเห็นด้วยตาของพวกเขาเอง แต่ในไม่ช้าคนอื่นก็เริ่มจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“หืม?”
“นี่มันต่างจากเดิมนิดหน่อย”
“มีอะไรเปลี่ยนไปอย่างนั้นเหรอ?”
อัน ฮุนโด ตัดทางปัดป้องการโจมตี
ดาบฟันในแนวทะแยง
ลี ฮุน ย่อตัวลงและในเวลาเดียวกันก็หลบการถูกแทงด้วยดาบ เคลื่อนที่ด้วยสัญชาตญาณมากกว่าใช้ความคิด ลี ฮุน พยายามปะทะกับอัน ฮุนโด อุกอาจโดยไม่ลังเล
“ทำไมเธอรู้สึกสนุกสนาน นี่เป็นช่วงเวลาอันตราย..!”
มุมปากของลี ฮุน ฉีกรอยยิ้ม
ไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาเองถึงจดจ่อไปที่การต่อสู้
ดาบต่อดาบ ท้าทายความสามารถกับคนอื่นๆ มันช่างเป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก
“ชั้นคิดมากจนเกินไป เมื่อชั้นต้องเผชิญกับการต้องสู้ ชั้นไม่จำเป็นต้องคิด...”
สวิงดาบแล้วรู้สึกดี เมือ ลี ฮุน เคลื่อนที่ไปจวนจะถึง อัน ฮุนโด เมื่อเขาก็แกว่งดาบ ร่างกายของเขาเริ่มแสดงอาการไม่มั่นคง
ลี ฮุน ปล่อยดาบของเขา เขาหมดแรงอย่างสมบูรณ์แล้วเขามีอาการพวกกล้ามเนื้ออย่างรุนแรงและขาของเขาไม่สามารถจะยืนขึ้นได้
*********
ดื่มนี่สิ มันจะทำให้ร่างกายผ่อนคลายลงเล็กน้อย
อัน ฮุนโด ใช้ถ้วยชายที่มีกลิ่นหอมอันล้ำลึกให้เขา
“รู้สึกดี”
“ใช่ เป็นโสมป่าจากภูเขาเบี๊ยกดู “
“ท่าทางราคาจะแพง…”
“ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับร่างกายของเธอเห็นด้วยไหม?”
“ใช่ครับ”
“ลี ฮุน ดื่มชาอย่างไม่เกรงใจ เขาผสมใส่ขวดทุกวัน”
มันเป็นของที่ดีต่อร่างกาย
“นั่นเป็นของดื่มได้ดี เติมอีกสิ”
“ขอบคุณ ผมรู้สึกกระหายและเหนื่อย”
ลี ฮุน ดื่มชาไป5ถ้วย
อัน ฮุนโด ได้เวลาที่จะเริ่มต้นพูดคุย
“อะแฮ่ม ชั้นอยากรู้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้จับดาบใช่หรอืเปล่า”
“ครับ”
“เธอไม่ต้องตกใจ แต่เพื่อศักดิ์ศรีของคนเก้าคนที่เธอชนะ ชั้นอยากรู้ว่าเธอไปเรียนดาบมาจากที่ไหนอีกรึเปล่า”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมเรียนวิชาดาบ….”
เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับเส้นทางแห่งราชันย์
เขาเข้าใจวิธีใช้ดาบตอนล่ามอนเตอร์และวิธีการที่เขาตีหุ่นไล่กา
ลี ฮุน ไม่ไว้ใจคนอื่นง่ายๆ
เขาไม่เปิดใจให้คนอื่นเพราะว่าความทรงจำว่าเขามีชีวิตอยู่ไม่เคยไว้ใจใคร
แต่ดูเหมือนว่าเขาไว้ใจอัน ฮุนโด
ในช่วงเวลาที่มืดมิด คนพยายามที่จะซ่อนปัญหาของเขา อัน ฮุนโด ช่วยคนที่มีความต้องการและผู้คนมาให้ความไว้วางใจและพึ่งพาเขา
เขาเป็นผู้ชายที่เชื่อว่าการฝึกฝนมีค่ามากกว่าถ้อยคำพันคำ
“ชั้นเชื่อ เธอต้องมีการต่อสู้ที่ยากลำบากในการฝึกวิชาดาบของเธอ”
“แต่ก็ขอบคุณเรื่องนั้นนะ ผมมีการความคุมการเรียนรู้ขั้นพื้นฐานจนถึงระดับนี้”
“งั้นเธอจะบอกชั้นว่ามีมอนสเตอร์อยู่จริงๆ? มอนสเตอร์ที่มีชีวิตและอาศัยอยู่เดินป้วนเปี้ยนที่เธอสามารถจัดการเอาไอเท็มกับเงินและได้ความก้าวหน้าทางประสบการณ์งั้นหรือ? แล้วมีมังกรด้วยมั๊ย?
“ใช่ มีครับ”
“สำหรับตอนนี้เธอเหนื่อยมากแล้วเชิญกลับไปพักผ่อน ชั้นหวังว่าเธอจะมาที่โรงฝึก บางถ้ามีโอกาส เพื่อจะได้มาประลองฝีมือกันอีกถ้ามีโอกาส”
“ลาก่อน”
ลี ฮุน สิ้นสุดการพักผ่อนและออกไปจากโรงฝึก ทำให้ชัง อิลฮุน รู้สึกตกใจ
“อาจารย์ไม่ต้องการรับเขาเป็นศิษย์หรือ? หรือว่าอาจารย์เปลี่ยนความคิดที่จะรับเขาเป็นผู้สืบทอดแล้ว?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เขายังยุ่งกับเกมของเขาอยู่”
“งั้นท่านอาจารย์เลยปล่อยเขาไปงั้นหรือครับ?”
“ปล่อยเขาไปก่อน ภายในระยะเวลาหนึ่งทักษะของเขาจะเติบโตขึ้นไปอีก ข้าจะเฝ้ามองและให้คำแนะนำแก่เขา
แต่สิ่งที่เรียกว่าเส้นทางแห่งราชันย์นี่มัน …”
เมือ อัน ฮุนโด ยังเด็ก ความคิดเกี่ยวกับโลกความเพ้อฝันนั้นมันรุนแรง ความคิดของคนสมัยใหม่ที่เดินทางไปยังต่างมิติเพื่อสร้างอาณาจักรในจินตนาการ!
หรือจะได้พบเจอวีรบุรุษผู้มีความสามารถในตำนาน การเดินทางของเขาในขณะเดินทางไปทั่วโลกที่มีเพียงแต่ความกล้าหาญของเขาและการฝึกซ้อมวิชาดาบ
“มีมอนเตอร์….. และไวเวินกับมังกร! มีแม้กระทั่งมังกรด้วยหรือ?”
“ใช่ นั้นคือสิ่งที่ข้าได้ยิน ไม่มีใครจะจัดการที่จะจับมันได้ซักตัว”
ชัง อิลฮุน ตอบด้วยความตื่นกลัวเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเขาคาดเดาสิ่งที่ อัน ฮุนโด ได้วางแผนไว้
“ไปที่โลกแฟนตาซี กลายเป็นฮีโร่ จัดการ ออค ฆ่ามังกร จักรพรรดิ?แล้วกลายเป็นจักรพรรดิ?....ฮึ่มมมม!”
อัน ฮุนโด ยืดอกสูงขึ้น
มันเป็นสถานที่เหมาะแก่การฝึกฝนดาบที่สุด ทว่าปัญหาก็คือฝีมือดาบนั้นจะสามารถใช้ประโยชน์ได้สักเท่าไหร่กัน แม้จะร่ำเรียนวิชาไปก็ไม่อาจได้มาซึ่งเงินทองและชื่อเสียง
“จะต่อสู้กับมอนเตอร์….มอนเตอร์ที่จะคุกความมนุษย์….ฮุน!”
“ครับ อาจารย์”
“มันต้องใช้แคปซูลใช่ไหม?”
“ครับใช่ครับ”
“สั่งมันมา!”
“ครับ ได้ครับ”
ชัง อิลฮุน รีบหยิบโทรศัพท์เค้าอย่างรวดเร็วและสั่งแคปซูลมาติดตั้งซึ่งใช้เวลามากสุดประมาน2-3วัน
แต่พวกเขาต้องการให้ติดตั้งโดยเร็วในวันเดียว แคปซูลก็ติดตั้งเสร็จตามความต้องการของพวกเขา
อย่างไรก็ที่นี่มี5แคปซูล แทนที่จะมีอยู่หนึ่งเดียวกัน
“นี่คืออะไร?”
ภายใต้สายตาอันเฉียบคมของ อัน ฮุนโด . ชัง อิลฮุน ยอมรับผิด
“มันเป็นหลักปฏิบัติว่าลูกศิษย์ต้องทำตามอาจารย์ใช่หรือไม่?”
“หมายความว่าพวกเจ้าและคนอื่นๆจะตามข้าเข้าไปในเส้นทางแห่งราชันย์งั้นรึ?”
“ครับ”
ครูฝึกตอบอย่างกล้าหาญ
“แล้วโรงฝึกจะเป็นอย่างไร?”
“พวกเราไม่ได้ออกไปนอกประเทศนี่ครับ และเราก็มีครูฝึกลำดับสองอยู่”
อัน ฮุนโด หัวเราะลั่น
“งั้นมันก็เป็นเกมที่ดีที่พวกเจ้าต้องการที่จะเล่น งั้นสิ ห๊ะ?
“ท่านอาจารย์ โปรดกรุณาอนุญาติพวกเราด้วย”
“ข้าใช้ชื่อ จอมดาบ งั้นเจ้าจงใช้ชือ จอมดาบ2 ไปแล้วกัน”
“ครับ รับทราบ”“และเจ้าก็ใช้ จอมดาบ3 ต่อไปก็เจ้าก็จอมดาบ4 ก็แล้วกัน”
“ครับ”
ในสาธารณรัฐเกาหลี เหล่าลูกศิษย์ลูกหาจะใช้ชื่อสำนักและตามด้วยหมายเลขตามลำดับ”
“กั๊กกักกัก”
“ข้าจะเรียกเจ้าว่า จอมดาบ 4…”
ครูฝึกคนอื่นๆพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของพวกเขา แต่พวกเขาไม่อาจหลีกเลี่ยงชะตากรรมของพวกเขาทั้งหมดได้”
“ต่อไปชื่อของเจ้าคือ จอมดาบ5 ”
เขาก้มหัวไปข้างหน้าแล้วขอบพระคุณอาจารย์ของเขา
แต่ว่าเหงื่ออันเย็นเชียบก็ขึ้นมาบนหลังของพวกเขา
“อะไรกันชื่อนั้นหน่อมแน้มจัง…”
“ชั้นอายมากที่จะบอกทุกคนเรื่องชื่อของชั้นออกไป”
อัน ฮุนโด เข้าไปในแคปซูลและสร้างบัญชีและตัวละครของเขา
แล้วจากนั้นก็บอกพวกลูกศิษย์ของเขาให้เริ่มต้นที่เมืองวิหารเซราบอร์กของราชอาญาจักรโรเซนไฮม์
********
“โอ้ นี่มันรู้สึกตื่นตาตื่นใจจริง”
จอมดาบเข้าสู่โลกแห่งเกมและยืนนิ่งอยู่กับที่ไประยะเวลาหนึ่ง
“ข้าไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย”
เขาสัมผัสได้ถึงทุกสิ่งอย่างชัดเจนไม่ว่าจะเป็น เสียงผู้คนพูดคุยกันหรือหัวเราะในเมืองยุคกลาง
มีคำพูดคุยทุกประเภทอยู่รอบตัว
“ต้องการจะหาปาร์ตี้อีก4คนในระดับเลเวลเดียวกัน
“ขายขวานเหล็กในราคาถูก!”
“ไปหมู่บ้านทางตอนใต้เพื่อทำการค้า กำลังมองหาพ่อค้ามาร่วมทาง”
ฟุดฟิด
ท้องของจอมดาบ ร้องคำรามแล้วได้กลิ่นอาหารที่น่าอร่อยลอยมา เขาหันหน้าของเขามองคนทำอาหาร
“ขายอาหารอร่อยๆที่ระดับสกิลทำอาหารเลเวล7, ถั่วเขียวแสนอร่อย”
จอมดาบ กลืนน้ำลาย เขาอยากกินมัน แต่เขาไม่มีเงินเลย
แล้วคนอื่นๆก็ล็อคอินเข้ามา
จอมดาบ2, จอมดาบ3, จอมดาบ4, จอมดาบ5!
“อาจารย์ ท่านเข้าสู่ระบบคนแรก”
“ท่านอยู่ที่นี่”
“ใช่ พวกเจ้าก็เช่นกัน”
เขามีความสุขที่ได้สอนเหล่าบรรดาลูกศิษย์ให้ใช้ดาบ แต่การได้เห็นพวกเขาในเส้นทางแห่งราชันย์ก็ให้ความรู้สึกประทับใจที่ความแตกต่างกันไปอีกแบบหนึ่ง
จอมดาบ4 ตกใจเมื่อมองกระเป๋าของเขา
“โอ้ ท่านอาจารย์”
“อะไรหรือ”
“ผมมีขนมปัง10ชิ้นและกระติ๊กน้ำในกระเป๋า”
“ใช่ มันเป็นเรื่องน่าทึ่ง ให้พวกเราได้ลิ้มรสชาติของขนมปังนี้ได้ไหม ?”
จอมดาบ2 จอมดาบ3 และ จอมดาบ5 เอาขนมปังออกจากระเป๋าพวกเขาแล้วเริ่มกัด
ขนมปังโครตแข็งมันยากที่จะเคี้ยว มันเหมือนกับหิน
“ถุ๋ย ถุ๋ย! มันไม่น่ากินเอาซะเลย นี่เหรอของที่พวกเขากินกันเมื่อพวกเขาออกล่า?”
“ผมศึกษาหาข้อมูลเล็กๆน้อยๆในอินเตอร์เน็ต ที่นี่มีอาหารมากมายหลายชนิด”
อาหารระดับสูงมีรสชาติอร่อยแทบจะละลายไปในปาก มันเหมือนเป็นสวรรค์
“เจ้าเป็นอย่างที่ข้าคาดหวังเอาไว้ จอมดาบ4! เจ้าเป็นคนที่ฉลาดมาก”
“ฮิฮิ ผมก็ว่างั้นครับ”
จอมดาบ4 หัวเราะดีใจที่อาจารย์ชมเขา ตอนที่อยู่ที่โรงฝึก เขาก็เป็นที่ชื่นชอบของนักฝึกดาบอื่นๆในเรื่องของความซื่อและความความเอาใจใส่ผู้อื่น
อารมณ์ของเหล่าจอมดาบตอนนี้ถูกดึงดูดไปอยู่กับ เส้นทางแห่งราชันย์ พบเจอสิ่งถูกใจและแปลใหม่ทำให้เขายิ้มไม่หุบ
“ถ้าจะกินมันเราต้องเคี้ยวมันก่อนหรือเปล่า? แม้ว่ามันแข็งก็เถอะ มันก็เหมือนกินขนมปังกรอบนั่นแหละ”
“มันดูเหมือนว่าทำจากข้าวบาร์เลย์นะ ขนมปังข้าวบาร์เลย์?”
“จอมดาบ2 และ จอมดาบ3 กินขนมปังและน้ำจากกระติกของพวกเขา”
“ถ้างั้นไปกันเถอะ?”
“เจ้าหมายความว่าไง? เราต้องไปที่หอฝึกตน”
“ลี ฮุน ไม่ๆ วีด บอกว่าเราไม่สามารถออกไปข้างนอกได้เป็นเวลา4สัปดาห์”
“งั้นเราก็ต้องไปดูว่ากันหอฝึกตนนั้นดีหรือไม่!”
เหล่า จอมดาบ พบหอฝึกตน มีจำนวนคนมากมายเหลือเชื่อเดินรอบๆป้อมปราการแห่งเซราบอร์ด ดังนั้นพวกเขาจึงถามไปทั่วไม่กี่รอบก็เจอหอฝึกตน
ภายในอาคารมีผู้คนจำนวนเล็กน้อยที่มาใช้ทักษะกับหุ่นไล่กา
“โฮ่ นี่คือวิธีที่พวกเขาใช้มัน”
“วิธีฝึกฝนที่ใช้ในโรงฝึกนี้มันช่างล้าสมัยจริงๆ นี่ดูน่าเป็นการฝึกฝนอย่างเป็นระบบเพื่อเพิ่มค่าความอดทนให้แก่ร่างกาย”
“จอมดาบ 2 ไม่ใส่ใจสิ่งอำนวยความสะดวกว่ามันมีหรือไม่? นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำครับคนที่เดินตามวิถีแห่งดาบ”
จอมดาบ 2และจอมดาบ คนอื่นๆ เริ่มใช้ดาบไม้ตีหุ่นไล่กา เพราะพวกเขาได้ฟังเรื่องต่างๆของวีด
“ตกลงว่าเราต้องทำแบบนี้?”
“แย๊ปปี้”
“บู้มมมมม!
จอมดาบ 2 และ จอมดาบ 4 รู้สึกคิดถึงการสวิงดาบแบบนี้อีกครั้ง
ตีเข้าที่วัตถุซึ่งถูกกำหนดไว้แล้วอย่างสม่ำเสมอเหมือนกับวิธีการฝึกเมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว การฝึกแบบนี้สมัยนี้เค้าไม่ทำกันแล้ว
“อ๊ากกก! ตะโกนเสียงดังกว่านี้”
“ครับ! หนึ่งล้านยี่สิบเอ็ด! หนึ่งล้านยี่สิบสอง!”
จอมดาบทุกคน กระตือรือล้นที่จะฟาดหุ่นไล่กา
การกระทำเช่นนี้ทำให้พวกเขารู้สึกดีจากข้างใน
แม้คนอื่นคิดว่าพวกเขาบ้าที่ไม่ยอมหยุดพัก
เรียนรู้วิชาดาบอย่างแรก
ต่อมาดาบจะทำให้สามารถฆ่ามอนสเตอร์ได้ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้น
ค่าความแข็งแกร่งและค่าความสามารถพื้นฐานของพวกเขาเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ
“ข้าจะฆ่าม่อนเตอร์ของเส้นทางแห่งราชันย์ ด้วยดาบของข้า”
ด้วยความคิดเช่นนั้น ทำให้ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายสดใส
“แต่ตอนนี้ข้าเริ่มรู้สึกหิวจริงๆ”
“อาจารย์ พวกเรามีขนมปังเหลืออยู่แค่2ชิ้น!”
“ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ถ้างั้นแล้สข้าจะกินมันได้ไหม?”
“แน่นอนครับ”
จอมดาบ กินขนมปังที่เหลือสองอันที่เหลือทั้งหมด
“ข้ารู้สึกอิ่มขึ้นมาอีกครั้ง ต้องขอบคุณขนมปังนั่น!”
“โอ้ ใช่! จอมดาบ4 แกดูเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้มาทีเดียว”
“อาจารย์ แต่พวกเรารู้สึกหิวใส้แทบขาด!”
“จอมดาบ3 แกพูดถูก”
“แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหิวขึ้นมา เพราะตอนนี้พวกเราไม่มีขนมปังเหลือแล้ว?
“…”
ความเงียบเกิดขึ้นในกลุ่มของจอมดาบเมื่อเขาพูดเหตุผลออกมา
เกิดบรรยากาศความเคร่งเครียดหลังจะคำเหล่านั้นได้ล่วงออกมา
เหล่าจอมดาบ เริ่มตั้งคำถาม
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ พวกเราควรจะทำอย่างไร?”
“ผมคิดว่าผมรู้ครับ”
“จอมดาบ2 พูดความคิดของเจ้าออกมาสิ”
“เราจะทำอะไรได้ล่ะ? เช่นว่า เมื่อเราออกล่าเราสามารถเก็บไอเท็มและหาเงินได้ แล้วก็ถ้ามีไม่อะไรอร่อยมาก พวกเราสามารถกินขนมปังข้าวบาร์เลย์ได้”
“โอ้ ถ้าพวกเราทำเช่นนั้นได้….”
เหล่าจอมดาบที่เหลือส่งยิ้มมาให้ แต่จอมดาบ4 กลับส่ายหัว
“พวกเราไม่สามารถออกจากเมืองได้เป็นเวลา4สัปดาห์ดังนั้นดูเหมือนว่าเรากำลังจะอดตาย”
“…”
เหล่าจอมดาบก้มหัวของพวกเขาลง พวกเขาไม่สามารถหาคำตอบได้ในสถานการณ์เช่นนี้
โดยคนอื่นๆที่มีประสบการณ์ในการเล่นเกมก็จะไปทำเควส แต่พวกเขาไม่ได้คิดว่าสามารถรับเควสจากNPC
ทางออกเดียวของพวกเขาคือการออกไปล่า แต่พวกเขาไม่สามารถออกจากเมืองได้
จอมดาบ ถือดาบไม้ แล้วร้องตะโกน
“พวกเราจะคงการแกว่งดาบของพวกเรา และรวมความสนใจไปในการแกว่งดาบ!”
“ครับ อาจารย์! พวกเราจะจดจ่อไปที่ดาบ”
“โอ้ อาจารย์ เป็นวิธีที่น่าชื่นชม”
จอมดาบ2 จอมดาบ3 จอมดาบ4 จอมดาบ5 พากันปรบมือ
จากนั้นพวกเขาทั้ง5คนฟาดไปยังหุ่นไล่กาอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหิว มันทำให้จิตใจพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น
“ฮึ โฮ่ ฮึ โฮ่”
ครูฝึกเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความอบอุ่น
ครูฝึกก็ดีใจที่ได้เห็นความกระตือรือล้นจากมาผู้ฝึกฝน
“เฮ้ พวกคุณต้องการมาร่วมกินอาหารกันฉันไหม?”
ครูฝุกได้เชื้อเชิญพวกเขามารับประทานอาหารกลางวัน แต่เหล่าจอมดาบก็กลืนน้ำลายของเขาและก็ปฎิเสธคำเชิญ
“ไม่! พวกเรามีศักดิ์ศรีของตัวเองพวกเราจะไม่ยอมติดหนี้บุญคุณของNPC?
“ไม่ได้เป็คนที่นี่ใช่ไหม?”
“ถูกต้อง พวกเรามีชีวิตอยู่เพื่อดาบ”
ก๊ากกกั๊กกั๊ก
“ตอนนี้ข้ามองไปที่เหล่าหุ่นไล่กาพวกนั้น พวกนั้นดูน่าอร่อยยิ่งนัก”
พวกเขาเริ่มจะส่งเสียงอันไร้สาระ
ระดับความอิ่มของพวกเขาต่ำลงเพราะพวกเขาไม่มีขนมปังข้าวบาร์เลย์เหลือ
ความอิ่มเหลือน้อยกว่า3% พวกเขาตีหุ่นไล่กาอย่างยากลำบากเพราะพวกเขาไม่เหลือแรงกายแล้ว
-คุณตายเพราะความหิว คุณไม่สามารถเข้าเกมเป็นเวลา24ชั่วโมง เพราะมันเป็นการตายที่เรียบง่ายหรือไม่มีไอเท็มในตัวหรือไม่มีระดับที่ลดลง
ตาย พวกเขาตายด้วยความหิว….เหมือนหมา
มันเป็นเรื่องยากมากที่จะตายในสถานะเริ่มต้น มันเป็นเรื่องที่หายากมากที่จะตายใน4สัปดาห์แรก
เหล่าจอมดาบ หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองถึงตายในลักษณะดังกล่าว
คนจำนวนมากถ้าตายแบบนี้จะรู้สึกขายหน้า
อัน ฮุนโด กับชัง อิลฮุน เปิดประชุมในโรงฝึก
“เส้นทางแห่งราชันย์ เป็นรูปแบบใหม่ของความเจริญ แต่พวกเราก็ไม่แย่แสต่ออิธิพลของมัน”
“ใช่แล้ว”
“หากเหล่าลูกศิษย์มีเวลาการฝึกฝนจนสามารถสู้มอนสเตอร์ได้แล้วจะเกิดแรงจูงใจเพิ่มขึ้นและเป็นการ
สร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขาต่อไป”
“ข้าคิดว่ามันถูก การต่อสู้กับมอนเตอร์และพิสูจน์ทักษะของพวกเขาจะดึงดูดความสนใจของพวกเขา”
อัน ฮุนโดและ ชัง อิลฮุน ตายเหมือนกับครูฝึกคนอื่นๆ
“การต่อสู้ระยะประชิดจะเป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้พวกเค้าตระหนักถึงพลังที่แท้จริงของดาบ!”
“พวกเราจะได้รับลูกศิษย์กับอาสาสมัคร มันจะง่ายดายที่จะรู้แจ้งเกี่ยวกับเส้นทางของดาบและจะเดินทางไป
ยังทวีปที่ไม่รู้จักกับดาบของพวกเขานี่คือความคิดของอาจารย์”
อย่างไรก็ตาม หลานสาวของ อัน ฮุนโด ผู้หญิงเพียงคนเดียวและก็เป็นเลขานุการของสถานที่นี้ เท้าสะเอวแล้วพูดกับเขา
“ความพยายามเป็นคำตอบของทุกเรื่อง! คุณบอกว่าการมีคู่ต่อสู้เป็นเครื่องมือช่วยให้คุณเติบโต นั่นคือสิ่งที่คุณพูดมาตลอด
“อ้าา! งั้นจะมีอะไรอีกล่ะ? อะไรคือสิ่งที่พวกเรามองข้าม?”
“…!”
“ดังนั้นแผนคือหาผู้ฝึกมาเข้าร่วมแต่จำนวนเท่าไหร่?
“500.”
“ถ้าสั่งซื้อ500แคปซูล….พวกเขาจะลดราคาให้ใช่ไหม?”
“พวกเขาจะติดตั้งเสร็จในวันพรุ่งนี้ มันไม่น่าจะเป็นไร
ชัง อิลฮุน ตอบอย่างมั่นใจ
พวกเขาได้รับแคปซูลสำหรับลูกศิษย์500คน มาจากกรมตรวจคนเข้าเมืองและสำนักผู้ลี้ภัย
โรงฝึกของอัน ฮุนโดมีชื่อเสียงไปทั่วเกาหลีพวกเขาได้รับเงินทุนจากสภาเคนโด้โลกและสมาคมกีฬา
พวกเขาได้รับเงินจำนวนมากจากเหล่าลูกศิษย์และในหมู่พวกเขาก็มีคนทำงานอยู่ในกรมตรวจคนเข้าเมืองและสำนักผู้ลี้ภัย
จอมดาบ4 ยิ้มและก็บ่นพึมพำเงียบๆ
“นั่นหมายความว่าพวกเราจะได้ขนมปังข้าวบาร์เลย์5000ชิ้น”
“…”
“…”
“ก๊ากกักกักกัก!”
**************
<a href='https://ads.dek-d.com/adserver/adclick.php?n=a6753880' target='_blank'><img src='https://ads.dek-d.com/adserver/adview.php?what=zone:696&n=a6753880' border='0' alt=''></a>
ขอบคุณมากครับ
ตอบลบ